ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ 2085

ΠΡΟΛΟΓΟΣ |Το «Λυκόφως του Τρόμου.2085» αποτελεί το  τελευταίο μέρος της τριλογίας μου για τις  περιπέτειες του  Έκτορα  σε  μία μελλοντική Ευρώπη. Το πρώτο μέρος της τριλογίας είναι το διήγημα «Έκτορας το 2065» (2008) που περιέχεται στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε το 2008, ενώ το δεύτερο είναι το διήγημα «Ευρώπη το 2085» που κυκλοφόρησε το 2011.Λίγα λόγια για το τι έχει προηγηθεί πιστεύω ότι είναι απαραίτητα για όσους δεν έχουν διαβάσει τα δύο πρώτα διηγήματα.

 To 2065 ο Τάκης Φωτόπουλος ήταν πεζοναύτης του Ευρωπαϊκού Στρατού. Η Ε.Ε. ήταν κυρίαρχη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Στάλθηκε  με τη μονάδα του στη Θεσσαλονίκη να πολεμήσουν  ενάντια στο «κακό» και να συντρίψουν  μία αραβοκινέζικη «τρομοκρατική» ομάδα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες  είχαν κρύψει  όμως τα πραγματικά γεγονότα. Μία παρανοϊκή ομάδα «Μάγων» έχει εφεύρει ένα αέριο που μετατρέπει τον άνθρωπο σε λύκο. Ο σκοπός ήταν η επανάσταση  ενάντια στην Ε.Ε. Οι «Μάγοι» εναντιώνονταν στη σαθρότητα  της Ε.Ε. και στα ιδεολογικά πιστεύω που είχε επιβάλει η τελευταία στους Ευρωπαίους πολίτες (καταναλωτισμός, έλλειψη πολιτικής παιδείας, αδιαφορία για τη ζωή των φτωχών κλπ).

Μετά την ήττα των «Μάγων» (από δικό τους λάθος, καθώς το αέριο δεν ήταν τέλειο) ο Τάκης Φωτόπουλος παρουσιάστηκε  από τους Ευρωπαίους ηγέτες ως ήρωας με το ψευδώνυμο  Έκτορας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πίστευαν ότι το θέμα με τους «Μάγους» έχει λήξει. Υπάρχουν και άλλοι «Μάγοι» όμως  που χτυπάνε άγρια και αιφνιδιάζουν τους πάντες. Ο πόλεμος ξεκινά ξανά στην Ευρώπη του 2065.

Οι «Μάγοι»  και το κίνημά τους  ηττήθηκαν τελικά από την Ε.Ε. το 2075. Όμως βρισκόμασταν μόνο στην αρχή της διάλυσης. Οι πολίτες επαναστάτησαν τελικά μαζικά ενάντια στην Ε.Ε. Άλλωστε ήταν πλέον φανερό ότι για την ηγεσία της Ευρώπης, οι  πολίτες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αναλώσιμο υλικό. Ο Ευρωπαίος συντετριμμένος από τη διαπίστωση ότι η Ε.Ε.  και τα ευρωπαϊκά  πιστεύω ήταν ψέμα, ασπάστηκε οτιδήποτε μπορούσε να τον κρατήσει ζωντανό και μακριά από την τρέλα. Ανάτειλε η εποχή των Σεχτών. Σέχτες ιδεολογικές, πολιτικές ή και θρησκευτικές. Ιδεολογικά ρεύματα και θρησκευτικές τάσεις, που προηγουμένως  είχαν λίγους υποστηρικτές (κυρίως στα γκέτο) αύξησαν μέσα σε λίγα χρόνια ραγδαία τους οπαδούς τους: σατανισμός, πρωτογονισμός, σιωνισμός, punk, νεοσοβιετισμός κλπ. Οι ιδεολογίες και οι θρησκείες εκείνα τα χρόνια ήταν παντού κυρίαρχες και σκορπίζαν τον τρόμο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι Σέχτες πήραν τη θέση της Ε.Ε. και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για εξουσία.

Πού εξηγείται όλος αυτός ο ζήλος του Ευρωπαίου για τις ιδέες; Γιατί εγκατέλειψε τα παλιά ακίνδυνα ιδεώδη της Ε.Ε.; Η Ε.Ε . επέβαλε το 2010 πλύση εγκεφάλου στους Ευρωπαίους πολίτες με τη μέθοδο  της  ψυχοτρονικής. Από τηλεοπτικές συσκευές , κινητά και υπολογιστές  εκπέμπονταν ψιονικά κύματα που απενεργοποιούσαν το  μέρος του εγκεφάλου που σκέφτεται και κατά συνέπεια το μέρος στο οποίο παράγονται οι ιδέες. Το κομμάτι αυτό, αφού νεκρωνότανε,επαναδραστηριοποιούνταν από άλλα ψιονικά κύματα, που κατεύθυναν τη σκέψη σε ζητήματα που συνέφεραν την επιβίωση και ευημερία της Ε.Ε.: καταναλωτισμός, σεξ, κυνήγι για καριέρα κλπ. Στην ουσία ο εγκέφαλος ήταν νεκρός αν και ο Ευρωπαίος πολίτης πίστευε ότι είχε  προσωπικότητα και ελευθερία βουλήσεως.

Το 2065 όμως όλα άλλαξαν. Με την καταστροφή των πόλεων που προκάλεσε η επανάσταση των «Μάγων» το 2065, τα εργαστήρια όπου παράγονταν τα κύματα που στέλνονταν στους  Ευρωπαίους καταστράφηκαν και έπαψαν να λειτουργούν. Το μέρος του εγκεφάλου που είχε ουσιαστικά νεκρωθεί, άρχισε απότομα να λειτουργεί και να ασπάζεται ιδέες διαφορετικές από τις «καλές»  και «ακίνδυνες» ευρωπαϊκές.Έτσι στην Ευρώπη μεταξύ του 2075 και του 2085 το χάος είχε κυριαρχήσει.  Σε κάθε πόλη διεξάγονται  συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων Σεχτών. Νεοπαγανιστές, καθολικοί, ρετροφουτουριστές, ορθόδοξοι, πρωτογωνιστές είναι μερικές από τις πολλές ανταγωνιζόμενες ομάδες που έδωσαν μία, χωρίς έλεος, μάχη: ιδεολογική, πολιτική και κυρίως στρατιωτική. Ένας πόλεμος θεωριών χωρίς κανένα σταματημό.

Το 2085 όμως ο Ευρωπαϊκός Στρατός επέστρεψε. Οι Σέχτες συντρίβονται. Ο Έκτορας, αφού χάνει τη φίλη του Μαρία, προσπαθεί να ξεφύγει με τον Κώστα, έναν άλλο αρνητή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατευθύνονται στο «Σκοτεινό Παρίσι».

Τέλος πρέπει να τονίσουμε ότι σημαντικό ρόλο στην αντεπίθεση της Ε.Ε. παίζει η ψυχοϊστορία που αποτελεί μία (φανταστική;) μορφή άσκησης πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας. Η έννοια αυτή δεν είναι δική μου επινόηση. Ψυχοϊστορία είναι η επιστήμη που επινόησε τη δεκαετία του 40 ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμοφ. Σύμφωνα με τη ψυχοϊστορία, η μελέτη της συμπεριφοράς μεγάλων ομάδων ανθρώπων μπορεί να προβλέψει τη γενικότερη ροή των μελλοντικών γεγονότων. Ο Ασίμοφ φαντάστηκε λοιπόν ότι στο  μακρινό μέλλον οι γαλαξιακές αυτοκρατορίες  θα ασκούν την εξουσία τους μέσω της ψυχοϊστορίας. Για τις ανάγκες του συγκεκριμένου έργου,  που κρατάτε στα χέρια σας, έτρεξα λίγο τις εξελίξεις και φαντάστηκα  ότι η Ε.Ε.  έχει αναπτύξει ήδη την επιστήμη της ψυχοϊστορίας  από το 2010 και εξουσιάζει με τη βοήθειά της τα πλήθη.

