Σε άρθρο του ο Δρ. Ρηγόπουλος Δημήτριος, Παθολόγος-Διαβητολόγος αναφέρει ότι ο διαβήτης τύπου 1, ή αλλιώς όπως λέγεται νεανικός διαβήτης, εμφανίζεται σε πολύ μικρές ηλικίες. Από τη νηπιακή ηλικία έως την εφηβική μπορεί να εμφανισθεί και να επηρεάσει τη σχολική ζωή του παιδιού.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και συντονισμός των προσπαθειών από το ίδιο το παιδί, τους γονείς, τους δασκάλους και το ιατρικό προσωπικό, για να μπορέσει το παιδί να έχει μια ασφαλή και παραγωγική σχολική χρονιά.
Όλες οι προσπάθειες θα πρέπει να ξεκινούν από την αρχή, ότι το παιδί με διαβήτη δεν πρέπει να υστερεί σε τίποτα από τους συμμαθητές του. Θα πρέπει να συμμετέχει σε όλες τις εκπαιδευτικές διαδικασίες, τις εκδρομές και τις αθλητικές δραστηριότητες. Δεν θα πρέπει να έχει διαφορετική αντιμετώπιση, σε σημείο να στιγματίζεται ως ιδιαίτερη κατηγορία μαθητή.
Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο θα πρέπει να υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας ανάμεσα στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει και μια ευρύτερη ενημέρωση για την κατάσταση αυτή, στους άλλους μαθητές και στους γονείς αυτών. Σκοπός της καμπάνιας αυτής είναι η απομυθοποίηση της νόσου και η κατανόηση από τους άλλους των αναγκών του παιδιού.
Η προσδοκία για φυσιολογική σχολική ζωή του παιδιού, περνά μέσα από την εκπαίδευση και το συντονισμό όλων των παραπάνω. Οι γονείς θα πρέπει να εκτιμήσουν τις ανάγκες του παιδιού, σε φαγητό και ινσουλίνη. Θα πρέπει να συνυπολογίσουν την πιθανή αυξημένη φυσική δραστηριότητα του παιδιού στο σχολείο και να σχεδιάσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο δράσης. Το πλάνο αυτό καλό είναι να σχεδιασθεί με τη βοήθεια του θεράποντος ιατρού και να γίνει κατανοητό από το ίδιο το παιδί. Επίσης, θα πρέπει να δίνονται στο εκπαιδευτικό προσωπικό γραπτές οδηγίες για την αντιμετώπιση προβλημάτων του παιδιού και να γίνεται επίδειξη του τρόπου της ένεσης.
Το εκπαιδευτικό προσωπικό θα πρέπει να αναζητεί την περαιτέρω εκπαίδευσή του στη διαχείριση του διαβητικού παιδιού. Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που δεν γνωρίζουν αρκετά πράγματα, κάτι που ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να αντιληφθεί εγκαίρως. Το σχολείο θα πρέπει να αναζητά την συμβουλή ειδικών διαβητολόγων και να τους προσκαλεί για να ενημερώνουν-εκπαιδεύουν το εκπαιδευτικό προσωπικό. Επίσης, θα πρέπει να διοργανώνονται ενημερωτικές εκδηλώσεις για το κοινό, ώστε να απομυθοποιείται η κατάσταση. Κανονικά, θα πρέπει να υπάρχει εκπαιδευμένος νοσηλευτής, σε κάθε σχολείο που υπάρχει παιδί με διαβήτη, ο οποίος θα επιφορτίζεται με την οργάνωση της ενημέρωσης και της εκπαίδευσης. Ο στιγματισμός και η απομόνωση του παιδιού, θα αποφευχθεί μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες.
Το παιδί μπορεί να αισθανθεί φόβο, όταν κληθεί να αντιμετωπίσει τον διαβήτη μόνο του, στο σχολικό περιβάλλον. Θα πρέπει η σχολική κοινότητα να δώσει την αίσθηση στο παιδί, ότι είναι έτοιμη και ξέρει πώς να το βοηθήσει. Το αίσθημα της ασφάλειας είναι απαραίτητο σε κάθε άνθρωπο, για να μπορέσει να είναι παραγωγικός.
Μια κακή ρύθμιση του διαβήτη, με πολλές υπεργλυκαιμίες, ή πολλές υπογλυκαιμίες, μπορεί να επηρεάσει την επίδοση του παιδιού στο σχολείο. Επίσης απρόβλεπτες συμπεριφορές του παιδιού, όπως ευερεθιστότητα, ή απάθεια μπορεί να υποκρύπτουν υπογλυκαιμικό επεισόδιο. Η συμπεριφορά του παιδιού, δηλαδή θα πρέπει να περνά πάντα από δεύτερη σκέψη από τη μεριά των εκπαιδευτικών. Εάν, η επίδοση στα μαθήματα δεν είναι ικανοποιητική θα πρέπει να εγείρει υποψίες για κακή ρύθμιση του διαβήτη και θα πρέπει να γίνεται επανασχεδιασμός της κατάστασης με τους γονείς και τον γιατρό. Ακόμα, ο διαβήτης μπορεί να είναι η αιτία για κάποιες απουσίες, από ώρες ως ημέρες. Το σχολείο θα πρέπει να δείχνει κατανόηση, αλλά να συζητά για την πορεία της υγείας του παιδιού με τους γονείς.
Το παιδί με διαβήτη τύπου 1 έχει δικαίωμα στη μόρφωση, την διασκέδαση και τον αθλητισμό. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επίτευξη των στόχων του, αν του δοθεί ένα ασφαλές και αλληλέγγυο περιβάλλον. Γι’ αυτό όλες οι πλευρές και όλοι οι φορείς θα πρέπει να εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση.