Τι θέλει πραγματικά ο Πούτιν; Σκοπεύει άραγε όντως να κατακτήσει στρατιωτικά ολόκληρη την Ουκρανία, όπως υποστηρίζουν οι αντίπαλοι του, ή μήπως θα περιοριστεί στην «αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση» του γείτονά του, όπως ο ίδιος δήλωσε στο ανατριχιαστικό πρωινό του διάγγελμα;
Αν και η περίφημη «ομίχλη του πολέμου», αλλά και η… έξτρα ψηφιακή ομίχλη του ηλεκτρονικού και διαδικτυακού πολέμου σκεπάζει ακόμη τις κινήσεις του ρωσικού στρατού, οι πρώτες πληροφορίες δείχνουν ότι κύριος στόχος του Κρεμλίνου είναι η καταστροφή της αεράμυνας και του δικτύου επικοινωνιών των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, και κυρίως η διάλυση του ηθικού των Ουκρανών, ώστε να επιτύχει την όσο το δυνατόν ταχύτερη παράδοση της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας: δεν υπάρχουν ενδείξεις για μαζικά πλήγματα κατά πολιτικών στόχων και υποδομών, ούτε έχει συμφέρον η Ρωσία να προκαλέσει μαζικές απώλειες στον πληθυσμό.
Από εκεί και πέρα, όλα θα εξαρτηθούν από την διάθεση αλλά και την ικανότητα των Ουκρανών να αμυνθούν απέναντι σε έναν τεχνικά και αριθμητικά υπέρτερο αντίπαλο, που είναι σε θέση να τους επιτεθεί από τρεις πλευρές – ανατολή (Ντονμπάς), Βορρά (Χάρκοβο) και Νότο (Μαριούπολη, ακόμη και Οδησσό), και διαθέτει τα αποθέματα και τις εφεδρείες για παρατεταμένο πόλεμο, αν και το πιθανότερο είναι πως δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι στην ανατολική, κεντρική και νότια, ιδίως, Ουκρανία, και ιδιαίτερα στις πληττόμενες σήμερα περιοχές ζουν εκατομμύρια Ρωσόφωνοι πολίτες, με ρωσική μάλλον παρά ουκρανική εθνική συνείδηση, που πιθανότατα δεν σκοπεύουν να αντισταθούν στην επέλαση των – μέχρι πρότινος και επίσημα «συμπατριωτών τους», και πολύ περισσότερο να πεθάνουν.
Από εκεί και πέρα, το σίγουρο είναι πως όχι μόνον η Ουκρανία, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης ξύπνησε σήμερα σε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο, όπου τα χτεσινά δεδομένα και βεβαιότητες δεν αξίζουν ούτε ένα καπίκι – όσο, δηλαδή, αξίζουν και οι ομαδικές καταδίκες από τους πραγματικούς πρωτομάστορες της σημερινής τραγωδίας στη Δύση, που παρακολουθούν με κυνισμό τα γεγονότα από την ασφάλεια των γραφείων τους. Ο νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι γεγονός, οι οπλοβιομηχανίες και οι πετρελαιάδες τρίβουν τα χέρια τους, και την λυπητερή θα την πληρώσουμε όλοι μας, μέσα από την ανατίμηση των σημαντικότερων για την καθημερινότητα αγαθών, τα νέα προσφυγικά κύματα και φυσικά τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες στα πλαίσια μιας νέας «ισορροπίας του τρόμου».
Όμως είναι τεράστιο λάθος να βλέπουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο σαν δημιούργημα ενός παλαβού δικτάτορα, που ξύπνησε ένα πρωί στραβά και άνοιξε τη πόρτα του φρενοκομείου. Ο νέος πόλεμος είναι η φυσική κορύφωση μιας αλυσίδας γεγονότων που ξεκινά από την διάλυση της ΕΣΣΔ και περνά από την άμοιρη πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία, τη Λιβύη και αμέτρητες ακόμη μικρές και μεγάλες μάχες του Μεγάλου Παιχνιδιού, αυτού του ακήρυχτου πολέμου μεταξύ των Δυνατών αυτού του κόσμου, που ξεκίνησε πριν από τουλάχιστον δύο αιώνες.
Ο Πούτιν δεν είναι τρελός: είναι ο ηγέτης εδώ και 22 χρόνια της ρωσικής αυτοκρατορίας, και από αυτή την αμιγώς ιστορική άποψη δεν διαφέρει σε τίποτε από τους τσάρους που έδιωξαν τους Τάταρους από την Ουκρανία στον 18ο αιώνα και διεξήγαγαν τον Κριμαϊκό πόλεμο εναντίον των Αγγλογάλλων στα μέσα του 19ου αιώνα ή τους ηγέτες των μπολσεβίκων Λένιν, Στάλιν και Χρουστσόφ, που κατηγόρησε προ ημερών ως συνυπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση. Και οι πράξεις του μπορεί να είναι απαράδεκτες, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση αδικαιολόγητες. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, που χρωστάμε την ίδια μας την ανεξαρτησία αλλά και τις μεγαλύτερες εθνικές μας τραγωδίες σε αυτό ακριβώς το Μεγάλο Παιχνίδι (βλέπε Ορλοφικά, Ναυμαχία του Ναυαρίνου, εκστρατεία στην Κριμαία το 1919 κτλ., Μικρασιατική Καταστροφή – Εμφύλιο κλπ), καλό είναι να μην καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα των δήθεν «Προστατών» μας.
Ξέρετε τι απάντησε σήμερα το πρωί η Κινέζα εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, η Χουά Τσού-νινγκ όταν ρωτήθηκε για την επίθεση – την οποία, παρεμπιπτόντως, απέφυγε προσεκτικά να αποκαλέσει «εισβολή»; «Όταν οι ΗΠΑ πρωτοστατούσαν σε πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ που έφτασαν κυριολεκτικά ως το κατώφλι της Ρωσίας, και ανέπτυξαν εξελιγμένα επιθετικά στρατηγικά όπλα παραβιάζοντας τις διαβεβαιώσεις που οι ίδιες είχαν δώσει στη Ρωσία, αναρωτήθηκαν άραγε καθόλου ποιες θα ήταν οι συνέπειες του να στριμώχνεις μια μεγάλη χώρα με την πλάτη της στον τοίχο;», είπε, συμπληρώνοντας πως η κατάσταση «έχει πολύπλοκο ιστορικό παρελθόν»…