“O βασιλιάς είναι γυμνός”

Θυμίζουν όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με τον βασιλιά που νόμιζε πως φορούσε κομψά καινούργια ρούχα ενώ ήταν γυμνός.

Ο βασιλιάς έκανε παρέλαση και οι γλύφτες και οι αυλικοί επειδή τον φοβόντουσαν και είχαν συμφέρον να τον κρατούν χαρούμενο, τον χειροκρούτουσαν προσποιούμενοι ότι το νέο κοστούμι του βασιλιά είναι πανέμορφο. Μέχρι που βρέθηκε ένα παιδί και φανέρωσε το ψέμα. Στο παραμύθι ο βασιλιάς αντέμειψε το παιδί με δώρα και σακιά χρυσές λίρες. Όμως η ζωή στην Ελλάδα δεν είναι κανένα παραμύθι… Στην ελλαδική βίαιη πραγματικότητα, οι κυβερνώντες δεν ακούνε το παιδί που γελά με τη γύμνια τους και δεν εκτιμούν την ειλικρίνιά του.

Αντ’ αυτού – ίσως εν γνώσει τους ότι είναι γυμνοί – αναγνωρίζουν σε αυτούς που τους λένε την αλήθεια τον εχθρό.

Έτσι δε συνέβη και με τις τόσες αναφορές τις οποίες είχαν δημοσιοποιήσει και δια του τύπου οι συνδικαλιστές των σιδηροδρόμων;

Δεν είχαν απορριφθεί οι αιτιάσεις τους για την ανάγκη να ληφθούν μέτρα πριν συμβεί το μεγάλο ατύχημα;

Δεν τους χαρακτηρίζαν στελέχη της κυβέρνησής Μητσοτάκη, “τεμπέληδες”;

Το μεγάλο ατύχημα συνέβη και μέσα στην τυφλότητά του ή στην βούλησή του να τυφλώσει τον λαό – αν πράγματι γνωρίζει την αλήθεια περί της γύμνιας του – ο πρωθυπουργός μίλησε για “ανθρώπινο λάθος”.

Άραγε, πού είναι το ανθρώπινο λάθος όταν χρειάζονται κάθε χρόνο 50 εκ. ευρώ για την συντήρηση των συστημάτων ασφαλείας και η κυβέρνηση κόβει τα 25 εκατομμύρια για λόγους εξοικονόμησης;

Πού βρίσκεται το ανθρώπινο λάθος όταν στην Ελλάδα οι σιδηρόδρομοι συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους δεκαετίας 1960;

Πού βρίσκεται το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη όταν το όριο ηλικίας για το συγκεκριμένο πόστο είναι τα 42 έτη και έβαλαν εκεί έναν 60χρονο επειδή αδιαφορούσαν για την ενίσχυση του ΟΣΕ;

Ποιο ανθρώπινο λάθος υπαγορεύει ότι στην Ελλάδα έπρεπε να λειτουργούν οι σιδηρόδρομοι με τρένα τα οποία οι Ελβετοί είχαν πετάξει ως σκραπ, ως άχρηστα και εξαιρετικά προβληματικά;

Πού βρίσκεται το ανθρώπινο λάθος όταν οι Ελβετοί είχαν προειδοποιήσει τις αρχές της Ελλάδας να μείνουν μακριά από αυτά τα τρένα λέγοντας το εξής:

Στην Ελλάδα, το καταλάβαμε με τον πιο βίαιο τρόπο ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν. Το κόστος που πληρώνουμε είναι οι ζωές των νέων ανθρώπων που χάθηκαν, σε αυτά τα πρώτα βαγόνια του τρένου που έπρεπε να είχε καταλήξει σκράπ…

Στην Ελλάδα μερικές φορές αισθάνεσαι ότι ζεις από κάποιο θαύμα, από κάποια τυχαία σύζευξη των πλανητών.

Αισθάνεσαι ότι ζεις από θαύμα, όταν ο πρωθυπουργός φαίνεται να είναι ανίκανος να δει το συνολικό πρόβλημα ή το βλέπει και σκοπίμως το αποκρύπτει. Όταν είναι τόσο τυφλός ή τόσο διεφθαρμένος. Όταν είναι γυμνός, είτε το γνωρίζει, είτε όχι.

Και έτσι, γίνεται ακόμη πιο έντονη η εντύπωση ότι χρωστάμε τη ζωή μας σε αυτούς τους ανθρώπους που συνήθως δεν κατέχουν θέσεις εξουσίας και δεν ευνοούνται από αυτούς που έχουν θέσεις εξουσίας, που με αυταπάρνηση και αυτοθυσία κρατάνε κρίσιμους τομείς λειτουργικούς.

Αυτούς κάποιες φορές τους λένε “ήρωες” μα μετά συνήθως τους λένε ηλίθιους (σαν αυτό του Ντοστογιέφσκι). Αυτούς που λένε την αλήθεια.

Τους ξεχνάνε, τους θέτουν στο περιθώριο, μέχρι που γίνονται κι αυτοί αναγκαίο στοιχείο ενός μοτίβου που επαναλαμβάνεται. Συντηρούν με τον ηρωισμό τους μία παθογένεια η οποία βασίζεται σε ένα πολιτικό σύστημα που διαφθείρει και ζει από τη διαφθορά.

Συνεχίζει να κυριαρχεί όσο δεν αμφισβητείται στον πυρήνα του.

Το ίδιο το σύστημα το οποίο οδήγησε στην καταστροφή στα Τέμπη.

Στο θάνατο δεκάδων νέων ανθρώπων, του μέλλοντος της χώρας, μέσα στα πρώτα βαγόνια ενός τρένου που δε θα έπρεπε καν να λειτουργεί…