Taπερισσότερα ονόματα που χρησιμοποιώ είναι τυχαία. Με δύο εξαιρέσεις. Το θρυλικό σκηνοθέτη ταινιών bmovie, το γίγαντα ΕντΓουντκαι τον Τζον Μπράουν. Ο τελευταίος θεωρείται από κάποιους ιστορικούς ως ο πρώτος τρομοκράτης στην ιστορία των ΗΠΑ. Ο Μπράουν καταδικάστηκε για την εκτέλεση  κάποιων υπέρμαχων και υποστηρικτών της δουλείας. Έτσι εκτελέστηκε από την αμερικάνικη κυβέρνηση το 1860 , λίγο πριν το ξέσπασμα του αμερικάνικου εμφυλίου. Τέλος από πολλούς θεωρείται μάρτυρας  στον αγώνα της κατάργησης της δουλείας, ήρωας και πρόδρομος του αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πάνος Ξηρουχάκης

Διαβάστε εδώ και το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας: “ΕΥΡΩΠΗ ΤΟ 2085 – μία ιστορία αρνητικού φουτουρισμού (και πολιτικής επικαιρότητας)”

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου… Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της  μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.»

 

Αντόνιο  Γκράμσι

 

Είναι πρωί. Πολύ  νωρίς, μόλις χαράζει. Γλιστράμε απαλά  στην άσφαλτο με τον Κώστα. Προσπαθούμε να είμαστε αθόρυβοι. Ο κίνδυνος παραμονεύει. Οι μεγάλες λεωφόροι είναι ήσυχες, τα μαγαζιά κλειστά για πάντα. Η αρκετά γνώριμη  μυρωδιά σαπίλας από πτώματα πλανάται στον αέρα. Κάτι στο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Ένας άντρας  ξεπροβάλλει από ένα φρεάτιο. Είναι γυμνός.Φοράει μόνο γαλότσες. Κρατά ένα φανάρι. Είναι πασαλειμμένος με λάσπη, λες και ανήκει σε κάποια εξωτική φυλή. Γνώριζα ότι το Παρίσι έχει μια δυνατή σχέση με ό,τι υπάρχει κάτω από τα κτίρια και τους δρόμους του. Εδώ υπάρχει ένας υπόγειος κόσμος. Είχα πληροφορηθεί μερικά πράγματα για το υπόγειο τμήμα του Παρισιού  από έναν Γάλλο, όταν είχα επισκεφτεί  το «Φωτεινό Παρίσι»  με τη Μαρία.  Ένα μεγάλο τμήμα του δέχτηκε επίθεση με χημικά αέρια. Αλλά προφανώς οι πληροφορίες  αφορούσαν τα υπόγεια καταφύγια που βρίσκονταν κάτω από το «Φωτεινό Παρίσι». Το μέρος του Παρισιού που μέχρι πρότινος έλεγχαν με βίαιο τρόπο οι Σέχτες. Ο υπόγειος κόσμος που αντιστοιχεί στο «Σκοτεινό Παρίσι» είναι μάλλον ανέγγιχτος και κατοικήσιμος. Απόδειξη ο λασπωμένος  γυμνός απέναντι μας.

 Ήξερα τα βασικά για τον υπόγειο κόσμο του Παρισιού. Ο Κώστας μου έδωσε παραπάνω πληροφορίες. Η πολυμάθειά του είναι εντυπωσιακή.Αυτός ο υπόγειος κόσμος αποτελείται από σήραγγες  χιλιάδων χιλιομέτρων, οι οποίες αποτελούσαν κάποτε δίκτυα υπόγειου σιδηρόδρομου και αποχέτευσης και τώρα κατοικούνται από απόκληρους. Κάτω από το Παρίσι υπάρχουν όμως  και άλλα: κανάλια, δεξαμενές, κρύπτες, θησαυροφυλάκια και φυσικά απέραντα υπόγεια νεκροταφείαπου ονομάζονται κατακόμβες. Είναι ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος.

Καθώς προχωράμε στο μυαλό μου έρχεται ο γελοίος ύμνος της Ε.Ε.

«Χαρά στον κάθε Ευρωπαίο

Χαρά και πάλι χαρά

Να είσαι υγιής και ωραίος

Αυτό σημαίνει Ευρωπαίος

Χαρά στην κάθε Ευρωπαία

Χαρά και πάλι χαρ

Να είσαι υγιής και ωραία

Και όλα θα πάνε καλά.»

Τι αποβλάκωση έχεις υποστεί πολίτη  για να σου αρέσει αυτό το πράμα; Και εγώ; Ήμουν καλύτερος; Δεν τον τραγουδούσα τον ύμνο όταν σκότωνα τους κακούς; Δεν ήμουν και εγώ πιστός Ευρωπαίος;

Εδώ και δύο μέρες  γυρνάμε στους δρόμους του «Σκοτεινού Παρισιού». Φυσάει πάρα πολύ και συνεχόμενα αυτές τις μέρες. Σχεδόν είναι επικίνδυνο να περπατάς με τόσα αντικείμενα να αιωρούνται στον αέρα.Το κρύο είναι δυνατό, αλλά ανεκτό. Τη νύχτα όμως, το σκοτάδι είναι σχεδόν απόλυτο και το κρύο σε τσακίζει. Κοιμηθήκαμε σε ένα μισοκατεστραμμένο κτίριο. Ευτυχώς δε μας ενόχλησε κανείς. Τη μέρα δε βλέπουμε και πολλούς  ανθρώπους. Πρέπει να ζούνε στα στενά και στα σοκάκια. Οι κεντρικές λεωφόροι φαίνονται σχεδόν ακατοίκητες. Ο λόγος άγνωστος. Όταν με τον Κώστα ξεκινήσαμε για το σκοτεινό Παρίσι δε ξέραμε τι θα βρίσκαμε. Θα συναντούσαμε πολιτισμένους  ανθρώπους  που αντιστέκονται στο χάος των Σεχτών; Ή μήπως μόνο Κανίβαλους, όπως ακουγόταν για το «Σκοτεινό Παρίσι»; Θα συναντούσαμε πόνο και καταστροφή, όπως παντού δηλαδή;

Η αβεβαιότητα έχει παραμείνει. Παντού σκουπίδια και πτώματα,όπως και στο «Φωτεινό Παρίσι». Φαίνετε όμως, ότι λείπει μία κυρίαρχη αρχή, μία νικήτρια Σέχτα. Για παράδειγμα, πρόσφατα και πριν την επιστροφή της Ε.Ε. στο «Φωτεινό Παρίσι», οι νεοπαγανιστέςείχαν τον έλεγχο. Βασάνιζαν και εκτελούσαν όλους τους αντιφρονούντες. Επίσης, έστω υπό καθεστώς τρόμου,στο «Φωτεινό Παρίσι» οι βασικές δομές της πόλης λειτουργούσαν. Σε κάποια κεντρικά σημεία υπήρχε στοιχειώδης καθαριότητα. Ακόμα και μία πανσιόν είχαμε βρει για να διανυκτερεύσουμε  (έστω άθλια). Εδώ μου φαίνεται  σαν όλα να έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Ή μήπως όχι;Είναι νωρίς για συμπεράσματα.

