The_Project: Μπορεί ο βίαιος θάνατος ενός ανθρώπου να είναι δίκαιος; Σε αυτόν τον κόσμο θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας;

Ο σύλλογος ενεργών πολιτών για την προάσπιση της ενιαιότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες τους τις αποχρώσεις “The_Project” αναφέρει τα εξής αναφορικά με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης γύρω από τις συνθήκες θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου:

Μια ακόμη πληροφορία γύρω από τις συνθήκες θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου έρχεται να προστεθεί σε αντικειμενικά στοιχεία, μαρτυρίες, σενάρια αλλά και υποθέσεις για τα όσα συνέβησαν το μοιραίο μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη στο κέντρο της Αθήνας.

Όπως έγινε γνωστό, σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης ο θάνατος του Ζακ αποδίδεται σε ισχαιμικό επεισόδιο που σχετίζονται με τα πολλαπλά τραύματα που έφερε στο σώμα του.  Αυτή η πληροφορία μπορεί να αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο στο επίπεδο της διερεύνησης της υπόθεσης από τις αρχές ωστόσο δεν θα έπρεπε να κάνει τη διαφορά στη συνείδηση της κοινωνίας …

Κι αυτό πολύ απλά γιατί ακόμα και αν ο Ζακ βρισκόταν ή όχι υπό την επήρεια ουσιών αυτό δεν καθιστά λιγότερο τραγικό, άδικο ή βίαιο το θάνατο του …  Έναν θάνατο τον οποίο παρακολούθησε με παγερή απάθεια μια ολόκληρη κοινωνία, – όλοι μας, οι υπερασπιστές και οι κατήγοροι του – θρέφοντας την ανθρωποφάγο διάθεση της με ταμπέλες όπως «τοξικομανής», «ομοφυλόφιλος», «οροθετικός» «ληστής» κλπ …

Και κάπου εκεί ανάμεσα στο άλογο αναμάσημα πληροφοριών, στοιχείων, κουτσομπολιών, αντιπαραθέσεων μείναμε στο δέντρο και … χάσαμε το δάσος. Σταθήκαμε στην ταυτότητα ενός ανθρώπου ψάχνοντας να βρούμε επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα για να δικαιολογήσουμε ή όχι τον βίαιο θάνατο του …Παρακολουθήσαμε μέσα από βίντεο που σοκάρουν, έναν απεγνωσμένο άνθρωπο να ξυλοκοπείται. Πήραμε θέση υπέρ ή κατά …

Όμως πραγματικά έχει καμία σημασία αν γεννήθηκε ομοφυλόφιλος, αν ήταν οροθετικός ή νεφροπαθής ή οτιδήποτε άλλο;

Ένας άνθρωπος έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, όχι από κάποιους άλλους αλλά … από εμάς τους ίδιους, από το χέρι κάποιου διπλανού μας, από τα λόγια κάποιου άλλου, από την απάθεια τη δική μας !

Το ποιόν του θανόντος έγινε «θυσία» στο βωμό της υψηλής τηλεθέασης που δε διστάζει να στιγματίσει ολόκληρες ομάδες του πληθυσμού, γυρεύοντας ένα ανύπαρκτο άλλοθι, προβάλλοντας το ότι ήταν τοξικομανής, ακτιβιστής, οροθετικός και ομοφυλόφιλος. Δεν ήταν όμως άνθρωπος; Μήπως υπήρξε γιος, φίλος, αδελφός; Ωστόσο κανείς δεν αναφέρθηκε αυτές του τις ιδιότητες…

Ως πότε αλήθεια θα κρίνουμε ανθρώπους βάζοντας τους απλουστευτικές επιδερμικές ταμπέλες; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα να καταδικάσουν σε θάνατο έναν συνάνθρωπο τους; Κανείς δεν απέτρεψε το μοιραίο, γιατί ως κοινωνία δεν καταδικάζουμε τη βία συνολικά, αλλά περιστατικά βίας που κάποιοι θεωρούμε “υπερβολή”.

Η βία όμως είναι η υπερβολή! Δεν θα έφτανε όμως μόνο αυτό για να χαθεί ένας άνθρωπος, ήταν αναγκαία και η σιωπηρή συνενοχή όσων βρίσκονταν τριγύρω: Η γενικευμένη ανομία μας είναι οικεία, ξεκινάει από το μικρό ή μεγάλο αυθαίρετο, το «βύσμα» στο δημόσιο και τελικά φτάνει και στο να αντικαταστήσει τα δικαστήρια, το κράτος και τον Νόμο. Πέρα όμως από όλα αυτά, ας σταθούμε να σκεφτούμε μια στιγμή: Μπορεί ο βίαιος θάνατος ενός ανθρώπου να είναι δίκαιος; Σε αυτόν τον κόσμο θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας;