Shell και Chevron, Πικ Νικ στη Νιγηρία

Του Κώστα Λουλουδάκη

Η βιομηχανική Δύση εκπροσωπεί έναν πολιτισμό που με μεγάλη αποτελεσματικότητα εφαρμόζει πρακτικά μια εξουσία  που επιδόθηκε σε ευρεία κλίμακα και με αξιοσημείωτη επιτυχία στο δουλεμπόριο,  στον αποδεκατισμό, την εξόντωση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στον εκτοπισμό των ιθαγενών λαών των αποικιών τους, επιβάλλοντας την απόλυτη εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Με το πέρασμα των χρόνων οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις συνολικά, εφάρμοσαν σε πλανητικό επίπεδο ένα καθεστώς εξουσίας πολυεθνικών εταιριών, στα πλαίσια της οποίας η διακυβέρνηση τους, ως κληρονόμοι, συνεχιστές και εκσυγχρονιστές της παλιάς αποικιοκρατίας, συμβαδίζει με την ανεξέλεγκτη βία ενάντια σε όσους δεν υποκύπτουν σ’ αυτήν.

Εν κατακλείδι οι εταιρείες είναι στην ουσία εξουσιαστές που τα κράτη τους δεν είναι χαραγμένα σε κανέναν χάρτη.

Ποια αλήθεια είναι τα πραγματικά κοινά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχουν χώρες όπως η Νιγηρία, η Αγκόλα, το Κονγκό, η Λιβύη, η Γκαμπόν, το  Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, το Σουδάν, η Βενεζουέλα, το Περού, το Ιράν το Τρινιντάντ, το Κατάρ, το Τομπάγκο, το Κουρασάο και η Σαουδική Αραβία;

Τι άλλο από την κατάρα του πετρελαίου και την τιμή να γράφουν νόμους με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν οι εταιρείες να ανθούν ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες των μετόχων τους. Οι τοπικές άρχουσες τάξεις ωστόσο χάρη στα πετροδολάρια έχουν παγιώσει τον πλούτο και την ισχύ τους.  Εν τω μεταξύ, σε αυτές τις χώρες, άλλες απαραίτητες οικονομικές δραστηριότητες, όπως η γεωργία, η βιοτεχνική παραγωγή ή η αλιεία, περνούν σε δεύτερη μοίρα από το κράτος διότι είναι πιο εύκολο και ίσως πιο φτηνό να εισάγεις αγροτικά ή βιοτεχνικά προϊόντα παρά να τα παράγεις, εφόσον διαθέτεις χρήματα. Η υπόλοιπη οικονομία όμως αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού έτσι η τοπική διεφθαρμένη Ελίτ δανείζεται υπέρογκα ποσά από τις «αγορές» οι οποίες παρέχουν με χαρά τα χρήματα αφού εγγυητής για τα δάνεια μπαίνει το πετρέλαιο. Μα και αυτά τα χρήματα καταλήγουν σε ιδιωτικούς λογαριασμούς της αρχούσας τάξης που βρίσκονται θαμμένοι σε κάποιο καντόνι της Ελβετικής Συνομοσπονδίας.

Θαυμάσιο κράτος η Ελβετία και το πιο ευυπόληπτο!Το πλουσιότερο αυτού του κόσμου.

Εξαρχής πάντως πρέπει να τονιστεί πως αμφιβάλουμε αν αυτός ο πακτωλός της Ελβετίας προέρχεται από ρολόγια κούκους, τυριά, γάλα και αγελάδες… Ωστόσο, τα ακόλουθα που θα διαβάσετε θα περιοριστούν στην εποικοδομητική εμπειρία της Νιγηρίας, θα ανακαλύψουμε πως ο απαγχονισμός ενός συγγραφέα αποτέλεσε ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας των «αγορών»,που δεν πρέπει να αμελούμε ότι αποτελούν την πρώτη γραμμή της παγκόσμιας οικονομίας με ευεργετικά αποτελέσματα όσο αφορά τη δραστική μείωση της φτώχειας. Παρακαλώ, δεν είναι μύθος. Άλλωστε το επιβεβαιώνει και ο Πάσχος Μανδραβέλης: «Το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας (1,90 δολάρια την ημέρα) ήταν 37,1% το 1990 και έφτασε το 12,7% το 2012. Αυτό σημαίνει σε απόλυτους αριθμούς ότι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ξέφυγαν από τη φρίκη της απόλυτης φτώχειας. (…) διοτι η  απελευθέρωση των οικονομιών τα τελευταία τριάντα χρόνια και το διεθνές εμπόριο βελτίωσαν τη θέση δισεκατομμυρίων ανθρώπων.» («Το πλουσιότερο 1%» Καθημερινή 15.05.2016)