«Κώστα το μετάνιωσες που την κάναμε από τον ευρωπαϊκό  στρατό;»

«Καθόλου φίλε. Αν και ομολογώ ότι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι θα αντικρίσουμε.»

Δεν τον κατηγορώ. Περπατάμε σε τεράστιες λεωφόρους με κατεστραμμένα σχεδόν όλα  τα κτίρια γύρω μας.Το χτεσινό βράδυ αυτά τα κτίρια έμοιαζαν,εξαιτίας της πλήρους συσκότισης, με σκοτεινά τέρατα που καταπίνουν ανθρώπους. Τώρα, με το φως της μέρας, δεν καλλιεργούν τον ίδιο τρόμο. Και πάλι όμως μπορούν να κρύβουν στα μισοκατεστραμμένα  κορμιά  τους ανθρώπους που θέλουν το κακό μας. Είναι διάτρητα από σφαίρες και από βλήματα. Είναι λογικό να είμαστε νευρικοί.Τα κτίρια μπορεί να κρύβουν πυροβόλα και να μας σημαδεύουν. Έμαθα στη ζωή μου με σκληρό τρόπο ότι η ησυχία είναι παραπλανητική. Ο θάνατος παραμονεύει.

 Κατά μήκος  της  κάθε λεωφόρου υπάρχουν  δέντρα που απλώνονται  τεράστια,σαν απειλητικές σκιές από πάνω μας, και καλύπτουν, σαν σκοτεινοί φρουροί, τα ερειπωμένα κτίρια.Πολλές φορές, αντί για δέντρα, είχαν φυτευτεί θάμνοι κατά μήκος των λεωφόρων. Η τωρινή τους όμως πυκνότητα, είναι εντυπωσιακή. Δεν υπάρχουν πλέον κηπουροί  για να φροντίσουντα δέντρα και τους θάμνους, που από καλλωπιστικά  στοιχεία, μετατρέπονται σε χαοτικούς σχηματισμούς.

Τα σκουπίδιαεπίσης  κυριαρχούν παντού.Τεράστιοι σωροί ολόγυρά μας. Πρέπει να τα υπερπηδάμε συνεχώς, καθώς βαδίζουμε. Κάποια μάλιστα πρέπει να τα αποφεύγουμε  για να μη μας βρουν στο κεφάλι, καθώς ο άνεμος τα εκσφενδονίζει   δεξιά και αριστερά γύρω μας. Ο αέρας γύρω μας είναι σχεδόν αποπνικτικός από τη σκόνη και τι άλλες βρωμιές.Η δυσοσμία από τα σκουπίδια είναι αφόρητη. Το πιο επίφοβο όμως είναι,ότι ο δρόμος που περπατάμε είναι  χαντακωμένος από  πολλές, μεγάλεςλακκούβες  που προήλθαν από βομβαρδισμό. Είναι πιθανόν και εδώ να γίνονται συγκρούσεις. Είχαμε αφήσει μία ζωή στην ασφάλεια που παρείχε ο ευρωπαϊκός στρατός γι’ αυτό το χάος. Και πάλι δεν το μετανιώνω όμως.

«Ας πάει στο διάολο ο  ευρωπαϊκός  στρατός. Και η Ευρωπαϊκή  Ένωση. Προτιμώ να ζήσουμε για λίγο ελεύθεροι, παρά για πάντα σαν σκλάβοι» είπε ο Κώστας σπάζοντας τη σιωπή αρκετής ώρας.

Πρόσφατα η Ε.Ε. αντεπιτέθηκε και έδωσε τέλος στην εποχή των Σεχτών. Ελπίζουμε να καθυστερήσουν να ανακαταλάβουν και το «Σκοτεινό Παρίσι». Πρέπει συνεχώς να τους ξεφεύγουμε. Συνεχώς. Αν χρειαστεί θα πάμε κάτω, στο λαβύρινθο από κατακόμβες. Ή στην ύπαιθρο. Δεν πρέπει ποτέ να μας πιάσουν.

Προχωράμε ατελείωτες ώρες. Τα πόδια μου  πονάνε. Μέσα σε έρημες λεωφόρους γεμάτες από σκουπίδια. Πού και πού μας προσπερνάνε σκιές, σιλουέτες σκελετωμένες, που έχουν γίνει ένα με το θάνατο. Ένας ήχος παρανοϊκός ξαφνικά μας τρυπά τα αυτιά. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε και πλησιάζουμε προς το σημείο από όπου έρχεται ο δαιμονικός ήχος. Παράλληλα, μία τρελή  γριά μας προσπερνά χορεύοντας γυμνή. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου φαίνεται ότι χορεύει ακολουθώντας το ρυθμό του παρανοϊκού ήχου. Μας κοιτά σαν να είμαστε ψεύτικοι, σαν να είμαστε φαντάσματα.Την προσπερνάμε. Ο ήχος δυναμώνει καθώς προχωράμε. Ποιος  παίζει αυτή τη μουσική; Η απορία σύντομα λύνεται. Ένα πιάνο έχει εκσφενδονιστεί από κάποιο βαρβαρισμό στη μέση του δρόμου. Ένα σύρμα που ξεκινά από μία  κατεστραμμένη πολυκατοικία, παρασυρόμενο από τον αέρα που φυσά πολύ, βαράει  αλύπητα τα πλήκτρα. Παίζει τη μουσική του ανέμου. Μια  μουσική του χάους. Πιο κάτω ένας άντρας γυμνός μας πλησιάζει. Κρατάει αγκαλιά μία κούκλα ,από αυτές που είχαν παλιά στις προσόψεις των εμπορικών καταστημάτων για να διαφημίζουν ρούχα.Η συγκεκριμένη κούκλα φορά μόνο ένα λεκιασμένο στρινγκ.

Ο παλαβός γυμνός την κρατά σφιχτά και της δίνει παθιασμένα φιλιά. Βγάζει τη γλώσσα του και γλύφει χυδαία το μάγουλο της κούκλας, ενώ βρίσκεται σε πλήρη στύση. Μας κοιτά με απόγνωση και κλαίγοντας λέεικάτι στα γαλλικά. Ο Κώστας μεταφράζει : «Σας αρέσει η γυναίκα μου; Δύο χρόνια έκανα να την ρίξω! Κανείς δε θα μου την πάρει! Κανείς.».Εκείνος συνεχίζει να γλύφει σαν σκυλάκι το πρόσωπο της.Τον προσπεράσαμε. Έχω δει πολλούς παλαβούς αλλά αυτός τους ξεπερνάει όλους. Ο Κώστας του φωνάζει: «Φίλε μου αν το πιστέψεις πολύ θα γίνει αληθινή!». Ξεσπάμε σε γέλια.

Συνεχίζουμε την πορεία μας. Περπατάμε για ώρα αλλά δε βλέπουμε κανέναν. Είναι φανερό πλέον. Για να βρούμε ανθρώπους  και μία σχετικά οργανωμένη ζωή, πρέπει να μπούμε στα στενά σοκάκια και να αφήσουμε την ασφάλεια των λεωφόρων.

«Πιστεύω ότι πρέπει να κόψουμε σε μία κάθετο, σε κάποιο στενό και πριν βραδιάσει μάλιστα. Τι λες εσύ;»

«Έκτορα φίλε μου! Δε βλέπω κάποια άλλη επιλογή. Άλλωστε έχω αρχίσει να πεινάω. Η κατάσταση εδώ είναι σίγουρα καλή από το θέμα της ασφάλειας. Αλλά τίποτα άλλο. Οι κεντρικές  λεωφόροι που τριγυρνάμε αποτελούν νησίδες ασφαλείας. Αλλά μετά τι; Πιστεύω και εγώ ότι αργά ή γρήγορα πρέπει να αντικρύσουμε την αλήθεια αυτού του μέρους.»

Τελικά κάναμε τη σωστή επιλογή. Σε ένα στενό κάποιος μας προϋπαντεί. Είναι  Αμερικάνος. «Δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Ξέρω ότι δεν ανήκετε σε κάποια Σέχτα. Αυτοί είναι πάντα πολλοί και δεν φτάνουν σχεδόν ποτέ σε τέτοιο βάθος. Είστε σίγουρα φυγάδες. Κατεβάστε λοιπόν τα όπλα και χαλαρώστε. Κανείς δε θα σας πειράξει. Ελάτε στο σπίτι μου. Ο αέρας δε σας αφήνει πολλές επιλογές άλλωστε.» Πράγματι φυσάει λυσσαλέα.

Λίγη ώρα μετά ο πάγος έχει σπάσει. Μας έχει πληροφορήσει τα βασικά. Τον κοιτάμε σοκαρισμένοι. Είναι δυνατόν να λέει αλήθεια;

«Έχουμε απόλυτη ελευθερία. Κανείς δεν ενοχλεί κανένα! Εδώ δεν έφτασε το μίσος και το χάος του “Φωτεινού Παρισιού”.»

«Μα τι είναι αυτά που λες!  Μας λέγανε ότι εδώ ζούνε μόνο κανίβαλοι, μανιακοί κλπ. Είναι δυνατόν;»

«Το μίσος δε μπόρεσε εδώ να φωλιάσει σε τέτοιο σημείο, όπως αλλού. Δε σου λέω ότι είναι τέλεια. Άλλωστε θα το διαπιστώσεις κι εσύ. Και εδώ υπάρχει βία. Αλλά καμία σχέση σου ξαναλέω με το “Φωτεινό Παρίσι”. Δεν μπόρεσαν ποτέ να μας  υποτάξουν οι Σέχτες. Γι’ αυτό μας μισούν. Συνέχεια μας βομβαρδίζουν και ρίχνουν χημικά. Αυτός είναι ο λόγος που δε συναντήσατε πολύ κόσμο στις κεντρικές λεωφόρους. Πολύ  κόσμος κρύβεται στα σοκάκια και στα στενά.

Αλλά και στα σοκάκια οι εχθροί φοβούνται να μπουν. Τους επιτίθεται ο κόσμος από μπαλκόνια, υπόγεια και στενά, τους αποκόπτουν και τους πετσοκόβουν. Μόνο στις κεντρικές λεωφόρους  έχουν  κάποια δύναμη, λόγω και της προστασίας της αεροπορίας τους. Οι βομβαρδισμοί έχουν κάνει τις λεωφόρους ακατοίκητες. Αλλά μόνο εκεί η ζωή έχει σταματήσει. Το δέλεαρ για να κάνουν μία γενικευμένη επέμβαση δεν είναι μεγάλο. Γενικά, δώσαμε συνειδητά την εικόνα της εγκατάλειψης στον πάνω τομέα της πόλης, έτσι ώστε να μη δελεαστούν  από τα επιτεύγματά μας οι Σέχτες,αλλά και οι κάθε είδους πλιατσικολόγοι. Θα δείτε ότι έχουμε δημιουργήσει πράματα και καταστάσεις στην πόλη, που οι Σέχτες θα ήθελαν να πατάξουν. Δεν τα γνωρίζουν όμως οι ηλίθιοι. Το καμουφλάζ με τις εγκαταλειμμένες λεωφόρους και τα σκουπίδια λειτουργεί καλά και έτσι κανείς ανεπιθύμητος δε προχωρά πολύ μέσα στην πόλη για να βρει τους κήπους και τις βιώσιμες  κατοικίες μας. Αν το θελήσει κάποια συμμορία ή τα μέλη κάποιας Σέχτας θερίζονται από τα πυροβόλα μας.

Πάντως, ο φόβος ενός γενικευμένου χημικού πολέμου, οδήγησε τον περισσότερο πληθυσμό κάτω.Οι πιο πολλοί ζουν στο “Υπόγειο Παρίσι”. Εκεί οι Σέχτες είναι δύσκολο να φτάσουν. Πάνω ζουν όσοι είναι αναγκαίοι για τη συνέχιση της ζωής στην πόλη.Για στρατιωτικές περιπολίες, εργασία κλπ.Είναι αναγκαίοι και για την υπόγεια διαβίωση του πληθυσμού. Τα περισσότερα τρόφιμα, για παράδειγμα, στους κάτω, τα στέλνουν αυτοί που εργάζονται πάνω. Θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Οι περισσότεροι  βέβαια πηγαινοερχόμαστε μεταξύ του πάνω τομέα και του κάτω. Αυτό κάνω και εγώ. Άλλοι ζουν μόνιμα πάνω γιατί σιχαίνονται το σκοτάδι. Ο καθένας με τα γούστα του. Γενικά δεν αποδεχόμαστε τον όρο “Σκοτεινό Παρίσι”. Είναι συκοφαντικός. Το μέρος του Παρισιού που δεν ελέγχεται από τις Σέχτες, καθώς και τον υπόγειο κόσμο από κάτω, τον αποκαλούμε Ελεύθερο Παρίσι! »

Το όνομα του είναι Τζον Μπράουν. Αμερικάνος που ξέμεινε πριν χρόνια εδώ. Είναι γύρω στα 35.Έχει μακρύ μαύρο μαλλί και πυκνά γένια.Μοιάζει άγριος, αλλά συνάμα μία αληθινή ευγένεια τον χαρακτηρίζει. Συνεννοούμαστε  στα αγγλικά, κάτι που με βολεύει, γιατί είναι η μόνη ξένη γλώσσα που γνωρίζω. Η φιλικότητά του αρχικά μας προβλημάτισε. Πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, μου φέρονται με ευγένεια! Οι υποψίες για ενδεχόμενο δόλο, δε μπορούσαν να φύγουν βέβαια. Σιγά σιγά όμως καταλάβαμε ότι δεν κινδυνεύαμε. Ο Αμερικάνος μας οδήγησε στο σπίτι του. Εκεί βάλθηκε να μας εξηγήσει την κατάσταση στο Ελεύθερο Παρίσι. Το θέμα ήταν ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα για την επιστροφή των Ευρωπαίων ηγετών. Τις συγκρούσεις στο φωτεινό Παρίσι τις εξέλαβαν σαν συγκρούσεις μεταξύ των Σεχτών.

