New Yorker: Η επιχειρηματολογία κατά των ταξιδιών – Μας μετατρέπει στη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας

Της Agnes Callard

Ποια είναι η πιο μη κατατοπιστική δήλωση που οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν; Η δική μου υποψηφιότητα θα ήταν “Μου αρέσει να ταξιδεύω”. Αυτό σας λέει πολύ λίγα πράγματα για έναν άνθρωπο, επειδή σχεδόν σε όλους αρέσει να ταξιδεύουν- και όμως οι άνθρωποι το λένε, επειδή, για κάποιο λόγο, υπερηφανεύονται τόσο για το γεγονός ότι έχουν ταξιδέψει όσο και για το γεγονός ότι ανυπομονούν να το κάνουν.

Η ομάδα της αντιπολίτευσης είναι μικρή αλλά ευκρινής. Ο G. K. Chesterton έγραψε ότι “τα ταξίδια στενεύουν το μυαλό”. Ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον αποκάλεσε τα ταξίδια “τον παράδεισο του ανόητου”. Ο Σωκράτης και ο Ιμμάνουελ Καντ – αναμφισβήτητα οι δύο μεγαλύτεροι φιλόσοφοι όλων των εποχών – ψήφισαν με τα πόδια τους, εγκαταλείποντας σπάνια τις αντίστοιχες πόλεις τους, την Αθήνα και το Königsberg. Αλλά ο μεγαλύτερος μισητής των ταξιδιών, ποτέ, ήταν ο Πορτογάλος συγγραφέας Φερνάντο Πεσσόα, του οποίου το υπέροχο “Βιβλίο της ανησυχίας” σφύζει από οργή:

Απεχθάνομαι τους νέους τρόπους ζωής και τους άγνωστους τόπους. . . . Η ιδέα του ταξιδιού με αηδιάζει. . . Αχ, ας ταξιδέψουν αυτοί που δεν υπάρχουν! . . . Τα ταξίδια είναι για αυτούς που δεν μπορούν να αισθανθούν. . . Μόνο η ακραία φτώχεια της φαντασίας δικαιολογεί το να πρέπει να μετακινηθείς για να αισθανθείς.

Αν έχετε την τάση να το απορρίψετε αυτό ως αντιπολιτευτική συμπεριφορά, προσπαθήστε να μετατοπίσετε το αντικείμενο της σκέψης σας από το δικό σας ταξίδι σε αυτό των άλλων. Στην πατρίδα ή στο εξωτερικό, τείνει κανείς να αποφεύγει τις “τουριστικές” δραστηριότητες. “Τουρισμός” είναι αυτό που αποκαλούμε ταξίδι όταν το κάνουν άλλοι άνθρωποι. Και, παρόλο που οι άνθρωποι αρέσκονται να μιλούν για τα ταξίδια τους, λίγοι από εμάς αρέσκονται να τους ακούνε. Τέτοιες συζητήσεις μοιάζουν με ακαδημαϊκά γραπτά και αναφορές ονείρων: μορφές επικοινωνίας που καθοδηγούνται περισσότερο από τις ανάγκες του παραγωγού παρά του καταναλωτή.

Ένα συνηθισμένο επιχείρημα για τα ταξίδια είναι ότι μας ανεβάζουν σε μια διαφωτισμένη κατάσταση, μας εκπαιδεύουν για τον κόσμο και μας συνδέουν με τους κατοίκους του. Ακόμα και ο Samuel Johnson, ένας σκεπτικιστής – “Αυτό που κέρδισα με την παραμονή μου στη Γαλλία ήταν ότι έμαθα να είμαι καλύτερα ικανοποιημένος με τη χώρα μου”, είπε κάποτε- παραδέχτηκε ότι τα ταξίδια είχαν ένα ορισμένο κασέ. Συμβουλεύοντας τον αγαπημένο του Boswell, ο Johnson συνέστησε ένα ταξίδι στην Κίνα, για χάρη των παιδιών του Boswell: “Θα υπήρχε μια λάμψη που θα αντανακλούσε πάνω τους. . . . Θα θεωρούνταν ανά πάσα στιγμή ως τα παιδιά ενός ανθρώπου που είχε πάει να δει το τείχος της Κίνας”.

