Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Η απαξίωση του Δημοτικού Κινηματογράφου Κήπος (θερινό) στα Χανιά είναι συντριπτική. Η αποκλειστική επιλογή ταινιών της πρόσφατης κινηματογραφικής παραγωγής (μπλοκμπάστερ) και η συμπερίληψη ταινιών μόνο για παιδιά, έχει εξορίσει στο «άγνωστο κι ακόμα παραπέρα»* την προβολή παλαιότερων έργων, από αυτά που κάθε καλοκαίρι επανεκδίδονται για προβολή στα θερινά σινεμά. Επίσης, έχουν αποκλειστεί ταινίες από χώρες εκτός της Αμερικής ενώ παράλληλα δεν προβάλλονται ούτε οι σύγχρονες ευρωπαϊκές παραγωγές.
Η ευθύνη για όλα τα παραπάνω βαραίνει την παρούσα δημοτική αρχή και τους υπεύθυνους της ΚΕΠΠΕΔΗΧ ΚΑΜ, που στο όνομα μιας κίβδηλης νεωτερικότητας επιβάλλει στο σινεμά της πόλης μας τα δικά της ιδεολογήματα περί πολιτισμού, την fastfood κινηματογραφική κατανάλωση και την ελαχιστοποίηση κάθε κοινωνικής αιχμής από τις προβολές του θερινού σινεμά. Δυστυχώς, οι υπεύθυνοι παραβλέπουν ότι ένα θερινό σινεμά και συγκεκριμένα ένα δημοτικό, θερινό σινεμά, αποτελεί ένα κέντρο σύνδεσης, μνήμης και μαθητείας του κοινού με την παλαιότερη κινηματογραφική παραγωγή καθώς και με ταινίες έκτος του κερδοσκοπικού κυκλώματος. Όλο αυτό είναι κάτι που καταστρατηγούν με επιδεικτική άνεση αντί να το διατηρήσουν.
Κάποιες δειλές επιλογές νεότερων ταινιών (το οσκαρικό Nomadland, ο Ράφτης, ο Μυστικός Πράκτορας, ο Αόρατος Άνθρωπος), το πρόγραμμα που παρουσιάζει σε επιλεγμένες μέρες η Κινηματογραφική Λέσχη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων καθώς και το 11ο Dance Days Chania είναι στο σωστό δρόμο για ένα θερινό σινεμά που συνδέει το χθες με το σήμερα αλλά, δυστυχώς, δεν αρκούν…
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ακόμα και με τον τωρινό σχεδιασμό προβολών οι, ανύπαρκτες για φέτος, επανεκδόσεις παλιότερων ταινιών θα μπορούσαν να συμβαδίσουν με τις πρόσφατες παραγωγές και με τα κινούμενα σχέδια.** Οι μεγάλες επιτυχίες του κινηματογράφου των τελευταίων τριών δεκαετιών θα μπορούσαν να έχουν τη θέση που τους αξίζει, επίσης. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει θέληση κι ένα σχέδιο προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το κέρδος από μια τέτοια εναλλακτική επιλογή θα ήταν πολλαπλό.
Δηλαδή, για το όνομα του Γκοντάρ και του Χίτσκοκ, στις τρεις μέρες που παρουσιάστηκε η χιλιοπαιγμένη από τα τοπικά σινεμά και την τηλεόραση, Ευτυχία (μια σύγχρονη, ελληνική κινηματογραφική επιτυχία) ή στις αντίστοιχες μέρες που θα προβληθεί το τελευταίο Fast & Furious ούτε μία δεν βρέθηκε για τη Νύχτα Πρεμιέρας / Opening Night του Τζον Κασσαβέτης ή για τη Συνομιλία / The Conversation του Φράνσις Φορντ Κόπολα;***
Τέλος, στην πιθανότητα να υπάρχει η άποψη ότι οι παλιές ταινίες δεν έχουν κοινό, αρκεί να σας πληροφορήσω ότι στην προβολή του Notorious του Άλφρεντ Χίτσκοκ την περασμένη Τετάρτη ο χώρος στον Κήπο ήταν γεμάτος από κόσμο μεγαλύτερων καθώς και νεότερων ηλικιών.
Το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η κατάργηση, από πέρσι το καλοκαίρι, της ελεύθερης εισόδου για τα άτομα με αναπηρία, τους άνεργους και για τους άνω των 65 ετών.Μάλιστα, η είσοδος από το 1€ πέρσι το καλοκαίρι, φέτος αυξήθηκε στα 2€. Ναπεριμένουμε ότι του χρόνου θα αυξηθεί κι άλλο η τιμή; Όπωςκαι να έχει, όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι γιαορισμένους η κοινωνική ευαισθησία είναι καλή για φωτογραφίες στο Instagram αλλά όχι ώστε να διατηρηθεί μια στοιχειώδης μέριμνα για αυτές τις ομάδες συμπολιτών μας.
* Φράση του αστροναύτη BuzzLightyear από την εμβληματική σειρά ταινιών κινουμένωνσχεδίων ToyStory.
** Ένα θερινό σινεμά οφείλει να περιλαμβάνει ένα από τα παλιότερα κινηματογραφικά είδη όπως είναι τα κινούμενα σχέδια αλλά, κατά τη γνώμη μου, όχι σε βάρος άλλων σινεφίλ επιλογών.
*** Αναφέρω ενδεικτικά δυο νέες επανακυκλοφορίες.