Eπίκαιρες σημειώσεις για το «Μακεδονικό ζήτημα»: Όχι στην εθνικιστική υστερία – σ’ Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Η νέα εθνικιστική υστερία για το όνομα της Μακεδονίας είναι χωρίς αμφιβολία μια απειλή για την ειρήνη στα Βαλκάνια. Οι δυνάμεις – μεγάλες και μικρές – που διεκδικούν το ρόλο του νονού πάνω στη γειτονική χώρα είναι πολλές και οι ανταγωνισμοί αναμεταξύ τους οξύνονται. Οι κραυγές που επιδιώκουν να επιβάλουν όρους στην κυβέρνηση των Σκοπίων πιέζουν την κυβέρνηση της Αθήνας να γίνει πιο επιθετική αξιοποιώντας τη θέση που κατέχει μέσα στο ΝΑΤΟ. Είναι κραυγές πολεμοκαπηλείας. Ταυτόχρονα, οι Άνθιμοι και οι Φραγκούληδες, αγκαλιά με τους φασίστες και με κάλυψη από τη ΝΔ, επιχειρούν μια εκστρατεία εσωτερικής κατανάλωσης. Προσπαθούν να στρέψουν την οργή από τη φτώχεια και τη λεηλασία των Μνημονίων προς τα δεξιά. Με ακραίες πολιτικές λαθροχειρίες και με την στήριξη των καθεστωτικών ΜΜΕ, εμφανίζουν την πολεμοκαπηλεία ως αντίδοτο στα Μνημόνια. Στην πραγματικότητα, όλος αυτός ο συρφετός είναι μνημονιακότερος των μνημονιακών, μεταξύ άλλων πολλών, και αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως η εθνικιστική φιέστα που οργάνωσαν πριν λίγους μήνες οι επίδοξοι «μακεδονομάχοι» παριστάνοντας ότι θέλουν «να σώσουν τη Θεσσαλονίκη από τους «Σκοπιανούς» είχε την υποστήριξη του Σαββίδη, του κερδοσκόπου που λεηλατεί τη Θεσσαλονίκη αρπάζοντας αυτή την ώρα το λιμάνι!

Έχει ιδιαίτερη αξία, με αφορμή ένα ανύπαρκτο στην ουσία ζήτημα και με μοχλό πίεσης τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, να παρατηρήσουμε την προσπάθεια της Δεξιάς (λέγε ΝΔ) και της Ακροδεξιάς να γυρίσουν προς την πλευρά τους την πολιτική αντιπαράθεση και να δείξουν ότι οι αντιστάσεις, σε πολλά εισαγωγικά, προέρχονται από την δική τους πλευρά, ότι αυτή είναι δηλαδή η μόνη αληθινή αντιπολίτευση, παραβλέποντας την πλευρά του εργατικού κινήματος, των αντιφασιστών και της Αριστεράς, που με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους μαζικούς αγώνες τους δείχνουν πως μπορεί να αντιμετωπιστεί η κυρίαρχη πολιτική της εξαθλίωσης. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι οι «Μακεδονομάχοι» είναι ακριβώς το ίδιο στρατόπεδο που προώθησε με κάθε αθέμιτο τρόπο την υποστήριξη του «Ναι» στο δημοψήφισμα, αξιοποιώντας κάθε είδους ιδεολογικής τρομοκρατίας και πίεσης. Ας πούμε επίσης ότι ο ίδιος ο πρώην στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης, επίδοξος κι αυτός «μακεδονομάχος» και «σωτήρας» του τόπου ήταν υπέρ του «Ναι» ενώ διατέλεσε και μέλος της υπηρεσιακής αλλά οπωσδήποτε μνημονιακής κυβέρνησης Πικραμένου! Το σύνολο της Αριστεράς και των κινημάτων έχουν υποχρέωση να μην επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο.