Παρ΄ όλα αυτά σκοπός μας δεν είναι να ασχοληθούμε γενικά με διάφορες μορφές αντίληψης, ή υπεράσπισης των πολυειδών μορφών της ιδεολογίας του καπιταλισμού και του «αοράτου χεριού» της αγοράς. Θα ασχοληθούμε όμως με τα δυνατά μπράτσα αυτών που επιβάλουν τους κανόνες!

Το μεσουράνημα της αποικιοκρατίας χρονικά αγκαλιάζει δυο αιώνες: το 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού αιώνα.  Είναι η εποχή όπου ο ιμπεριαλισμός εδραιώνει την κυριαρχία μιας χούφτας κρατών μα είναι και η εποχή που οι απολογητές της αποικιοκρατίας ονόμασαν Μπέλ Επόκ δηλαδή όμορφη εποχή. Μα τα γεγονότα δεν ήταν δυνατόν να γραφούν από τους ρομαντικούς περιπάτους του καλού κόσμου στα πάρκα του Παρισιού, ούτε σε εκθέσεις καλών τεχνών, ούτε στα ξέφρενα γλέντια των αστών.

Διότι πρώτα απ όλα η εποχή αυτή ήταν εποχή μαζικών στρατιωτικών εξοπλισμών, των αδιάκοπων πολέμων, του εθνικισμού και της στρατοκρατίας, μα και των εξεγέρσεων των καταπιεσμένων τόσο στην μητρόπολη, όσο και στην περιφέρεια. Μα είναι και η εποχή όπου αναπτύσσονται πλήρως οι διανοητικές δομές μέσω των οποίον θεωρείται ιεραρχικά ο κόσμος. Δηλαδή ότι η αποικιοποίηση είναι έργο χριστιανικό διότι οι μη πολιτισμένοι λαοί είναι αδύνατο να αυτοδιοικηθούν άρα χρειαζόταν ηγεμόνευση. Εν τω μεταξύ καθιερώθηκε η εσωτερική διαφοροποίηση της ανθρωπότητας και νομιμοποιήθηκε ο φυλετικός ρατσισμός.  Στην χαραυγή του 20ού αιώνα τα εννέα δέκατα του πλανήτη ελέγχονταν άμεσα ή έμμεσα από μια χούφτα δυτικών καπιταλιστικών κρατών.

Το Δέλτα του Νίγηρα, που για πολλούς αιώνες ο πλούτος του τροφοδοτούσε τις βαθιές τσέπες λίγων αποικιοκρατών, αποτελούσε μια από τις πιο ανθηρές αγορές σκλάβων. Οι Ευρωπαίοι δουλέμποροι απήγαγαν συστηματικά τους πληθυσμούς  από τις παραποτάμιες περιοχές του Νίγηρα και τροφοδότησαν την αγορά με εκατομμύρια σκλάβους. Εξού και η πλατιά εκβολή του στον ωκεανό λεγόταν Escravos.

Η περιοχή αυτή αποτελούσε και μια θαυμάσια επένδυση των Βρετανών οι οποίοι απομυζούσαν  του φυσικό πλούτο  του Δέλτα του Νίγηρα. Συγκριμένα μέχρι τις αρχές τους 20ού αιώνα η Βρετανία είχε τον έλεγχο του φοινικέλαιου το οποίο χρησίμευε για την λίπανση των μηχανών των εργοστασίων του πολιτισμένου κόσμου.

