Τις κοινωνικές ομάδες, που ακομπούν στις αρχές της ομοψυχίας και της αλληλεγγύης, δεν της τρομάζει το παρόν και νηφάλια βρίσκουν τον τρόπο να μη χαθούν σ’ ένα ανήσυχο παρόν και σ’ ένα προβληματικό αύριο.
Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος θα νιώσει τον τρόμο μέσα του και θα διολισθήσει στη δυναστεία του φόβου ο, ως τότε βέβαιος κοινωνικοοικονομικός ορίζοντας, γίνεται αναπάντεχα αβέβαιος, το σίγουρο έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια του και ακούει το τραχύ κάλεσμα της αβύσσου.
Στα πάθη μας, οι οιωνοί είχαν τη δική τους δυναμική.
Εξ εσπέρας ήρθε ένα υπνογόνο μάννα που μας εγαλούχησε με την ιδέα που κάποια τύχη αγαθή μας εξασφάλισε ένα αιώνιο χουζούρι και ραχάτι. Έτσι περιπέσαμε ανεπαισθήτως σε μια ιδιόμορφη ευδαιμονική ανεμελιά απραγούντες, αφού στα στήθη των δυστυχισμένων μεταναστών αναθέσαμε τη διεξαγωγή και εκτέλεση παντός κοπώδους και απεχθούς έργου.
Στα καλοζυγισμένα ελληνόπουλα αρμόζει μόνο κάποια από περικοπής διατριβή γι’ αυτό και η διασπορά ανά την επικράτεια ηλίθιων σπουδαστηρίων.
Μολοντούτο το έργο στο οποίο διάπρεψαν ήταν να αγκαλιάζουν περιπαθή της ξανθογάλανες αγελάδες του βορρά.
Να ροκανίζουν τα φράγκα των μπαμπέσηδων κουτόφραγκων διακονώντας ανώφελα εξεζητημένες απίθανες επιστήμες.
Ο ελληναράς αυτός σαν από λήθαργο ξυπνημένος ψάχνεται απελπισμένα να βεβαιωθεί αν είναι αυτός και όχι άλλος. Έντρομος ένιωσε σαν να τον είχαν αποκληρώσει, σαν να τον αποστέρησαν από πατρογονικά κεκτημένα ή πως τον ξεπέζεψαν από βαρβάτο άλογο και τον κάθισαν σε χαμηλό γαϊδουράκι. Τον ύπνο του ταράσσουν συγχορδίες δόλιων ντόπιων και ξένων σαγηνευτών σαλτιμπάγκων και αργυρώνητων ταμπλόιντ αναλυτών που βυσσοδομούν διασπείροντας φόβο και τρόμο και οιστρηλατούν μια ταυρική κοινωνική διάσταση.
Διαλογίζεται πως είναι νεκροί και για τούτη τη ζωή όσοι μαζί μ’ αυτόν δεν ελπίζουν σε μια άλλη.
Εμβρόντητος καλείται να λύσει ένα σατανικό γόρδιο δεσμό οριοθετημένο σε περάσματα με ομοιώματα αίματος (κόκκινες γραμμές) χωρίς να έχει ούτε τη λάμψη ούτε τη σπάθη του Μεγαλέξανδρου. Απεχθάνεται να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά του φόβος και τρόμος και την άβυσσο να επικαλείται άβυσσον. Όλα αυτά τα απωθούσε στις λησμονημένες γκρίζες δέλτους της προσωπικής του ιστορίας (για το 50 του μιλούν), που ως αναθυμάται, προειδοποιούσε: Το κεφάλι μου σπάστε το τη μοναδική φορεσιά μου μη σκίσετε.
Προς ώρας απολάμβανε τη θαλπωρή μιας γόνιμης επαγγελματικής δουλειάς αλλά κι αυτό ως την ώρα, που συνεπής πάντα προς τις υπηρεσιακές υποχρεώσεις του, βρέθηκε προ κεκλεισμένων θυρών: Περίλυπος διαβάζει΄ Η επιχείρηση πτώχευσε: «Μηκετι Ερμής έχει και Λυβην». Κάποιοι τον άκουσαν η το μάντευσαν ότι σιγοψιθύριζε : Απελπισμένος βρίσκομαι σε κύματ’ αφρισμένα κι αν δεν αλλάξουν οι καιροί αλίμονο σε μένα.
Ευτύχιος Δασκαλάκης – Σφουγκατάκης