Tahrir – Syntagma – Taksim: αυτός ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει, Κεμάλ (μια προσέγγιση)

«Ως και τ’ αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ’ αυτοί που ξέρουν δε μιλάνε
Όλα τα πράγματα
γίνονται θαύματα
κι οι νεκροκεφαλές γελάνε
Αυτός ο κόσμος
μπορεί ν’ αλλάξει, Κεμάλ!»

(Μπορεί να αλλάξει Κεμάλ, στίχοι: Μανώλης
 Ρασούλης – μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος)

Γράφειο  Ειρηναίος Μαράκης

Γράφω αυτό το κείμενο με τη συνοδεία αγαπημένων τούρκικων τραγουδιών αλλά και με την επαναλαμβανόμενη ακρόαση του Κεμάλ των Χατζηδάκη/Γκάτσου και της ετεροχρονισμένης απάντησης του Μανώλη Ρασούλη με τον τίτλο Μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ, όπου στίχοι του τραγουδιού αποτελούν την προμετωπίδα αυτού του σημειώματος. Είμαι εξαιρετικά συγκινημένος αλλά και θυμωμένος παράλληλα με όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στη γείτονα χώρα. Θυμωμένος και οργισμένος με την άγρια καταστολή εναντίον των Τούρκων αδελφών μας, για τα θύματα της καταστολής αλλά και τους νεκρούς που υπάρχουν, για τις οικογένειες που καταστρέφονται, για την εξάπλωση του απολυταρχισμού. Αλλά παράλληλα είμαι και συγκινημένος, γιατί όπως φαίνεται μετά από μια εβδομάδα διαδηλώσεων, ο τούρκικος λαός – η εργατική τάξη των πόλεων και η οργισμένη νεολαία – δεν πτοούνται, ούτε παραδίδουν τα όπλα τους. Ήρθαν για να μείνουν στους αγώνες και στις διεκδικήσεις για μια διαφορετική δημοκρατική κοινωνία και θα κάνουν όλο και συχνότερα αισθητή την παρουσία τους μέσα στην διεθνοποιημένη ταξική πάλη ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζει σε κάθε τόπο ή τα  εθνικά προσωπεία που χρησιμοποιεί, και στις αναζητήσεις για μια οριστική διέξοδο από μια κρίση που δεν έχει τέλος.
Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς: η εξέργεση στην Τουρκία δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο αναταραχών, όπως θέλουν να μας το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ούτε ένα σχέδιο της αντιπολίτευσης να ρίξει την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνησή του, όπως δηλώνει ο Ερντογάν αλλά ένα επεισόδιο στην γενικευμένη και παγκόσμια συνειδητοποίηση ότι οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και με την ίδια ευκολία αλλά ότι και οι από κάτω, τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και η αγροτιά δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν. Ακόμα καλύτερα, ότι η τούρκικη εξέργεση παίρνει έμπνευση από την αιγυπτιακή Επανάσταση, από τις μαζικές διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ αλλά και από τους μαζικούς, απεργιακούς αγώνες στην Ελλάδα. Τα προβλήματα, πέρα από τις όποιες και αναπόφευκτες διαφοροποιήσεις τους, είναι κοινά και ζητούν κοινή λύση. Η Τουρκία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, όπως δεν αποτελούν εξαίρεση το σοσιαλ-φιλελεύθερο μοντέλο τη Σουηδίας, και ο κρατικός καπιταλισμός στην Κίνα. Κι εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξέργεση των μεταναστών στη Σουηδία, με αφορμή τη δολοφονία από μπάτσους ενός συναδέλφου τους, αλλά και τις κατά καιρούς απεργιακές κινητοποιήσεις στην χώρα της Cosco και των Made in China προϊόντων που σημαίνουν την ύπαρξη ενός αγωνιστικού υποκειμένου μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς, μπολιασμένο με εσωτερικούς μετανάστες από την επαρχία της χώρας που συρρέουν είτε για δουλειά, είτε για σπουδές στα μεγάλα αστικά κέντρα του Πεκίνου και της Σαγκάης. Εξάλλου, δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, από την εξέργεση του κινέζικου λαού και της αιματηρή καταστολή της πλατείας Τιεν Αν Μεν…, που μέσα σε όλα τα άλλα μας υπενθυμίζει πόσο δεν έχουν εξαφανιστεί τα κινήματα των Πλατειών, όπως γράφουν διάφοροι, αλλά κι ότι αυτά τα κινήματα μπορούν να είναι νικηφόρα μόνο όταν συνδέονται με το οργανωμένο μαζικό, απεργιακό κι εργατικό κίνημα. Και εδώ είναι το παράδειγμα της Ελλάδας που δίνει έμπνευση. Κάτω από αυτή την εικόνα οι προπαγανδιστικές διαδόσεις για υποκινούμενες από τους κεμαλιστές, εξεργέσεις, για μια βίαιη απόπειρα της κυβέρνησης Ερντογάν να επιβάλλει την ισλαμική ατζέντα της ή για να ξεκινήσει πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Ιστάμπουλ (Κωνσταντινούπολη) μέσα από κίτρινες εφημερίδες (Παραπολιτικά) και ακροδεξιά ιστολόγια χάνουν κάθε βάση και ρεαλισμό, αν υποθέσουμε ότι είχαν ποτέ… Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει και να απαντηθούν.