Του εξηγώ  ότι πλέον δεν υπάρχουν Σέχτες. Ο Ευρωπαϊκός στρατός επέστρεψε. Χρησιμοποίησαν  ένα τέχνασμα με εξωγήινη εισβολή για να σοκάρουν τον κόσμο. Δημιούργησαν έτσι στις μάζες την αντίληψη μίας επερχόμενης αποκάλυψης. Την κατάλληλη στιγμή εμφανίστηκε ο Ευρωπαϊκός στρατός. Έτσι παρουσιάστηκε σαν σωτήρας του Ευρωπαϊσμού, καθώς βέβαια αυτός θα «συνέτριβε» τους εξωγήινους.Παράλληλα, με αυτό το κινηματογραφικό τέχνασμα, μπήκε σε λειτουργία ξανά το ψυχοτρονικό σχέδιο. Η ονομασία του: «Νέος Αστικός Πόλεμος». Μέσω των οθονών εκπέμπονται ψυχοτρονικά κύματα που σε αποβλακώνουν (όπως γινόταν και παλιότερα βέβαια, πριν την εξέγερση των «Μάγων»).

«Το καλό είναι», συμπληρώνει με νόημα ο Κώστας, «ότι εξαιτίας της κατάρρευσης του πολιτισμού, ο κόσμος δε βλέπει  πλέον τηλεόραση. Ούτε ίντερνετ υπάρχει. Με τον καιρό όμως, η Ε.Ε. θα επιβάλει ξανά τομηντιακό πολιτισμό. Τα ψυχοτρονικά κύματα  Ευρωπαϊσμού  θα τα σαρώσουν όλα. Πρέπει να αντισταθούμε τώρα που βρισκόμαστε στο μεταίχμιο. Τώρα, που προσπαθούν να επιβληθούν με τα τεχνάσματα των εξωγήινων και με τη δύναμη των όπλων τους. Αν ανασυσταθεί ο μηντιακόςπολιτισμός,τα πράματα θα δυσκολέψουν πολύ. Τότε πια θα έχουν τη δύναμη, μέσω του ψυχοτρονικού σχεδίου, να επιβληθούν πιο εύκολα. Σκοπός τους είναι να σκοτώσουν κάθε ελευθερία και κάθε διαφορετικότητα. Δε θέλω να πιστέψω ότι θα το καταφέρουν ποτέ».

«Πράγματι. Πάντως,δε μπορούσε να φανταστεί το μυαλό μου ότι η προπαγάνδα έχει φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο: ψυχοτρονικό  σχέδιο!»  Απόμεινε να μας κοιτά σκεφτικός και εμφανώς στεναχωρημένος.

«Το ψυχοτρονικό σχέδιο δεν είναι πανίσχυρο» λέει ο Κώστας, «έχω  πλέον καταλάβει ότι παίζει συμπληρωματικό ρόλο σε άλλες μορφές προπαγάνδας, όπως και στην εκπαίδευση. Όποιος θέλει όμως ξεφεύγει. Απλά αυτά τα κύματα ψυχοτρονισμούκατευθύνουν πιο εύκολα έναν εγκέφαλο αδύναμο και πολτοποιημένο. Έτσι γινόταν στην περίοδο της ακμής της Ε.Ε. μέχρι το 2065. Αυτός που ενδιαφερόταν  μόνο να καταναλώνει, επειδή έτσι έμαθε από την οικογένεια του και τα ευρωπαϊκά σχολεία, ήταν πιο εύκολο θύμα για τα ψυχοτρονικά κύματα. Τονσκεφτόμενο  άνθρωπο όμως δεν ήταν  εύκολο να τον αποχαυνώσει το ψυχοτρονικό σχέδιο,  αλλά σίγουρα  προκαλούσε βλάβες στον εγκέφαλο του. Πάντως δεν είμαι και ειδικός.Σας λέω απλά τι συμπέρασμα έβγαλα, γιατί με έχει απασχολήσει αυτό το θέμα.»

«Τέλος  πάντων φίλοι μου. Πρέπει να ενημερώσω και τους υπόλοιπους στη γειτονιά  γι’ αυτά που μου είπατε. Το βράδυ θα γίνει συνέλευση.Πρέπει να ετοιμαστούμε γιαπιθανή εισβολή.Θα σας αφήσω να ξεκουραστείτε. Έχει βραδιάσει άλλωστε. Θα τα πούμε το πρωί. Θα είμαι στο δίπλα δωμάτιο.»

Πήρε ένα από τα πολλά κεριά που χρησιμοποιούσε  σαν φωτισμό και έφυγε.

«Έκτορα παρατήρησες ότι στα στενά που περπατήσαμε είδαμε ελάχιστα σκουπίδια; Και ακόμα πιο λίγα πτώματα;Καμία σχέση με την Αθήνα και το “ΦωτεινόΠαρίσι”.»

«Πράγματι φαίνεται ότι οι άνθρωποι εδώ έχουν σταματήσει να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Το μόνο που τους λείπει είναι το ηλεκτρικό. Καμία σχέση με τους πολέμους στον “πολιτισμένο” κόσμο. Έναν κόσμο χάους και βίας. Αυτοί εδώ ζούνε καλύτερα.Είναι απίστευτο πράγματι.»

Σκέφτηκα τη Μαρία και τον «παράδεισο» μέσα στον οποίο είχε μεγαλώσει στην Αθήνα. Μου είχε δώσει το όραμα για να κυνηγήσω κάτι καλύτερο. Και πράγματι φαίνεται ότι κάτι έβρισκα εδώ. Άνθρωποι που ζούσαν φτωχικά και ευτυχισμένα. Πουθενά παρανοϊκές ιδεολογίες. Πουθενά τσομπάνηδες και πρόβατα. Αν ο Αμερικάνος μας είχε πει την αλήθεια θα μπορούσαμε να ζήσουμε εδώ. Μέχρι η Ε.Ε. να προσπαθήσει να εισβάλλει εδώ. Μέχρι οι μπάσταρδοι να θελήσουν να τα καταστρέψουν όλα.

Το επόμενο πρωί γυρνάμε με τον Κώστα και τον Αμερικάνο στις γύρω γειτονιές. Σήμερα έχει ήλιο και ο άνεμος έχει κοπάσει.Ό,τι πρέπει για περίπατο. Παντού έβλεπες προσπάθειες για να γίνει η ζωή φυσιολογική. Κήποι καλλιεργούνταν παντού. ΟJohn το ονόμασε αυτό αστική καλλιέργεια.Καμία σχέση με την αστική ζούγκλα που συναντούσα παντού μέχρι τότε.Όπου είχα πάει μέχρι τώρα, η φύση είχε επιβληθεί στο αστικό τοπίο. Δεν υπήρχε κανείς για να φροντίσει τα δέντρα και τους κήπους. Εδώ αυτό γινόταν σε πολύ λιγότερο βαθμό. Κάποια κτίρια ήταν κατεστραμμένα, αλλά σε κάποια άλλα γίνοντανπροσπάθειεςαναστήλωσης. Τα παιδιάδεν είναι τρομαγμένα,όπως αλλού. Ο τρόμος εδώ δεν είναι κυρίαρχος. Αυτό είναι γεγονός.

Έχω ακόμα πολλές απορίες για τη διαμόρφωση του κόσμου. Όμως πιστεύω ότι τα βασικά τα έχω πλέον καταλάβει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και τα ΜΜΕ είχαν αποβλακώσει τους πολίτες. Από το 2065 ως το 2075 ήταν μία κρίσιμη περίοδος, καθώς οι πομποί ψυχοτρονικών κυμάτων έπαψαν να λειτουργούν. Επίσης το χρήμα σταμάτησε να ρέει άφθονο. Ο Ευρωπαϊσμός πέθανε. Το μίσος κυριάρχησε. Οι περισσότεροι προσχώρησαν σε αυτό το όργιο βίας. Όχι όμως  όλοι.

