O αποχαιρετισμός του Χανιώτη σκηνοθέτη και δημοσιογράφου Μανώλη Παπαδάκη στον φίλο του Γιάννη Μπεχράκη

Διαβάστε το κείμενο:

« Η ζωή είναι ωραία επειδή είναι τόσο εύθραυστη.

Καλό είναι να μην την παίρνουμε σαν δεδομένο.»

Γιάννης Μπεχράκης

Λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων με πήρε τηλέφωνο ο Χρόνης γιά να μου πει «ο Γιάννης δεν είναι καλά », «πήγα στο σπίτι του γιά μία συνέντευξη και τρόμαξα να τον γνωρίσω».

Τον Γιάννη τον γνώρισα στις αρχές του «βρώμικου» 89.

Το τοπίο στα ΜΜΕ άλλαζε δραματικά και χρειάζοταν νέο αίμα.

Βρεθήκαμε στο ιδιο γραφείο ο Γιάννης, ο Βασιλης, ο Χρονης, ο Δημητρης …

Ο Γιαννης ηταν απο τοτε «διεθνης» και οταν επεστρεφε στο γραφειο, οι φωνες απ τα πειραγματα ακουγοταν αρκετα τετραγωνα παρακατω.Ειχαμε μπει με πολυ κεφι στην δουλεια και φυσικα πειραζαμε τον Δημητρη που ηταν ενας μαυρος, φυλακισμενος σε κορμι λευκου , οπως ελεγε…

Τα γεγονότα στην Σιέρα Λεόνε τον σημάδεψαν. Οταν τον είδα να σηκώνει το ρολόι του νεκρού φίλου του και να ζητάει ενός λεπτού σιγή, είχα την αίσθηση οτι ο χρόνος ειχε σταματήσει να μετράει και για αυτόν. 

Τελευταια φορα που μιλησαμε ηταν στην πολιορκια του Κομπάνι.

« Πρόσεχε ! οι στολές αλλάζουν στρατόπεδα πάρα πολύ εύκολα εκεί πέρα… » 

«Οι πρόσφυγες έχουν κουραστεί να περιμένουν την βοήθεια των δυτικών … δεν θα βρεις εύκολα τις εικόνες που ψάχνεις …»

Όλοι οι Έλληνες που πηγαίναμε σε εμπόλεμες περιοχές είχαμε την καλύτερη πληροφόρηση γιατί ο Γιάννης πάντα ήταν ενα βήμα μπροστά, είχε τα «μάτια και το μυαλό ανοιχτά» και δεν κρατούσε καμιά πληροφορία μόνο για τον εαυτό του.

Ο Γιάννης υπερηφανεύοταν ότι δεν είχε ούτε ένα καρέ που οι πρωταγωνιστές του να έχουν «τα μάτια κλειστά». Με υπομονή περίμενε το 1/125ο του δευτερολέπτου που το βλέμμα του πρωταγωνιστή θα γινόταν ο καθρεφτής της φρίκης που ζούσε. Φρίκη που την ζούσε και ο ίδιος ο Γιάννης.

Καλό ταξίδι φίλε.

Καλή αντάμωση με τις εικόνες σου.