Στις 7 Οκτωβρίου του 1960 στον Ι.Ν. Αγ. Πατέρων στον Αζωγυρέ εχειροτονήθη διάκονος ο Αρχιμανδρίτης, σήμερα, Ιγνάτιος Θ Χατζηνικολάου. Το δημοσίευμα που ακολουθεί είναι ένα αφιέρωμα στην προ εξηκονταετίας χειροτονία του σεπτού ιεράρχη και εκπαιδευτικού
«Με μεγάλη κατάνυξη και με συρροή χιλιάδων λαού εγένετο την 7ην Οκτωβρίου ε.ε. η εις διάκονον χειροτονία του συμπολίτου μας καθηγητού Θεολόγου Διευθυντού του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου Παλαιόχωρας και εκλεκτού συνεργάτου μας. Κ. Ιγνατίου Χατζηνικολάου. Η χειροτονία εγένετο υπό των Θεοφιλεστάτων Επισκόπων Κισάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίου και Αρκαδίας κ. Τιμοθέου. Ο Θεοφιλέστατός μας κ. Νικηφόρος δεν παρευρέθη λόγω της πανηγύρεως του Γουβερνέτου, αντιπροσωπευθείς υπό του αιδισιμομλογιωτάτου κ. Ελευθερίου Καψωμένου και ετέρων τεσσάρων κληρικών της Επισκοπής μας. Κατά την χειροτονίαν ωμίλησαν οι Θεοφ. Επίσκοποι κ.κ. Ειρηναίος και Τιμόθεος. Ομοίως και ο χειροτονούμενος, λόγω δε του βάθους και του λυρισμού που περιέχει ο λόγος του πατρός Ιγνατίου και δια να γίνει κτήμα από τους αγαπητούς μας αναγνώστας τον δημοσιεύομεν εις το παρόν τεύχος μας.
Ο λόγος
Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι, ευλαβείς λειτουργοί του Υψίστου, ευσεβείς προσκυνηταί της σημερινής γιορτής
Δοξαν και ευχαριστίαν οφείλομε να αναπέμψωμεν στον Πανάγαθον Θεόν, που μας κάλεσε στον Ιερόν αυτόν χώρον για να προσευχηθούμε για κάποιο τάξιμο που προσφέρεται αυτήν την στιγμήν σ’ Αυτόν. Υπάρχουν πολλά ταξίματα που αφιερώνομε στους ανθρώπους, στον Θεό και στους αγίους. Μα πιο γλυκό και πιο μεγάλο νιώθω το τάξιμο Εκείνο που κάνει ο άνθρωπος σαν αφιερώνη στον Θεό, στην Εκκλησία και στους ανθρώπους τη ζωή του, τις γνώσεις και τ’ αξιώματά του. Και τούτο το τάξιμο είχα υποσχεθή από τα παιδικά μου χρόνια στον Θεό και με τούτο το όμορφο χρέος ζούσα και μεγάλωνα. Όμορφες στιγμές, άγιες ώρες όταν ζης με την προσμονή και την νοσταλγίαν της στιγμής που στο θρόνο του Θεού και στο βωμό της αγάπης για τους ανθρώπους προσφέρεις το τάξιμό σου. Μήνες ολόκληρους φυλάει η μάνα στα σπλάχνα της το παιδί και ζη με την ελπίδα πως κάποια ώρα ένας πόνος, αλλά και κάποιο κλάψιμο του μικρού της θα αναγγέλουν τον ερχομό στη ζωή αυτού που έκρυβε και μεγάλωνε στα σπλάχνα της. Το ίδιο συνέβαινε και σε μένα. Χρόνια πολλά, θυσίες και στερήσεις, δάκρυα και προσδοκίες έτρεφαν και μεγάλωναν τούτο το τάξιμό μου μέχρι που ήλθε η άγια αυτή ώρα που φέρνω σε Σένα Θεέ μου το φτωχό μου τάξιμο, τον εαυτό μου. Ένα πράγμα Θεέ μου γέμιζε και γεμίζει από μεγαλείο και ευτυχία την καρδιά μου κι αυτό είναι η ιερωσύνη. Αυτή μεγάλωνε στην καρδιά μου και μεγαλώνει καθένα που αφιερώνεται στον Θεόν. Γιατί, αλήθεια, μέσα στην Ιερωσύνη, μέσα στον ηρωϊσμό που κρύβει το ράσο, υπάρχει όχι μόνο το μυστήριο αλλά και η θυσία. Γιατί ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε ως το έργο και ο προορισμός της Ιερωσύνης είναι η Θυσία. Κι αν ένα πράγμα, ένας άνθρωπος, πρέπει να θυσιάζεται στη ζωή αυτός είναι ο Ιερεύς, ο ιεραπόστολος, αυτός που γίνεται η γέφυρα πάνω από την οποίαν περνάνε οι πονεμένοι της ζωής, οι διωγμένοι της ζωής, οι σταυρωμένοι της ζωής, οι αμαρτωλοί της ζωής και μεταφέρονται στην πηγήν της χαράς, της ελπίδος και της σωτηρίας. Κι όλοι οι λεπροί στην καρδιά και στη θλίψη θα τρέχουν στους ιερείς της εποχής μας για να τους ξεκουράζουν και να τους γιατρεύουν. Ιερωσύνη, όμορφη λέξη που γλυκαίνεις την καρδιά μου. Ιερωσύνη μαρτυρική και γενναία που φέρνεις πάνω σου τα σημάδια της θυσίας. Ιερωσύνη που ζητάς φτώχεια για να σκορπίσης στους πονεμένους της ζωής.
