Τρεις ερωτήσεις περί «ανωτέρας βίας», του Νίκου Χουντή προς την Κομισιόν
Γιατί η ελληνική κυβέρνηση και η Κομισιόν, με νόμο που ψήφισε την προηγούμενη εβδομάδα η ελληνική βουλή, επικαλούνται από κοινού το επιχείρημα ότι «η οικονομική κρίση συνιστά παρατεταμένο γεγονός ανωτέρας βίας», χαρίζουν δισεκατομμύρια σε εργολάβους και τράπεζες, ενώ την ίδια στιγμή δεν αναγνωρίζουν το ίδιο δικαίωμα επίκλησης «ανωτέρας βίας» σε έναν οικογενειάρχη που χάνει το σπίτι του γιατί δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τις οφειλές του προς το Δημόσιο ή τις τράπεζες;
Με άξονα αυτό το νομικό και πολιτικό ερώτημα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής υποβάλλει στην Κομισιόν τρεις ερωτήσεις, σχετικά με το ζήτημα της «επιλεκτικής επίκλησης της ανωτέρας βίας», που, όχι μόνο απάλλαξε τους εργολάβους των μεγάλων οδικών αξόνων από τις συμβατικές τους υποχρεώσεις, αλλά τους «προίκισε» και με νέες οικονομικές «παροχές».
Πιο συγκεκριμένα, ο έλληνας ευρωβουλευτής, με αφορμή την ψήφιση στο ελληνικό Κοινοβούλιο του Νομοσχεδίου για τις τροποποιήσεις των συμβάσεων των μεγάλων οδικών έργων, αλλά και με δεδομένο ότι εκκρεμεί η έγκρισή τους από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, και κυρίως τη Διεύθυνση Ανταγωνισμού, θέτει τα εξής ζητήματα-ερωτήματα:
- Γιατί η εν λόγω συμφωνία δεν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει νομικό προηγούμενο για οποιονδήποτε οφειλέτη του Δημοσίου ή δανειολήπτη, ή ακόμη και για το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο απέναντι στα ελληνικά και διεθνή Δικαστήρια;
- Γιατί να μην μπορεί να γίνει επίκληση της οικονομικής κρίσης ως «γενεσιουργός αιτία παρατεταμένου γεγονότος ανωτέρας βίας» από χιλιάδες οικογένειες και μικρές επιχειρήσεις που πραγματικά δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια ή οφειλές προς τις τράπεζες και το Δημόσιο;
- Γιατί να μην περιλαμβάνεται στο, υπό συζήτηση με την τρόικα, νομοσχέδιο για τους πλειστηριασμούς, «ρήτρα περί «ανωτέρας βίας», όπως χρησιμοποιήθηκε υπέρ των παραχωρησιούχων των μεγάλων οδικών αξόνων, παρ’ ό,τι αυτοί δεσμεύονταν νομικά απέναντι στο ελληνικό Δημόσιο»;
- Γιατί ενεργοποιήθηκαν ποινικές ρήτρες υπέρ των εργολάβων για «δήθεν απαλλοτριώσεις, ανασκαφές, κλπ, που δεν έγιναν», όταν και οι 2 πλευρές, εργολάβοι και Δημόσιο, είχαν συνομολογήσει τη διακοπή των εργασιών λόγω ανωτέρας βίας;
- Γιατί καταστρατηγούνται στην περίπτωση αυτή οι κοινοτικές οδηγίες, όπως εκφράζονται μέσα από ερμηνευτική εγκύκλιο της ίδιας της Κομισιόν για τις Συμβάσεις Παραχώρησης (2000/C 121/02), σύμφωνα με την οποία, «εάν ο ανάδοχος δέχεται με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, κατά τη διάρκεια της σύμβασης ή και κατά τη λήξη της, αμοιβή υπό το μανδύα αποπληρωμής, κάλυψης ζημιών, κτλ, άλλη από εκείνη που συνδέεται με την διαχείριση ή σύμβαση, δεν θα μπορούσε πλέον να χαρακτηρισθεί ως σύμβαση παραχώρησης»;
