Μια μικρή μαθήτρια της ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων, η Ελένη Χαιρέτη, του Ευριπίδη και της Όλγας, εξέπληξε με τις.. δημοσιογραφικές της δεξιότητες και κέρδισε το βραβείο μαθητικής συνέντευξης σε παγκρήτιο διαγωνισμό, για την εργασία της “Η ζωή παιδί μου θέλει αγώνα”. Η μικρή Ελένη, πήρε συνέντευξη από την 89χρόνη Ανωγειανή Ελευθερία Χαιρέτη, που της μίλησε για τον πόλεμο, τα παλιά Ανώγεια και τα παιχνίδια τους, και κέρδισε το βραβείο στον τέταρτο παγκρήτιο διαγωνισμό δημοσιογραφικών δεξιοτήτων που διοργάνωσε και φέτος ο σύλλογος Νεανικής δημοσιογραφίας “Τύπος και Ουσία”. Παράλληλα κέρδισε τα δικά μας συγχαρητήρια, αλλά και ολόκληρου του χωριού για την αξιέπαινη προσπάθεια της.
Η ΑΝΩΓΗ δημοσιεύει σήμερα την εργασία της μαθήτριας Ελένης Χαιρέτη και τη συνέντευξη που της έδωσε η 89 χρόνη Ελευθερία Χαιρέτη. Απολαύστε την!
Η ΖΩΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΓΩΝΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΜΙΑ 89ΧΡΟΝΗ ΓΙΑΓΙΑ
Πώς σας λένε ; Πόσων χρονών είστε;
Με λένε Ελευθερία Χαιρέτη και είμαι 89 χρονών. Γεννήθηκα το 1929 στ Ανώγεια Ρεθύμνου Κρήτης
Πώς ήταν η ζωή στα παλιά χρόνια;
Η ζωή παλιά ήταν σκληρή και δύσκολη. Όλοι γυναίκες κι άντρες δουλεύαμε σκληρά όλη μέρα, άλλοι στα χωράφια, άλλοι στα πρόβατα. Οι γυναίκες βοηθούσαν τους άντρες στις εξωτερικές εργασίες, αλλά και οι δουλειές του σπιτιού δεν ήταν τόσο εύκολες, γιατί δεν υπήρχε η εξέλιξη της τεχνολογίας. ¨Έπρεπε να ζυμώσουμε το ψωμί του σπιτιού κάθε μέρα να πλύνουμε τα ρούχα στην σκάφη να μαζεύουμε ξύλα για τν φωτιά. Η ζωή μας κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας επιβίωσης αλλά ήμασταν πολύ αγαπημένοι και δεμένοι. Καθόμασταν τα βράδια όλοι μαζί και λέγαμε ιστορίες, συζητούσαμε τα προβλήματα μας. Υπήρχε επικοινωνία. Όχι όπως σήμερα που όλοι κάθεστε στην τηλεόραση και στους υπολογιστές και ξεχάσατε να επικοινωνείτε μεταξύ σας. Οι άνθρωποι τα χρόνια μου ήταν απλοί μαζεύονταν στις πλατείες και κάνανε παρέες ,χόρευαν ,διασκέδαζαν κι έλεγαν ανέκδοτα, θέλαμε λιγότερα πράγματα για να είμαστε ευχαριστημένοι.
Τα παιδιά τι παιχνίδια έπαιζαν;
Εμείς παιδί μου παλιά δεν είχαμε παιχνίδια, δεν είχαμε τέτοιες πολυτέλειες. Αν θέλαμε να παίξουμε έπρεπε να βάλουμε τη φαντασία μας να δουλέψει. Δημιουργούσαμε παιχνίδια απ το τίποτα, με χαλικάκια και ξυλαράκια όπως για παράδειγμα τα Κισκιντάκια, τον Καλόγερο, τις Σβούρες κα. Αν θέλαμε να φτιάξουμε κούκλες παίρναμε παλιά πάνινα κουρέλια και τις φτιάχναμε μόνες μας. Όχι σαν σήμερα που όλα τα βρίσκετε έτοιμα. Σας προσφέρουμε τα καλύτερα και πάλι δεν είστε ευχαριστημένοι.
Τι θυμάστε απ τον πόλεμο;
Έχω πολλές δυσάρεστες αναμνήσεις από τον πόλεμο. Ήμουν 9 χρονών παιδί όταν έγινε ο πόλεμος. Θυμάμαι σαν σήμερα τους Γερμανούς που έπεφταν σαν τα μανιτάρια από τα αεροπλάνα. Τη μέρα που μας μάζεψαν όλα τα γυναικόπαιδα στο σχολείο να μας εκτελέσουν αλλά τελευταία στιγμή η απόφαση άλλαξε και μας έδιωξαν από το χωριό. Πήγαμε στα διπλανά χωριά για να σωθούμε, αλλού οι μαμάδες ,αλλού τα παιδιά. Ήταν δύσκολα, μετά έκαψαν το χωριό μας έκαψαν τα πάντα στα σπίτια μας. Μας φιλοξένησαν για πολύ καιρό οι άνθρωποι στ άλλα χωριά. ¨Ήταν οδυνηρά χρόνια με πείνα, ανέχεια, φόβο, κακουχία…. Αλλά καταφέραμε και ξαναχτίσαμε τα σπίτια μας από την αρχή . Η ζωή παιδί μου θέλει αγώνα…
Τι έχετε να πείτε στους νέους;
Αυτό που έχω να πω σα συμβουλή είναι να εκτιμήσετε την εποχή που ζείτε. Να μην έχετε άγχος και να ζείτε την κάθε μέρα σας καλά ,με αγάπη, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Εμείς ζήσαμε τον πόλεμο των όπλων εσείς ζείτε τον πόλεμο της τεχνολογίας. Και αυτό είναι χειρότερο, γιατί έτσι αρχίζει ο άνθρωπος να χάνεται. Προφυλάξτε τον άνθρωπο, μη χάνετε την επαφή μεταξύ σας, γιατί έτσι μόνο θα επιβιώσετε.
ΕΛΕΝΗ ΧΑΙΡΕΤΗ
Μαθήτρια ΣΤ τάξης 1ου Δημ. Σχ. Ανωγείων
