Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό… Πόσοι ακόμα συνάνθρωποί μας στα Χανιά και στην Ελλάδα αντιμετώπιζουν σημαντικά προβλήματα υγείας και δε μπορούν να δώσουν τη μάχη για τη ζωή τους επειδή δεν καλύπτονται από τις υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος;
Πόσοι από αυτούς θα καταφέρουν να δώσουν τη μάχη τους μέχρι τέλους και όσο αντέχουν; Σε πόσους από αυτούς θα δοθεί η ευκαιρία να παλέψουν;
Πολλές φορές μέσα από τις υποθέσεις όπως της Ραφαέλα αναδεικνύεται το καλύτερο που έχουμε ως κοινωνίες. Η αλληλεγγύη και η εμπάθειά μας. Όμως η επιτυχία της συγκέντρωσης των χρημάτων για την θεραπεία της Ραφαέλας κρύβει μία μεγάλη αλήθεια: Ότι όλη αυτή η προσπάθεια χρειάστηκε επειδή το ελληνικό κράτος δεν της έδινε τη δυνατότητα να δώσει αυτή τη μάχη.
Επίσης, πίσω από την επιτυχία της κρύβονται εκατοντάδες συνάνθρωποί μας που χρειάζονται και αυτοί βοήθεια. Άραγε, αποτελεί λύση το να μεταβιβάζεται το κόστος και η ευθύνη της θεραπείας (όταν αυτή κρίνεται ασύμφορη για το κράτος) αρχικά στον ασθενή και μετά στην κοινωνία;
Οι προόδοι της ιατρικής επιστήμης είναι τεράστιες και όταν ένας άνθρωπος γνωρίζει ότι μπορεί να σώσει τη ζωή του, ποιος μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα να δώσει αυτή τη μάχη του; Και γιατί αυτό το δικαίωμα στη ζωή θα πρέπει να βασίζεται στη φιλανθρωπία των συμπολιτών του; Γιατί θα πρέπει να δημοσιοποιεί τον προσωπικό του Γολγοθά και να εξαρτάται από το πόσο ενδιαφέρον προκαλεί η ιστορία του για να έχει ελπίδες για να ζήσει;
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά, όταν θα εμφανιστεί στο προσκήνιό μας η επόμενη Ραφαέλα. Γιατί η Ραφαέλα δεν είναι η εξαίρεση, μετατρέπεται σε κανόνα. Ας το θυμηθούμε όταν θα βοηθήσουμε, ότι μαζί με τη βοήθειά μας πρέπει να απαιτούμε από αυτούς που μας κυβερνάνε να δίνουν λύση, στηρίζοντας αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Αυτούς που δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη. Την μάχη για τη ζωή τους.