Πέρασαν 50 χρόνια από το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 που έδιωξε οριστικά τον βασιλιά, κατοχύρωσε θριαμβευτικά (με 69,2%) και αμετάκλητα την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Ακολούθησε η ψήφιση του Συντάγματος το 1975 που αποτέλεσε το ισχυρό θεσμικό θεμέλιο πάνω στο οποίο δομήθηκαν το Πολίτευμα της χώρας και η Γ´ Ελληνική Δημοκρατία. Στο Σύνταγμα του 1975 πατά και το ισχύον Σύνταγμα, στο οποίο θα ορκίζονται ο Παύλος, ο Νίκος, η Αλεξία και τα άλλα παιδιά και εγγόνια της Ελλάδας -Ντε Γκρες και της… Φρειδερίκης.
«Ορκίζομαι να φυλλάττω πίστη στην Πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου ως Έλληνας πολίτης». Αυτός είναι ο όρκος και αυτόν καλούνται να τηρήσουν και τα μέλη της πρώην βασιλικής οικογένειας αποκτώντας την ελληνική ταυτότητα. Ως απλοί Έλληνες πολίτες, χωρίς τίτλους, πριγκηπικές κορώνες και στέμματα. Με όνομα, επίθετο, ονοματεπώνυμο πατρός και μητρός. Μεγάλο το βάρος. Θα το αντέξουν;
Δύσκολο, αν κρίνει κανείς μελετώντας την ελληνική πολιτική ιστορία και βλέποντας την επίσημη σελίδα της «Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας». Για παράδειγμα τις παραπομπές στο γενεαλογικό δέντρο των Γλύξμπουρκ που κρατά από την ενθρόνιση του βασιλιά Γεωργίου του Α’ το 1863(Πρίγκιπα Γουλιέλμου της Δανίας που επιλέχθηκε βασιλιάς των Ελλήνων από τις Μεγάλες Δυνάμεις) και φτάνει στο σήμερα, με προεξάρχοντα τον «διάδοχο πρίγκιπα Παύλο» (Crown Prince Pavlos), που μαζί με τα αδέλφια και τα παιδιά του έχει αιτηθεί την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας, όπως ο νόμος ορίζει για όλους τους κοινούς θνητούς στην Ελλάδα.
Αλλά, δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες και πριγκίπισσες…
Σόι πάει το βασίλειο…Από τον βασιλιά Γεώργιο Α’ των Γλύξμπουργκ στον «διάδοχο» Παύλο τον Ντε Γκρες © Επίσημη σελίδα «Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας
Από τον Όθωνα, στον Γεώργιο Α´τον Γλύξμπουρκ
Ίσως η ιστορία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα να ξεκινάει από μια τρίσποντη καραμπόλα, όπως θα το ήθελε και ο όρος του μπιλιάρδου. Όταν ο πρόγονός τους Γουλιέλμος, δευτερότοκος γιός του μετέπειτα βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ’, αποβιβαζόταν στην Ελλάδα, ίσως να μην ήξερε καλά καλά πού βρίσκεται η χώρα. Απλώς είχαν προηγηθεί δύο ισχυρότερες υποψηφιότητες, οι οποίες δεν έδειξαν και μεγάλη προθυμία για την ανάληψη των καθηκόντων. Ο Άγγλος πρωθυπουργός Πάλμερστον «έσπρωχνε» τον ομόπατρι του Αλφρέδο, κάτι με το οποίο οι Έλληνες φάνηκαν να συμφωνούν, αφού είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τη Μεγάλη Ιδέα. Από την άλλη πλευρά, οι Ρώσοι ασκούσαν πίεση στον δούκα Νικόλαο του Λόιχτενμπεργκ, για λογαριασμό τους, αλλ’ «αντ’ αυτών» Γουλιέλμος. Πριν καλά καλά πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, σημειώθηκε η πρώτη παρατυπία, όταν έσπευσαν να τον χρίσουν ενήλικο, αν και δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του. Ο Όθωνας και το αποτυχημένο προηγούμενο με το θεσμό της αντιβασιλείας δεν επέτρεπαν επανάληψη του παθήματος.
Ο Γουλιέλμος της Δανίας που ανήλικος έγινε ο Γεώργιος Α’ των Ελλήνων
Ο “μαρμαρωμένος Βασιλεύς” Κωνσταντίνος στο σημείο «0» της Θεσσαλονίκης
Μετά από μια βασιλεία ανάμεσα σε πολιτική αναμπουμπούλα, την παραγωγική περίοδο Τρικούπη, τη χρεωκοπία και τον ολέθριο πόλεμο του ‘97, την επιτήρηση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (σα να λέμε Δ.Ν.Τ του σήμερα), το κίνημα των «αγανακτισμένων» στρατιωτικών στο Γουδή, που έφερε στο προσκήνιο τη μορφή του Βενιζέλου, όλα έμοιαζαν να έχουν χάπι εντ με τους νικηφόρους πολέμους του ‘12 και τη θριαμβευτική είσοδο του στρατού στη Θεσσαλονίκη.
Βέβαια, σα σωστός πατέρας ο Γεώργιος έδωσε την ευκαιρία στο διάδοχο να πάρει τη δόξα, ανοίγοντάς του το δρόμο. Σ’ ένα δρόμο, πάλι, της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε τη δολοφονική σφαίρα του «μυστηριώδους», αλλά σίγουρα ανισόρροπου Σχοινά, αγνώστων προθέσεων. Ήταν 18 Μαρτίου 1913 (νέο ημερολόγιο). Στο δρόμο αυτόν, στο σημείο της δολοφονίας του, υπάρχει μια προτομή μνήμης, αλλά τελευταία, δίπλα του στέκει έτι μεγαλοπρεπέστερη η βασίλισσα Όλγα, καθ’ ότι ο χρηματοδότης του γλυπτού ονομάζεται Ιβάν Σαββίδης. Βλέπετε, η Ρωσία, δια της Όλγας, είχε βρει πάλι τρόπο να τρυπώσει. Σήμερα όλη η λεγόμενη κάτω γραμμή της Θεσσαλονίκης διαγράφεται από τη σύνδεση των οδών Βασιλέως Γεωργίου και Βασιλίσσης Όλγας. Αντίθετα με άλλους βασιλείς, οι οποίοι αποκαθηλώθηκαν από τις ονοματοδοσίας οδών (π.χ. Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βασιλίσσης Σοφίας, Πρίγκηπος Νικολάου ), φαίνεται ότι στη συνείδηση των Θεσσαλονικέων αυτοί οι δυό άντεξαν. Παραδόξως άντεξε και το άγαλμα του έφιππου Κωνσταντίνου, εισερχόμενου στην πόλη, στην πλατεία Βαρδαρίου, εκεί όπου και το χιλιομετρικό σημείο “0” της Θεσσαλονίκης.
Της Αμύνης τα παιδιά, ο Βασιλιάς, ο Βενιζέλος και ο εθνικός διχασμός
Και πάλι η Θεσσαλονίκη ήταν αυτή που ουσιαστικά πλήγωσε το βασιλικό κύρος, αφού στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού, μετά το 1915, με αρχική αφορμή τη διάσταση απόψεων ως προς τη στάση της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, κατέστη συμπρωτεύουσα.
Τότε έλαβε το γνωστό προσωνύμιο, που δεν ήταν και τόσο προσωνύμιο, μια που ο Βενιζέλος την επέλεξε ως πρωτεύουσα του κράτους που θα έβαζε τις βάσεις της Μεγάλης Ελλάδας. Με μπροστάρηδες τους Αμυνίτες (της τραγουδισμένης Αμύνης τα παιδιά, αλλά και της οδού Εθικής Αμύνης), παύθηκε το βασιλικό κράτος, ανοίγοντας τις πόρτες για την είσοδο των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη.
Η έξοδος ήταν ό,τι πιο οδυνηρό συνέβη στον ελληνισμό τα τελευταία 200 χρόνια. Οι βάσεις γκρεμίστηκαν με τη Μικρασιατική καταστροφή, προϊόν των αφρόνων στρατηγικών κινήσεων της φιλοβασιλικής κυβέρνησης Γούναρη. Η διάσταση βασιλιά-Βενιζέλου, που ουσιαστικά είχε ξεκινήσει με τη διαφωνία του ‘12, ως προς τις προτεραιότητες του ελληνικού στρατού (Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι;), κατέληγε με οριστική εγκατάλειψη της Μεγάλης Ιδέας και μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στη μοίρα τους.
