“Rejoice, Thatcher is dead!” ή “Όσοι γινούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν…”

στη μνήμη του Ιρλανδού αγωνιστή Μπόμπι Σαντς | Η Μάργκαρετ Θάτσερ πέθανε. Δεν εξετάζω τις αιτίες του θανάτου της, ούτε με ενδιαφέρουν. Θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά, με ενδιαφέρει πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά κάτω από την μπότα του Καπιταλισμού και το πως θα οργανώσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις μάχες για την ανατροπή του. Τότε μόνο θα μπορούμε να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι, ότι όχι μόνο πεθαίνουν τα τσιράκια, οι συνέταιροι και οι απολογητές του Καπιταλισμού αλλά και ο ίδιος ο Καπιταλισμός. Μαζί με το αδερφάκι του, τον Φασισμό χρειάζεται να επιστρέψουν στους υπονόμους της Ιστορίας. Για να δικαιωθούν οι Ιρλανδοί, οι Κύπριοι, οι Παλαιστίνιοι και όλοι οι άγνωστοι σε εμάς αγωνιστές!

Από την άλλη, δεν θέλω να είμαι από αυτούς που θα εναντιωθούν σε όσους πανηγύρισαν τον θάνατο της πρώην Σιδηράς Κυρίας του παγκόσμιου καπιταλισμού – η νέα Σιδηρά Κυρία είναι η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ εξίσου σκληρή και αδίστακτη όπως η Θάτσερ. Ας μην ξεχνάμε ότι η κληρονομιά που άφησε η Θάτσερ συνεχίζει μέχρι σήμερα να ισοπεδώνει ολόκληρες κοινωνίες, να ξεπουλάει στις μεγάλες εταιρείες τα δημόσια αγαθά, να οδηγεί στην εξαθλίωση και στον θάνατο ολόκληρους πληθυσμούς, και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο αλλά τώρα πια στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.  Σήμερα που η διαρκής κρίση του καπιταλισμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την ανθρωπότητα πίσω σε εποχές που το δικαίωμα στη ζωή το είχαν μόνο οι αριστοκράτες και οι “ελέω Θεού μονάρχες”, ο θάνατος ενός εκπροσώπου αυτής της λογικής δεν μπορεί παρά να χαροποιήσει τους αδύναμους και κατατρεγμένους. Μην ξεχνάμε: η Βρετανία αποτελεί ένα από τα παραδείγματα που μας δείχνουν σε τι κατάσταση μπορεί να οδηγηθεί ένας λαός όταν οι κυβερνώντες του αγωνίζονται για  να υπηρετήσουν τα συμφέροντα ενός συστήματος που υπόσχονταν μια διαφορετική, υγιής και δίκαια κοινωνία για όλους αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να σπείρει τον θάνατο είτε μέσα των πολέμων – πυρηνικών ή συμβατικών, είτε μέσω της αποικιοκρατίας ή ακόμα και μέσω της εκμετάλλευσης της παραγωγικής δύναμης των εργαζομένων.

Δεν θέλω να προχωρήσω σε βαθύτερες αναλύσεις. Μπορείτε να ανατρέξετε στα κείμενα χιλιάδων που από τη σκοπιά της εργατικής τάξης μίλησαν για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, από τον Μαρξ εως τον Κρις Χάρμαν. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι η αναγκαιότητα να οργανώσουμε την αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική δράση μας πριν είναι πολύ αργά. Ο Καπιταλισμός μπορεί να μην έχει το πάνω χέρι όπως στην εποχή της Θάτσερ – μην ξεχνάμε τους μαζικούς απεργιακούς αγώνες σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία αλλά και την Αιγυπτιακή Επανάσταση – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει τα εις βάρος του δεδομένα. Θα το ξαναγράψω για άλλη μια φορά κι ας γίνομαι κουραστικός: η Αριστερά έχει καθήκον να δώσει προοπτική στον εργαζόμενο λαό που μέσα από τους αγώνες του αλλά ακόμα και την ψήφο του, όπως στις τελευταίες εκλογές, διεκδικεί μια νέα, καλύτερη ζωή και όχι τη διαχείριση μιας προηγούμενης άθλιας. Λοιπόν, τα κεφάλια μέσα και εμπρός για δουλειά για να πάψουμε να θρηνούμε τους νεκρούς αγωνιστές και χορό να στήσουμε πάνω στα συντρίμια του Καπιταλισμού!