Το 1914 η Βρετανία αποφασίζει να ενώσει το Δέλτα του Νίγηρα με τα ισλαμικά  εδάφη του βορρά που καμία σχέση δεν είχαν ούτε γεωγραφικά ούτε πολιτισμικά με το Δέλτα. Την ετερόκλητη ένωση οι Βρετανοί την ονόμασαν Νιγηρία.

Αργότερα, τον καιρό που οι αποικιοκράτες μοίραζαν «ανεξαρτησία» ήρθε στο φως μια νέα μορφή υποτέλειας: η οικονομική καπιταλιστική ηγεμονία που σημαίνει ότι το μετααποικιακό κράτος παραμένει σε μια κατάσταση εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις οι οποίες συνεχίζουν να δρουν ως δυνάστες μόνο που σε αυτήν την φάση έχουν δημιουργήσει μια τοπική ηγετική τάξη, μια ελίτ η οποία  λειτουργεί και ενεργεί  σε συνεργασία με τις ανάγκες του διεθνούς κεφαλαίου. Η μεταμόρφωση αυτή του αποικιακού ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν απαιτεί πλέον στρατιωτική δύναμη. Το μητροπολιτικό κέντρο εξακολουθεί να απομυζεί τις πρώτες ύλες της περιφέρειας, σε συνεργασία με τις ντόπιες ελίτ, ενώ ταυτόχρονα την σπρώχνει να εισαγάγει και να καταναλώνει βιομηχανικά προϊόντα σε έναν αέναο άνισο σύστημα ανταλλαγής.

Επιπλέον ο έλεγχος διατηρείται και με την πρόσβαση σε τεχνολογία και κεφάλαια, με οικονομικά μέσα, από διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ή το ΔΝΤ, από τις διορισμένες τοπικές ελίτ και όπου κρίνεται απαραίτητο, με στρατιωτική δύναμη, κυρίως από τις στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις του ίδιου του κράτους. Μικρούς «εμφύλιους» δηλαδή, αν διασαλευθεί η τάξης, όπου όλα επιτρέπονται: δολοφονίες, βιασμοί, εκτοπισμοί, μαζικές σφαγές!

Άλλωστε η ολιγαρχία, ότι εθνικότητα και χρώμα να έχει, τρέφεται με το αίμα και τις σάρκες των σκλαβωμένων και χρεωμένων λαών. Τα λύτρα τους οι κρατούντες και οι αφεντάδες τα καταθέτουν στην παραμυθένια Ελβετία, χώρα του Γουλιέλμου Τέλλου, όπου διευθυντικά στελέχη διαχείρισης και ειδικοί στην διακίνηση κεφαλαίων, θα τα πλύνουν και θα τα αρωματίσουν  στην Ζυρίχη και ειδικά στην Credit Suisse, η οποία διαθέτει το καλύτερο πλυντήριο του κόσμου.

Το σύστημα αυτό, που με ευλάβεια εφάρμοσαν οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, ο Νιγηριανός αγωνιστής και συγγραφέας Ken Saro–Wiwa αποκάλεσε «τερατώδη εγχώρια αποικιοκρατία».

Καλύτερη περιγραφή ο Ken Saro-Wiwa δεν θα μπορούσε να κάνει καθώς   γνώριζε πως για χρόνια  η χώρα του ξεχειλίζει από πλούτο ο οποίος θρέφει μερικές πολυεθνικές εταιρείες και μερικούς τραπεζίτες σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία. Μα κύρια γνωρίζει πως η χώρα του μοιάζει με ζητιάνο ενώ κάθεται πάνω σε ένα βουνό χρυσού.Μαύρου Χρυσού!

Η Νιγηρία ενώ είναι η έβδομη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου με εξαγωγές πετρελαίου που ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια βαρέλια, ταυτόχρονα είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως μπορούν να συμβαδίζουν πλούτος και φτώχεια!

