«Safe place»: Το συγκλονιστικό 3D animation ενός κρητικού για τα φαινόμενα ενδο-οικογενειακής βίας [φωτός+βίντεο]

Το ελληνικής παραγωγής 3D animation του οποίου η ποιότητα αγγίζει αυτά της Pixar, δημιούργησε ο κρητικός animator Άγγελος Ροδιτάκης. Το «Safe Place», θα ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία.

Η ιστορία είναι απλή: Ένα παιδί παίζει ανέμελα στο δωμάτιο του, όταν ακούει τον πατέρα του να επιστρέφει σπίτι σε κατάσταση μέθης. Γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει, προσπαθεί επί ματαίω να κρυφτεί μέσα στη ντουλάπα, ωστόσο δεν είναι τόσο τυχερό.

Σύμφωνα με έρευνες η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις 10 Ευρωπαϊκές χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας και το συγκεκριμένο animation αποτελεί πραγματικά γροθιά στο στομάχι της σύγχρονης κοινωνίας.

Με αφορμή την επιτυχία της μικρού μήκους ταινίας του το περιοδικό designmag πήρε μία σύντομη συνέντευξη από τον δημιουργό.

Ο Άγγελος Ροδιτάκης είναι από τους ανθρώπους που δεν έφτασαν εκεί που ήθελαν σε ευθεία πορεία. Ακολούθησε την τεθλασμένη οδό. Γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στην Κρήτη και ξεκίνησε να σπουδάζει στη φιλοσοφική σχολή του Ρεθύμνου. Το πάθος του όμως ήταν εξαρχής το 3D animation.

«Αρχικά το ενδιαφέρον μου τράβηξαν κάποια 3D cinematics από video games» μας λέει και συνεχίζει «Σαφώς βέβαια, στην πορεία αγάπησα ιδιαίτερα τις δουλειές της Pixar».

Αφήνοντας τις σπουδές στη φιλοσοφική στη μέση και έχοντας ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, ο Άγγελος Ροδιτάκης πήρε τη μεγάλη απόφαση να ακολουθήσει το όνειρό του και να δοκιμάσει να σπουδάσει αυτό που πάντα ήθελε.

«Ζούμε σε μια εποχή που είναι η καλύτερη όσον αφορά την πρόσβαση στη γνώση. Σήμερα πια, με τη βοήθεια του Google, μπορείς να βρεις και να μάθεις ό,τι θέλεις. Έτσι κι εγώ ψάχνω πολύ. Όμως αισθανόμουν ότι είναι απαραίτητη και η εμπειρία της δομημένης μαθησιακής διαδικασίας. Έτσι αποφάσισα να εγγραφώ σε ένα ιδιωτικό κολέγιο».

Οι φιλοδοξίες σας, τώρα που ολοκληρώσατε τις σπουδές σας ποιες είναι;
Να συνεχίσω να μαθαίνω το αντικείμενό μου. Τα εργαλεία που παρέχονται στο χώρο μας μοιάζουν με έναν αέναο ελβετικό σουγιά: δεν έχουν τελειωμό. Κι εγώ αισθάνομαι σαν το 12χρονο που θέλει να τα ψάξει και να τα ανοίξει όλα.

Επαγγελματικά μιλώντας;
Το όνειρό μου είναι να ασχοληθώ με ταινίες μεγάλου μήκους.

Αυτό είναι κάτι που μπορείτε να το κάνετε μένοντας εντός συνόρων;
Δεν έχω τάσεις φυγής. Αν τα καταφέρω, θα ήθελα να δουλεύω με βάση μου την Ελλάδα. Το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό… θα το δούμε. Το γεγονός, πάντως είναι ότι οι 3D animators είναι γνωστοί στη βιομηχανία ως “νομάδες”.

Συγκεκριμένα για την πτυχιακή σας εργασία, τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε;
Ευτυχώς δεν έχω προσωπική εμπειρία στο θέμα. Πηγές έμπνευσης υπήρξαν για εμένα ο κινηματογράφος, η τέχνη, αλλά και κάποιες σχετικές διαφημιστικές καμπάνιες ευαισθητοποίησης. Η προσέγγισή μου, επέλεξα να μην δείχνει τη βία αυτή καθεαυτή, άμεσα, αλλά ούτε και να εξωραΐζει το πρόβλημα με από μηχανής θεούς και happy ends. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε παρόμοιες καταστάσεις οι λύσεις δε βρίσκονται μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε;
Την ευγνωμοσύνη μου στην Ελένη Τσαμπρά και το Δημήτρη Πατρίκιο, τους καθηγητές μου, η βοήθεια των οποίων υπήρξε καθοριστική.

Δείτε το βίντεο:

designmag.gr