Tο ατομικό μανιτάρι Χιροσίμα – Ναγκασάκι

Του Ιωάννη Κουρουτάκη, Λογοτέχνη.

Ώρα 8.15 π.μ. ώρα 11.02 π.μ.

6 Αυγούστου 1945 – 9 Αυγούστου 1945

6^η Αυγούστου 1945 ώρα 4.30 το πρωί. Ένα ιπτάμενο υπερφρούριο ΜΠΟΪΝΓΚ Β-29 των ΗΠΑ που στην πλώρη του είναι γραμμένο με μαύρα κεφαλαία γράμματα το όνομα «ENOLA GAY» απογειώνεται. Προορισμός η χώρα του Χιροχίτο, η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου΄ η Ιαπωνία.

Κυβερνήτης του ΜΠΟΙΝΓΚ είναι ο Σμήναρχος Πωλ Τίμπετς ένας από τους καλύτερους αμερικανούς πιλότους, ο άντρας με τα ατσάλινα νεύρα όπως τον χαρακτηρίζουν οι απόρρητες εκθέσεις των ανωτέρων του Μαζί του έντεκα προσεκτικά διαλεγμένοι άντρες.

Πέπλο απόλυτης μυστικότητας καλύπτει το αεροπλάνο και την αποστολή του. Ελάχιστοι «έντιμοι» άνδρες της Αμερικής γνωρίζουν το φορτίο του.

Τι αλήθεια μεταφέρει το γιγαντιαίο εκείνο Αμερικάνικο Υπερφρούριο; Και γιατί οι ελάχιστοι εκείνοι «εντιμότατοι» αγωνιούν;

Μεταφέρει μια νέα βόμβα 62 κιλών περίπου, διπλάσια σε μέγεθος από οποιαδήποτε άλλη συμβατική όμοιά της. Κι έχει ένα αθώο όνομα αυτή η βόμβα! “Little boy” (αγοράκι). Έτσι τη βάφτισαν οι κατασκευαστές της.

Είναι όμως ποτέ δυνατόν ένα μικρό αγοράκι να προκαλεί τέτοια θανάσιμη αγωνία στους έντιμους κυρίους των ΗΠΑ; Είναι ποτέ δυνατόν;

Η καταστρεπτική δύναμη της νέας βόμβας είναι ασύλληπτη, φανταστική. Η όλη δομή της στηρίζεται στο άτομο (εξ ου και το όνομά της – ατομική βόμβα), στο ελάχιστο αυτό μόριο της ύλης και στην διάσπασή του.

Εάν η ενέργεια που περιέχει το άτομο αποδεσμευτεί και που σύμφωνα με την περίφημη εξισωτική σχέση που διετύπωσε ο Αϊνστάιν Ε = m c2 δηλαδή η ενέργεια είναι ίση με την μάζη της ύλης πολλαπλασιαζομένη επί το τετράγωνο της οριακής ταχύτητας του φωτός (299.996 χιλιόμετρα στο δευτερόλεπτο), τότε τα αποτελέσματα που προκύπτουν είναι τρομακτικά.

Στο χιλιοστό της στιγμής, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου αποτεφρώνονται, εξαερώνονται τα πάντα. Να λοιπόν γιατί ανησυχούν οι ελάχιστοι «έντιμοι» κύριοι των ΗΠΑ. Γιατί η νέα βόμβα, η Ατομική βόμβα (το μικρό αγοράκι), θα γίνει αιτία να δύσει ο Ήλιος στην Ιαπωνία, θα γίνει αιτία να μην ξανανθίσουν τα χρυσάνθεμα στη χώρα του Χιροχίτο, θα γίνει αιτία να εξαφανιστεί κάθε ίχνος ζωής στη γωνιά αυτή του Πλανήτη, και μετά απ’ όλα αυτά η διεθνής κατακραυγή, οι ευθύνες, οι συνέπειες…

Κι αυτός ακόμα ο διάσημος φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν που το 1939 με επιστολή του προς το πρόεδρο Ρούσβελτ ζητούσε να πλήξουν οι ΗΠΑ τη Ναζιστική Γερμανία με μια βόμβα εξαιρετική ισχύος βασιζόμενη στην αρχή της διασπάσεως του ατόμου, τώρα με μια άλλη επιστολή του ζητεί από την Κυβέρνηση να μην χρησιμοποιηθεί η ατομική βόμβα. Πολύ αργά… Η απόφαση είχε πια παρθεί.

«Μόνο η αδίσταχτη χρησιμοποίηση της βόμβας θα μπορούσε να λυγίσει τους αδίσταχτους Γιαπωνέζους αυτοκράτορες».

Βρισκόμαστε κοντά… στο τέρμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Στην Ευρώπη τουλάχιστον έχει τερματιστεί ο πόλεμος. Οι Αρχηγέτες του φασισμού και του Ναζισμού που ματοκύλισαν την Ανθρωπότητα δεν ζούνε πια για να λογοδοτήσουν για τις απαίσιες εγκληματικές τους πράξεις.

