To σχέδιο Παπαδήμος-2

Του Θέμη Τζήμα

Από τη Δευτέρα λοιπόν ενεργοποιήθηκε το σχέδιο του κατεστημένου που ανεστάλη μετά τις εκλογές της 6ης Μάη: η επανάληψη της συγκρότησης μιας συγκυβέρνησης τύπου Παπαδήμου.

Συναυτουργοί και πάλι η ΝΔ και το κόμμα Βενιζέλου- που αν επιβεβαιωθούν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες θα σταματήσει τον περαιτέρω διασυρμό του ονόματος ΠΑΣΟΚ, αλλάζοντας τίτλο και σύμβολα, προς απόγνωση βεβαίως, των κομματικών ψευτοπατριωτών της παρηκμασμένης γραφειοκρατίας. “Τσόντα” στη θέση του Καρατζαφέρη, πιθανώς θα είναι η Δημοκρατική Αριστερά, που με την ευμενή της τάση ή και την τυχόν συμμετοχή της στο σχέδιο κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου θα δώσει στην ύπαρξή της το νόημα που διάφοροι υποπτεύονταν.

Το σενάριο συγκυβέρνησης τύπου “Παπαδήμου 2” δεν υλοποιήθηκε μετά την 6η Μάη, όχι φυσικά γιατί υπήρξε η οποιαδήποτε αλλαγή στάσης των ηγεσιών ΝΔ και φερομένου ως ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας του εκλογικού αποτελέσματος. Ούτε διότι το φερόμενο ως ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Δεν υλοποιήθηκε λόγω της τότε απρόσμενης πτώσης των ποσοστών της ΝΔ. Τώρα που η ψήφος του λαού εν μέρει “διορθώθηκε” και η ΝΔ, με όλες τις συνιστώσες της γύρισε σε σχετικώς αξιοπρεπή ποσοστά, το κατεστημένο μπορεί να βγάλει από τον πάγο το σχέδιό του.

Από τη βραδιά των εκλογών ακόμα, ο Αντώνης Σαμαράς φρόντισε να ξεκαθαρίσει απολύτως το στόχο αυτής της κυβέρνησης: “σεβασμός και πιστή τήρηση των υπογραφέντων”. Τελεία. Καμιά αναφορά στην περίφημη επαναδιαπραγμάτευση, που αφού χρησιμοποιήθηκε ως πρόχειρο φύλλο συκής σε μια ρητορική έχουσα στο κέντρο της την ωμή τρομοκρατία προς όφελος των δανειστών της χώρας και τον ακροδεξιό λόγο, αποσύρθηκε άρον- άρον.

Αυτοί που θα συγκυβερνήσουν θα αναλάβουν να την εντατική προώθηση του σημαντικότερου για τους δανειστές τμήματος του μνημονίου: τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή το άμεσο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος.

Δεύτερον, την προώθηση δήθεν αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, που στην πραγματικότητα θα κατευθύνουν κεφάλαια από κοινοτικούς πόρους στο ξαναφούσκωμα της φούσκας των εργολαβιών και στο τραπεζικό κεφάλαιο. Δηλαδή στην αντί- αναπτυξιακή ενίσχυση του παρασιτισμού.

Τρίτον, τη διασφάλιση των τραπεζιτών. Τέταρτον, την καταστολή του όποιου λαϊκού και προοδευτικού κινήματος, ενδεχομένως και μέσω μιας υπόγειας, de facto συνεργασίας με τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να φιμωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις και να κερδήσουν χρόνο υπέρ της πολιτικής τους.

Η συγκυβέρνηση των ενωμένων μνημονιακών δε θα μακροημερεύσει πιθανότατα. Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση θα εξακολουθήσει, όπως όλα δείχνουν, να βαθαίνει ωθώντας το λαό και τη χώρα σε μια νέα αναξέλεγκτη χρεωκοπία και τη δημοκρατία σε σοβαρότατους κινδύνους.

Οι συγκυβερνώτες θα εκλιπαρήσουν για μερικά ψήγματα ευμένειας από τον ξένο παράγοντα και ενδεχομένως να λάβουν- αν και αμφίβολο ακόμα και αυτό- ορισμένα επιφανειακά ανταλλάγματα για τα μάτια του κόσμου. Δε θα τους σώσουν όμως.

Η ίδια η εξέλιξη της κρίσης πανευρωπαϊκά θα είναι καταλυτική σε συνδυασμό μάλιστα με τις εγχώριες εξελίξεις. Επιπλέον, η νέα συγκυβέρνηση συνεχίζει να βασίζεται σε μια θεμελιακή αντινομία. Μια “μνημονιακή” μειοψηφία στο εκλογικό σώμα κατακτά κοινοβουλευτική πλειοψηφία και συγκροτεί κυβέρνηση. Κυβέρνηση στην κατεύθυνση του γύψου της ελληνικής κοινωνίας.

Υπάρχει όμως η σοβαρή πιθανότητα, η κυβέρνηση αυτή έχοντας ωθήσει τη χώρα σε περαιτέρω περιδίνηση να ανοίξει το δρόμο στον περαιτέρω εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Γι’ αυτό σήμερα πρέπει να οργανωθεί κοινωνική- κινηματική και προγραμματική αντιπολίτευση που θα θέσει τις βάσεις για μια εναλλακτική, προοδευτική και αριστερή κυβέρνηση. Πρέπει να χτίσουμε κινήματα αλληλεγγύης, επιβίωσης και υπεράσπισης της δημοκρατίας στη βάση.

Στο κομματικό εποικοδόμημα πρέπει να καλυφθεί το μεγάλο χάσμα που αφήνει πίσω του σε επίπεδο έκφρασης η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και η πραξικοπηματική του υποκατάσταση από το κόμμα Βενιζέλου. Δηλαδή η ανασύσταση της μεγάλης σοσιαλιστικής, δημοκρατικής και αριστερής παράταξης. Μπαίνουμε σε μια νέα φάση εντεινόμενης κρίσης, μέσα στην οποία θα δοκιμάστουμε όλοι μας, άτομα και συλλογικότητες σκληρά. Τα άλλοθι δεν υπάρχουν πια και οι ευθύνες είναι ιστορικές.

"google ad"