Στο νέο ντοκιμαντέρ The Remarkable Life of Ibelin, το οποίο προβάλλεται στο Netflix, οι Νορβηγοί Robert και Trude Steen αφηγούνται την ασυνήθιστη ζωή του γιου τους, Mats, ο οποίος, παρά την αναπηρία του, δημιούργησε έναν δεύτερο κόσμο στον ψηφιακό χώρο του World of Warcraft.
Ο Mats Steen γεννήθηκε με μυϊκή δυστροφία Duchenne, μια προοδευτική πάθηση που προκαλεί σταδιακή αποδυνάμωση των μυών. Διαγνώστηκε σε ηλικία τεσσάρων ετών και στα 10 του άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο. Πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, μπορούσε να κινεί μόνο τα δάχτυλά του και χρειαζόταν σωληνάκι για να καθαρίζει το λαιμό του κάθε 15 λεπτά.
Καθώς η αναπηρία του αυξανόταν, περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο στο gaming. Συμπλήρωσε 20.000 ώρες την τελευταία δεκαετία της ζωής του, περίπου όσες θα περνούσε και σε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης.
Ο Mats, μέσα από το χαρακτήρα του, κατάφερε να αφήσει μια κληρονομιά, να γίνει φίλος, σύμβουλος και, για κάποιους, μια σημαντική πηγή στήριξης.
Το World of Warcraft δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι για εκείνον, αλλά ένα μέσο για να επηρεάσει άλλους ανθρώπους, να δώσει και να λάβει αγάπη, και να ζήσει μια «δεύτερη» ζωή, σε έναν κόσμο όπου δεν υπήρχαν σωματικοί περιορισμοί.
Όταν οι γονείς του Mats έλαβαν μηνύματα συμπαράστασης από άγνωστους ανθρώπους μετά τον θάνατό του, κατάλαβαν για πρώτη φορά ότι ο γιος τους δεν ζούσε μια μοναχική ζωή, όπως πίστευαν, αλλά συνδέθηκε βαθιά με μια κοινότητα από όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας σχέσεις και αφήνοντας το δικό του σημάδι.
Ο Mats πέθανε το 2014 σε ηλικία 25 ετών, από μια εκφυλιστική μυϊκή ασθένεια, αλλά μέσα από το avatar του, τον Ibelin, έζησε την περιπέτεια, τη φιλία και τον ρομαντισμό.
Μέσα από τη φωνή ενός ηθοποιού, ο Mats περιγράφει τη ζωή του ως Ibelin: «Εκεί, οι αλυσίδες μου σπάνε, και μπορώ να είμαι αυτό που θέλω». Παρά την ασθένειά του, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, στον κόσμο του Azeroth μπορούσε να ζει σαν ατρόμητος ιππότης, να χτίζει φιλίες και να ερωτεύεται – όλα όσα στην πραγματική ζωή του ήταν ανέφικτα.
Η ιστορία του Mats μας καλεί να σκεφτούμε το πώς οι σχέσεις που χτίζονται στον ψηφιακό κόσμο μπορούν να είναι εξίσου ουσιαστικές με τις φυσικές.
Οι γονείς του, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένας γιος που δεν είχαν δει ποτέ να αλληλεπιδρά κοινωνικά μπορούσε να έχει τόσο ισχυρούς δεσμούς, συνειδητοποίησαν ότι η ψηφιακή εποχή επιτρέπει μια νέα μορφή κοινωνικότητας. Όπως είπε ο πατέρας του, «Σε λίγα χρόνια, δε θα κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ ψηφιακών και φυσικών σχέσεων».