Οι απεργιακοί αγώνες καθώς και ο αντιρατσιστικός και αντιφασιστικός συντονισμός μπορούν να βάλουν ένα τέλος στην δράση των ναζιστικών συμμοριών και γενικότερα στην κοινωνική εξαθλίωση, όχι η αναβίωση του εθνικισμού και της «Μεγάλης Ιδέας»… Η πανεργατική απεργία στις 30/5, η νικηφόρα και από τα κάτω απεργία των εργαζόμενων στην Cosco – ενάντια σε εργοδοσία, απεργοσπασία, δικαστική εξουσία και στους νεοναζί τραμπούκους που επιστρατεύτηκαν για να καταστείλουν την απεργία – καθώς και ο αναγκαίος συντονισμός των απεργιακών δράσεων για τη συνέχεια, δείχνουν τον δρόμο. Επίσης, μια άμεση, αποτελεσματική λύση, είναι όπου εξελίσσεται η προσπάθεια να στηριχτούν τα εθνικιστικά συλλαλητήρια με ψηφίσματα μέσα σε θεσμικούς φορείς και συνδικάτα, αυτό να αποτραπεί με την συλλογικά οργανωμένη αντίδραση κάθε δημοκράτη πολίτη όπως ακριβώς έγινε και στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας που η πρόταση των τριών φασιστών δημοτικών συμβούλων για σχετικό ψήφισμα δεν είχε την ανταπόκριση που ήθελαν κι η οποία καταψηφίστηκε από το σύνολο των παρατάξεων εκεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος και όχι να γίνουν, η Αριστερά και τα κινήματα, ουρά των ταξικών εχθρών τους, όπως επιθυμούν οι… Μίκυδες και διάφοροι άλλοι που πέρασαν, πολύ συνειδητά, στο αντίθετο στρατόπεδο.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η σχετικά πρόσφατη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Κριστίν Λαγκάρντ ήρθε να θυμίσει τη βαλκανική διάσταση των οικονομικών ανταγωνισμών. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990. Ο Μιλόσεβιτς που ήταν ο ισχυρός άνδρας του Βελιγραδίου τότε, είχε παίξει το χαρτί του σέρβικου εθνικισμού σαν αντίδοτο για τη λαϊκή οργή που προκαλούσαν τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ. Η Γιουγκοσλαβία με τις συμφωνίες Τσόρτσιλ-Στάλιν στη Γιάλτα είχε τοποθετηθεί 50-50 ανάμεσα στη Δύση και στο ανατολικό μπλοκ. Δανειζόταν από το ΔΝΤ πολύ πριν αρχίσει ο Γκορμπατσόφ την Περεστρόικα. Σήμερα, το ΔΝΤ παίζει ρόλο στα Βαλκάνια ακόμα και στις χώρες που δεν έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Η συνάντηση Τσίπρα-Λαγκάρντ είχε θέμα τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και αυτή η βιωσιμότητα περνάει από δυο δρόμους. Ο ένας είναι η τήρηση όλων των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή η επίθεση στην εργατική τάξη στην Ελλάδα για να βγαίνουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» για την πληρωμή του χρέους. Ο δεύτερος δρόμος είναι η δυνατότητα των ελληνικών τραπεζών να παίζουν μπάλα στα Βαλκάνια. Ένα μεγάλο μέρος από τα «ασημικά» (τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία) των τεσσάρων «συστημικών» τραπεζών (ΕΤΕ, Άλφα, Πειραιώς, Eurobank) βρίσκεται στα Τίρανα, στα Σκόπια, στο Βελιγράδι, στη Σόφια και στο Βουκουρέστι. Η προοπτική να βγουν από την κρίση εξαρτάται και από τη δυνατότητα να διαχειρίζονται αυτά τα ασημικά χωρίς εμπόδια. Η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνικό καπιταλισμό, είναι διαχρονικός στόχος που τον υπηρέτησε και ο Καραμανλής και ο ΓΑΠ. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι ασκεί “πατριωτική πολιτική” και διεκδικεί “ηγετικό ρόλο για την Ελλάδα στα Βαλκάνια” συνεχίζει στα ίδια χνάρια. Κάνει διπλωματία με κριτήριο τις ανάγκες των τραπεζών και ταυτόχρονα ανοίγει την πόρτα για τους ακροδεξιούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές του Καμμένου και του Κοτζιά να πλειοδοτούν σε πατριωτική καπηλεία. Συμπερασματικά, η αντίσταση στην εθνικιστική υστερία είναι αναπόσπαστα δεμένη με την αντίσταση στη μνημονιακή λιτότητα. Με λίγα λόγια δεν έχουμε κανένα συμφέρον να πολεμήσουμε για τη βιωσιμότητα των φίλων της κυρίας Λαγκάρντ.

