Του Μιχάλη Ανδριανάκη*
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό που είπε, έστω και πολύ χοντρά όπως πάντα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ότι δηλαδή θα πρέπει να αφοπλίσει το κράτος τους Κρητικούς μετά από ένα ακόμη τραγικό γεγονός προχθές στα Μυριοκέφαλα; Συμφωνώ ακόμη και τη διατύπωσή του για “ανακατάληψη” του νησιού με την εφαρμογή του Νόμου σε αυτούς τους ανεγκέφαλους. Συμφωνώ ακόμη και με τη διαπίστωσή του ότι οι σημερινοί “κατσαπλιάδες” με τα Magnum και τα Καλάσνικωφ, και τις εκατοντάδες τις πανάκριβες σφαίρες με τους “περιμενάκηδες” στα πανηγύρια, δεν έχουν καμιά σχέση με την παράδοση της Κρήτης. Ούτε την πολεμική, ούτε την διασκεδαστική. Δεν συζητώ φυσικά για τις επαναστάσεις του 19ου αιώνα, ή τη συμμετοχή των κρητικών στην Αντίσταση.
Όπως θυμούμαστε πιο παλιά, κάποιοι είχαν λόγο (“προηγούμενα”) και οπλοφορούσαν για λόγους αυτοπροστασίας, χωρίς ποτέ να το δείχνουν: Μόνο αν “χρειαζόταν”. Και σε κάποιους γάμους, κάποιοι από τους στενούς συγγενείς εκδήλωναν τη χαρά τους με λίγους πυροβολισμούς, φεύγοντας από τη συντροφιά διακριτικά σε ένα απόμερο σημείο. Ποτέ μέσα στον κόσμο. Σε κάποιες περιοχές γινόταν και υπερβολές. Όμως ο κόσμος δεν οπλοφορούσε μαζικά, ακόμη και αν είχε στο σπίτι του όπλο. Ούτε στις διασκεδάσεις. Χαρακτηριστική ήταν η φράση “Ο χεσμένος (διάολος) το βαστά” για τους κινδύνους ατυχήματος.
Ως εδώ λοιπόν έχει καλώς και έχει δίκιο ο Πάγκαλος “να τη λέει”. Όμως το να φτάνει στο σημείο να λέει ότι οι Κρητικοί, που έδωσαν-δυστυχώς τζάμπα-το αίμα τους, δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα, “όταν έπρεπε” (και αναφέρεται στην Επανάσταση του 1821) είναι ένα ολίσθημα βαρύτατο, ασυγχώρητο για πολιτικό και υποτίθεται άνθρωπο,που γνωρίζει Ιστορία.
Η αγνόηση με τόσο ιταμό τρόπο των αγώνων των απομονωμένων από την κυρίως Ελλάδα Κρητικών, ακόμη και από τα 1770 με την επανάσταση του Δασκαλογιάννη, που τον πούλησαν οι Ρώσοι, ή στη συνέχεια μετά τη δημιουργία του ανάπηρου Ελληνικού κράτους (κάθε δεκαετία του 19ου αιώνα και μια επανάσταση) είναι μια βαρύτατη προσβολή, που αφενός δείχνει πλήρη άγνοια της Ιστορίας, αφετέρου πόσο πρόχειρα πετά τις κουβέντες του κατά πάντων ο εν λόγω πολιτικός, με εκείνο το παχύδερμο ύφος του. Να του πει κανείς να διαβάσει, έστω και ένα Έλληνα ιστορικό, ή να ανοίξει ένα λεξικό, για να μάθει τι έκαναν από το 1821 μέχρι το 1828 οι “άκαπνοι” Κρητικοί,που τους άφησαν απέξω από το νέο ελληνικό Κράτος;
Ή να του πει κανείς πως σε μια περίπτωση ακόμη οι Κρητικοί θα χρησιμοποιούσαν τα όπλα και θα έδιναν ακόμη και τη ζωή τους για να προστατέψουν έναν “ικέτη”, όπως ήταν ο Οτσαλάν (άσχετα με τα εγκληματικά λάθη, που έκαναν αυτοί που τον έφεραν); Καλύτερα λοιπόν “τα αμίλητα, παρά τα μιλημένα”.
*από την προσωπική του σελίδα στο fb