Ιερωσύνη μυστήριο και δύναμη που υψώνεις τον άνθρωπο πάνω από τη λάσπη των μικρών πραγμάτων και τον ανεβάζεις στις σφαίρες των ιδανικών και των μεγαλείων.
Ιερωσύνη, που σε ζηλεύουν οι Άγγελοι και που σ’ αρνούνται οι άνθρωποι. Ιερωσύνη που περνάς σιωπηλή και αιματοβαμένη στους δρόμους της ζωής για να γιατρέψης τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξης αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν και να αναστήσεις πεθαμένες ελπίδες και χαμένα όνειρα. Ιερωσύνη διωγμένη κι αδικημένη.
Ιερωσύνη που κρατάς την σημαίαν της αγάπης και της ελπίδος και την στήνεις εκεί που η κακία και η απελπισία λερώνει των ανθρώπων τις καρδιές.
Ιερωσύνη που με τη λύρα του μεγαλείου σου απαλαίνεις τις καρδιές μας και τις γεμίζεις με άγιο περιεχόμενο. Ιερωσύνη που κρατάς τη λαμπάδα της ελπίδος και ανοίγεις τους κλειστούς δρόμους της ζωής.
Ιερωσύνη που θυσιάζεσαι για τον άνθρωπον κι όμως αυτός ο άνθρωπος στο καφενείο, στον δρόμο, στο χωράφι, στο σπίτι και στην καρδιά του ακόμη, στείνει κάποιο σταυρό και σε σταυρώνει. Ιερωσύνη, που η καρδιά σου αγαπά και θυσιάζεται, πληγώνεται και ματώνεται από τις γλώσσες των ανθρώπων και τα καρφιά της αχαριστίας. Ιερωσύνη, που σ’ αγάπησαν ήρωες και μάρτυρες, στοχαστές και φιλόσοφοι και θυσιάστηκαν για σένα. Σε σένα την όμορφη, την ηρωική, τη μαρτυρική, την καθαρή Ιερωσύνη προσέρχομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Σε σένα Ιερωσύνη, απλή και όμορφη χαρίζω την ζωήν μου και τα ιδανικά μου. Σε σένα, χαρίζω τους στοχασμούς και τα όνειρά μου. Και σε τούτη την όμορφη και μοναδική στιγμή της ζωής μου, την ώρα που προσφέρων στον βωμό σου, ευλαβική Ιερωσύνη, τον εαυτόν μου, το τάξιμό μου, αναρίθμητα συναισθήματα πλημμυρίζουν την καρδιά μου. Μα ανάμεσα σ’ αυτά και με κλαμμένα μάτια ξεχωρίζω το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης μου προς τον Θεόν.
Ω Θεέ μου! Για ποιο πράγμα να Σε πρωτοευχαριστήσω; Για ποια ευεργεσία Σου να Σε δοξολογήσω και για ποιο θαύμα Σου στη ζωή μου να ομιλήσω; Σ’ ευχαριστώ Θεέ ου που φύτεψες στα παιδικά μου χρόνια τη γλυκειά νοσταλγία της Ιερωσύνης. Σ’ ευχαριστώ που στα δύσκολα χρόνια της ζωής μου στάθηκες σιμά μου. Φτωχός μαθητής, άσημος και ρακένδυτος φοιτητής, ένιωθα τη χάρη και τη βοήθειά Σου να απαλαίνουν την καρδιά μου. Σ’ ευχαριστώ που μέσα στη φτώχεια μου, στις αδυναμίες και τα προβλήματα μου έστελνες τη χάρη και την παρηγοριά Σου. Συχνά στην καρδιά μου άκουγα τα λόγια του Υιού Σου: «ουκ αφήσω υμάς ορφανούς» και πίστευα πως μόνον και έρημο δεν θα μ’ άφηνε η αγάπη Σου. Τι να Σου προσφέρω Θεές μου; «Τι ανταπωδώσω τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκέ μοι;» Τι να Σου δώσω ως ανταπόδομα; Πλούτη; Είμαι φτωχός. Γνώσεις; Όση έχω είναι δικιά Σου. Σπίτι; Δεν έχω. Έχω μόνο μια γωνιά σ’ ένα Σου έργο (οικοτροφείο) και ξεκουράζω και τρέφω εκεί την Καρδιά μου. Παιδιά; Δεν έχω. Έχω όμως άλλα παιδιά μου που δημιούργησε η αγάπη Σου κι η συγγένειά Σου. Τα παιδιά του Οικοτροφείου μας και τους αγαπημένους μαθητάς μας που τρέφουν την καρδιά μου και με κάνουν ευτυχισμένον. Μα ξέχασα Θεέ μου, ξέχασα πως έχω κάτι άλλο να Σου προσφέρω. Ξέχασα πως έχω τη ζωή μου. Να, πάρε την