Το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων στην ενδοχώρα της Νιγηρίας, γύρω από τις περιοχές άντλησης πετρελαίου, είναι τα 42 χρόνια, τα τρία τέταρτα των πολιτών της χώρας ζουν με περίπου ένα δολάριο την ημέρα και σχεδόν το ίδιο ποσοστό δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση. Πάνω από τα δυο τρίτα του πληθυσμού ζει χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς νοσοκομεία ενώ  εγκληματικότητα, φτώχεια, πείνα και υψηλό ποσοστό μόλυνσης με τον ιό του ΕΪΤΖ, συμπληρώνουν το σκηνικό. Πάλι καλά να λέμε όμως καθώς η χώρα κατάφερε να αποφύγει μια δικτατορία τύπου Φιντέλ Κάστρο…

Η  πετρελαϊκή εταιρία Royal Dutch Shell που ανακάλυψε τον «μαύρο χρυσό» στα παλιά σκλαβοπάζαρα, έκτος από το πετρέλαιο έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος των  κυβερνητικών αποφάσεων και με τους μισθοφόρους έσπερνε το φόβο στο πληθυσμό. Με αυτόν τον μηχανισμό μπορούσε να μεταδίδει το μήνυμα: Η πετρελαιοφόρος περιοχή του Δέλτα τελεί υπό καθεστώς κατοχής!

Το πετρέλαιο του Δέλτα όμως βρισκόταν κάτω από εύθραυστους υγροβιότοπους που συντηρούσαν τους αυτόχθονες της περιοχής, οι οποίοι ζούσαν από γεωργικές καλλιέργειες και από την αλιεία και είδαν τις περιοχές τους να καταστρέφονται λόγω της ρύπανσης.

Σωροί λάσπης του ποταμού έφραζαν τις ζωοδότρες υδάτινες διόδους, το αλμυρό νερό μόλυνε το γλυκό, τα ψάρια ψόφησαν και το πόσιμο νερό καταστράφηκε.

Οι αναθυμιάσεις που προκαλούσε η συνεχή καύση του φυσικού αεριού προκαλούσε βαριές αρρώστιες στους κατοίκους και η όξινη βροχή κατάστρεψε τις καλλιέργειες τους. Ενώ οι διαρροές πετρελαίου στον ποταμό Νίγηρα καταστρέψανε την χλωρίδα και την πανίδα, δηλητηριάζοντας την τροφική αλυσίδα.

Το φυσικό αέριο το έκαιγε η Shell και η Chevron  διότι δεν είχαν μπει στο κόπο να στήσουν εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης του αεριού. Το αέριο θα μπορούσε να τροφοδοτεί με ενέργεια την μισή Αφρική αλλά λογιστικά δεν ήταν συμφέρουσα επένδυση. Η Αφρική είναι καταδικασμένη στην αιώνια χλεύη…

Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως καθώς η Νιγηρία  για τις αγορές αποτελούσε μια βασική παραγωγός πετρελαίου χαμηλού κόστους και με άριστο προϊόν,  ελαφρύ και χαμηλής περιεκτικότητας σε θειάφι;

Εντούτοις ο πληθυσμός του Δέλτα δεν κατάφερε να προβάλει μια ισχυρή αντίσταση. Όταν δε οι κάτοικοι τολμούσαν να ζητήσουν μονάχα τα αυτονόητα, οι επιθέσεις των ειδικών σωμάτων του στρατού και της αστυνομίας μα και μισθοφόρων που εξοπλίζουν οι εταιρείες πετρελαίου, αφάνιζαν από το χάρτη ολόκληρα χωριά, δολοφονώντας προς παραδειγματισμό τους ενοχλητικούς κατοίκους.

