Die Zeit: Λίγο σεβασμό και αναγνώριση στην Ελλάδα

Άρθρο γνώμης του Matthias Krupa στη γερμανική εφημερίδα, με τίτλο «Ανοικοδόμηση στον Νότο» υπογραμμίζει ότι αν ακούσει κανείς τους γερμανούς πολιτικούς, οι οποίοι αυτές τις μέρες μιλούν για την Ελλάδα, θα νομίσει ότι όλα είναι μάταια. Όλοι οι κόποι και τα δισεκατομμύρια, όλες οι διαπραγματεύσεις και συζητήσεις – εις μάτην.

Στις περιγραφές τους η Ελλάδα εμφανίζεται ως ανίατη περίπτωση και ο ελληνικός λαός ως μη διασωτέος. Η χρεοκοπία φαντάζει αναπότρεπτη. Αν δεν συμβεί τώρα, τότε το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο.

Αλλά τότε γιατί οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης διαπραγματεύονταν μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης και αποφάσισαν ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας;

Και μόνη η σκέψη ότι κάτι θα μπορούσε να καταφέρει η Ελλάδα φαίνεται πλέον επιπόλαιη. Αν όμως τα καταφέρει; Αν από την ελληνική ραστώνη, ίσως μετά από 15 χρόνια, ναι μεν δεν προκύψει μια ανθούσα οικονομία, αλλά τουλάχιστον ένα λειτουργικό κράτος; Μια χώρα με μετριοπαθές βιοτικό επίπεδο, βιώσιμο χρέος και διοίκηση σε πορεία βελτίωσης;

Μια επικίνδυνη αντίφαση χαρακτηρίζει την παρούσα πολιτική των λοιπών Ευρωπαίων έναντι της Ελλάδος. Από τη μία, παρατηρείται μια τεράστια προσπάθεια, που έχει οδηγήσει τις χώρες της Ευρωζώνης στα όρια των οικονομικών και πολιτικών δυνατοτήτων τους. Αν το πακέτο βοήθειας αποφασιστεί όπως το διαπραγματεύτηκαν, τότε στα 75 δις. ευρώ, που έχουν ήδη διατεθεί στην Ελλάδα, θα προστεθούν άλλα 165 δις. – ένα τρελό ποσό. Από την άλλη όμως, η μοιρολατρεία έχει εγκατασταθεί και κατατρώγει το μυαλό των διασωστών. Πληρώνουν και αμφιβάλλουν.

Δεν τίθεται θέμα. Χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα, για να βοηθηθεί η Ελλάδα. Αλλά τουλάχιστον, όπως περιμένουν την επόμενη δόση βοήθειας, πολλοί Έλληνες περιμένουν και μια κουβέντα αναγνώρισης.

Και είναι αρκετοί οι λόγοι: Καμιά άλλη χώρα δεν περιόρισε τόσο δραστικά σε τόσο σύντομο χρόνο το χρέος της όσο η Ελλάδα – με όλα όσα αυτό συνεπάγεται: χαμηλότερους μισθούς, χαμηλότερες συντάξεις, περισσότερους ανέργους. Και οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι καλύτεροι. Χωρίς ελπίδα δεν θα μπορέσουν αν αντέξουν. Από πού θα αντλήσουν ελπίδα όμως, αν οι άλλοι τους ειρωνεύονται;

Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη με κρίση, για την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία. Το ρήγμα που έχει ανοίξει στην ΕΕ δεν θα μπορέσει να κλείσει με τα πολλά δισεκατομμύρια. Οι εισοδηματικές διαφορές αντέχονται. Όχι όμως και το αίσθημα του να μη σε σέβονται.

"google ad"