Του Πέτρου Βιολάκη.
Πολλά έχουν ακουστεί για την ελπίδα, όμως η ελπίδα από μόνη της δεν αποτέλεσε ποτέ διέξοδο, αντιθέτως παραπέμπει σε αναμονή ενός από-μηχανής θεού.. ο οποίος αν δεν εμφανιστεί τότε οδηγεί σε ολική καταστροφή. 
Πάνω σε αυτή τη λεπτή ισορροπία, κινούνται και οι περισσότερες κυβερνήσεις και σύγχρονες συγκυβερνήσεις. Οι ίδιες που με μεγάλη ευκολία άνοιξαν το «μνημονιακό κουτί της Πανδώρας».. απ΄ όπου βγήκαν όλα τα «αγαθά» που απολαμβάνουμε σήμερα: λουκέτα στις επιχειρήσεις, διάλυση της περίθαλψης, ανεργία, φτώχεια, διεθνής εξευτελισμός για τη διαφθορά, διάλυση φορολογικού συστήματος, δημιουργία κλίματος αφερεγγυότητας προς τις επενδύσεις, κατάρρευση των οικογενειακών προϋπολογισμών, καταρράκωση ενός περήφανου λαού με μεγάλη ιστορία.. απαγόρευση στους νέους να κάνουν όνειρα.. δημιουργία ρατσιστικών τάσεων (που δεν υπήρχαν).. αυτοκτονίες. Και φυσικά κρατήθηκε «όμηρος» στο κουτί η ελπίδα.. Κρατήθηκε όμηρος με αντάλλαγμα τη παραμονής στην εξουσία όσων μας έφτασαν με τα λάθη τους και τις αποφάσεις τους στο μνημόνιο, και που σήμερα μας σώζουν.. Μας σώζουν ψηφίζοντας με μεγάλη ευκολία τα μνημόνια, χωρίς να τα έχουν διαβάσει καν, με «δάκρυα στα μάτια και περίστροφα στο κρόταφο» λέγοντας ότι και αυτή η φορά θα είναι η τελευταία (;). Αλήθεια πόσο φιλάνθρωποι θέλουν να φαίνονται.. για αυτούς η φιλανθρωπία είναι η τέχνη που μετατρέπουν τους πολίτες, εις βάρος των οποίων παρασιτούν, σε ευγνώμονες ζητιάνους..
Ας μη γελιόμαστε άλλο, τα ασημικά πωλήθηκαν «κοψοχρονιά» μαζί με τα ράφια!! Και ότι δε μπορεί να πωληθεί θα παραδοθεί (αν δεν έχει ήδη παραδοθεί) η χρήση του αντί πινακίου φακής.. Παράλληλα η κυβέρνηση κατάφερε και «εξαγόρασε» χρόνο με τους επικοινωνιακούς της μηχανισμούς, αλλά και την ελπίδα ότι έρχονται χρήματα και ανάπτυξη (ανεξάρτητα αν καταλήγουν ΟΛΑ σε πληρωμές φόρων). Και μέσα σε αυτά, μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται στο σταυροδρόμι και περιμένει… την ανάπτυξη ή τη κοινωνική έκρηξη.. Μοναδικός αναστολέας σε αυτή τη κατάσταση η αλληλεγγύη, που συγκρατεί τη κοινωνική έκρηξη… Και αυτή, όμως, εξαντλείται στο όνομα της ανέχειας και της υπομονής των Ελλήνων. Δεν είναι λίγοι οι σύλλογοι που σε συνεργασία και με άλλους μη-κρατικούς φορείς προσπαθούν και συγκεντρώνουν βοήθεια για τους συμπολίτες μας που περνούν δύσκολα. Όμως και αυτή η βοήθεια αρχίζει και δείχνει σημάδια κόπωσης καθώς και ολοένα και περισσότεροι εξαντλούνται οικονομικά από τη φόρο-επιδρομή ενώ άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, συμπαρασύροντας όλο το κοινωνικό ιστό στην πλήρη εξαθλίωση.
Και φυσικά όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν δεν είχαμε εξοικειωθεί στο «να τρώμε το έτοιμο ψάρι, αλλά είχαμε μάθει να ψαρεύουμε».
Πού είναι, λοιπόν, ο περήφανος Έλληνας της ευστροφίας του Οδυσσέα, της σοφίας του Σωκράτη, του Πλάτωνα..του Περικλή, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, .. ο Έλληνας της ηρωικής αντίστασης στο Τουρκικό ζυγό, στον Ιταλικό φασισμό και Γερμανικό Ναζισμό του 1940, της επιχειρηματικότητας του Ωνάση αλλά και τόσων άλλων. Τόσο καιρό μας έμαθαν να τρώμε από τα «έτοιμα» της ΕΕ, στερώντας ολόκληρο λαό από το επιχειρηματικό του «δαιμόνιο» και την εξωστρέφεια.. Καταντήσαμε να τρώμε τις σάρκες μας, και ο ένας να βλέπει τον άλλο για εχθρό του.. και να ανταγωνίζεται για το ποιος θα «αρπάξει» πρώτος και μεγαλύτερη κρατική επιδότηση, ή θα «κερδίσει» κρατικό διαγωνισμό.. ή θα αποκτήσει μια θεσούλα στο δημόσιο ώστε να λύσει το πρόβλημά του.. Το όνειρο που έγινε ψηφοθηρικός εφιάλτης που μετέτρεψε ένα ολόκληρο περήφανο λαό σε επαίτες ρουσφετιού.. Ο Έλληνας ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ!
Μήπως είναι καιρός να θυμηθούμε και να θυμίσουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΙΤΕΣ; Μήπως πρέπει να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ να αποδεχόμαστε το ρόλο του ΖΗΤΟΥΛΑ της Ευρώπης και να αποδείξουμε ότι έχουμε βαρύνουσα ΑΞΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ όσο και η ιστορία που κουβαλάμε.. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε χρειαζόμαστε άλλους ΜΕΣΙΤΕΣ ΔΑΝΕΙΩΝ και ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, είτε άμεσους και έμμεσους (υποστηρικτές αυτών).
* Υποψήφιος Διδάκτορας
Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες
Πανεπιστήμιο Exeter