Τα δεδομένα αλλάζουν
Διευκρινίζουμε λοιπόν, ότι η σπίθα για την εξέργεση ήταν η βίαιη απόπειρα της αστυνομίας τη νύχτα της 30ής Μαΐου να διασπάσει τον κλοιό εκατό περίπου διαδηλωτών, κυρίως νεαρών περιβαλλοντολόγων, που διαδήλωναν ειρηνικά στην πλατεία Taksim από τις προηγούμενες ημέρες, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην καταστροφής της πλατείας, για τη βεβήλωση ιστορικών χώρων στο πάρκο Γκεζί (Gezi Park) και για  την ισοπέδωση του πρασίνου – διαδήλωναν ουσιαστικά για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και του δικαιώματος της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτόν για όλη την κοινωνία, ενάντια στην οικοδόμηση ενός πολυκαταστήματος τύπου Mall. Ήταν δηλαδή ένας αγώνας, τόσο συνηθισμένος και στον τόπος μας, – μην ξεχνάμε τις Σκουριές, την Κερατέα αλλά ακόμα και το στρατόπεδο Μαρκοπούλου εδώ στα Χανιά, αλλά και ουσιωδώς δημοκρατικός. Η κυβέρνηση Ερντογάν επέλεξε την καταστολή. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στους πρόσφατους εορτασμούς της Εργατικής Πρωτομαγιάς απαγόρευσε την πραγματοποίηση των απεργιακών διαδηλώσεων στην πλατεία Taksim, όπου την πλατεία μετά από χρόνια αποκλεισμού άνοιξε ο ίδιος ο Ερντογάν κάτω από την πίεση για περισσότερη δημοκρατία αλλά και εξαιτίας του πολιτικού σκοπού του για την εμφάνιση ενός δημοκρατικού προσωπείου ενάντια στην καταστολή που παρήγαγε το προηγούμενο καθεστώς μαζί με τον πάντα επικίνδυνο Στρατό. (Και εδώ δεν ξεχνάμε το σκάνδαλο Εργκένεκον…) Αλλά και τα παιχνίδια εκδημοκρατισμού έχουν, φαίνεται, τα όριά τους. Η ποτοαπαγόρευση που προσπαθεί να περάσει από το τουρκικό κοινοβούλιο η κυβέρνηση της χώρας και η επιστροφή σε πιο συντηρητικά πρότυπα ζωής, είναι κομμάτι αυτής της πολιτικής. Η φιλελευθεροποίηση της κοινωνικής ζωής, προνομιακό πεδίο άλλοτε του κεμαλισμού, που είχε γίνει εργαλείο στα χέρια του νέου ισλαμικού φιλελεύθερου καπιταλισμού και της κοινωνικής τάξης που εκπροσωπεί ο Ερντογάν (και που γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη μετά την καταστροφική παρέμβαση του ΔΝΤ στην Τουρκία το 2002) ήρθε, για άλλη μια φορά, να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Αλλά δεν υπολόγισε σωστά. Η επίθεση στο δικαίωμα της ύπαρξης ελεύθερων δημόσιων χώρων, όπως η δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα καθ’ ημάς ή η αυτοκτονία του μικροπωλητή Μοχάμεντ Μπουαζίζι στην Τυνησία, ήταν αρκετή για να ξεσηκώσει τον τουρκικό λαό αλλά και για να καταρρίψει μέσα σε λίγες ώρες το δημοκρατικό προσωπείο της κυβέρνησης Ερντογάν, που υπεράσπιζε τους εξεργεμένους της Συρίας αλλά τους φυλάκιζε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ανατολία όταν ζητούσα άσυλο, που διαμαρτύρονταν για την επέμβαση των Ισραηλινών στα πλοιάρια του Στολίσκου για την Γάζα αλλά που φυλάκιζε (και φυλακίζει) Τούρκους και Κούρδους δημοσιογράφους κι ακτιβιστές.