Το ψυχοτρονικό σχέδιο δεν ήταν τέλειο. O Κώστας είχε δίκιο. Άλλωστε και οι Ευρωπαίοι ηγέτες το είχαν παραδεχτεί. Πάντα κάποιοι ξέφευγαν. Απόδειξη οι πολλές εξεγέρσεις στα γκέτο, την εποχή μάλιστα της ακμής της Ε.Ε. Τα ψυχοτρονικά κύματα μπορούν να σε επηρεάσουν, άλλωστε το ίδιο έγινε με εμένα, που την εποχή κατά την οποία υπηρετούσα, σκότωνα με μεγάλη ηδονή τους εχθρούς μου (βέβαια τότε έβλεπα πολύ τηλεόραση). Για να σε κάνουν όμως ζόμπι, πρέπει να θες και εσύ. Η δράση τους αποκτά παραπάνω ισχύ από τη δίψα για δόξα και καταξίωση. Έτσι παρήγαγαν τους πολίτες. Το ονόμασαν αυτό Ψυχοϊστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι στα γκέτο, που και να θέλεικάποιος δε μπορεί να γίνει πλούσιος, τα ψυχοτρονικά κύματα είχαν πολύ μέτρια αποτελέσματα.

Ο Κώστας μου είχε πει όμως ότι ο τρόμος δε ξεκίνησε με τα ψυχοτρονικά κύματα. Και ο Κώστας είναι μορφωμένος. Γνωρίζει τις απαρχές αυτού του χάους. Στις αρχές του αιώνα οι πλούσιοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τους φτωχούς σαν μηχανές, σαν δούλους. Τα εργασιακά δικαιώματα υποχώρησαν τελείως. Οι πλούσιοι και οι εργοδότες είχαν πάντα δίκιο. Οι φτωχοί μετατράπηκαν σε φτηνό μεταφερόμενο εργατικό δυναμικό από περιοχή σε περιοχή, όπου δηλαδή οι βιομήχανοι τους είχαν ανάγκη για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Και μετά τους πετάγανε. Όποιος δε δεχόταν αυτό το εργασιακό καθεστώς, μετατρεπόταν σε άνεργο, δηλαδή σεζωντανό νεκρό. Τα γκέτο γίνανε οι κατοικίες των φτωχών και των ανέργων, ενώ οι πλούσιοι και οι πολίτες ζούσανε σε αναβαθμισμένες περιοχές το ευρωπαϊκό όνειρο. Τα ψυχοτρονικά κύματα εφαρμόστηκαν στη συνέχεια για να ομαλοποιήσουν αυτή την κατάσταση. Να την κάνουν να φαίνεται φυσιολογική και να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις, τόσο από τους φτωχούς, όσο και από κάποιους πολίτες που αντιδρούσαν στην αδικία.

Το οικονομικό αυτό πραξικόπημα, όπως το ονόμασε ο Κώστας, πραγματοποιήθηκε το 2010 αλλά προετοιμαζόταν χρόνια πριν. Το πραξικόπημα αυτό ήρθε εις αίσιο πέρας χάρη στις μεθόδους  της ψυχοϊστορίας. Σύμφωνα με τον Κώστα ,οι Ευρωπαίοι επιστήμονες είχαν αναπτύξει αυτήν την επιστήμη από τις αρχές του 21^ου αι. Αρκετοί επαναστάτες ονόμασαν το νέο καθεστώς «Ολοκληρωτικό Καπιταλισμό», «Νεοολοκληρωτισμό», ή «Ευρωολοκληρωτισμό».Οι επαναστάτες αποκαλούσαν τους θιασώτες αυτού του ολοκληρωτισμού  «Ευρωανθρώπους». Οι τελευταίοι ζούσαν και ανάπνεαν με μόνο σκοπό  την απόκτηση ακόμα περισσότερων  ευρώ. Το χρήμα κυριαρχούσε παντού και όλα υποτάσσονταν στην απληστία.Παρά τη δύναμη των Νεοολοκληρωτιστών,  πολλοί  ήταν εκείνοι που αντιστέκονταν στα σχέδιά τους. Όμως σύντομα οι φωνές των επαναστατών σίγησαν. Εξαφανίστηκαν…Το  νέο  καθεστώς ονομάστηκε τελικά από κάποιους  «έγκριτους»  επιστήμονες  «Χρυσή εποχή της Ευρώπης» ή  «Ολοκληρωτική ευτυχία για όλους». Οι δημοσιογράφοι δε δέχονταν αντίλογο. Σύμφωνα με εκείνους ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία καιοι μίζεροι αντιδραστικοίέπρεπε ναπάνε σε ψυχολόγο.Το σλόγκαν ήταν «Όλα θα πάνε καλά» ή «Ζήτω η Ευρωπαϊκή Ένωση».

 

 

«Ρε φίλε, πώς δε σας επηρέασε η φρενίτιδα των θεωριών εδώ;» ρώτησα τον Αμερικάνο φίλο μας.

 «Δε μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου» συμπλήρωσε ο Κώστας.

Ο Τζον μας κοίταξε σκεπτικός και απάντησε:«Στην αρχή και εδώ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Αίμα και χάος κυριάρχησαν. Θυμάμαι για παράδειγμα με τρόμο την ομάδα των «Κοσμοναυτών». Είχαν βρει στολές σοβιετικών αστροναυτών, μη με ρωτήσετε πώς, είναι μυστήριοκαι για εμένα. Γυρνούσαν λοιπόν έτσι ντυμένοι, σαν αστροναύτες, φορώντας πάντα τις στολές τους. Τα σκάφανδρά τους, πάνω στα οποία ήταν γραμμένο το CCCP, ήταν πάντα ερμητικά κλειστά. Δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπάτους. Για να καταλάβετε τη σχιζοφρένεια της υπόθεσης, έπαιρναν οξυγόνο πάντα από τις φιάλες των στολών τους, λες και δεν ήταν στο Παρίσι,αλλά εκτοξευμένοι κάπου στο διάστημα. Ήταν πολύ τρομακτικοί. Αγωνίζονταν για την ανασύσταση  της Σοβιετικής Ένωσης. Όποιος δεν τους άρεσε, εκτελούνταν. Είδαμε και πάθαμε να τους ξεφορτωθούμε. Είχαμε λοιπόν και εμείς προβλήματα. Στη συνέχεια όμως, το κέντρο βάρους των συγκρούσεων μεταφέρθηκε στο “Φωτισμένο Παρίσι”. Οι ιδεομανείς, ή αυτοί που αποζητούσαν εξουσία έφυγαν για εκεί. Το αντίθετο έγινε προς τα εδώ. Έρχονταν και έρχονται άνθρωποι που θέλουν να γλυτώσουν τις σφαγές. Άνθρωποι που δεν είναι αποβλακωμένοι. Μισούμε τους φανατικούς. Μισούμε όμως και τους αδιάφορους. Αυτούς που τους επιβάλλονται οι φανατικοί και εκείνοι κάνουν τις πάπιες. Πολλοί  που ζούσαν στις περιοχές των Σεχτών ήταν απλά αδιάφοροι που άφηναν τις Σέχτες να ελέγχουν τη ζωή τους. Εδώ η αδιαφορία πεθαίνει. Πρέπει μόνος σου να παλέψεις για τη ζωή σου. Δεν υπάρχει καμία Σέχτα για να κρυφτείς από πίσω της.»

Ο Αμερικάνος είχε δίκιο.