Μετά από πάνε-έλα του βασιλιά σε εξορίες και τελική επάνοδο του Γεωργίου Β’, το Νοέμβριο του 1935, με το πλέον νόθο δημοψήφισμα όλων των εποχών, άνοιγε και ο δρόμος για τη δικτατορία Μεταξά. Βέβαια, είχε προηγηθεί το ολέθριο λάθος του Βενιζέλου, αυτήν τη φορά, με το αδικαιολόγητο και ολότελα απροετοίμαστο κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Δυστυχώς αποτελούσε την προθανάτια σφραγίδα ενός εθνάρχη.
Η Φρειδερίκη του Αννοβέρου σε αναμνηστική προπολεμική καρτ -ποστάλ μαζί με τα αδέλφια της Γουέλφο Ερρίκο και Χριστιανό Όσκαρ, με τη στολή της εθνικιστικής οργανώσεως νεολαίας Γερμανίας.
Κατά το προτεσταντικό δόγμα εκτός από το όνομα Φρειδερίκη, έφερε τα ονόματα: Λουίζα, Θηρεσία, Βικτωρία, Μαργαρίτα, Σοφία, Όλγα, Καικιλία Ελισάβετ και Χριστίνα. Το 1938 παντρεύεται τον Παύλο και το 1947 γίνεται Βασίλισσα των Ελλήνων.
Βασιλομήτωρ Φρειδερίκη. Η «μητερούλα» των Ελλήνων που έγινε «Φρίκη»
Με τους εθνάρχες, όμως, δεν τα πήγαινε πολύ καλά η βασιλική οικογένεια, αφού κάποια χρόνια αργότερα άνοιγε πόλεμο με τον άλλον «φέροντα τον τίτλον», Κωνσταντίνο Καραμανλή. Διότι, πάνω που ο Μεταξάς εγκαθιστούσε το καθεστώς του, ο διάδοχος Παύλος σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να νυμφευθεί, κάτι που έπραξε, αφού τον… επέλεξε για σύζυγό της η βασίλισσα Φρειδερίκη. Ναι, δεν πρόκειται για λάθος, αφού αυτή τον στάμπαρε -λόγω αναστήματος, αλλά και…θέσης- σε έναν άλλον βασιλικό γάμο. Κι ενώ με τον Β᾽ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή η βασιλική οικογένεια βρέθηκε κάπου μεταξύ Καΐρου και Νότιας Αφρικής, η Φρειδερίκη γνώριζε τον Γιάν Σματς. Πρωθυπουργός της χώρας του Απαρτχάιντ, αλλά και φιλόσοφος ο Σματς, άσκησε τεράστια επιρροή στη Φρειδερίκη και ποιος ξέρει πόση από τούτη κουβάλησε στην Ελλάδα. Έγινε σχέση, δεν έγινε, οι φήμες επιμένουν στο πρώτο και μάλιστα στην ιδιαίτερα παθιασμένη της εκδοχή.
Η καρφίτσα της Φρίκης και η δολοφονία Λαμπράκη
Η Φρειδερίκη επιβάλλει το στιλ της στο παλάτι και γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως. Οι αρχικά καλές συστάσεις που έδωσε με τη «φανέλα του στρατιώτη», εξανεμίσθηκαν τελείως με την τελευταία «παράσταση» της βασιλικής της καριέρας και το έργο «δολοφονία Λαμπράκη» («Μα, δε θα βρεθεί κάποιος να με απαλλάξει από αυτόν τον άνθρωπο;», είχε αναφωνήσει στο Κλάριτζ του Λονδίνου, όταν είχε πάει ο βουλευτής της ΕΔΑ για να της ζητήσει την αποφυλάκιση του πολιτικού κρατούμενου Αμπατιέλου).
Πάντα βρίσκονται περισσότεροι του ενός πρόθυμοι, και πάλι Θεσσαλονίκη, και πάλι κόντρα με εθνάρχη (Καραμανλής: «Ποιός κυβερνά, επιτέλους, αυτόν τον τόπο;»), μόνον που αυτήν τη φορά η βασιλεία έχασε άπαξ δια παντός, μετά την επιστροφή του και το δημοψήφισμα του 1974.