Τα δεδομένα στην Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή αλλάζουν. Το δόγμα του πρώην υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου για το στρατηγικό βάθος και τη διεθνή θέση της Τουρκίας, που υποστήριζε, διεκδικούσε και εφάρμοζε την άρνηση της προσκόλλησης στο άρμα των Ηνωμένων Πολιτειών και με ένα τρόπο και από αυτό του Ισραήλ, που προωθούσε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που θα μετέτρεπε την Τουρκία από μια ανατολική δεσποτεία σε ένα σύγχρονο αστικό κράτος, με ότι θα σήμαινε αυτό σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο και που θα έδινε νέες ευκαιρίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση ή τουλάχιστον κάτω από μια κρίση που πολλά μπορεί να σημαίνει για την συνέχεια. Παρόλα αυτά η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη, γιατί η γείτονας χώρα αξιοποιώντας την κρίσιμη γεωπολιτική της θέση, αξιοποιώντας ενεργητικά τα ανοίγματα της (οικονομικά, γεωπολιτικά και πολιτισμικά) και αξιοποιώντας μια γόνιμη «αντί-ιμπεριαλιστική» κατεύθυνση, όπως κάνει κάθε καπιταλισμός που σέβεται τον εαυτό του και την ιστορία του, κατάφερε να αναδειχθεί σε σημαντικό περιφερειακό πρωταγωνιστή στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Αλλά με πόσες θυσίες για την τουρκική εργατική τάξη και τον αγροτικό πληθυσμό της χώρας. Θυσίες οικονομικές, πολιτικές και σήμερα και δημοκρατικές… Με θυσίες  και με ανάπτυξη που κι αυτή δείχνει τα όριά της. Αντιγράφουμε τα στοιχεία που παραθέτει στο ρεπορτάζ του ο Κώστας Σαρρής στην Ελευθεροτυπία. Το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας που ανέκαμψε μετά την εισβολή του ΔΝΤ ήταν ένας γίγαντας σε πήλινα πόδια, με απότομη επιβράδυνση του ρυθμού της τούρκικης οικονομίας στο 2,2% το 2012, ενώ το τελευταίο τρίμηνο του περασμένου έτους διαμορφώθηκε σε 1,4%, που δείχνει ότι ήταν μικρότερος και βραδύτερος από τις προβλέψεις του 2009, όταν η Τουρκία είχε υποφέρει από τις συνέπειες της κατάρρευσης της Lehman Brothers. Βασική αιτία της επιβράδυνσης η αύξηση των επιτοκίων κάτω από την πίεση για πιθανή αναθέρμανση της οικονομίας. Παράλληλα, οι ιδιωτικές επενδύσεις που πάνω τους στήριξε ο Ερντογάν την οικοδόμηση του κράτους του, μειώθηκαν κατά 10% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2011, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις αυξήθηκαν περισσότερο κατά 20%. Μάλιστα, τη διετία 2010-11, η τουρκική οικονομία κινήθηκε κυρίως από την εγχώρια ζήτηση, η οποία αυξήθηκε τόσο γρήγορα που προκάλεσε ανησυχίες για το έλλειμμα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών της χώρας. Έκτοτε, η κυβέρνηση της χώρας επεδίωξε την αποκατάσταση μιας νέας ισορροπίας με την αύξηση των εξαγωγών, αλλά η Τουρκία έχει επηρεαστεί από τα προβλήματα της ΕΕ, η οποία παραμένει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της, αν και πλέον σε αυτή κατευθύνεται λιγότερο από το 40% των εξαγωγών της σε σχέση με το 50% πριν από πέντε χρόνια. Η κεντρική τράπεζα της χώρας μέσα στη γενικότερη κρίση, μείωσε το βασικό της επιτόκιο 0,5%, στο 4,5% με ορίζοντα το 4%, μπαίνοντας κι αυτή στο χορό των νομισματικών πολιτικών της περιφέρειας που ευνοούν την ανταγωνιστική υποτίμηση των νομισμάτων. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να διαβάσουμε και την ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας των Ενώσεων των Εργαζομένων στο Δημόσιο της Τουρκίας (KESIK), μιας ομοσπονδίας που συνενώνει 240.000 μέλη 11 συνδικάτων (όλων των θρησκευτικών αποχρώσεων) που καλεί σε 48ωρη προειδοποιητική απεργία από Τρίτη 4 Ιουνίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων των τελευταίων ημερών. Γράφουν χαρακτηριστικά: «Η κρατική τρομοκρατία ενάντια στις μαζικές διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη χώρα έδειξε για ακόμη μια φορά την εχθρότητα της κυβέρνησης του Κόμματος Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης προς τη Δημοκρατία (AKP)». Όπως διαβάζουμε σε άλλο ρεπορτάζ του Κώστα Σαρρή στην ίδια εφημερίδα κύριος στόχος της Συνομοσπονδίας είναι να εκφραστεί η αλληλεγγύη στο Πάρκο Γκέζι για μια «ανθρώπινη ζωή με αξίες, δουλειά με ασφάλεια, για ένα πιο ασφαλές μέλλον και για μια πιο δημοκρατική Τουρκία». Αξίζει να σημειωθεί ότι η απεργία ήταν ήδη προγραμματισμένη ως εναντίωση στο νομοσχέδιο που προβλέπεται για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα αλλά λόγω των γεγονότων αποφασίστηκε να κηρυχθεί την Τρίτη.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει με την εξέργεση στην Τουρκία. Ποια θα είναι η κατάληξη της δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς. Παρόλη την κρίση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και το κόμμα του Ερντογάν, με τις εσωτερικές διαμάχες που προκαλούν συνήθως τέτοιου είδους ζητήματα – με πιο χαρακτηριστική την δήλωση διαφοροποίησης από την κεντρική γραμμή της καταστολής, του νυν υπουργού εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιούλ ότι δημοκρατία δεν είναι μόνο οι εκλογές, το AKP μάλλον πως θα συνεχίσει να αποτελεί την κεντρική πολιτική δύναμη στην Τουρκία για το επόμενο διάστημα, αφού ενώ φθίνει σε δημοτικότητα, ούτε ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη υπάρχει με την διάθεση ενός αξιόπιστου πολιτικού προγράμματος, ούτε η Αριστερά έχει εκείνο το κρίσιμο βάρος για να επηρεάσει άμεσα τις εξελίξεις. Αλλά αυτά είναι μόνο προσωπικές εκτιμήσεις και δεν προσπαθούν να ερμηνεύσουν την πιθανή συνέχεια. Ας μην ξεχνάμε, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, ότι και η κυβέρνηση Καραμανλή έμοιαζε ισχυρή – ιδιαίτερα μετά την πολιτική/πολιτιστική για την ελληνική αστική τάξη επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων, με την διπλωματική επιτυχία απέναντι στο κράτος της FYROM με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας και φυσικά με το μεγάλο παιχνίδι με τον ρώσικο αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη αλλά η εξέργεση του Δεκέμβρη του ’08, στις αρχές μόνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και οι απεργιακοί αγώνες των δασκάλων την οδήγησαν στην πτώση μέσα σε λίγους μήνες – βάζοντας τα θεμέλια για την πτώση και των επόμενων μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά κι αυτής του Σαμαρά που δεν θα αργήσει η ώρα της. Για να μην αναφέρουμε και το παράδειγμα της Αιγύπτου με την 40χρονη δικτατορία του Μουμπάρακ που κατέρρευσε κάτω από το βάρος της λαϊκής, επαναστατικής δράσης