Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
(Η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι το έλαττον, το μείζον είναι η βεβήλωση της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου).
Ο κόσμος που ζούμε, η γη, το χώμα, το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέμε, όλα αυτά έχουν Θεϊκή προέλευση, δηλαδή οφείλουν την καταγωγή τους στο Θεό, σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη, γι’ αυτό ακριβώς είναι και Άγια ως από την Άγια Θεϊκή τους καταγωγή.Όμως ο διάβολος βρήκε χαραμάδες και πέρασε μέσα σ’ αυτό τον καθαρό Άγιο κόσμο και τον βεβήλωσε.
Πρωτίστως έθραυσε την εικόνα του Θεού όπως υπήρχε στο πρόσωπο του ανθρώπου με αποτέλεσμα και το πρόσωπο να ασχημίσει και η φύση και η κτίση να αγριέψουν. Τα ζώα έγιναν επιθετικά στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έγινε επιθετικός στο φυσικό περιβάλλον. Οι ασθένειες παίρνουν και δίνουν. Ο θάνατος καραδοκεί σε κάθε γωνιά της ζωής. Το πένθος, η απελπισία και η απόγνωση είναι τα μεγάλα κενά της ζωής και της κοινωνίας. «Η φύση, οδύνει και στενάζει». Τα πράγματα προχωρούν, φτάνουν το απροχώρητο ως το σημείο δηλαδή που και ο Θεός ο ίδιος αρχίζει να σκέφτεται μια νέα δημιουργία για τον άνθρωπο και τον κόσμο, μια αναδημιουργία.
Και «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου» ο Θεός γίνεται άνθρωπος χωρίς να χάσει τη Θεότητά του και γνωρίζεται «εν ημίν» ως Θεάνθρωπος.
Πρώτο μέλημά του η αποκατάσταση της εικόνας του Θεού στο πρόσωπο του ανθρώπου.
Η θρυμματισμένη εικόνα μπαίνει στο πάνελ της αποκατάστασης και ξαναβρίσκει τη δυνατότητα που είχε πριν την πτώση του «καθ’ ομοίωσιν».
Η φύση και η κτίση αγιάζονται και η ειρηνική αποκατάσταση και συνύπαρξη μεταξύ όλων των δημιουργημάτων ξαναγίνεται εφικτή.
Άγρια θηρία, πεινασμένα και εξαγριωμένα, όχι μόνον δεν ξεσκίζουν τις σάρκες του ανθρώπου συμβιώνουν ειρηνικά μαζί του. (Αρένες της ειδωλολατρικής Ρώμης).
Πολλοί επίσης ασκητές και Άγιοι της ερήμου συμβιώνουν με άγρια θηρία, ειρηνικά και αγαπητικά.
Ο Θεός εν Χριστώ Ιησού περπάτησεν και αγίασε τη γη στο σύνολό της, θα λέγαμε χωρίς καμιά επιφύλαξη στο σύνολο της δημιουργίας.
Άγιοι τόποι δεν είναι μόνον η Παλαιστίνη και τα Ιεροσόλυμα, είναι όλη η οικουμένη.
Γιατί ναι μεν ο Χριστός περπάτησε πράγματι και αγίασε τα μέρη αυτά, «τον τόπον όπου έστησαν οι πόδες αυτού» αλλά η μεγαλοσύνη και η απεραντοσύνη του Θεού είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της κτιστής δημιουργίας.
Ακούσετε τι λέει σχετικά ο προφήτης Ησαΐας «τις εμέτρησεν τα ύδατα εν τω κοιλόματι της χειρός αυτού και εστάθμισε τους ουρανούς με την σπιθαμήν και συμπεριέλαβε εν μέτρω το χώμα της γης…». Στην απλή καθομιλουμένη γλώσσα αυτά σημαίνουν ότι όλα τα νερά των ωκεανών, των λιμνών και των ποταμών χωρούν στη χούφτα της μιας χειρός του Θεού και όλο το χώμα της γης κρέμεται από την άκρη των τριών δακτύλων της μιας επίσης χειρός του Θεού.
Είναι προφανές ότι όσον ο Χριστός βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα και την Παλαιστίνη βρίσκεται ταυτόχρονα και σε όλα τα μήκη και πλάτη της κτιστής δημιουργίας.
«Η πανταχού παρουσία του» δεν είναι λόγος κολακευτικός, αλλά λόγος που εκφράζει στον απόλυτο βαθμό το πραγματικό και το αληθινό.