Είχαν μεσολαβήσει «ευαγή» έργα της Φρειδερίκης, όπως ο κατά Κανελλόπουλο «Νέος Παρθενών» (μπορείς να με αποκαλείς Μακρόνησο). Από κάτι τέτοια άντλησε το υλικό της εξαιρετικής ταινίας του («Χάπι ντέι»), ο Παντελής Βούλγαρης και της μουσικής του ο Διονύσης Σαββόπουλος: Η Φρειδερίκη στα χέρια των φαντάρων αποθεώνεται σύμφωνα με καταγραφή της εποχής -ενώ οι κρατούμενοι προβαίνουν σε άσεμνες χειρονομίες, σύμφωνα πάλι με καταγραφή της εποχής. Επίσης, οι 53 παιδουπόλεις της βασίλισσας αποτέλεσαν την απάντηση στο παιδομάζωμα. Άλλωστε, η προβάλλουνσα την ορθοδοξία Φρειδερίκη, δεν έπαυε να είναι βαθιά προτεστάντισσα, άρα η τιμωρία αποτελούσε βαθύ παιδαγωγικό της μέσο. Με κάτι τέτοια «εξόπλισε» και τις ψευδεπίγραφες χριστιανικές οργανώσεις («Σωτήρ», «Ζωή», ΓΕΧΑ, οι πιο γνωστές) την προτεσταντική καταγωγή και δομή των οποίων ξεμπροστιάζει ο αυτόπτης μάρτυρας Χρήστος Γιανναράς, στο βιβλίο του «Καταφύγιο ιδεών».
Οι «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης στον Εμφύλιο και η μητερούλα των Ελλήνων που έγινε «Φρίκη» Το ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Καθημερινή» της 1.4.1948 αναφέρει: «Η Α. Μ. Βασίλισσα Φρειδερίκη εδέχθη χθες την 11ην πρωινή τον κ. Τσαλδάρην και Αμερικανούς αξιωματούχους, και συνεζήτησε το θέμα της συγκέντρωσης, μεταφοράς και περίθαλψης των απειλουμένων να απαχθούν υπό των συμμοριτών παιδιών, των βορείων επαρχιών. Στη διάρκεια της συσκέψεως απεφασίσθη και η εγκατάστασίς τους σε συγκεκριμένες οικογένειες, που πρόσφεραν την φιλοξενίαν τους…».
Την προπαραμονή της 25ης Μαρτίου του 1949 και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος βρίσκονταν στη στρατιωτική του κορύφωση, το βασιλικό ζεύγος Παύλου και Φρειδερίκης επέλεξαν να επισκεφτούν τα Στρατόπεδα Κρατουμένων της Μακρονήσου, συνοδευόμενοι από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Υπουργό Στρατιωτικών της Κυβέρνησης Θεμιστοκλή Σοφούλη Με βάση τα δημοσιεύματα των «Εθνικοφρόνων» εφημερίδων, οι επισκέπτες γνώρισαν την «αποθέωση» των στρατιωτών που βρίσκονταν στη Μακρόνησο και έλαβαν τη διαβεβαίωση ότι θα λάβουν όπλα για να αντιμετωπίσουν τον «κίνδυνο που απειλεί ολόκληρον τον Ελληνοχριστιανικόν πολιτισμόν». Ωστόσο, στο πίσω μέρος της φωτογραφίας αναγράφεται: «Οι “ενθουσιασμένοι” στρατιώτες που σηκώνουν στα χέρια τους βασιλείς είναι βασανιστές της Στρατονομίας (Α.Μ.) και του Λόχου Ασφαλείας του στρατοπέδου» © makronissos.org
Ανάκτορα Ηρώδου Αττικού, 21 Απριλίου 1967. Ορκωμοσία της κυβέρνησης των συνταγματαρχών. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ορκίζει την κυβέρνηση των συνταγματαρχών-πραξικοπηματιών. Δεν φορά στολή ο Κωνσταντίνος Κολλιας, πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, γνωστός από την υπόθεση Λαμπράκη την οποία προσπάθησε να συγκαλύψει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το τρίκυκλο της Φρειδερίκης έφερε την χούντα και ο Κόλλιας ορκίστηκε πρωθυπουργός της.
Και μετά ήρθε ο…Κοκός
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος -πάντα Γλύξμπουργκ- έκανε ό,τι μπορούσε για να ακυρώσει το όποιο κύρος της οικογένειάς του. Τα Ιουλιανά, η ορκωμοσία της χούντας («με το σκυθρωπό ύφος μου, ανάμεσα στους συνταγματάρχες, έστελνα μήνυμα δυσαρέσκειας», είχε πει σε συνέντευξη ο Κωνσταντίνος) και στη συνέχεια, για όσους δεν είχαν αντιληφθεί το μήνυμα, προχώρησε σε ένα κίνημα- οπερέτα. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1967, «κάτι να επαναστατήσει ζήτησε», όπως έγραφε ο Καβάφης για τον Οροφέρνη Αριαράθου. Στο ύψος του το Πολεμικό Ναυτικό και το καταδρομικό «Βέλος», κοντός ο βασιλιάς, όμως, δραπέτευσε «κρυπτόμενος από χωρίου εις χωρίον», όπως κυκλοφόρησε την είδηση η χουντική ραδιοφωνία.
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουρκ επέστρεψε, για να υπερασπίσει το θρόνο του στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου του 1974, αλλά άλλες οι βουλές του λαού που θρηνούσε για το δράμα της Κύπρου, διψούσε για δημοκρατία και ήθελε να αναπνεύσει αέρα κοινωνικής προόδου και αλλαγής. Ήδη, στις πρώτες ελευθερες εκλογές μετά τη Χούντα του περασμένου Νοεμβρίου του 1974, ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου είχε αρχίσει να ανατέλλει.
Αν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν αυτός που ουσιαστικά τύπωσε το αποχαιρετιστήριο εισιτήριο των Γλύξμπουρκ, όπως είχε κάνει 9 χρόνια πριν η Φρειδερίκη και ο Παύλος για τον ίδιο μετά τη δολοφονία Λαμπράκη. Στο διαβατήριό του φεύγοντας στο Παρίσι, (αφού πρώτα αναφώνησε «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο») έγραφε επώνυμο «Τριανταφυλλίδης». Η εκδίκηση, πάντα κρύο πιάτο…
Δεκέμβριος 1967. Η Χούντα πρόλαβε τον βασιλιά! Με την οικογένεια του ο Κωνσταντίνος αναχωρεί αεροπορικώς από την Καβάλα για την Ιταλία: «Ο επισμηναγός Παύλος Ιωαννίδης κυβερνήτης του Βασιλικού αεροσκάφους Gulfstream P-9, θα απογειώσει με πολύ δυσκολία το αεροπλάνο, από τον Αμυγδαλεώνα. Μερικές ώρες μετά, στις 5:15 το πρωί της Πέμπτης 14ης Δεκεμβρίου 1967 , θα το προσγειώσει στο αεροδρόμιο Ciampino, στη Ρώμη. Το αεροσκάφος είναι λευκό και κάτω από την καμπίνα του κυβερνήτη διακρίνεται το βασιλικό οικόσημο, είναι η τελευταία φορά που ο Κωνσταντίνος φεύγει από την Ελλάδα ως Βασιλιάς…» © xronometro.com
Το δημοψήφισμα του 1974 τελείωσε τους βασιλείς
Τον Φεβρουάριο του 1981, ενώ ο Καραμανλής έχει μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας αφήνοντας την πρωθυπουργία στον Γεώργιο Ράλλη (Υπουργό του επί των Εσωτερικών στην κυβέρνηση της ΕΡΕ όταν δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης το 1963) ο Κωνσταντίνος επιστρέφει στην Ελλάδα για την κηδεία της μητέρας του Φρειδερίκης στο Τατόι. Ήταν λίγο μετά την τραγωδία της Θύρας 7, που η γνώριμη άσκηση στη συνωμοσιολογία ήθελε να αποτελεί το γεγονός εμπρόθετο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Για χάρη του λαϊκού συναισθήματος, με την επάνοδό του έσκυψε και ασπάστηκε την πατρώα γη. Θεατρινίστικη κίνηση, προφανώς καταγόμενη από τα χρόνια της σχέσης του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν τότε που ο Φίνος έδινε εντολή για ασφαλτόστρωση των δρόμων, από τους οποίους θα περνούσε ο Τέως, προκειμένου να επισκεφθεί την Αλίκη στα γυρίσματα.
Ο Κωνσταντίνος φιλά το χώμα το ελληνικό… Επιστρέφει στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά το δημοψήφισμα του 1974, για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας του Φρειδερίκης. Με άδεια μερικών ωρών από την κυβέρνηση Ράλλη.
Στο κτήμα του Τατοϊου γεννήθηκαν και τάφηκαν μέλη της οικογένειας. Το έθετε ως επιχείρημα της επιστροφής και της συγκίνησης ο Κωνσταντίνος. Τόπος ιστορικός, όντως, αλλά και χρυσό φιλέτο της επίμαχης -για πολλά χρόνια- βασιλικής περιουσίας.