Θεέ μου, μύρωσέ την με το δικό σου άρωμα και τη γλυκειά Σου χάρη. Κι αισθάνομαι Θεέ μου αυτήν την στιγμή ανίσχυρη την καρδιά και το σώμα μου να βαστάσουν το έργο Σου. Ελπίζω μόνο στη δύναμη και στη χάρη Σου. Ενίσχυέ με, μη μ’ αφήνης μόνον, «μη εγκαταλείπης με Κύριε ο Θεός μου, μη αποστής απ’ εμού, πρόσχες εις την βοήθειάν μου Κύριε της σωτηρίας μου». Μην αφήσης να λερώσουν τούτο το τάξιμό μου τα πάθη κι οι αδυναμίες που φυτρώνουν στου ανθρώπου την καρδιά. Ευχαριστώ τους φτωχούς και άσημους γονείς μου που με εσπούδασαν με τη φτώχεια τους και με ανάθρεψαν με την ευσέβειαν του Θεού. Ευχαριστώ τον ανάδοχον και τους διδασκάλους μου. Ευχαριστώ τους αγαπητούς μου κληρικούς της Ιεράς Επισκοπής Κισάμου και Σελίνου για την σιμαράστασή τους και για ό,τι καλό προσέφεραν και προσφέρουν στο έργο μου. Ευχαριστών την Ιεράν Μονήν Αγίας Τριάδος Ακρωτηρίου και την Εκκλησιαστικήν Σχολήν Κρήτης που με ετοίμασαν για το έργο του Θεού. Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου καθηγητάς του Γυμνασίου Παλαιόχωρας και τους αγαπημένους μας μαθητάς. Ευχαριστώ τους συγγενείς και φίλους μου και τους συμπολίτες μου Χανιώτες που ήλθαν να προσευχηθούνε στην χειροτονία μου.
Όσα ευχαριστώ κι αν πω δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω το χρέος και την ευγνωμοσύνην μου προς τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπον Κισάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίον. Φτωχός μαθητής του υπήρξα και αυτός με ανέδειξε μου ξύπνησε στην καρδιά μου τους άγιους στοχασμούς και την προετοίμασε για το έργο του Θεού. Στο πρόσωπόν Σας, Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Ειρηναίε, έβλεπα και θα βλέπω όχι τον Δεσπότη, αλλά τον Απόστολο, τον ελεήμονα, τον σοφόν και συνετόν Ιεράρχη, τον καλοκάγαθο Πατέρα και τον γαλήνιο Ποιμένα. Μεγάλη παράλειψις θα ήταν αν δεν ευχαριστούσα την ιερή αυτή στιγμή της ζωής μου και τον Θεοφιλέστατον επίσκοπον Αρκαδίας κ. Τιμόθεον, που είχε τη μεγάλη καλοσύνη να υποβληθή σε κόπους και σε θυσίεσς για να παραστή στη χειροτονία μου. Τον ευχαριστώ θερμότατα για την υλικήν και ηθικήν ενίσχυσίν του, ιδίως κατά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής αλλά και των φοιτητικών μου χρόνων. Ευχαριστώ και τους κληρικούς της ιεράς επισκοπής Αρκαδίας που ήλθαν με κόπους και θυσίες στη χειροτονία μου. Ευχαριστώ ακόμη τον Θεοφιλέστατον Επίσκοπον Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Νικηφόρον για την αντιπροσωπείαν του. Η σκέψις μου και η καρδιά μου τρέχει αυτή την ώρα στην ιερή μνήμη του αειμνήστου Επισκόπου Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελου Ξηρουχάκη, ο οποίος με εβοηθούσε ηθικώς και υλικώς κατά τα δύσκολα φοιτητικά μου χρόνια. Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχή του. Ευχαριστώ και όλους που ήλθατε στη χειροτονία μου και σας παρακαλώ να προσευχηθείτε στον Θεό να με βοηθήσει, να με ενισχύη στις δυσκολίες και τα εμπόδια που με περιμένουν.
Και σ’ αυτή την ύστατη στιγμή σε Σένα Χριστέ μου και πάλι απευθύνομαι και αναφωνώ: «κύριε, ο το πανάγιον σου Πνεύμα τοις αποστόλοις σου καταπέμψας, τούτο Αγαθέ, μη αντανέλης απ’ εμο΄που αλλ’ εγκαίνισον εμοί τω δεομένω Σου»