ενισχύοντας το ήδη πολύ δυνατό για τα δεδομένα του καθεστώτος αντί-ιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό και εργατικό κίνημα της χώρας, που οδήγησε στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση της Αριστεράς, και του επαναστατικού-αντικαπιταλιστικού τμήματός της, συμβάλλοντας καθοριστικά ώστε το πνεύμα της επανάστασης και της εξέργεσης να διεκδικεί μέχρι σήμερα μια διαφορετική κοινωνία. Είναι εξάλλου αποδεδειγμένο ότι μέσα στους αγώνες οικοδομούνται οι συνειδήσεις και φυσικά, η Τουρκία με την μεγάλη και ένδοξη ιστορία τόσων και τόσων ταξικών αγώνων δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Η προδοτική στάση της μνημονιακής συγκυβέρνησης και η Ρένα Δούρου
Θα κλείσω με δύο μικρές παρατηρήσεις που σχετίζονται άμεσα με την τουρκική εξέργεση. Πρώτη παρατήρηση ότι σε όλες και όλους μας είναι αναμφισβήτητο γεγονός η χρόνια διαπάλη μεταξύ των δύο υπό-ιμπεριαλισμών της Ελλάδας και της Τουρκίας, για την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική ηγεμονία στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, συμμάχων στο ΝΑΤΟ, που αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια με το ζήτημα των ΑΟΖ και των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Με αυτή την εικόνα κατά νου, ο ουδέτερος παρατηρητής θα αναρωτιόνταν πως γίνεται και συνεργάστηκαν οι δύο χώρες στο ζήτημα της απαγωγής του Τούρκου πολιτικού, αριστερού ακτιβιστή Γιαιλά Μπουλούτ κατά παράβαση του Συντάγματος, των νόμων και των διεθνών συμβάσεων, όπου πολιτικός πρόσφυγας παραδίδεται στο τουρκικό κράτος, θυμίζοντας μας την τραγική περίπτωση της απαγωγής του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν ή την περίπτωση της απαγωγής των Πακιστανών μεταναστών, με υπουργό τον ανεκδιήγητο Βουλγαράκη, που παραδίδονταν στις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, με ενεργητική συμμετοχή της ΕΥΠ αλλά και της Αστυνομίας. Γιατί έτσι χτίζονται τα success story των αστικών τάξεων πάνω στις πλάτες των λαών και συγκεκριμένα το success story του Σαμαρά, του Δένδια, του Ρουπακιώτη, του συνταγματολόγου Ευάγγελου Βενιζέλου αλλά και του μπάρμπα Φώτη Κουβέλη… Και δεν υπήρχε περίπτωση η κυβέρνηση των μνημονίων, των επιστρατεύσεων του ρατσισμού και του φασισμού, των δολοφονιών μεταναστών στους δρόμους και στα παγωμένα νερά του Έβρου να κάνει διαφορετικά. Γι’ αυτό, δίπλα στον αγώνα του τούρκικου λαού να ρίξει την κυβέρνησή «του» χρέος μας είναι και η ανατροπή της δικιάς «μας» κυβέρνησης χωρίς δισταγμό και αναβολές… Να σημειώσουμε πάντως ότι δεν πρέπει να μας ξενίζει μια τέτοια τακτική. Όταν πρόκειται για την καταστολή των κοινών αγώνων μας ενάντια στην καταπίεση, κοινή είναι και η συνεργασία των αστικών τάξεων στις διάφορες χώρες. Μετά, όταν θα αντιμετωπίσουν με επιτυχία το κοινό τους πρόβλημα, θα γυρίσουν στις δικές τους διαμάχες. Μήπως, έτσι δεν έγινε κι όταν οι ευρωπαϊκές (κι όχι μόνο) δυνάμεις, μαζί με την Ελλάδα του Ελευθέριου Βενιζέλου, συνασπίστηκαν ενάντια στο νεαρό εργατικό κράτος της  Σοβιετικής Ένωσης με σκοπό να εμποδίσουν την εξάπλωση της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης για να παλινορθώσουν το προηγούμενο καθεστώς αλλά και για μην χάσουν την