Ο Ken Saro-Wiwa ήταν ένας Νιγηριανός της φυλής Ogoni, πολυγραφότατος συγγραφέας, στον οποίο είχε προταθεί μια θέση στελέχους στην Shell όπως επίσης και το αξίωμα του υπουργού  Πετρελαίου της Νιγηρίας. Εκείνος όμως σήκωσε το ανάστημα του, ζώστηκε την τσίγκινη πανοπλία του, χτύπησε με τις φτέρνες του τα πλευρά του Ροσινάντη και κίνησε για να διώξει τον φόβο που μετατρέπει την αδικία σε μοιρολατρία, από τις καρδιές των συμπατριωτών του!

Μπροστάρης του λαού του, το 1992, απαίτησε από την Shell και τη Chevron να ηλεκτροδοτήσουν τις κατοικίες, να σταματήσουν τις διαρροές πετρελαίου και την καύση του αεριού και ο πληθυσμός του Δέλτα να εισπράξει δέκα δισεκατομμύρια δολάρια για δικαιώματα και αποζημιώσεις.

«Αυτό που έκαναν οι εταιρείες Shell και τη Chevron στους Ογκονί, στη γη και τα ποτάμια μας στο Δέλτα του Νίγηρα και στην ατμόσφαιρα αγγίζει τα όρια της γενοκτονίας (…) και γω ως αυτόπτης μάρτυρας το καταγγέλλω» δηλώνει ο Wiwa. («Ένας Κόσμος Ανάποδα» Εντουάρντο Γκαλεάνο)

Εκτός από την κατά μέτωπο επίθεση στην βιομηχανία πετρελαίου ο Wiwa προσπάθησε να κερδίσει την στήριξη περιβαλλοντικών οργανώσεων που εδρεύουν σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όμως με συγκαταβατικό ύφος, όλες έδιωξαν τον  Ken Saro- Wiwa…

Ωστόσο η έφεση που έχουν όμως οι «αγορές» όσο αφορά την «κοινωνική ευθύνη τους» είναι προς την  «φιλανθρωπία» και όχι προς την δίκαιη μοιρασιά του πλούτου.

Έτσι μετά από μια διαδήλωση που οργάνωσε ο Wiwa, τον Ιανουάριο του 1993 οδηγώντας 300.000 ανθρώπους εναντίων της  Shell και τη Chevron ο νιγηριανός στρατός και οι μισθοφόροι εξαπέλυσαν ένα κύμα βίας, τρομοκρατίας, βιασμών και σφαγών εναντίων των κατοίκων του Δέλτα. Η Νιγηριανή, διορισμένη από τις αγορές χούντα, καταλαμβάνει την περιοχή των πεδίων του πετρελαίου.

Άλλωστε μην αμελούμε ότι η αγορά χρειάζεται απαραίτητος ένα κλίμα σταθερότητας για να κάνει επενδύσεις.. Το σταθερό κλίμα ήταν μια προσφορά του εκλεκτού των αγορών και κυβερνήτη της Νιγηρίας Sani Abacha.

Ο Αμπάτσα ξέπλενε τα λύτρα που έπαιρνε από τις πετρελαϊκές εταιρείες μέσω του Βρετανού Γιούρι Ντέιβιντ- ο οποίος διατηρεί μηχανοκατασκευαστικές εταιρείες και εταιρείες εκμετάλλευσης ακινήτων στο Λονδίνο- και της γνωστής  ελβετικής τράπεζας. Ο Γιούρι Ντέιβιντ ήταν  οικονομικός υποστηρικτής των Εργατικών και προσωπικά του Τόνι Μπλερ.(Βρετανία: «μαύρο» χρήμα στο ταμείο των Εργατικών «Καθημερινή» 01.03.2002)

Εντούτοις για τον Αμπάτσα, την Shell και την Chevron, απέμενε η συντριβή του Ken Saro-Wiwa. Η αφορμή δεν άργησε..

