To άρθρο αναφέρει:
Δεν θα είναι υπερβολή αν αναφερθούμε στην σημασία της απόφασης της Γαλλίας να ευθυγραμμιστεί με την Ελλάδα, πριν τις κρίσιμες συνομιλίες του σαββατοκύριακου. Όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Βόλφγκανγκ Μινχάου των Financial Times, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατάφερε τελικά να διχάσει τους πιστωτές. Δημιούργησε ένα ρήγμα ανάμεσα στην Γερμανία και την Γαλλία, αν μη τι άλλο, και για ένα τόσο σημαντικό θέμα- για τη πορεία του συνόλου του ευρωπαϊκού εγχειρήματος- δεν είναι μια απλή ρήξη.
Αγνοήστε όλες τις δηλώσεις που επιφέρουν σύγχυση, αναφορικά με την αποδοχή του Τσίπρα στους όρους που τόσο αυτός όσο και η χώρα του απερίφραστα απέρριψαν. Όλα αυτά είναι εκτός θέματος. Είχε ήδη συνθηκολογήσει- πριν από εβδομάδες- κατά το μεγαλύτερο μέρος, με την τελευταία πρόταση των πιστωτών. Ζητούσε μια άμεση δέσμευση για διαγραφή του χρέους και όχι να μετατεθεί η συζήτηση του θέματος για αργότερα.
Αυτό τον όρο τον εγκατέλειψε, και ορθώς, καθώς απ’ ότι φαίνεται, ομόφωνα επικρατεί η άποψη ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια διαγραφή χρέους θα ακολουθήσει σε περίπτωση που υπάρξει κάποιου είδους συμφωνία. Ως ανταπόδοση, εξασφάλισε την συμμαχία της Γαλλίας κατά της Γερμανίας. Και αυτό είναι μια καλή συμφωνία για την Ελλάδα.
Η πιο εμφατική αναστροφή έγινε στο Παρίσι. Ξαφνικά, οι δημοσιονομικές υποσχέσεις του Τσίπρα είναι “σοβαρές, αξιόπιστες”, σύμφωνα με τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ. Φυσικά, στην πραγματικότητα είναι τόσο αξιόπιστες και σοβαρές, όσο ήταν και τους προηγούμενους πέντε μήνες. Ακόμα και αν ο Τσίπρας εμφανιστεί ως ένας αναγεννημένος, δημοσιονομικά συντηρητικός και πραγματικά προσπαθήσει να τηρήσει τις υποσχέσεις του, θα αποτύχει- και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Η σύσφιξη των δημοσιονομικών ενώ η οικονομία υποχωρεί σε ύφεση, είναι αντιαναπτυξιακή και δημοσιονομικά αντιπαραγωγική. Οι στόχοι των πλεονασμάτων, που οι δανειστές θέλουν να “λαξεύθουν σε πέτρα”, είναι σχεδόν απίθανο να επιτευχθούν.
Το κρίσιμο ζήτημα στις νέες ελληνικές προτάσεις, είναι ότι δεν έχουν σημαντικές διαφορές από τις προηγούμενες, αλλά οι Γάλλοι αξιωματούχοι βοήθησαν στην μορφοποίηση τους. Σε αυτή την μακρά και μπερδεμένη περιπέτεια, αυτή είναι μια εντυπωσιακή εξέλιξη.
Αντιθέτως από την συνηθισμένη, προληπτική, απόρριψη από τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – να δηλώνει ότι δεν προσφέρουν τίποτα καινούργιο, είναι ανάξιες λόγου και τι να περιμένουμε από τους Έλληνες;- έχουμε μια προληπτική δήλωση/επανάσταση από τον Hollande.
Αυτό δεν εγγυάται απαραίτητα κάποια επιτυχία. Αναμφίβολα οι πιθανότητες για ένα καλό αποτέλεσμα- ηπιότερους δημοσιονομικούς στόχους, μια συμφωνία για απομείωση του χρέους και πλήρη αποκατάσταση του δανεισμού της χώρας- εξακολουθούν να είναι μικρές. Όμως η πιθανότητα μιας κακής συμφωνίας, που θα κρατά την χώρα στο ευρώ και θα ξανά ανοίξει τις τράπεζες χωρίς όμως να επιλύσει τα προβλήματα που υποβόσκουν, βρίσκεται στο προσκήνιο. Επιμένω ότι μια κακή συμφωνία αυτού του είδους, είναι κατά κάποιον τρόπο καλύτερη από το να μην υπάρξει συμφωνία και καθώς αυτές οι άσχημες εναλλακτικές βρίσκονται στις σκέψεις τις ΕΕ, υποθέτω ότι δεν μπορώ να παραπονεθώ.
Όμως, το ερώτημα προς την Γαλλία είναι, γιατί αργήσατε τόσο πολύ; Αν ο Ολάντ είχε παρέμβει με τέτοια αποφασιστικότητα πριν από πέντε μήνες, τα οφέλη για τους ευρωπαίους φορολογούμενους, για να μην αναφέρουμε τους Έλληνες, θα ήταν κολοσσιαία. Το ερώτημα προς το Βερολίνο είναι, πόση σημασία έχει για εσάς η συμμαχία με το Παρίσι