Το Ναθαναήλ εξάλλου τον είδε κάτω από το δέντρο της συκής «πριν Φίλιππος φονήσει αυτόν».
Τίποτα δεν γίνεται μέσα στη δημιουργία εν αγνοία του Θεού. «Ετάζει καρδίας και νεφρούς».
Και η λαϊκή πίστη αναγνωρίζει αυτό το μεγαλείο του Θεού, «φύλλο δεν πέφτει από δεντρί, χωρίς το θέλημά του».
Η δημιουργία λοιπόν γίνεται και πάλι Άγιος τόπος με την παρουσία του Θεανθρώπου και Σωτήρα Χριστού, ο οποίος ξαναδημιουργεί τον κόσμο.
Η ειρηνική αποκατάσταση Θεού και ανθρώπου ξαναγίνεται δυνατότητα όπως και η ειρηνική συνύπαρξη όλων των δημιουργημάτων και του ανθρώπου.
Ακόμα και ο θάνατος ο έσχατος αυτός εχθρός του ανθρώπου καταπατείται με την ταφόπλακα της αναστάσιμης προσδοκίας και ζωής «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Φυσικά η αλόγιστη χρήση των χημικών ουσιών στις καλλιέργειες, στην τεχνολογία και την κοινωνία γενικότερα μπορεί να μολύνει το περιβάλλον.
Η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι υπαρκτή πραγματικότητα, αποκλειστική ευθύνη του ανθρώπου που όμως υπάρχει δυνατότητα αναχαίτισης των θανατικών αναθυμιάσεων αυτής της μόλυνσης «των υδάτων και της σκόνης της γης», που πάντοτε βρίσκονται, κρατούνται από τα χέρια του Θεού.
Κάθε λογής οικολογική μόλυνση αποτελεί ένα είδος βεβήλωσης του περιβάλλοντος και του κόσμου και είναι ευθύνη του ανθρώπου, ευθύνη όλων μας να διαφυλάσσουμε την καθαρότητα και την Αγιότητα του κόσμου.
Και το αποτσίγαρο που πετούμε στον δρόμο ή την πλατεία που βρισκόμαστε, και τα σκουπίδια που ρίχνουμε όπου βρούμε είναι πράξεις που προσβάλλουμε το ίδιο το πρόσωπο του Θεού. Και ακόμα ότι άχρηστο πετούμε στο περιβάλλον είναι σαν να το πετούμε στο πρόσωπο του Θεού. (Κατάμουτρα του Θεού).
Φοβούμαστε όμως ότι στις ημέρες μας ζούμε την πιο τραγική μορφή μόλυνσης και βεβήλωσης του κόσμου και του ανθρώπου, με τα εκατομμύρια των νέων ανέργων.
Είναι βεβήλωση του κόσμου και της κοινωνίας στις αρχές του 21ου αιώνα την περίοδο των μεγάλων ανακαλύψεων και μεγάλων τεχνολογικών κατακτήσεων, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και στην χώρα μας, και την πόλη μας να βρίσκονται και να ζουν όχι κάτω από τα όρια της φτώχειας αλλά κυριολεκτικά στη γενική στέρηση και την πείνα.
Είναι βεβήλωση του κόσμου και της ζωής η πράξη που γίνεται μελετημένα να απομακρύνει την ελπίδα και την αισιοδοξία από τους νέους ανθρώπους, τα παιδιά μας και να τα οδηγεί στην απόγνωση και τα απονενοημένα διαβήματα.
Πράξη εγκληματική, αμαρτία θανάσιμη, όχι για τα θύματα αλλά για τους θύτες, οικονομικούς μέσα σε εισαγωγικά τεχνοκράτες και πολιτικούς αεριτζήδες.
Πολιτικός σημαίνει και είναι αυτός που ενδιαφέρεται για τον πολίτη. Ο πολιτικός που κόβει τον ιμάντα της ελπίδας από τους νέους ανθρώπους δεν είναι πολιτικός, είναι αεριτζής, μίσθαρνο όργανο των οικονομοτεχνικών οργανώσεων που ελέγχουν τις οικονομίες των λαών και των εθνών και προκαλούν τεχνικά και παρατείνουν επιτήδεια την κρίση της οικονομίας, της ανεργίας, της ύφεσης, της διάλυσης και καταστροφής των μεσαίων κοινωνικών τάξεων και προκαλούν πράγματι γενική βεβήλωση της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου.