Μέσα σε όλα και σε όσους έρχονται στην επιφάνεια σχετικά με το «Μακεδονικό ζήτημα», είναι κι αυτοί που καταδικάζουν τα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα κι επαρχία (και ορθά) αλλά που παράλληλα ενοχλούνται με το δίκαιο αίτημα των Μακεδόνων να ονομάζονται… Μακεδόνες, μιλώντας για τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» ή για τους αγώνες των Μακεδονομάχων ενάντια των Βούλγαρων κομιτατζήδων! Κατά τη γνώμη μας αυτή είναι μία λανθασμένη όσο και επικίνδυνη πολιτική προσέγγιση. Ας το έχουμε καθαρό πως η πολιτική σε τέτοια ζητήματα δεν γίνεται και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Ή εκφράζεις την πλήρη αντίθεση σου στην αναβίωση της εθνικιστικής μανίας του 1992, στηρίζοντας παράλληλα το δίκαιο αίτημα των γειτόνων μας να αυτοπροσδιορίζονται ή καλύτερα να σωπαίνεις, όλα τα άλλα ρίχνουν λάδι στη φωτιά του εθνικιστικού τηγανιού.

Ως συμπέρασμα έχουμε λοιπόν ότι η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της και χωρίς εκπτώσεις μπροστά σε ένα τέτοιο ζήτημα, μπορεί και πρέπει να είναι με την υποστήριξη του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης της Μακεδονίας, απλώνοντας αδελφικά το χέρι στους εργάτες των Βαλκανίων για κοινή δράση ενάντια στους καπιταλιστές, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να πιάσουμε το νήμα των αντιπολεμικών αγώνων του 1999, τότε που το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα αντιτάχθηκε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ και κέρδισε τη συμπάθεια όλων των εργατών της περιοχής. Στην χώρα μας, έχουμε πλούσια εμπειρία αγώνων ενάντια στους εκβιασμούς της Ε.Ε. με τα Μνημόνια. Είναι τραγικό να στέκεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλευρό της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση των Σκοπίων να υπογράψει «μνημόνια» για το όνομα της χώρας της. Είναι ώρα να προβάλουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στα συμφέροντα των καπιταλιστών, που δεν διστάζουν να παίζουν το χαρτί του εθνικισμού, πλάι σε αυτό του ρατσισμού και να λειτουργούν σαν θερμοκήπιο για την Ακροδεξιά και τους φασίστες.

Οι Σκουριές στην Χαλκιδική ξεπουλήθηκαν στην καναδική εταιρεία Eldorado Gold: οι μαζικές αντιδράσεις και διαδηλώσεις στην περιοχή αλλά και στην Θεσσαλονίκη, που συνεχίζονται σταδιακά μέχρι σήμερα, δεν έχουν βρει ούτε ένα δευτερόλεπτο προβολής στις τηλεοράσεις. Το ίδιο συνέβη και με το ξεπούλημα του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης στον Σαββίδη, ιδιοκτήτη της ΣΕΚΑΠ, που οδηγεί κι αυτή την εταιρεία σε πτώχευση καθώς και τους εργαζόμενους της στην ανεργία. Κανένας δημοσιογράφος της συμφοράς δεν βρήκε να καλύψει το γεγονός. Ούτε ένα μονόστηλο, τίποτα. Την ίδια ώρα στην γειτονική Μακεδονία, αυτή που οι εθνικιστές αποκαλούν Σκόπια, ο Βερόπουλος που έχει επεκτείνει στη χώρα την αλυσίδα σούπερ μάρκετ του, απέλυε εργαζόμενη μητέρα με άρρωστο παιδί! Ούτε οι αντιδράσεις που οργάνωσαν οι πολίτες για την επαναπρόσληψη της εργαζόμενης βρήκαν τον χώρο που τους αξίζει, ούτε το ίδιο το περιστατικό που προκάλεσε τις σχετικές αντιδράσεις. Σε σχέση βέβαια με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια που μια χαρά τα προωθούν, έτσι; Πείτε μου μετά για αντικειμενική ενημέρωση ή για τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων», την ώρα και την στιγμή που το ελληνικό κεφάλαιο εντός κι εκτός συνόρων επεκτείνει κι ενισχύει την οικονομική επιρροή του και την καταπίεση με την αρωγή και την ενίσχυση της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος και φυσικά, ολόκληρης της κρατικής ελληνικής μηχανής. Για να μην πάμε βέβαια και στα δικά μας, στα χανιώτικα, που το εθνικιστικό συλλαλητήριο της Τετάρτης έλαβε προβολής παραπάνω από όσο του άξιζε σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ σε σχέση με την απεργιακή συγκέντρωση και πορεία των συνδικάτων στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς την Τετάρτη 30/5, δηλαδή μια βδομάδα πριν, που είχε ελάχιστη έως κυριολεκτικά ανύπαρκτη δημοσιογραφική κάλυψη…

Για όλα τα παραπάνω, η απάντηση στην πολιτική απάτη του «Μακεδονικού» πρέπει απαραίτητα να έχει δυο σκέλη. Το ένα σκέλος είναι η καταγγελία της εθνικιστικής εκστρατείας. Οι εργάτες των Βαλκανίων είναι αδέλφια μας, δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε- ούτε ονόματα, ούτε σύμβολα- αντίθετα έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε ενωμένοι ενάντια στα αρπακτικά που μας απειλούν μέσα κι έξω από τις χώρες μας. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το ζήτημα να επισκιάσει την εργατική αντίσταση στις μνημονιακές επιθέσεις. Η πανεργατική απεργία στις 30 Μάη έδειξε ότι οι απόπειρες αποπροσανατολισμού είτε με την εθνικιστική υστερία, είτε με την καλλιέργεια της εκλογικής αναμονής δεν περνάνε. Η απεργία είναι το όπλο μας και μια σειρά εργατικοί χώροι δίνουν συνέχεια. Οι εργάτες της COSCO δεν είναι οι μόνοι. Η απεργία στα λεωφορεία στις 31 Μάη έδωσε το ίδιο μήνυμα. Οι εκπαιδευτικοί αντιστέκονται στην επίθεση Γαβρόγλου, όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αρνούνται στην πράξη την αξιολόγηση. Μια νέα Πανεργατική Απεργία πριν ψηφιστούν από τη Βουλή τα “προαπαιτούμενα” είναι αναγκαία και εφικτή. Σε αυτούς τους αγώνες βρίσκεται η ελπίδα και η δύναμη για το δίκιο των εργατών, για να μην αφήσουμε τους απατεώνες με τη γαλανόλευκη να παίζουν παιχνίδια. Η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου παίζει παιχνίδια ελπίζοντας ότι η ακροδεξιά θα διασπάσει τη Νέα Δημοκρατία. Ποτέ και πουθενά τέτοιες αυταπάτες δεν απέδωσαν. Αυτός που δίδαξε τέτοιες ταχτικές ήταν ο Μιτεράν στη Γαλλία πριν από δεκαετίες όταν έκλεινε το μάτι στον Λεπέν για να διασπάσει τη δεξιά. Όλοι ξέρουμε πού κατάληξαν αυτά: να φτάνουν οι φασίστες να περνούν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Η αριστερή, εργατική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να καταγγείλει την εθνικιστική υστερία, να στηρίξει τις απεργίες και να κλιμακώσει την αντιφασιστική δράση για να τσακίσουμε τις απόπειρες των νεοναζί να νομιμοποιηθούν ξανά στα μάτια κάποιων εργαζόμενων και να σηκώσουν κεφάλι.

"google ad"