Τα ταξίδια χαρακτηρίζονται ως επίτευγμα: δείτε ενδιαφέροντα μέρη, ζήστε ενδιαφέρουσες εμπειρίες, γίνετε ενδιαφέροντες άνθρωποι. Αυτό είναι στην πραγματικότητα;

Ο Πεσσόα, ο Έμερσον και ο Τσέστερτον πίστευαν ότι τα ταξίδια, μακριά από το να μας φέρνουν σε επαφή με την ανθρωπότητα, μας απομάκρυναν από αυτήν. Τα ταξίδια μας μετατρέπουν στη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας, ενώ μας πείθουν ότι είμαστε στα καλύτερά μας. Αυτό το ονομάζουμε αυταπάτη του ταξιδιώτη.

Για να το εξερευνήσουμε, ας ξεκινήσουμε με το τι εννοούμε με τον όρο “ταξίδι”. Ο Σωκράτης πήγε στο εξωτερικό όταν κλήθηκε να πολεμήσει στον Πελοποννησιακό Πόλεμο- ακόμη κι έτσι, δεν ήταν ταξιδιώτης. Ο Έμερσον κατευθύνει ρητά την κριτική του μακριά από ένα άτομο που ταξιδεύει όταν το απαιτούν οι “ανάγκες” ή τα “καθήκοντά” του. Δεν έχει αντίρρηση να διανύει μεγάλες αποστάσεις “με σκοπό την τέχνη, τη μελέτη και την καλοσύνη”. Ένα σημάδι ότι έχεις λόγο να βρίσκεσαι κάπου είναι ότι δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις, και επομένως καμία παρόρμηση να συλλέξεις αναμνηστικά, φωτογραφίες ή ιστορίες για να το αποδείξεις. Ας ορίσουμε τον “τουρισμό” ως το είδος του ταξιδιού που στοχεύει στο ενδιαφέρον -και, αν ο Έμερσον και η παρέα του έχουν δίκιο, αστοχεί.

“Ο τουρίστας είναι ένα προσωρινά μισθωμένο άτομο που επισκέπτεται εθελοντικά ένα μέρος μακριά από το σπίτι του με σκοπό να βιώσει μια αλλαγή”. Αυτός ο ορισμός προέρχεται από την αρχή του “Hosts and Guests”, του κλασικού ακαδημαϊκού τόμου για την ανθρωπολογία του τουρισμού. Η τελευταία φράση είναι κρίσιμη: τα τουριστικά ταξίδια υπάρχουν για χάρη της αλλαγής. Αλλά τι ακριβώς αλλάζει; Ακολουθεί μια ενδεικτική παρατήρηση από το καταληκτικό κεφάλαιο του ίδιου βιβλίου: “Οι τουρίστες είναι λιγότερο πιθανό να δανειστούν από τους οικοδεσπότες τους απ‘ ό,τι οι οικοδεσπότες τους από αυτούς, επισπεύδοντας έτσι μια αλυσίδα αλλαγών στην κοινότητα υποδοχής“. Πηγαίνουμε για να βιώσουμε μια αλλαγή, αλλά καταλήγουμε να επιφέρουμε αλλαγή στους άλλους.

Για παράδειγμα, πριν από μια δεκαετία, όταν ήμουν στο Άμπου Ντάμπι, πήγα σε μια ξενάγηση σε ένα νοσοκομείο γερακιών. Έβγαλα μια φωτογραφία με ένα γεράκι στο χέρι μου. Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη γερανοποιία ή τα γεράκια και μια γενικευμένη αντιπάθεια για τις συναντήσεις με μη ανθρώπινα ζώα. Αλλά το νοσοκομείο γερακιών ήταν μια από τις απαντήσεις στην ερώτηση “Τι κάνει κανείς στο Άμπου Ντάμπι;”. Έτσι πήγα. Υποψιάζομαι ότι τα πάντα σχετικά με το νοσοκομείο γερακιών, από τη διαρρύθμισή του μέχρι τη δήλωση αποστολής του, διαμορφώνονται και θα συνεχίσουν να διαμορφώνονται από τις επισκέψεις ανθρώπων σαν εμένα – εμείς που δεν αλλάζουμε, εμείς οι τουρίστες. (Στον τοίχο του φουαγιέ, θυμάμαι να βλέπω μια σειρά από βραβεία “αριστείας στον τουρισμό”. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για νοσοκομείο ζώων).