«Αν σας αρέσει εδώ, θα σας αρέσει ακόμα περισσότερα κάτω.Όπως σας είπα, το Ελεύθερο Παρίσι έχει και επίγεια και υπόγεια υπόσταση.Κάθε παρισινός δρόμος έχει και την υπόγεια στοά του!Το “Υπόγειο Παρίσι” αποτελεί  ένα αντίγραφο των δρόμων στην επιφάνεια. Πιο κάτω από αυτό το υπόγειο αντίγραφο βρίσκεται μία ουσιαστικά άγνωστη και ανεξερεύνητη περιοχή. Θα πάθετε πλάκα.»

«Μιλάς σαν να πρόκειται για ολόκληρη πόλη κάτω από την πόλη» είπαεντυπωσιασμένος.

«Όταν λέμε “Υπόγειο Παρίσι” μιλάμε για ένα δίκτυο δέκα  υπό-πόλεων, πληθυσμού δύο με πέντε χιλιάδων ατόμων η κάθε μια. Επίσης μιλάμε και για το σύνολο των μικρών οικισμών, που βρίσκονται σε σπηλιές,σε εγκαταλειμμένα ορυχεία και σε κατακόμβες. Οι πόλεις αυτές,και οι μικροί οικισμοί επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και με την επιφάνεια, χάρη στα  περισσότερα από 2.000 χιλιόμετρα  υπόγειων τούνελ με ύψος από 2μέχρι5μέτρα που  υπάρχουν στο υπέδαφος.Πιο κάτω από εκεί  βρίσκεται ένας τεράστιος λαβύρινθος από λαγούμια και σπηλιές. Κάποιοι  ζουν και εκεί παρά τις δυσκολίες. Ακόμα πιο κάτω, όπως σας είπα,βρίσκεται ένας κόσμος σχετικά ανεξερεύνητος,αν και υπάρχουν μερικοί, λίγοι είναι η αλήθεια, που δοκιμάζουν την τύχη τους  εκεί εξερευνώντας το άγνωστο.

Κάτω από το “Φωτεινό Παρίσι” ζούσανεπίσης  άνθρωποι. Ανοργάνωτα βέβαια σε σχέση με τον υπόγειο κόσμο που υπάρχει στο Ελεύθερο Παρίσι. Οι Σέχτες πρόσφατα “εκκαθάρισαν” τους υπονόμους και σκότωσαν τον υπόγειο πληθυσμό στο “Φωτεινό Παρίσι”. Κάποιοι πρόσφυγες κατάφεραν να φτάσουν στα υπόγεια του Ελεύθερου Παρισιού και σώθηκαν.»

Τον ρωτάω πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν και ρυθμίζουν τη ζωή τους με τέτοιο ειρηνικό τρόπο. Πώς, με άλλα λόγια, καταφέρνουν και συμβιώνουν χωρίς να αλληλοσκοτώνονται. Μου απαντά ότι κάθε κοινότητα ή γειτονιά έχει μία γενική συνέλευση που αποφασίζουν όλα τα μέλη, από κοινού, για τα προβλήματά τους. Για τις μεγάλες  αποφάσεις που αφορούν όλο το Ελεύθερο  Παρίσι γίνεται  μία μεγάλη συνέλευση  μία φορά το μήνα. Εκεί, όλες οι γειτονιές και οι κοινότητες, στέλνουν από έναν αντιπρόσωπο, που μεταφέρει την άποψη της γειτονιάς  ή της κοινότητας.

Για παράδειγμα, στη χθεσινή συνέλευση αυτής της  γειτονιάς, ο John εκλέχτηκε αντιπρόσωπος. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και  αρχηγός. Ο αντιπρόσωπος  ψηφίζεται από τη γενική συνέλευση του τόπου του για να τους εκπροσωπήσει στη μεγάλη συνέλευση. Μόλις η μεγάλη συνέλευση λήξει, ο αντιπρόσωπος επιστρέφει και χάνει την εξουσία του.Μου θυμίζει τη γειτονιά που μεγάλωσε η Μαρία. Τον ρωτάω αν αυτό το σύστημα δουλεύει. Είμαι δύσπιστος. Μου απαντά ότι έχει πολλά προβλήματα. Οι άνθρωποι έχουν πολύ σκοτάδι μέσα τους και ματαιοδοξία. Πολλές φορές όλα πάνε κατά διαόλου. Όμως είναι το μόνο ανθρώπινο σύστημα. Εκτός, με ρωτάει, αν προτιμάω τις Σέχτες. Ή την Ε.Ε. «Τρελός  είσαι ;» του απαντάω.

«Το πείραμα ξεκίνησε από διάφορους ναραχικούς και μετακουμμουνιστές. Στη συνέχεια ήρθε απλός κόσμος να βοηθήσει. Άτομα κάθε φυλής και θρησκείας. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες, αρκεί να μην είσαι φανατικός. Θα εντυπωσιαστείς αν δεις πόσο διαφορετικοί είναι οι καθολικοί εδώ σε σχέση μετους καθολικούς που ζούσαν στο “Φωτεινό Παρίσι”.»

«Τι κάνετε σε περίπτωση εισβολής;»

«Ο THUNTERTHOR και η συμμορία μηχανόβιών του, αφού κατέστρεψαν ολοσχερώς την Κοπεγχάγη,  ήρθαν εδώ να κάνουν τα ίδια. Νόμιζαν ότι ήμασταν  εύκολος  στόχος. Οι φίλοι-σύμμαχοί  μας από την επαρχία μας ενημέρωσαν για την πορεία τους προς τα εδώ. Τους αφήσαμε να νομίζουν ότι ήμασταν  αποδιοργανωμένοι. Φτάσανε σε μία πλατεία και μέθυσαν γιατί νόμισαν ότι νίκησαν.Τότε τους λιανίσαμε.Τα κεφάλια τους τώρα βρίσκονται πάνω σε παλούκια, στην είσοδο του Ελεύθερου  Παρισιού, για να το ξανασκεφτούν άλλοι  επίδοξοι εισβολείς στο μέλλον.»

 

 

 

Η συζήτηση συνεχίζεται έτσι για ώρα. Τον ρωτώ:«Πώς μπορεί να κατέβει κανείς σε αυτό τον υπόγειο κόσμο;».

«Μέσα από μία από τις πολλές  καταπακτές, που βρίσκονται διάσπαρτεςστο Παρίσι.Δεν είναι δύσκολο να πάμε εκεί. Πιστέψτε με.»

Επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι τουΤζον. Συμφωνήσαμε την επόμενη να πάμε «κάτω». Θα πήγαινε το πρωί στη μεγάλη γενική συνέλευση καθώς είχε εκλεγεί σαν αντιπρόσωπος της γειτονιάς του. Θα τους ενημέρωνε και για τα νέα της επιστροφής του Ευρωπαϊκού  στρατού, σε περίπτωση που το νέο τους είχε διαφύγει. Έπρεπε να καταστρωθούν σχέδια απώθησης του Ευρωπαϊκού στρατού σε περίπτωση εισβολής. Μετά τη συνέλευση θα επέστρεφε εδώ για να αποχωρίσουμε.

«Έχω εντυπωσιαστεί φίλε. Απίστευτα πράγματα! Οι άνθρωποι εδώ φαίνονται ευτυχισμένοι. Ποιος να το περίμενε…»

«Έκτορα είμαι πολύ τυχερός που σε γνώρισα. Χωρίς εσένα θα ήμουν ακόμα στον Ευρωπαϊκό στρατό.Ο Κώστας Καρυωτάκης είναι ακόμα ζωντανός.»

