H θλίψη των Χριστουγέννων

Της Πηνελόπης Ντουντουλάκη

Ερχονται Χριστούγεννα. Έρχεται Πρωτοχρονιά. Μια νέα αρχή συμβαδίζει με κάποιο τέλος. Είναι το τέλος του Χρόνου, που διέτρεξε έναν ακόμα κύκλο. Είναι ο Χειμώνας που κυριαρχεί, αλλά θα φύγει. Είναι, ήδη, η προσδοκία της Άνοιξης.

Ο παγετός συνεπάγεται κάποια συσπείρωση και ενδοστρέφεια, ενώ παράλληλα ενισχύει τη νοσταλγία της συν-ύπαρξης. Αυτή είναι και η αξία του Χειμώνα. Οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για επικοινωνία. Το σκοτάδι που κυριαρχεί στον κύκλο ενός εικοσιτετράωρου, η νύχτα που έρχεται πρώιμα, οδηγεί στην ανάγκη για φωταψίες. Εκεί που η μέρα βρίσκεται περισσότερο συρρικνωμένη, έρχονται οι εορταστικές φωταγωγίες. Τα τεχνητά αυτά φώτα  σκορπίζουν μια υποτυπώδη θαλπωρή, καθώς διατρέχουν το ζοφώδες πλέγμα του σκότους. Για τούτο και μοιράζουν ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.

Όμως το αληθινό Φως ακόμα λείπει. Έξω, στο χιόνι, ακούγονται οι κριγμώδεις ήχοι από κλαδιά δέντρων που σπάζουν κάτω από το βάρος του χιονιά. Ακούγονται οι βύθιοι ήχοι βημάτων που αφήνουν το αποτύπωμά τους στους πάγους. Ακούγονται οι στεναγμοί του αγέρα, που επικαλύπτουν τους στεναγμούς της ανάγκης.

Το αληθινό Φως ακόμα λείπει. Δεν ανιχνεύεται στα πολύχρωμα λαμπιόνια. Δεν εμπεριέχεται στις στολισμένες βιτρίνες. Δεν υπάρχει στις πομπώδεις εκφράσεις, στα μεγάλα λόγια, στις ιδιοτελείς υποσχέσεις. Δεν αγοράζεται, δεν πωλείται.

Το αληθινό Φως ενυπάρχει μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Θαμμένο κάτω από στοίβες κανόνων και υποχρεώσεων, γογγύζει, ασφυκτιά, πνέει τα λοίσθια. Πνίγεται και συνθλίβεται κάτω κάτω από αμείλικτες “επιταγές” για εξόφληση πλασματικών υποχρεώσεων, αδυσώπητα χρονόμετρα που εγκαλούν στην ακρίβεια, την εμπρόθεσμη παρουσία, την έγκαιρη εκπλήρωση, την υποχρεωτική πραγματοποίηση βημάτων. Ο άνθρωπος προσπαθεί να τα προφθάσει όλα. Αλλά η πνιγμονή και η σύνθλιψη αυξάνουν, καθώς ο άνθρωπος έχει αντικατασταθεί από κάποιον αριθμό.

Μπορεί να αρχίσει να παραμερίζει τις στοίβες. Μπορεί να αναζητήσει την ύπαρξή του, να συνομιλήσει με τον Εαυτό.Να διεκδικήσει τον χρόνο του, για μια φορά. Να ταξιδέψει στο χώρο της βιωματικής μνήμης. Να ανασύρει, να ανακαλύψει, να αναρωτηθεί. Να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές ανάγκες του. Να αγαπήσει και να αποδεχθεί τον εαυτό του, με όσα έχει ή δεν έχει κατορθώσει.Μπορεί να διασπάσει τον κύκλο της μοναξιάς.

Χρειάζεται πρώτα να αγαπήσει τον εαυτό του και ύστερα να επιχειρήσει μια ουσιαστική συνομιλία με τον συνάνθρωπο. Να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα. Να ατενίσει με ευγνωμοσύνη την κάθε μοναδική στιγμή. Να πάρει τις αποφάσεις του, να θέσει τους δικούς του στόχους, που, όσο λιγότερο μεγαλεπήβολοι, τόσο περισσότερο σημαντικοί. Να αφήσει το βλέμμα του να ταξιδέψει στην Πλάση γύρω, να συνειδητοποιήσει πόσα καθημερινά μικρά ταξίδια έχει χάσει μέσα στον αγώνα δρόμου που ο καπιταλισμός έχει επιβάλλει.Να αποκαταστήσει τη σχέση του με το φυσικό περιβάλλον. Να χαρεί, να κλάψει, να θυμώσει, να εκφράσει τα δικά του, αυθεντικά συναισθήματα.

Με αγάπη, κατανόηση και ευγνωμοσύνη για ό,τι υπήρξε, με αγάπη και εμπιστοσύνη για ό,τι θα έρθει,  μπορεί ο άνθρωπος να κρατήσει άσβεστο το Φως της Ψυχής του, ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο φως.

Καλές, ειρηνικές, αληθινές γιορτινές μέρες!