Γιατί μπορεί να είναι κακό για έναν τόπο να διαμορφώνεται από τους ανθρώπους που ταξιδεύουν εκεί, εθελοντικά, με σκοπό να βιώσουν μια αλλαγή; Η απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν ξέρουν τι κάνουν αλλά δεν προσπαθούν καν να μάθουν. Σκεφτείτε εμένα. Άλλο πράγμα θα ήταν να έχει κανείς ένα τόσο βαθύ πάθος για τη γερανοποιία ώστε να είναι διατεθειμένος να πετάξει στο Άμπου Ντάμπι για να το ακολουθήσει και άλλο πράγμα θα ήταν να προσεγγίσει την επίσκεψη με φιλοδοξία, με την ελπίδα να αναπτύξει τη ζωή μου προς μια νέα κατεύθυνση. Δεν ήμουν σε καμία από τις δύο θέσεις. Μπήκα στο νοσοκομείο γνωρίζοντας ότι η ζωή μου μετά το Άμπου Ντάμπι θα περιείχε ακριβώς την ίδια γερακολογία με τη ζωή μου πριν το Άμπου Ντάμπι – δηλαδή, μηδενική γερακολογία. Αν πηγαίνεις να δεις κάτι που ούτε εκτιμάς ούτε φιλοδοξείς να εκτιμήσεις, δεν κάνεις και πολλά πράγματα εκτός από το να κινείσαι.

Ο τουρισμός χαρακτηρίζεται από τον ατμομηχανικό του χαρακτήρα. “Πήγα στη Γαλλία.” Εντάξει, αλλά τι έκανες εκεί; “Πήγα στο Λούβρο.” Εντάξει, αλλά τι κάνατε εκεί; “Πήγα να δω τη Μόνα Λίζα”. ” Δηλαδή, πριν προχωρήσετε γρήγορα: προφανώς, πολλοί άνθρωποι περνούν μόλις δεκαπέντε δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τη “Μόνα Λίζα”. Είναι μια κίνηση μέχρι κάτω.

Ο ιδιότυπος ορθολογισμός των τουριστών τους επιτρέπει να κινούνται τόσο από την επιθυμία να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν σε έναν τόπο όσο και από την επιθυμία να αποφύγουν ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνουν. Έτσι συνέβη το γεγονός ότι, στο πρώτο μου ταξίδι στο Παρίσι, απέφυγα τόσο τη “Μόνα Λίζα” όσο και το Λούβρο. Δεν απέφυγα, ωστόσο, τη μετακίνηση. Περπάτησα από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, ξανά και ξανά, σε ευθεία γραμμή- αν καταγράφατε τις βόλτες μου σε χάρτη, θα σχημάτιζαν έναν τεράστιο αστερίσκο. Στις πολλές μεγάλες πόλεις στις οποίες έχω ζήσει και εργαστεί, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να περάσω ολόκληρες μέρες περπατώντας. Όταν ταξιδεύετε, αναστέλλετε τα συνηθισμένα σας πρότυπα για το τι μετράει ως πολύτιμη χρήση του χρόνου. Αναστέλλετε και άλλα πρότυπα, χωρίς να θέλετε να περιοριστείτε από το γούστο σας στο φαγητό, την τέχνη ή τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Εξάλλου, λέτε στον εαυτό σας, το νόημα του ταξιδιού είναι να ξεφύγετε από τα όρια της καθημερινής ζωής. Αλλά, αν συνήθως αποφεύγετε τα μουσεία και ξαφνικά τα αναζητάτε με σκοπό να βιώσετε μια αλλαγή, τι θα κάνετε με τους πίνακες; Θα μπορούσατε κάλλιστα να βρίσκεστε σε ένα δωμάτιο γεμάτο γεράκια.

Ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στο πώς, ακριβώς, το σχέδιο του τουρίστα αυτο-υπονομεύεται. Θα το καταδείξω με δύο παραδείγματα από το “Η απώλεια του πλάσματος”, ένα δοκίμιο του συγγραφέα Walker Percy.

