Mία μέρα, με το Μουσικό Σχολείο Θερίσου

Γράφει η Αγγελική Ελ. Ροσμαράκη(*)

Δεν ήταν τόσο οι μουσικές και οι αγγελικές φωνές που πλημμύρισαν από νωρίς το πρωί το Πνευματικό Κέντρο. Πιο πολύ ήταν η όλη στάση ζωής, πολύ ιδιαίτερη σε σχέση με αυτήν των παιδιών σε ανάλογες ηλικίες. Σοβαρή, υπεύθυνη, συγκροτημένη… Έρχονταν παρέες παρέες για την πρωινή πρόβα με τα μουσικά όργανα στις πλάτες. Πολλές φορές αυτά, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερα, για τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά, και αυτό ήταν κάπως αστείο, αλλά και τόσο συγκινητικό!

Κάποιοι γονείς που βρέθηκαν στην πρωινή πρόβα, ήρθαν όπως είπαν, « για να γεμίσουν την ψυχή τους με μουσική, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να βρεθούν σε άλλη διάσταση».

Μαζεύονται στην αίθουσα για τις πρόβες τους, μετακινούν αντικείμενα, αναλόγια, μουσικά όργανα με άνεση και μεγάλη δεξιοτεχνία. Μουσική συναυλία για την λήξη της σχολικής χρονιάς. Δουλεύουν πυρετικά, σαν μικροί στρατιώτες στρατευμένοι στην υπόθεση της τέχνης, ακούραστα κινούνται διαρκώς, δίνουν ζωή στα μουσικά όργανα, τα κάνουν να βγάζουν ήχους μαγικούς.

Περνάει η χορωδία, στήνεται στην σκηνή και από τις πρώτες νότες αναρωτιέσαι αν ακούς καλά ή σε γελούν τα μάτια και τα αυτιά σου. Αψογη απόδοση της γλώσσας για τα ξενόγλωσσα κομμάτια ( Α fiddler on the roof, Sunrise- Sunset, Matchmaker) . To ταβάνι της αίθουσας θαρρείς κοντεύει να τρυπήσει και οι φωνές τους να ενωθούν με το σύμπαν!  Ψάλλουν σαν τους αγγέλους του ουρανού, τέλεια καθοδηγημένα από τους καθηγητές τους, που όπως αποδεικνύεται , δεν είναι απλοί δάσκαλοι, αλλά μύστες!

Δοκιμάζουν τα βασικά στην σκηνή, προϊδεάζοντάς μας για το τι θα ακολουθήσει στην βραδινή συναυλία.  Απλώνονται στο Πνευματικό, μπαίνουν στις αίθουσες κλείνουν τις πόρτες, προετοιμάζονται πυρετικά, μεθοδικά με εγρήγορση. Το κτίριο έχει μεθύσει από τις μελωδίες, βγαίνουν στην αυλή, κάθονται στα πέτρινα σκαλιά ακορντεόν και τραγούδια, στην είσοδο στήνεται ένα γνήσιο κρητικό γλέντι! Άλλο ένα πάνω στην ταράτσα στο μικρό αμφιθέατρο, με τις κιθάρες τους αναμετριούνται με δύσκολα κλασσικά κομμάτια όπως ( βαλς των χαμένων ονείρων  Μάνου Χατζηδάκη, prelude No 1  –H. Villa – Lobos, Arizona dream- G.Bregovic, Danza Cubana (Anonymous), και τα βγάζουν πέρα με αξιοπρέπεια. Το Πνευματικό μετατρέπεται σε μία πολύβουη κυψέλη, έτσι ακριβώς όπως το έχουμε ονειρευτεί, ανοικτό στα παιδιά και την νεολαία.

Αποχωρούν και το απόγευμα ξανάρχονται, πεντακάθαρα, ντυμένα στα λευκά και τα μπλε, τιτιβίζουν αδιάκοπα στους διαδρόμους, απλώνονται στις αίθουσες, ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση.

Με λίγα λόγια αυτό που είδαμε, όσοι βρεθήκαμε στο Πνευματικό Κέντρο το βράδυ της Πέμπτης 17 Μαΐου, μας ταξίδεψε πολύ μακρυά από τα Χανιά! Απλά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα τοπικά δεδομένα. Οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκπληκτοι, καθώς δεν περίμεναν ότι το Μουσικό Σχολείο είχε τέτοιο επίπεδο και τέτοια ποιότητα. Αναμετρήθηκαν με δύσκολα  κλασσικά έργα, αλλά και παραδοσιακά κομμάτια ( Στης Γραμβούσας το Ακρωτήρι- Κώστας Μουντάκης, Βαρύς Πισκοπιανός σκοπός, Καναρίνι μου γλυκό, κτλ) τα οποία δεν απαιτούσαν απλά δεξιοτεχνία, τεχνογνωσία και πειθαρχία, αλλά κυρίως ερμηνευτική προσέγγιση.

Απογείωσαν το Πνευματικό Κέντρο με τις μουσικές, τις αγγελικές φωνές, την ζωντάνια και την δροσιά της ηλικίας τους.

Έδωσαν στους Χανιώτες να καταλάβουν, ότι κάτι σπουδαίο και σπάνιο συντελείται στο Μουσικό Σχολείο Θερίσου που αξίζει την αγάπη και την υποστήριξη!

(*) ΜΕd στην Εκπαίδευση

"google ad"