Στις 21 Μαϊου 1994, ένα εξαγριωμένο πλήθος δολοφόνησε τέσσερα φιλοκυβερνητικά στελέχη. Σχεδόν αμέσως η δικτατορία των εταιρειών πετρελαίου αποδίδει την ευθύνη των δολοφονιών στον Ken Saro-Wiwa. Συγκεκριμένα κατηγορήθηκε για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες. Οι αποδείξεις που είχε να παρουσιάσει η κυβέρνηση της Νιγηρίας ήταν ανυπόστατες: ένας μάρτυρας θα κατέθετε ότι άκουσε από κάποιον τρίτο ότι ο Wiwa είχε ενθαρρύνει τους υποστηρικτές του να επιτεθούν κατά των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο Αμπάσα ανακοίνωσε τον Νοέμβριο του 1994 τη συγκρότηση Ειδικού Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου για την εκδίκαση της «υπόθεσης».

Ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Shell, Μάλκολμ Ουίλιαμς δηλώνει: «(…) δεν αρμόζει σε μια εμπορική οργάνωση να συζητεί τις δραστηριότητες της Νιγηριανής Κυβέρνησης, όπως είναι ο περιορισμός (sic) του κυρίου Κεν Σάρο-Ουίουα και των άλλων εκπροσώπων των Ογκόνι(…) Είναι δυνατόν να μη συμφωνούμε με την προσέγγιση και τις ιδέες του κυρίου Σάρο-Ουίουα, εντούτοις όμως αναγνωρίζουμε το δικαίωμά του να έχει και να διακηρύττει τις απόψεις του. Επίσης επιθυμούμε να υπάρχει σωστή μεταχείρηση για αυτόν και να έχει πρόσβαση στις κατάλληλες νομικές και ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες, εάν τυχόν δεν έχει». (Οι αγχόνες του μαύρου χρυσού. «Ιος Ελευθεροτυπία, 26/11/1995)

Γαλατική ευγένεια κι επίδειξη δημοκρατικών αντιλήψεων που κυριολεκτικά σκλαβώνει.

Ο αδελφός του Wiwa συναντιέται και εκλιπαρεί τον πρόεδρο της Shell Νιγηρίας Brian Anderson να χρησιμοποιήσει της διασυνδέσεις του με την νιγηριανή κυβέρνηση για να δοθεί τέλος στην σφαγή στου Δέλτα και να επανεξεταστεί η κατηγορία εναντίον του Ken Saro.

Ο Anderson δέχεται να μεσολαβήσει μόνο αν οι κάτοικοι του Δέλτα δηλώσουν πως δεν έχουν προκληθεί περιβαλλοντικές βλάβες στην περιοχή και ότι θα σταματήσουν κάθε εκστρατεία εναντίον της Shell !

Ο  Ken Saro αρνήθηκε. Τότε ο Anderson έκανε μια ψυχρή δημόσια ανακοίνωση: «(…) μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία όπως η  Shell δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναμειγνύεται στα εσωτερικά οποιουδήποτε κράτους» ( «Η Ιστορία του αργού πετρελαίου» Sonia Shah εκδόσεις ΑΓΡΑ)

Δυο μέρες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου του 1995 ο Ken Saro-Wiwa και οχτώ ακόμα άτομα οδηγήθηκαν στην κρεμάλα και εκτελέστηκαν.

Στην απολογία του ο Ken Saro αναφέρει:  «Κύριε πρόεδρε, όλοι θα κριθούμε από την ιστορία. Είμαι ένας άνθρωπος της ειρήνης και των ιδεών. Συγκλονισμένος από την εξευτελιστική φτώχεια του λαού μου, που ζει σε μια πλούσια γη, συντετριμμένος από την πολιτική του περιθωριοποίηση και τον οικονομικό του στραγγαλισμό, οργισμένος από την ερήμωση της γης του, της μοναδικής του κληρονομιάς, αλλά και αποφασισμένος να βοηθήσω να επικρατήσει σε ολόκληρη τούτη τη χώρα ένα δίκαιο δημοκρατικό σύστημα που θα προστατεύει κάθε πολίτη και κάθε εθνοτική ομάδα (…), αφιέρωσα όλες μου τις πνευματικές και υλικές δυνάμεις, την ίδια μου τη ζωή, σε μια υπόθεση στην οποία έχω απόλυτη πίστη και την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ακόμη και αν εκβιαστώ ή απειληθώ. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για την τελική έκβαση του σκοπού μου, όσα δικαστήρια και δοκιμασίες κι αν περιμένουν εμένα και τους συντρόφους μου.

