Ο Χρήστος Χωμενίδης είχε κατηγορήσει έμμεσα την Έλενα Ακρίτα για το «διαδικτυακό λιντσάρισμα» που ξεκίνησε να δέχεται με αφορμή το άρθρο του για τον Θάνο Μικρούτσικο.
Χθες το απόγευμα, με νέα ανάρτησή της στο Facebook η Έλενα Ακρίτα απάντησε στο νέο post του Χρήστου Χωμενίδη ο οποίος τη «φωτογράφιζε» ως υπεύθυνη στην επίθεση που ξεκίνησε να δέχεται σχετικά με όσα είχε γράψει για τον Θάνο Μικρούτσικο και το έργο του, σε άρθρο του στο σαββατιάτικο φύλλο των Νέων.
Συγκεκριμένα, χθες ο συγγραφέας είχε γράψει στο Facebook: «Φαντάζεστε πώς είναι, στα καλά καθούμενα, κάποια ξανθιά κυρία, κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου; (Και έπειτα βέβαια να σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της…)». Δείτε ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησής του παρακάτω:
Η γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας -και ομόσταυλή του στα Νέα- απάντησε ευθέως στον Χρήστο Χωμενίδη, αναφέροντας επίσης ότι δεν «έσβησε» το αρχικό της post όπως την κατηγόρησε εκείνος, αλλά άλλαξε την κατάστασή του «από δημόσια, για φίλους». Ακολουθεί η απάντηση της Έλενας Ακρίτα:
«Ο Χωμενίδης ομοιογενοποιεί το κοινό του Θάνου Μικρούτσικου θεωρώντας το προφανώς είδωλο του ιδίου καθρεφτισμένο σε θολά νερά. Ενδεχομένως αυτός (και η παρέα του) πήγαινε με πούρα, τσερόκι, σινιέ κι όλα αυτά τα μικροαστικά λιγούρικα που περιγράφει.
Όμως, believe it or not, ο κόσμος όλος δεν είναι οι κολλητοί οι δικοί του. Όλοι μας πηγαίναμε στους συνθέτες που αγαπάμε, στις μεγάλες συναυλίες, στις ανθισμένες πίστες των ρεμπετάδικων, στης όπερας τα χρυσοποίκιλτα – άσε που ξέραμε και το μικρό όνομα του Ροσίνι.
Εμείς – όποιους κι αν προσδιορίζει το ‘εμείς’ – και στον Θάνο τρέχαμε και τον Άκη Πάνου αγαπούσαμε και στης Τούμπας τις κερκίδες του Θεού σκαρφαλώναμε. Και στα κρεββάτια ερωτευόμαστε και στα παγκάκια χωρίζαμε. Εμείς που ό,τι αγαπούσαμε, το ακολουθούσαμε. Μέχρις τελικής πτώσεως: δικής μας ή δικής του.
Εμείς αυτό.
Πάμε στο ‘εσείς’
Δεν υπάρχει ‘αισθητική Μικρούτσικου’. Όπως δεν υπάρχει αισθητική Ξενάκη ή Αλμπινόνι, Σκαλκώτα ή Βαμβακάρη. Τα πούρα, τα Τσερόκι και τα σινιέ μιας άλλης μορφής ‘αισθητική’ σηματοδοτούν.
Την ‘αισθητική’ (αν μπορούμε να την πούμε ετσι) του χρηματιστηρίου. Της φούσκας. Του Σημιτισμού, του Λυμπερισμού και όλων των -ισμών που ευσυνειδήτως και ενσυνειδήτως διαβρώσανε το μέταλλο αυτής της κοινωνίας. Αυτοί οι -ισμοί που, στην παντοδυναμία τους, έσπρωξαν ένα λαό σε μια χλιδή του κ@@ου, σε καταναλωτικά δάνεια, σε κτήματα γαμήλιων δεξιώσεων με πλαστικές καρέκλες, σε παραλιακές ξαπλώστρες που η τσέπη δεν τις άντεχε.
Ο Χωμενίδης δεν επιτιθεται στον Μικρούτσικο. Ή μάλλον τού επιτίθεται τόσο όσο. Επί της ουσίας στο κοινό επιτίθεται, όπως εκείνος το βλέπει: μέσα από το είδωλο του.
Τελειώνω εδώ με την βεβαιότητα ότι το σοφό παιδί θα συμβάλει με ζέση και ενθουσιασμό στους νέους -ισμούς της υπό διαμόρφωσιν ιδεολογίας του Μπογδανισμού και του Τζημερισμού.
(Στα δικά μου λίγο. Να ευχαριστήσω τον Απόστολο Δοξιάδη – με τον όποιον διαφωνώ στα πάντα σχεδόν – διότι πριν καιρό ένθερμα με υπερασπίστηκε, όταν ο Χωμενίδης μού επιτέθηκε με τρόπο άθλιο και χυδαίο στον προφίλ του πρώτου.)
Υ.Γ. Ποτέ δεν διέγραψα την ανάρτηση μου, ανόητε κύριε. Απλώς την έκανα από δημόσια, για φίλους. Την επανέφερα όμως για να μην ζορίζεστε.».