«Τι σημαίνει το ψευδώνυμο σου φίλε; Δεν το διάλεξες τυχαία το όνομα,έτσι;»

«Όχι. Ο Καρυωτάκης υπήρξε ποιητής του προηγούμενου αιώνα. Είχε την  εικόνα του καταθλιπτικού καλλιτέχνη. Ο πεσιμισμός της ποίησής του όμως, ήταν κοινωνικός πεσιμισμός. Στηλίτευσε ανελέητα την εξουσία.Τοπλήρωσε αυτό. Εργαζόταν για να καταλάβεις στο δημόσιο. Είχε υποστεί άπειρες  διώξεις από τους προϊσταμένους του. Δεν συνδιαλέχτηκε με την κεντρική εξουσία, δεν έγλυψε, γι’ αυτό και μετατέθηκε επανειλημμένως.Σκοπός της εξουσίας ήταν να τον τσακίσουν ψυχολογικά. Στο τέλος αυτοκτόνησε. Είχε έντονα κριτική ματιά και υποστήριζε πάντα προοδευτικές απόψεις. Πολλά κείμενα του Καρυωτάκη ήταν πολιτικά ρεπορτάζ.»

  Άρχισε να απαγγέλνει ένα ποίημα του Καρυωτάκη: «Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ – παφ, παφ, παφ -, “έχετε λίγη σκόνη” να ειπώ “κύριε Άλφα”. Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα’χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά : “Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα”… Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω. Κανάγιες !Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει  η πνοή που θα σας σαρώσει.»

«Όμορφο ποίημα.»

«Ο λόγος που επέλεξα να ταυτιστώ μαζί του ήταν το γεγονός ότι αυτός επέλεξε να συγκρουστεί με την εξουσία. Σε αντίθεση με εμένα. Δούλευα σε μία εταιρία του κράτους. Το παρατσούκλι της υπήρξε «ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ  Α.Ε.». Ποτέ δεν πήγαινα κόντρα στην εξουσία. Έγλυφα τον άλφα, υποτασσόμουν στον βήτα και ούτω καθεξής! Τότε τα ποιήματά του μου δίνανε κουράγιο και ελπίδα ότι μπορούσα και εγώ να αλλάξω. Ακόμα όμως  και όταν στρατολογήθηκα από τη Σέχτα στην Αθήνα, συνέχισα να είμαι  μίζερος. Όταν όμως ξεκίνησε η φάρσα με τους εξωγήινους και δρομολογήθηκε η επιστροφή της γαμημένης Ε.Ε. το αποφάσισα. Δε θα έσκυβα άλλο. Πέταξα το παλιό μου όνομα.»

«Εγώ ονομάστηκα έτσι λόγω τυχαίων γεγονότων. Ονομαζόμουν Τάκης Φωτόπουλος. Μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, η  Ε.Ε. παρουσίασε  τα γεγονότα όπως τη βόλευε. Εγώ παρουσιάστηκα από τους Ευρωπαίους ηγέτες σαν ήρωας. Πάντα χρειάζεται ένας ήρωας,έτσι δεν είναι; Ήμουν ο μόνος φαντάρος που διασώθηκε από το φιάσκο, άρα ο μόνος διαθέσιμος ήρωας. Οι  διασώστες μουβρήκαν ένα ποίημα πάνω μου με την υπογραφή Έκτορας. Μόνο που το ποίημα το είχε γράψει ένας νεκρός τουρίστας, από τον οποίο το είχα πάρει επειδή μου άρεσε.Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παρουσίασαν το ποίημα σαν δικό μου.Σαν ποίημα ενάντια στους  «Mάγους» και την τρομοκρατία. Καμία σχέση βέβαια. Ο ποιητής μιλούσε για άλλα πράγματα.Έτσι με παρουσίασαν σαν ποιητή-μαχητή με το ψευδώνυμο  Έκτορας. Ένα δημιούργημα για τις ανάγκες των περιστάσεων.

Μετά την τρίτη επίθεση των Μάγων, αποφάσισα και εγώ να σταματήσω να πουλιέμαι. Την έκανα και στράφηκα τόσο ενάντια στην Ε.Ε., όσο και ενάντια στους μπάσταρδους τους  «Μάγους»! Κράτησα το παρατσούκλι γιατί, απ’ό,τι έμαθα, ο Έκτορας ήταν ένας ρομαντικός ήρωας της αρχαιότητας που πήγε κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Δεν ξέρω όμως άλλα. Μη ξεχνάς ότι είμαι σχεδόν αγράμματος. Με δυσκολία διαβάζω. Όσο για ιστορία…»

«Στην αρχαιότητα έγινε ένας θρυλικός πόλεμος.Οι Αχαιοί προσπάθησαν να καταλάβουν και να καταστρέψουν την Τροία. Αρχηγός των Τρώων ήταν ο Έκτορας. Ο Έκτορας  ήταν  για τους Τρώες το προπύργιο της άμυνάς τους, ήταν το καμάρι της Τροίας. Ήταν κυριολεκτικά ο τρόμος των Αχαιών. Σκότωσε αναρίθμητους απ’ αυτούς. Ο Έκτορας είναι το αρχέτυπο του γνήσιου πολεμιστή. Πιστεύει ότι οι μάχες κερδίζονται με κριτήριο τον προσωπικό δυναμισμό των μαχητών. Δεν πιστεύει σε προκαταλήψεις, σε καλά ή κακά σημάδια. Πολεμά για να υπερασπιστεί την οικογένεια και την πόλη του.

Δυστυχώς όμως για τον ίδιο τον Έκτορα, οι θεοί τον έχουν πουλήσει.Ο Αχιλλέας πρέπει να νικήσει. Το θέλουν οι θεοί , είναι γραφτό. Ο Αχιλλέας, οργισμένος για το χαμό του φίλου του από τον Έκτορα, σκοτώνει τόσους Τρώες, ώστε οι επιζήσαντες κατατρομαγμένοι κλείνονται στα τείχη. Μόνο ο Έκτορας μένει να τον αντιμετωπίσει, αν και ξέρει ότι θα πεθάνει.Πάραυτα ο Έκτορας όταν αντικρίζει τον Αχιλλέα δειλιάζει στιγμιαία. Όμως η δειλία σύντομα υποχωρεί.Αποφασίζει να πέσει μαχόμενος. Ηώρα του θανάτου του έχει σημάνει πια.»

«Πραγματικός ήρωας. Δε πιστεύω ότι θα φανώ αντάξιος. Ένας πρώην πεζοναύτης είμαι άλλωστε.»

«Αυτό θα το δείξει ο χρόνος.»

Ο Κώστας μου άρεσε. Φαινόταν ένας άνθρωπος σκεπτόμενος, που είχε ζήσει για πολύ καιρό στη δειλία. Δε μιλούσε πολύ, αλλά παρατηρούσε τα πάντα γύρω του. Φοβόταν αλλά προσπαθούσε να το κρύψει.Ήταν με τον τρόπο του θαρραλέος. Θέλει πολλά κότσια να αφήσεις έναν σχετικά ασφαλή τρόπο ζωής για κάτι άλλο. Εγώ σχεδόν πάντα ήμουν τυχοδιώκτης. Έχω τη βία και το θάνατο μέσα μου. Αυτό που κάνω τώρα είναι θαρραλέο. Αλλά έχω την εμπειρία που το κάνει και λίγο πιο εύκολο. Για τον Κώστα είναι πιο δύσκολο. Τώρα τα ανακαλύπτει όλα. Με το δύσκολο τρόπο.

"google ad"