 Επαναλαμβάνω ότι όλοι θα κριθούμε από την ιστορία. Αλλά εγώ και οι σύντροφοι μου δεν είμαστε οι μόνοι που δικαζόμαστε. Μαζί μας δικάζεται και η Shell, που καλώς πράττει και εκπροσωπείται εδώ από κάποιο νομικό σύμβουλο που παριστάνει τον παρατηρητή. Βεβαίως, η εταιρεία απέφυγε τούτη τη δίκη, αλλά θα έρθει σίγουρα και η δική της ώρα και τα σημερινά μαθήματα μπορεί τότε να της φανούν χρήσιμα, γιατί πιστεύω βαθιά ότι ο οικολογικός πόλεμος που προκάλεσε η Shell στο Δέλτα αργά ή γρήγορα θα κριθεί και τα εγκλήματα της θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Και θα τιμωρηθούν τελικά τα εγκλήματα των βρόμικων αυτών πολέμων της εταιρείας κατά του λαού των Ογκόνι. Αυτή τη στιγμή, όμως, δικάζεται και το νιγηριανό κράτος, οι σημερινοί του ηγέτες και εκείνοι που τους στηρίζουν (…), οι πολιτικοί, οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι πανεπιστημιακοί και οι επιχειρηματίες, όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω από τον ισχυρισμό ότι απλώς εκτελούν το καθήκον τους». (Ιος. ο .π)

Την ίδια στιγμή Royal Dutch Shell καταλάμβανε τη δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη των πολυεθνικών επιχειρήσεων με ετήσιο τζίρο που ξεπερνά τα 100 δισ. δολάρια.

Ο Αμερικανός  πρόεδρος Μπους επισκέφθηκε το 2003 τη Νιγηρία, ενώ την ίδια χρονιά, αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες,  επένδυσαν πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια για να εξερευνηθεί ο βυθός της περιοχής όπου εκβάλει ο ποταμός Νίγηρας. Ταυτόχρονα, ο αμερικανικός στρατός έσπευσε να ανακοινώσει πρόγραμμα βοήθειας στις δυνάμεις ασφάλειας, διότι το πετρέλαιο της Νιγηρίας παραμένει μια πηγή τροφοδότησης των μεγάλων χωρών της Δύσης που αξίζει να προστατεύεται, ενώ προγραμματίστηκε και η εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης στην περιοχή, μετατρέποντάς την έτσι σε «νέο μέτωπο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Αιτία; Η από το 2002 η ισλαμική οργάνωση «Μπόκο Χαράμ», με υποτιθέμενο στόχο την επιβολή ισλαμικού νόμου σε όλη τη Νιγηρία και τη δημιουργία χαλιφάτου ως «αντίδοτο» στη διαφθορά της εξουσίας διαδοχικών στρατιωτικών κυβερνήσεων.

Όμως τίποτα από όσα διαβάσατε δεν μπορούν να περιγράψουν  την δυστυχία, την βία,  τους θανάτους την ερήμωση  και την περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής αυτής.

Η κατάρα του πετρελαίου έπληξε τον λαό του Δέλτα του Νίγηρα. Όμως, εμείς, οι προνομιούχοι Ευρωπαίοι λευκοί,  μπορούμε να αναρωτηθούμε αν η ενέργεια, το φως και η ζεστασιά των σπιτιών μας, ή ακόμα και η βενζίνη στο ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων μας ήταν ή είναι ανακατεμένη με το αίμα των φτωχών μαύρων νιγηριανών (;)

Ανόητα ερωτήματα. Λαϊκισμός! Ευτυχώς: η Νιγηρία δεν έγινε Κούβα!

Ο Ken Saro-Wiwa εκτελέστηκε στην κρεμάλα και δεν πρόλαβε η ιστορία να τον δικαιώσει!

"google ad"