Mε αφορμή τη συναυλία Στ. Κορκολή και Σ. Μανουσάκη σε έργα Θεοδωράκη στα Χανιά

Κε Διευθυντά,

επιτρέψτε μου να καταχραστώ λίγο τον χώρο σας για να καταθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις.

Πόσους λόγους μπορεί να έχει κάποιος για να παρακολουθήσει μια συναυλία στα Χανιά;

– Ο σκοπός της συναυλίας. Ειδικά όταν ο σκοπός αυτός είναι να ενισχυθεί μια προσπάθεια που σηματοδοτεί την ανθρώπινη αλληλεγγύη σ’ ένα ευαίσθητο τομέα όπως αυτόν της υγείας, στον οποίο η διοργανώτρια οργάνωση έχει να επιδείξει σημαντικότατο έργο τα τελευταία χρόνια. Πέραν απ’ αυτό ο «Ορίζοντας» κατέγραψε μια άψογη οργανωτικά παρουσίαση των καλλιτεχνών και θα έλεγα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα και σε άλλες κοινωνικές δομές.

– Το περιεχόμενο της συναυλίας. Έργα ενός παγκόσμιου συνθέτη, έργα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά σ’ ένα ευρύ κοινό, έξω από τους απόλυτους ρέκτες, έργα με ιδιαίτερη ευαισθησία και δυναμική, τόσο στο μουσικό όσο και στο ποιητικό σκέλος. Για τον Μίκη Θεοδωράκη δεν χρειάζονταν συστάσεις, όμως τα «προδομένα» του τραγούδια και οι συμφωνικές τους συνθέσεις έπρεπε να αποκατασταθούν και μάλιστα στο επίπεδο που τους αξίζει!

– Οι καλλιτέχνες της βραδιάς. Για τον κ. Κορκολή, καταξιωμένο και σαν συνθέτη και σαν πιανίστα δεν είχα ιδιαίτερη άποψη πριν, αλλά με εξέπληξε ευχάριστα θα έλεγα τόσο για την δεξιότητά του στο πιάνο, όσο για την «ερμηνεία» αυτών των υπέροχων συνθέσεων, αλλά και την σεμνότητα που τις αντιμετώπιζε. Τι αριστερό χέρι ήταν αυτό! Και πόσο «έδενε» στην αισθαντικότητα της απόδοσης φωνητικά των τραγουδιών από την κ. Σοφία Μανουσάκη. Η παρουσία της οποίας εμπεριείχε την δωρική αίσθηση της λιτότητας και του μέτρου! Σπουδαία φωνή, ένα ελπιδοφόρο μέλλον στον πολύπαθο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Μια παρουσία έξω από τα όρια της Κρήτης – αλλά γι αυτό θα αναφερθώ πιο κάτω. Και η έκπληξη, η μικρή νεανική χορωδία της κ. Μπέλλας Λιονάκη που κόσμησε την συναυλία και με την νεανική δροσιά της, αλλά και με την καθαρότητα των φωνών της. Συγχαρητήρια σε όλους.

– Και η ιδιοτέλεια. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό ήταν το βασικό μου κίνητρο να βρεθώ την Πέμπτη 3/12 στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων (που αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει την εκδήλωση, την συναυλία, τους καλλιτέχνες και τον κόσμο, που για δεύτερη εμφάνιση του προγράμματος κατέκλυσε τον χώρο). Πιστεύω ότι αυτή η ιδιοτέλεια είναι το κυρίαρχο κίνητρο για τον καθένα που βρέθηκε αυτές τις μέρες στις βραδιές που οργάνωσε ο Ορίζοντας. Και που για τον καθένα είχε διαφορετικό περιεχόμενο. Αλλά μιλώντας προσωπικά πήγα να θαυμάσω αυτήν την νεαρή τραγουδίστρια, την κ. Σοφία Μανουσάκη, σ’ ένα ρεπερτόριο που της αρμόζει και που τις δίνει την δυνατότητα να ανήκει πλέον σ’ όλον τον κόσμο. Είχα την ευτυχία να την ακούσω πριν από τέσσερα χρόνια και ήθελα από τότε να πιστεύω ότι αυτή η νεαρή κυρία θα έχει ένα σπουδαίο μέλλον έξω από τα τοπικά πλαίσια. Αισθάνομαι δικαιωμένος!

Και αυτό είναι που θα ήθελα να επισημάνω, για να εκφράσω μια σκέψη μου που αφορά την άποψη της καταγωγής του κάθε καλλιτέχνη: τοσο ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης – που έλκει την καταγωγή από τα Χανιά – όσο και η κ. Μανουσάκη, δυο γενιές νεώτερη και που έλκει κι αυτή την καταγωγή της από τα Χανιά, ανήκουν σ’ ένα συμπαντικό χώρο τον χώρο της ΤΕΧΝΗΣ και δεν πρέπει να «εγκλωβίζονται» στα στενά (έως στενάχωρα) πλαίσια του τόπου γέννησής τους. Η ύπαρξή τους και μόνο τιμά αυτόν τον χώρο ούτως ή άλλως. Άλλωστε αυτό δήλωσε κατά κάποιο τρόπο και ο κ. Κορκολής, δηλώνοντας ότι παίζει σολιστικά έναν ορχηστρικό πεντοζάλη σε κάθε μέρος που εμφανίζεται.

Και πάλι ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε όλους!

Φιλικότατα

Μανόλης Πουλής

"google ad"