Ο κόσμος δεν είναι βέβηλος από γεννησιμιού του. Ο Θεός και Δημιουργός του κόσμου είναι η πηγή παντός αγαθού και ο κόσμος βγαίνει μέσα από το λόγο του και τα χέρια του «λίαν καλώς».
Εξάλλου το ίδιο το όνομα του κόσμου σημαίνει ομορφιά, τελειότητα, πληρότητα ζωής και κοινωνίας.
Η εκτροπή από όλα αυτά είναι πράξη ευθύνης που βαρύνει αποκλειστικά τον άνθρωπο.
Γνωρίζουμε επίσης ότι «οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών».
Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι το χρήμα, η οικονομία, η συσσώρευση του πλούτου στις αποθήκες της απληστίας του ανθρώπου δεν σώζουν.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο «α δε ητοίμασας τίνι έσται, ταύτην τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν».
Η πρότασή μας είναι επίσης αμείλικτη αλλά και φιλανθρωπική «άρατε πύλαις οι άρχοντες ημών και επάρθητε πύλαι οδυνηραί και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης».
Οι άρχοντες των οικονομιών του διεθνούς κεφαλαίου και πλούτου από την χώρα μας και από «πάσης πόλεως και χώρας» και προς ίδιον αυτών όφελος και όφελος του λαού του Θεού, να ανοίξουν πάραυτα τους κρουνούς του οικονομικού τους πλούτου, να δροσίσουν την διακεκαυμένη ζώνη των κοινωνιών που ιδιαίτερα πλήττονται από τον περιορισμό και την κατακράτηση του πλούτου.
Η χαρά βρίσκεται στην πληρότητα της ζωής των προσώπων και της κοινωνίας που σίγουρα και αυτοί οι ίδιοι τη στερούνται.
Ευχόμαστε να ακούσουν την αγωνία των ανθρώπων που πλήττονται ανελέητα από δική τους υπαιτιότητα και να γίνουν πολιτικοί, υπερασπιστές του πολίτη, να δώσουν και να πάρουν χαρά από μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχουν ενδεείς, περίλυποι, πεινασμένοι.
Καλούνται άμεσα «οι έχοντες και κατέχοντες» να περάσουν πάραυτα από την απληστία και τον άδικο πλουτισμό, δηλαδή να αυτοκαθαιρεθούν από την οικονομική δυναστεία και την καταδυνάστευση των λαών και των εθνών και της Πατρίδας μας και να ζήσουν την ομορφιά και το μεγαλείο της διακονίας, δηλαδή της διαχείρισης του πλούτου με αποκλειστικό στόχο και επιδίωξη την εξυπηρέτηση του πολίτη, την περιποίηση του ανθρώπου, τη λατρεία του Θεού.
Αυτά όλα είναι εύκολα αν υπάρξει ανάλογη βούληση πρώτον, και δεύτερον η μεγάλη γενναία απόφαση για το τέλος της κρίσης και το τέλος της απάνθρωπης δοκιμασίας και τυραννίας που επιβάλλεται από τους ισχυρούς της οικονομίας και του πλούτου του ελληνικού και του διεθνούς κεφαλαίου.
Ο Χριστός λέει «ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονήσαι».
Η διακονία λειτουργεί και προάγει την αλληλεγγύη, την καταλλαγή, την ενότητα. Όλα για τον Θεό, όλα για τον άνθρωπο.
Είναι μηνύματα ευθύνης προς αυτούς που κατακρατούν και στερούν τα αγαθά από τους πολλούς τους οποίους καλούμε αγαπητικά και φιλανθρώπως να κατανοήσουν ότι όσο μένουν προσκεκολλημένοι στον πλούτο τους εισπράττουν όλο το μίσος του κόσμου και των ανθρώπων, ενώ όσο μένουν στην αυτάρκεια εαυτών και αλλήλων έχουν όλη την αγάπη του κόσμου και του ανθρώπου.
Και τέλος μην ξεχνούν ότι η αγάπη είναι δύναμη πνοής και ζωής που συνέχει τα πρόσωπα και την κοινωνία, που προάγει τις σχέσεις και τον πολιτισμό, που πληρώνει την ύπαρξη και καταξιώνει το πρόσωπο ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, να ζουν την πληρότητα και χαρά της ζωής, την κοινωνία των Αγίων.
Το ευχόμαστε και το προσευχόμαστε.
«Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και είδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην και κατάρτισε αυτήν ην εφύτευσεν η δεξιά σου».