Πρώτον, ένας περιηγητής που φτάνει στο Γκραντ Κάνυον. Πριν από το ταξίδι του, μια ιδέα για το φαράγγι -ένα “συμβολικό σύμπλεγμα”- είχε σχηματιστεί στο μυαλό του. Είναι ευχαριστημένος αν το φαράγγι μοιάζει με τις φωτογραφίες και τις καρτ ποστάλ που έχει δει- θα μπορούσε ακόμη και να το περιγράψει ως “τόσο όμορφο όσο μια καρτ ποστάλ”! Αλλά, αν ο φωτισμός είναι διαφορετικός, τα χρώματα και οι σκιές δεν είναι αυτά που περιμένει, αισθάνεται εξαπατημένος: έχει φτάσει σε μια κακή μέρα. Ανίκανος να κοιτάξει απευθείας το φαράγγι, αναγκασμένος να κρίνει απλώς αν ταιριάζει με μια εικόνα, ο περιηγητής “μπορεί απλώς να βαριέται- ή μπορεί να έχει συνείδηση της δυσκολίας: ότι το μεγάλο πράγμα που χασμουριέται στα πόδια του με κάποιο τρόπο του διαφεύγει”.

Δεύτερον, ένα ζευγάρι από την Αϊόβα που περιηγείται στο Μεξικό. Απολαμβάνουν το ταξίδι, αλλά είναι λίγο δυσαρεστημένοι από τα συνηθισμένα αξιοθέατα. Χάνονται, οδηγούν για ώρες σε έναν βραχώδη ορεινό δρόμο και τελικά, “σε μια μικροσκοπική κοιλάδα που δεν είναι καν σημειωμένη στο χάρτη”, πέφτουν πάνω σε ένα χωριό που γιορτάζει μια θρησκευτική γιορτή. Παρακολουθώντας τους χωρικούς να χορεύουν, οι τουρίστες έχουν επιτέλους “ένα αυθεντικό θέαμα, ένα θέαμα γοητευτικό, γραφικό, γραφικό, παρθένο”. Ωστόσο, εξακολουθούν να αισθάνονται κάποια δυσαρέσκεια. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι τους στην Αϊόβα, διηγούνται την εμπειρία τους σε έναν φίλο τους εθνολόγο: Έπρεπε να ήσουν εκεί! Πρέπει να επιστρέψεις μαζί μας! Όταν ο εθνολόγος πράγματι επιστρέφει μαζί τους, “το ζευγάρι δεν παρακολουθεί τα τεκταινόμενα- αντίθετα παρακολουθεί τον εθνολόγο! Η ύψιστη ελπίδα τους είναι να βρει ο φίλος τους τον χορό ενδιαφέροντα”. Τον χρειάζονται για να “πιστοποιήσει την εμπειρία τους ως γνήσια”.

Ο τουρίστας είναι ένας χαρακτήρας με σεβασμό. Αναθέτει τη δικαίωση των εμπειριών του στον εθνολόγο, στις καρτ ποστάλ, στη συμβατική σοφία για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις σε έναν τόπο. Αυτός ο σεβασμός, αυτό το “άνοιγμα στην εμπειρία”, είναι ακριβώς αυτό που καθιστά τον τουρίστα ανίκανο για εμπειρία. Ο Έμερσον εξομολογήθηκε: “Αναζητώ το Βατικανό και τα παλάτια. Επηρεάζομαι να μεθάω από τα αξιοθέατα και τις προτάσεις, αλλά δεν μεθάω”. Μιλάει για κάθε τουρίστα που έχει σταθεί μπροστά σε ένα μνημείο, ή έναν πίνακα, ή ένα γεράκι, και απαίτησε από τον εαυτό της να νιώσει κάτι. Ο Έμερσον και ο Πέρσι μάς βοηθούν να καταλάβουμε γιατί αυτή η απαίτηση είναι παράλογη: το να είσαι τουρίστας σημαίνει ότι έχεις ήδη αποφασίσει ότι δεν είναι τα δικά σου συναισθήματα που μετράνε. Το αν μια εμπειρία είναι αυθεντικά Χ είναι ακριβώς αυτό που εσείς, ως μη Χ, δεν μπορείτε να κρίνετε.

Ένα παρόμοιο επιχείρημα ισχύει για την παρόρμηση του τουρίστα να τιμήσει τη μεγάλη θάλασσα της ανθρωπότητας. Ενώ ο Πέρσι και ο Έμερσον εστιάζουν στην αισθητική, δείχνοντάς μας πόσο δύσκολο είναι για τους ταξιδιώτες να έχουν τις αισθητηριακές εμπειρίες που αναζητούν, ο Πεσσόα και ο Τσέστερτον ενδιαφέρονται για την ηθική. Μελετούν γιατί οι ταξιδιώτες δεν μπορούν να συνδεθούν πραγματικά με άλλους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής μου στο Παρίσι, κοίταζα τους ανθρώπους, εξετάζοντας προσεκτικά τα ρούχα τους, τη συμπεριφορά τους, τις αλληλεπιδράσεις τους. Προσπαθούσα να δω τη γαλλικότητα στους Γάλλους γύρω μου. Αυτός δεν είναι ένας τρόπος για να κάνεις φίλους.

Ο Πεσσόα έλεγε ότι γνώριζε μόνο έναν “πραγματικό ταξιδιώτη με ψυχή”: έναν υπάλληλο γραφείου που μάζευε εμμονικά φυλλάδια, έσκιζε χάρτες από εφημερίδες και απομνημόνευε τα δρομολόγια των τρένων μεταξύ μακρινών προορισμών. Το αγόρι μπορούσε να αφηγηθεί ιστιοπλοϊκές διαδρομές σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν είχε φύγει ποτέ από τη Λισαβόνα. Ο Τσέστερτον ενέκρινε επίσης τέτοιους στάσιμους ταξιδιώτες. Έγραψε ότι υπήρχε “κάτι συγκινητικό και ακόμη και τραγικό“ στον “απερίσκεπτο τουρίστα, ο οποίος θα μπορούσε να είχε μείνει στο σπίτι του αγαπώντας Λαπωνέζους, αγκαλιάζοντας Κινέζους και σφίγγοντας στην καρδιά του Παταγονιανούς στο Χάμπστεντ ή στο Σέρμπιτον, αλλά για την τυφλή και αυτοκτονική παρόρμησή του να πάει να δει πώς είναι“.

Το πρόβλημα δεν ήταν οι άλλοι τόποι, ούτε ο άνθρωπος που ήθελε να τους δει, αλλά η απάνθρωπη επίδραση του ταξιδιού, που τον έσπρωχνε ανάμεσα σε ανθρώπους με τους οποίους ήταν αναγκασμένος να σχετίζεται ως θεατής. Ο Τσέστερτον πίστευε ότι το να αγαπάς αυτό που είναι μακρινό με τον κατάλληλο τρόπο -δηλαδή από απόσταση- επέτρεπε μια πιο οικουμενική σύνδεση. Όταν ο άνδρας στο Χάμπστεντ σκεφτόταν τους ξένους “αφηρημένα … ως αυτούς που εργάζονται και αγαπούν τα παιδιά τους και πεθαίνουν, σκεφτόταν τη θεμελιώδη αλήθεια γι’ αυτούς”. “Ο ανθρώπινος δεσμός που νιώθει στο σπίτι του δεν είναι ψευδαίσθηση”, έγραψε ο Τσέστερτον. “Είναι μάλλον μια εσωτερική πραγματικότητα”. Τα ταξίδια μας εμποδίζουν να νιώσουμε την παρουσία εκείνων που έχουμε διανύσει τόσο μεγάλες αποστάσεις για να είμαστε κοντά τους.

Το πιο σημαντικό γεγονός σχετικά με τον τουρισμό είναι το εξής: γνωρίζουμε ήδη πώς θα είμαστε όταν επιστρέψουμε. Οι διακοπές δεν είναι όπως η μετανάστευση σε μια ξένη χώρα, ή η εγγραφή σε ένα πανεπιστήμιο, ή η έναρξη μιας νέας εργασίας, ή ο έρωτας. Ξεκινάμε αυτές τις αναζητήσεις με τον τρόμο κάποιου που μπαίνει σε ένα τούνελ χωρίς να ξέρει ποιος θα είναι όταν βγει. Ο ταξιδιώτης αναχωρεί με την πεποίθηση ότι θα επιστρέψει με τα ίδια βασικά ενδιαφέροντα, τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις και τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης. Το ταξίδι είναι ένα μπούμερανγκ. Σε ρίχνει ακριβώς εκεί από όπου ξεκίνησες.

Αν νομίζετε ότι αυτό δεν ισχύει για εσάς – ότι τα δικά σας ταξίδια είναι μαγικά και βαθιά, με αποτελέσματα που εμβαθύνουν τις αξίες σας, διευρύνουν τους ορίζοντές σας, σας καθιστούν αληθινούς πολίτες του πλανήτη κ.ο.κ. – σημειώστε ότι αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να αξιολογηθεί σε πρώτο πρόσωπο. Ο Πεσσόα, ο Τσέστερτον, ο Πέρσι και ο Έμερσον γνώριζαν ότι οι ταξιδιώτες λένε στον εαυτό τους ότι έχουν αλλάξει, αλλά δεν μπορείς να βασιστείς στην ενδοσκόπηση για να εντοπίσεις μια αυταπάτη. Γι’ αυτό ρίξτε το μυαλό σας, αντ’ αυτού, σε τυχόν φίλους που σύντομα θα ξεκινήσουν για καλοκαιρινές περιπέτειες. Σε ποια κατάσταση περιμένετε να τους βρείτε όταν επιστρέψουν; Μπορεί να μιλάνε για το ταξίδι τους σαν να ήταν μεταμορφωτικό, σαν μια εμπειρία “που συμβαίνει μια φορά στη ζωή”, αλλά θα μπορέσετε να παρατηρήσετε μια διαφορά στη συμπεριφορά τους, στις πεποιθήσεις τους, στην ηθική τους πυξίδα; Θα υπάρξει κάποια διαφορά;

Τα ταξίδια είναι διασκεδαστικά, οπότε δεν είναι μυστηριώδες ότι μας αρέσουν. Αυτό που είναι μυστηριώδες είναι γιατί του προσδίδουμε μια τεράστια σημασία, μια αύρα αρετής. Αν οι διακοπές είναι απλώς η επιδίωξη της αμετάβλητης αλλαγής, μια αγκαλιά του τίποτα, γιατί να επιμένουμε στη σημασία τους;

Κάποιος αναγκάζεται να συμπεράνει ότι ίσως δεν είναι τόσο εύκολο να μην κάνεις τίποτα – και αυτό υποδηλώνει μια λύση στο γρίφο. Φανταστείτε πώς θα ήταν η ζωή σας αν ανακαλύπτατε ότι δεν θα ταξιδεύατε ποτέ ξανά. Αν δεν σχεδιάζετε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή σας, η προοπτική διαφαίνεται, τρομακτικά, ως “όλο και περισσότερο από αυτό, και μετά πεθαίνω”. Το ταξίδι χωρίζει αυτή την έκταση του χρόνου στο κομμάτι που συμβαίνει πριν από το ταξίδι και στο κομμάτι που συμβαίνει μετά από αυτό, αποκρύπτοντας από το οπτικό πεδίο τη βεβαιότητα του αφανισμού. Και το κάνει αυτό με τον πιο έξυπνο δυνατό τρόπο: δίνοντάς σας μια πρόγευσή του. Δεν σου αρέσει να σκέφτεσαι το γεγονός ότι κάποια μέρα δεν θα κάνεις τίποτα και δεν θα είσαι κανένας. Θα επιτρέψετε στον εαυτό σας να κάνει μια προεπισκόπηση αυτής της εμπειρίας μόνο όταν μπορείτε να τη μεταμφιέσετε σε μια αφήγηση για το πώς κάνετε πολλά συναρπαστικά και εποικοδομητικά πράγματα: βιώνετε, συνδέεστε, μεταμορφώνεστε, και έχετε τα μπιχλιμπίδια και τις φωτογραφίες για να το αποδείξετε.

Ο Σωκράτης είπε ότι η φιλοσοφία είναι μια προετοιμασία για το θάνατο. Για όλους τους άλλους, υπάρχουν τα ταξίδια.

The New Yorker

"google ad"