εξόφληση των δανείων που είχαν υπογράψει οι τσαρικές κυβερνήσεις, ενώ λίγα χρόνια πριν σφαγιάζονταν στα πεδία του Ανατολικού και Δυτικού Μετώπου; Κι εδώ Έλληνες, Τούρκοι και Κούρδοι εργαζόμενοι θα πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια στην ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης και σε άλλη μια απόπειρα καταπάτησης των δημοκρατικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας. Δικαιώματα, για να περάσουμε και στην δεύτερη παρατήρηση, που δεν έχει σκοπό να υπερασπίσει η κοινοβουλευτική Αριστερά και ιδιαίτερα εκείνο το τμήμα της που ευαγγελίζεται την ειρηνική μεταρρύθμιση του καπιταλισμού χωρίς σύγκρουση και ανατροπή. Αυτή είναι η εικόνα που δίνουν οι δηλώσεις της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Ρένας Δούρου, ότι (όπως λέει στο απόσπασμα που επισυνάπτουμε) «Η χωρίς όρια, τυφλή καταστολή ειρηνικών διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης αποδεικνύει στην πράξη πόσα πολλά μέτρα πρέπει να ληφθούν και σε πόσα ακόμα επίπεδα, προκειμένου η χώρα να εκπληρώσει το δημοκρατικό κριτήριο-πρόκριμα ένταξης στην ΕΕ» λες και πρώτο μέλημα για τον λαό της Τουρκίας είναι να γίνει μέλος σε στην ΕΕ ενώ γύρω του υπάρχουν τέτοια ζητήματα δημοκρατίας. Δυστυχώς, τέτοιες αναλύσεις από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Αριστεράς δείχνουν ατολμία για ρήξεις και ανατροπές και οδηγούν σε αυτοπαγίδευση τους σε λογικές ότι μέσω της ένταξης μιας χώρας σε ένα υπερεθνικό αλλά και τόσο σκληρό οργανισμό όπως η ΕΕ θα είναι ικανή να δώσει την λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ενώ δεν κάνουν ουσιαστική αναφορά στους αγώνες του τούρκικου λαού αλλά με επιφανειακό τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση τους.
Δεν χρειαζόμαστε μια τέτοια Αριστερά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια Αριστερά που μαζί με τον κόσμο της δουλειάς θα δίνει τις ωραίες μα και δύσκολες, τις τόσο επικίνδυνες μάχες για μια άλλη κοινωνία, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς ψεύτικα διλήμματα  και υποσχέσεις. Στην χώρα μας, τη φτωχή πλην τίμια Ελλάδα, υπάρχει αυτή η Αριστερά, το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής – οικολογικής – κομμουνιστικής Αριστεράς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα για την Αριστερά της εποχής μας, που θα δείχνει με ουσιαστικό τρόπο την αλληλεγγύη της στους εξεργεμένους, σπάζοντας την τρομοκρατία στον δρόμο και όχι στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκάθαρα εκφράζει την συμπαράσταση της στον εξεργεμένο λαό της Τουρκίας, όπως και ομόφωνα αποφάσισε το Σώμα της 2ης Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο, 1 και 2 Ιουνίου στο Περιστέρι. Γιατί χωρίς δυνατή αντικαπιταλιστική Αριστερά σε Ελλάδα, Ισπανία, Αίγυπτο, Τουρκία και οπουδήποτε αλλού αλλά και χωρίς δυνατό εργατικό κίνημα που θα τσακίζει όλες τις επιθέσεις την οριστική ανατροπή του αστικού κράτους δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική. Η Τουρκία κάνει με τον πιο δραματικό τρόπο αυτή τη συζήτηση ξανά επίκαιρη. Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί να φωνάξουμε:
Για σήμερα, για αύριο, γιο όσο χρειαστεί,
είμαστε όλοι Τούρκοι εξεργεμένοι!