AUFINDERSEN…

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας,
δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΑ

Εις μνήμην… των θυμάτων, ας αποτίσουμε φόρο τιμής σε εκείνους που, μετά το τέλος του πολέμου, έστησαν πάλι στα πόδια της την κατεστραμμένη Γερμανία.
Εις μνήμην των εκατομμυρίων μεταναστών του φτωχού ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίοι με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους ανάστησαν τη χώρα που για μια ακόμη φορά στην ιστορία της είχε αιματοκυλήσει την Ευρώπη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους μετανάστες μας, τα «πηγαδάκια· τους στον σταθμό του Μονάχου, τα «Γράμματα από τη Γερμανία.

Μπορεί οι ίδιοι… να έχουν πια ξεχάσει (ή να πασχίζουν ακόμη να ξεχάσουν) τα χρόνια που οι «ηττημένοι· του πολέμου στοίβαζαν τους «νικητές» σε παράνομα υπό­γεια γιανα ανασυγκροτήσουν τη γερμανική οικονομία. Μονάχα όταν πια οι χώρες τους γίνονταν μια μια μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εκείνοι οι ταλαιπωρημένοι μετανάστες άρχισαν να αντικρίζουν ξανά το φωςτου ήλιου, ανεβαίνοντας από τα έγκατα της γερμανικής γης στην επιφάνεια (τη θέση τους στα υπόγεια έπαιρναν Τούρκοι και άλλοι εξω-κοινοτικοί). Όταν πια πέτυχαν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, οι μετανάστες ε­πέστρεψαν στην πα­τρίδα έχοντας σπαταλήσει στα ξένα τα καλύτερα τους χρόνια. Μα επέστρεψαν με πρόσωπο στην κοινωνία και με ένα κομπόδεμα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να το είχαν μαζέψει στις κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες τους. Και μπορούσαν να καυχώνται πως είχαν βάλει ένα γερό χεράκι στην ανάσταση της Γερμανίας. Μήπως αυτό ήταν το έγκλημα τους;

Ο καθένας…έχει τις δικές του ευθύνες, λένε σήμερα οι Γερ­μανοί στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που στε­νάζουν κάτω από το βάρος της κρίσης. Φυσικά δεν εννοούν τις ιστορικές ευθύνες, αφού οι ίδιοι δεν τις ανέλαβανποτέ (ακόμη χρωστάνε). Εννοούν τις απεγνωσμένες προσπάθειες αυτών των χωρών να ξεφύγουν από τα ελλείμματα τους. Κι ας στήθηκε το ευρώ αποκλειστικά γύρω από τις ανάγκες των Γερμανών. Αντιμετωπίζοντας τους εταίρους της ως ανταγωνιστές της, η Γερμανία άσκησε μια απάνθρωπη συμπίεση των γερμανικών μισθών, επι­στρέφοντας τους στα επίπεδα της δεκαετίας του 1990. Ακόμη κι εκείνες oι ελάχιστες αυξήσεις μισθών που επέτρεπε η Συνθήκη του Μάσοτριχτ, έλεγε τις προάλλες ο οικονομολόγος του ΟΗΕ Χάινερ Φλάσμπεκ, αγνοήθηκαν εντελώς από τη Γερ­μανία. Έτσι απέκτησε σημαντικό ανταγωνιστικό πλε­ονέκτημα, αφού η συγκράτηση των μισθών έριξε το κόστος παραγωγής των γερμανικών επιχειρή­σεων. Και έτσι οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες απέ­κτησαν χρόνιο εμπορικό έλλειμμα (το 70% των γερμανικών εξαγωγών απορροφάται από τις ευρωπαϊκές χώρες). Η γερμανική στρατηγική επέφερε την αποβιομηχάνιση των μικρών χωρών, η οποία επιδεινώθηκε όταν άρχισαν να ξεπουλάνε τη βιο­μηχανική βάση τους για να καλύψουν τα ελλείμματα τους. Ποιοι ήταν οι αγοραστές; Κυρίως οι Γερμανοί.

Αν αυτή…η Γερμανία δεν είναι αποικιοκρατική, τότε οι εργαζόμενοι που έχουν σήμερα καταντήσει μετα­νάστες μέσα στις ίδιες τους τις χώρες θα δυσκο­λευτούν πολύ να βρουν έναν άλλο όρο που να την περιγράφει με περισσότερη ακρίβεια.