Ο Ντούτσε και η επίσημη φιλενάδα του Κλάρα Πετάτσι μετά σύντομη διαδικασία εκτελέστηκαν από λαϊκό Ιταλικό δικαστήριο. Ο Χίτλερ μαζί με την Εύα Μπράουν αυτοκτόνησαν στα υπόγεια της Καγκελαρίας του Γ’ Ράιχ. Ο πόλεμος έχει μεταφερθεί τώρα στην Ιαπωνία. Αυτή την παραδίδεται, βλέπει βέβαια πως χάνει τον πόλεμο γιατί η σύγκρουση με τον Αμερικανικό κολοσσό δεν μπορεί παρά να επιφέρει την καταστροφή της. Οι Γιαπωνέζοι όμως συνεχίζουν να μάχονται. Έχουν επιστρατεύσει τα πάντα σε μια γιγαντιαία προσπάθεια ν’ ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση. Ουδέποτε νικήθηκε η Ιαπωνία διακηρύσσουν οι πολεμοκάπηλοι του Τόκιο και ρίχνουν στην μάχη τους πιλότους αυτοκτονίας τους θρυλικούς Καμικάζι.

Η μάχη είναι άνιση, ο πόλεμος όμως κρατάει ακόμα και θα κρατάει όσο αντέχει η Ιαπωνία. Πόσο όμως μπορεί ν’ αντέξει ακόμη η χώρα που δεν νικήθηκε ποτέ; Όσο υπάρχει κι ένας Ιάπωνας ζωντανός λένε οι Γιαπωνέζοι.

Ένα, ίσως και δυο χρόνια ακόμα λένε οι Αμερικάνοι. Μερικές προσπάθειες που έγιναν για παράδοση σκοντάφτουν στον απαραβίαστο για τους Γιαπωνέζους όρο «…να μην θίγει το ιερό πρόσωπο του Μικάδου». Οι Γιάνκηδες όμως επιμένουν στην άνευ όρων παράδοση και ο πόλεμος συνεχίζεται και οι θάλασσες καίγονται και οι ουρανοί φλέγονται και οι στεριές πυρπολούνται και ο χάρος θερίζει κορμιά.

Από την αρχή του πολέμου τόσο ο Άξονας όσο και οι Σύμμαχοι έστρεψαν την προσοχή τους στην κατασκευή του απόλυτου όπλου, της Ατομικής βόμβας δηλαδή. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αν ο Χίτλερ αποκτούσε πρώτος την ατομική βόμβα τότε αλλοίμονο και τρισαλλοίμονο στην δύσμοιρη ανθρωπότητα. Ευτυχώς όμως που οι Γερμανοί πυρηνικοί επιστήμονες με πρώτο και καλλίτερο τον περίφημο Βέρνερ – Φον – Μπράουν τορπίλησαν, μποϋκόταραν τις προσπάθειες των Ναζίδων.

Όταν εν συνεχεία οι Σύμμαχοι κατέλαβαν την Γερμανία και αιχμαλώτισαν τους επιστήμονές της, οι τελευταίοι δέχτηκαν να εργαστούν προς όφελος των Συμμάχων. Έτσι κοινή συνεργασία Αμερικανών και Γερμανών επιστημόνων κατασκευάστηκε η Ατομική βόμβα.

Στο μεταξύ στην Προεδρία της Αμερικής ο Χάρρυ – Τρούμαν παίρνει τη θέση του αποθανόντος Ρούσβελτ. Σ’ αυτόν λοιπόν τίθεται το τρομερό δίλημμα. Ο Πρόεδρος και μόνον αυτός πρέπει να αποφασίσει για την χρησιμοποίηση ή ΟΧΙ της ατομικής βόμβας. Ο Τρούμαν βρίσκεται σε αμηχανία, διστάζει. Οι γνώμες των επιστημόνων διχάζονται. Οι μισοί λένε όχι στην χρησιμοποίησή της οι άλλοι μισοί λένε ναι αλλά κατόπιν προειδοποιήσεως.

Κάποιος προτείνει να ριχτεί η βόμβα σε μια ερημική έκταση και να κληθούν οι Γιαπωνέζοι εμπειρογνώμονες να δουν τα αποτελέσματα της έκρηξης. Σ’ αυτό το σημείο παρεμβαίνει ο διάσημος πυρηνικός φυσικό ΟΠΠΕΝΧΑΙΜΕΡ και δηλώνει ξερά, ξερά ότι η καταστροφή στην έρημο είναι μηδέν.

Ο Τρούμαν συγκροτεί διάφορες επιτροπές οι οποίες με την σειρά τους πραγματοποιούν σφυγμομετρήσεις μεταξύ εκείνων που γνωρίζουν το τρομερό μυστικό.

Στις 16 Ιουλίου πραγματοποιείται με μεγάλη επιτυχία η δοκιμαστική έκρηξη της Υπέρ – βόμβας. Τη στιγμή εκείνη ο Τρούμαν βρίσκεται στη Διάσκεψη του Πόντσνταμ.

Ο Πρόεδρος ενημερώνει αμέσως τους Συμμάχους του. Ο Τσώρτσιλ δέχεται την είδηση με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο Στάλιν εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του με τις λέξεις: «μια νέα βόμβα; Έξοχο!» Αργότερα ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του γράφει.

«Γύρω από το τραπέζι μας η συμφωνία ήταν ομόφωνη, αυτόματη, ούτε άκουσα ποτέ κανένα υπαινιγμό ότι θα ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά».

Μ’ αυτόν τον τρόπο τερματίζονται οι ενδοιασμοί του Τρούμαν, ο οποίος έχοντας και την σύμφωνη γνώμη των ΕΤΑΙΡΩΝ του αποφασίζει για τη ρίψη της βόμβας στην Ιαπωνία.

Ο κύβος ερρίφθη. Καμιά πλέον δύναμις δεν μπορεί να σώσει την Ιαπωνία και τους Ιάπωνες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

"google ad"