Eκδήλωση μνήμης για τον Marc Tomsin στην κατάληψη Rosa Nera

Εκδήλωση μνήμης για τον αναρχικό Marc Tomsin πραγματοποιήθηκε σήμερα στις 19:30,  στην Κατάληψη Rosa Nera. Ο Marc Tonsin είχε συνδεθεί με την κατάληψη Rosa Nera, και πέθανε σε τραγικό ατύχημα στην πόλη μας. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν κείμενα για τον Μαρκ, κείμενα του ίδιου, καθώς και ο ξενόγλωσσος τομέας “Marc Tomsin” της βιβλιοθήκης ‘451 της Rosa Nera.

Σε σχετικό κειμενο αναφέρονται τα εξής:

«…Ένα χρόνο πριν, η χαρά της απελευθέρωσης της αυλής της Rosa Nera και του Λόφου θα αντικατασταθεί από την θλίψη των συντρόφων και συντροφισσών για τον θάνατο του αναρχικού Marc Tomsin, φίλου και συντρόφου, με σημαντικότατη συνεισφορά στην διεθνή δικτύωση του ελευθεριακού κινήματος.

Την τελευταία μέρα της ζωής του συμμετείχε στην απελευθέρωση του λόφου Καστέλι. Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, θα τραυματιστεί θανάσιμα στα σκαλάκια της Αγίου Μάρκου σε ένα τραγικό ατύχημα. Στις 8 προς 9 Ιούνη θα φύγει από την ζωή και θα ταφεί εδώ, στα Χανιά, έναν τόπο που αγαπούσε πολύ να ταξιδεύει.

Η βιογραφική περιπέτεια του Marc Tomsin αφηγείται την συλλογική ιστορία των ελευθεριακών της μεταπολεμικής περιόδου, ιδίως των αναρχικών και των καταστασιακών που ανακάλυψαν και πρότειναν νέους τρόπους αυτονομίας, περιπλάνησης και σύγκρουσης με μια «ζωή που διαρκώς μας διαφεύγει».

Μέσα σε μια νεανική διαδρομή νοήματος που δεν μπορεί να τα βρει με την πατερναλιστική αριστερά αλλά ούτε και με τις παλιές ελευθεριακές ομάδες, που οι ανήσυχοι και ροκ πιτσιρικάδες χαρακτήριζαν «μουσεία αναρχικής γενειάδας», ο Μαρκ θα βρεθεί στους κύκλους των νέων αναρχικών, των “λυσασμένων” και των καταστασιακών στην εξέγερση στο Παρίσι, που συντάραξε τον κόσμο το 1968.

Ενεργό μέλος των ανθρώπων εκείνων που άνοιξαν τον δρόμο προς μια νέα, πρωτότυπη, αντι-ιεραρχική μορφή πολιτικής συμμετοχής και οργάνωσης, μέσα στην γέννηση των νέων κοινωνικών κινημάτων, ο Μαρκ θα δοθεί με πάθος στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης ως αναρχικός ακτιβιστής, μεταφραστής, εκδότης, συνδικαλιστής και μέλος πολιτικών δικτύων αλληλεγγύης και υποστήριξης διεθνών κοινωνικών αγώνων: όπως στο κίνημα των Ζαπατίστας και στην εξέγερση χιλιάδων δασκάλων στην Οαχάκα του Μεξικό

Ακολουθεί ένα βιογραφικό, με στοιχεία από άρθρα και αφηγήσεις του ίδιου και συντρόφων και κυρίως από την βιογραφική αναφορά για τον Μαρκ, στο Λεξικό των Αναρχικών Ακτιβιστών (Dictionnaire des militants anarchistes)

Γιος του Jacques Tomsin, καθηγητή και συνδικαλιστή, και της Claudine Labadie, νοσοκόμας, ο Marc Tomsin, επηρεασμένος από το κίνημα των Provos (Άμστερνταμ, 1966) και τα γραπτά της γενιάς των Beat λογοτεχνών και ποιητών, το 1967 ως μαθητής λυκείου στο Lycée Voltaire στο 11ο διαμέρισμα, γίνεται μέλος των Πανεθνικών Επιτροπών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ (CVN).

Η πολιτική του κοινωνικοποίηση, ως μαθητής έχει ως συνέχεια τις Επιτροπές Δράσης στα Λύκεια (CAL), μέσα από την Αναρχική Κομουνιστική Νεολαία (JAC) τον Ιανουάριο του 1968, η οποία εξέδιδε το περιοδικό Arcane, από τον Ιανουάριο του 1967 έως τον Οκτώβριο του 1968.

Συμμετείχε ενεργά στην έκρηξη του Μαΐου-Ιουνίου 1968 που συτάραξε όχι μόνο την Γαλλία αλλά είχε διεθνή επίδραση στα νέα. κοινωνικά κινήματα. Από την εποχή εκείνη, η ανάγνωση της «Επανάστασης της Καθημερινής Ζωής, Πραγματεία Savoir Vivre, προορισμένη για τις νέες γενιές», του Ραούλ Βανεϊγκέμ θα έχει μεγάλη και συνεχή επίδραση στις διαδρομές του στα κινήματα και τις εξεγέρσεις του κόσμου.

Από το φθινόπωρο του 1968 έως το 1971 θα συμμετέχει στην Επιτροπή (συνέλευση) Δράσης του Place des Fêtes, λειτουργώντας πάνω σε μια αντίληψη αυτοοργάνωσης βασισμένη στην ορίζόντια συνέλευση, μια εντελώς αμεσοδημοκρατική δομή, χωρίς συντονιστική διεύθυνση ή γραμματεία.

Μετά την αυτοδιάλυση της Αναρχικής Κομουνιστικής Νεολαίας (JAC) το 1969 και αφού ενταχθεί για λίγους μήνες στο Mouvement Communiste Libertaire (MCL), θα συμμετέχει στο δίκτυο που εξέδιδε το Informations Correspondance Ouvrières (Παρίσι, 1960-1973) ένα περιοδικό στο οποίο μέλη της ομάδας Noir et Rouge συνεργάστηκαν και με το Κίνημα της 22ας Μαρτίου (που έπαιξε κεντρικό ρόλο στα γεγονότα της Ναντέρ και της Σορβόνης που οδήγησαν στην εξέγερση του Μάη του 1968). Στόχος αυτού του δικτύου ήταν, την εποχή εκείνη, να «ανασυνταχθούν οι εργάτες που δεν έχουν πλέον καμιά εμπιστοσύνη στις επαναστατικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, των κομμάτων και των συνδικάτων».

Μέσα από αυτές τις σχέσεις, θα γίνει φίλος με τον ελευθεριακό συγγραφέα, ζωγράφο και συνδικαλιστή Christian Lag, ο οποίος εκείνη την περίοδο επανεκδίδει το (επιδραστικό για την ελευθεριακή κουλτούρα και τον Μαή του ΄68) περιοδικό Noir et Rouge. Ο Christian Lag θα αυτοκτονήσει τον Δεκέμβριο του 1978 αρνούμενος να ζήσει σε μια κοινωνία που μετά την εξέγερση επέστρεψε στην κανονικότητα. Η κριτική σκέψη του Lag, πολλές φορές κριτική πάνω στην ίδια την αναρχία, θα επιδράσει επίσης τον Marc Tomsin

Το 1971-1972 εργάστηκε ως αποθηκάριος και στη συνέχεια ως οδηγός ντελίβερι στη Le Monde. Το τέλος της συνέλευσης της Place des Fêtes και του περιοδικού ICO το 1973 τον ωθούν να φύγει από το Παρίσι για το Πουατιέ, για να σπουδάσει φιλοσοφία. Λόγω της ενεργού συμμετοχής του στο μποϊκοτάζ των εξετάσεων του καλοκαιριού του 1976, οδηγήθηκε ενώπιον πειθαρχικού συμβουλίου και αποβλήθηκε μαζί με άλλους τέσσερις φοιτητές.

Παράλληλα, την περίοδο της δεκαετία του ΄70, συνεργάζεται με τις επιθεωρήσεις La lanterne noire (Meudon, 11 τεύχη, Ιούλιος 1974 έως Ιούλιος 1978) με το ψευδώνυμο Belial και με την IRL-Informations στην Λυών.

Μετά την διαγραφή του από το Πανεπιστήμιο του Πουατιέ, ο Marc Tomsin γράφτηκε το φθινόπωρο του 1976 στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης όπου το 1978 -ενώ παράλληλα ζούσε στη Βαρκελώνη- θα ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Φιλοσοφία.

Τον Ιούλιο του 1977, καθώς συμμετέχει στις Διεθνείς Ημέρες Ελευθερίας της Βαρκελώνης θα γνώρισει τον Abel Paz (Diego Camacho, αναρχικός που συμμετεχείχε μέσα από τους ‘Δον Κιχώτες του Ιδανικού’, στην επανάσταση της Βαρκελώνης, συγγραφέας -ανάμεσα σε άλλα και μιας σημαντικής βιογραφίας του Ντουρούτι- και ενεργό μέλος των αναρχικών δικτύων στην Ευρώπη). Μαζί με τον Abel Paz θα συνδεθούν με μια μεγάλη φιλία.

Την δεκαετία του ΄70 επίσης, συμμετέχει στην συλλογικότητα Etcetera, ενώ δημοσιεύει στο περιοδικό Ajo Blanco (Βαρκελώνη) και στο Les Temps Modernes (Παρίσι) μεταφράσεις στα ισπανικά και στα γαλλικά των Βερολινέζων πολιτικών των κρατουμένων του Κινήματος της 2ας Ιουνίου.

Το φθινόπωρο του 1979 ο Marc Tomsin επιστρέφει στο Παρίσι, όπου θα εργαστεί στην διόρθωση και επιμέλεια κειμένων, και θα ενταχθεί στην ένωση διορθωτών του συνδικάτου της CGT, στην οποία από το 1992 έως το 2001 ήταν μέλος της Επιτροπής Συνδικάτων, υπεύθυνος για τα διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης και πολιτικής τεκμηρίωσης. Εργάστηκε διαδοχικά σε τυπογραφεία (1980-1982), στις εκδόσεις της Encyclopaedia Universalis (1982-1985) και στον ημερήσιο τύπο: L’Humanité (1987-1999) και στη συνέχεια στην Le Monde (1999-2006).

Το 1981 ήταν ένας από τους διοργανωτές της Επιτροπής Βερολίνου-Παρισιού για την υπεράσπιση της Katharina Defries, Το 1985, με την Angèle Soyaux, θα ιδρύσει τις εκδόσεις Ludd που θα δημοσίευσουν ανάμεσα σε άλλα, μέχρι το 1998, κείμενα των Kraus, Oskar Panizza, Wedekind, Dagerman, Vaneigem.

Τα ταξίδια αλληλεγγύης και οι επαφές του Μαρκ με τις εξεγέρσεις στο Μεξικό που θα οδηγήσουν στην ίδρυση -τον Ιανουάριο του 1995- της Επιτροπής για την Αλληλεγγύη με τους Ιθαγενείς Λαούς της Τσιάπας (CSPCL). Για 10 χρόνια, μεταξύ του 1996 και 2006, τα μέλη της Επιτροπής θα ταξιδεύουν και θα διαμένουν στο Μεξικό για να εδραιώσουν αμοιβαίες σχέσεις αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης και τις κοινότητες των Ζαπατίστας.

Τον Μάιο του 1996 συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Συνάντηση για την Ανθρωπότητα ενάντια στον Νεοφιλελευθερισμό στο Βερολίνο και τον Ιούλιο στη Διηπειρωτική Συνάντηση στην Τσιάπας. Την ίδια περίοδο είναι εισηγητής και διαχειριστής του ιστότοπου της CSPCL, ενώ συμμετέχει επίσης στο Cantonade, στο όργανο του συνδικάτου των διορθωτών, στην Le Monde Libertaire και στο Radio Libertaire. Το 2007 ίδρυσε τις εκδόσεις Rue des Cascades, στο Ménilmontant, της οποίας η συλλογή «Jungle Books» είναι αφιερωμένη στους αγώνες των αυτόχθονων ιθαγενών πληθυσμών. Το 2008 συμμετείχε στη δημιουργία και το animation του μηνιαίου προγράμματος Terre et Liberté στο Radio Libertaire.

Μοιράζοντας τη ζωή του μεταξύ Γαλλίας, Ισπανίας, Μεξικού και Ελλάδας, ο Marc Tomsin είναι επίσης ο οικοδεσπότης της ιστοσελίδας La Voie du Jaguar – ο δρόμος του Ιαγουάρου- (με πληροφορίες, άρθα και αλληλογραφία για ατομική και συλλογική αυτονομία).

Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε συχνά στην Κρήτη, όπου συνδέθηκε με την Κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά, στην ανακατάληψη της οποίας συμμετέχει και το ίδιο βράδυ τραυματίζεται σοβαρά σε ένα μοιραίο ατύχημα για να φύγει από την ζωή στις 8 Ιουνίου 2021…

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στον αποχαιρετισμό τους οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των Εκδόσεων των Ξένων, «υπήρξε για μας η ζωντανή πηγή που μας σύνδεε με τους προγόνους μας: τους ισπανούς αναρχικούς του εμφύλιου πολέμου, τους καταστασιακούς και τους εξεγερμένους του Μάη του ’68 (….) και είναι κρίμα που θα απουσιάζει ο Μαρκ από την υποδοχή (των Ζαπατίστας) στην Ευρώπη, καθώς ήταν από τους ελάχιστους ίσως Ευρωπαίους που κράτησαν ζωντανή την αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας όλα αυτά τα χρόνια, από το ξεκίνημα της εξέγερσης στην Τσιάπας και μέχρι σήμερα…»

Ο Μαρκ ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος την τελευταία μέρα της ζωής του. Λίγη ώρα πριν την τραγωδία που οδήγησε στην φυγή του από την ζωή, μας μετέδιδε την χαρά και τους χαιρετισμούς του Ραούλ Βανεϊγκέμ με τον οποίο συζητούσε τα νέα της γιορτής και την νίκη της κινητοποίησης για την Ρόζα.

Για κάποιους ανθρώπους στα Χανιά, το πένθος για τον χαμό του Μαρκ θα μένει πάντα βαρύ.

Η μνήμη του και το γέλιο του στις καρδιές μας, οι αγώνες του μέσα στους αγώνες μας.

Δεν θα ξεχαστεί, στην συλλογική μνήμη και στην συνέχεια των αγώνων για έναν καλύτερο, ελεύθερο και δίκαιο κόσμο.

Δεν θα ξανάρθει Ιούνης στα Χανιά, τα μαύρα ρόδα να μην τον θυμηθούνε!