Το 1994 ο τέως βασιλιάς μαζί με την σύζυγό του, και τα πεντε παιδιά τους σέρνουν την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο για το κτήμα στο Τατόι (42.000 στρέμματα, το Μον Ρεπό στην Κερκυρα (230 στρέματα), του Πολυδενδρίου στην Αγιά Λάρισας (33.000 στρέματα), αλλά και για στοιχεία της κινητής περιουσίας. Το συνολικό ποσό που ζηυούσε η οικογένεια Γλύξμπουρκ ανερχόταν στα 168, 7 δισεκατομμύρια δραχμές.
Το Τατόι, το «θερινό ανάκτορο», στους πρόποδες της Πάρνηθας.Είναι ο τόπος γέννησης των βασιλέων Αλεξάνδρου Α’ και Γεωργίου Β’.
Το σπίτι του ρωμιού
«Ντροπή παίρνουν το σπίτι και τους τάφους των γονιών μου», δήλωνε σε συνέντευξη του ο Τέως, λίγο μετά την επιδίκαση του 1/40 του συνολικού ποσού που ζητούσε, δηλαδή 4,7 δισεκατομμυρίων δραχμών. Το Τατόι περνούσε επισήμως στον Έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου. Κάπου εκεί στα τέλη του 2002, αρχές 2003, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Σημίτη έλυνε μια εκκρεμότητα χρόνων.
Είχαν περάσει σχεδόν 11 χρόνια από το περιβόητο «ριφιφί». Ήταν Σάββατο 16 Φεβρουαρίου του 1991 και κυβέρνηση ΝΔ-Κωνντανίνου Μητσοτάκη, όταν στο άδειο, παγωμένο λόγω βαρυχειμωνιάς κτήμα Τατοΐου, καταφθάνουν έξι νταλίκες, με εννέα κοντέινερ. Σχεδόν 24 ώρες μετά, το απόγευμα της Κυριακής, αναχωρούν για το λιμάνι του Πειραιά, μεταφέροντας βάρος 32 τόνων: τα πλέον πολύτιμα αντικείμενα της κινητής περιουσίας της πρώην βασιλικής οικογένειας. Για την ακρίβεια, δεν επρόκειτο μόνο για ανεκτίμητης αξίας έργα Τέχνης, κοσμήματα, έπιπλα, έγγραφα που βρίσκονταν ανέκαθεν στο Τατόι, αλλά και για αντικείμενα που είχαν μεταφερθεί εκεί από το σύνολο των ακινήτων της βασιλικής οικογένειας. Μέσα στη νύχτα φορτώνονται στο πλοίο που αναχώρησε αμέσως για την Αγγλία. Το 2007, δηλαδή περίπου 17 χρόνια αργότερα, κάποια από αυτά εμφανίστηκαν στην πολύκροτη δημοπρασία του Oίκου Christie’s.
Τώρα, τα τέκνα του Κωνσταντίνου ζητούν επανάκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, ορκίζομενα ότι θα τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους. Ίσως να ισχύει το «φοβού τους βασιλείς και νομιμότητα φέροντες», ίσως και να αποτελεί μια πράξη εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης, ώστε να αποκατασταθεί το όνομα της οικογένειας, όπως το ευτέλισε ο πατέρας τους. Ίσως γι’ αυτό θέλουν να ονομάζονται Ντε Γκρες και όχι Γλύξμπουργκ…
Έστω και μικρή γνώση της ιστορίας εύκολα κάνει αντιληπτό το γεγονός ότι ένας βασιλιάς θεωρεί εαυτόν πριν απ’ όλα βασιλιά και έπονται τα υπόλοιπα. Κι εκεί που έφυγε ένας, ζητούν να επιστρέψουν καμιά δεκαριά, σε μια πατρίδα που δεν τιμήσαν με το σώμα τους, αλλά επιμένουν να την αποζητούν με το πτώμα της βασιλείας τους. Για την ακρίβεια, με ό,τι θα αποτελούσε μνήμη του αξιώματός τους, αφού καμιά πατρίδα για τους βασιλιάδες, παρά μόνον το στέμμα τους. Κι αφού αυτό πέθανε, δεν υπάρχει κανένας λόγος παρουσίας τους εδώ, τουλάχιστον με την απαίτηση μιας ιθαγένειας από ένα λαό που τον αντιμετώπισαν σαν ιθαγενή.
