Γράφει ο Cogito ergo sum //
Μία από τις πολλές αρλούμπες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν τα πουλημένα αστικά μέσα ενημέρωσης και οι παρατρεχάμενοι της κάθε λογής εξουσίας, είναι και το «τώρα πια δεν γίνεται τίποτε». Εννοούν, δηλαδή, ότι τώρα πλέον έχουμε βάλει βούλες και υπογραφές στα διάφορα μνημόνια και δεν γίνεται να τα ακυρώσουμε.
Ο πρώην πρωθυπουργός το είχε πει σταράτα: «Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα αλλά σέβεται την υπογραφή της». Ο έγκριτος νομικός και τότε πρόεδρος της ΔημΑρ Φώτης Κουβέλης το έλεγε πιο επιστημονικά λίγο πριν τις εκλογές του 2012: «Αναμφισβήτητα υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο το οποίο θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει». Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη σαφώς: «Δεν συμφωνούμε με το μνημόνιο αλλά, αφού το υπογράψαμε, θα το τηρήσουμε». Οι τηλεαναλυτές δεν χάνουν ευκαιρία να ειρωνευτούν οποιαδήποτε φωνή τολμάει να αρθρώσει λόγο περί μονομερούς καταγγελίας των μνημονίων, είτε αυτή είναι η εκφρασμένη σοβαρά πολιτική θέση τού ΚΚΕ είτε είναι λαϊκίστικη κορώνα τού στυλ «εμείς θα σκίσουμε το μνημόνιο». Και, βέβαια, όλοι αυτοί δεν παύουν να επισείουν την απειλή των δανειστών μας πως θα προσφύγουν στα αγγλικά δικαστήρια (όπως προβλέπεται στα μνημόνια) αν δεν τηρήσουμε τους όρους των μνημονίων.
Πόσο αληθεύουν όλα τούτα, όμως; Πόσο σωστός είναι ο ισχυρισμός πως, όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί ποτέ σε τούτη την χώρα, θα δεσμεύεται στον αιώνα τον άπαντα θέλοντας και μη από όσα θα έχουν ήδη υπογραφεί; Την απάντηση μας την δίνει η περίφημη Σύμβαση της Βιέννης του ΟΗΕ, για την οποία δεν μιλάει κανένας. Η σύμβαση αυτή υπεγράφη το 1969 και ρυθμίζει το πώς καταρτίζεται, τροποποιείται και λύεται μια διεθνής συνθήκη, πώς ερμηνεύονται οι όροι της, πώς προσχωρούν τρίτα κράτη σε αυτήν κλπ. Το δεύτερο τμήμα τήςΣύμβασης της Βιέννης, το οποίο έχει τίτλο «Ακυρότης των συνθηκών», περιλαμβάνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διατάξεις:
– Άρθρο 48 – Πλάνη: Κράτος τι δύναται να επικαλεσθή πλάνην τινά εις συνθήκην ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά ταύτης, εφ’ όσον αύτη αναφέρεται εις γεγονός ή κατάστασιν, την οποίαν το κράτος εξέλαβε ως υφισταμένην κατά τον χρόνον συνομολογήσεως της συνθήκης…
[Σχόλιο: Έτσι εξηγείται η σπουδή των πάντων να υποβαθμίσουν την σημασία των όσων ειπώθηκαν κάποτε από το ΔΝΤ περί εσφαλμένων πολλαπλασιαστών κλπ. Αν η ελληνική πλευρά αποδείξει ότι η χρήση διαφορετικών πολλαπλασιαστών θα τροποποιούσε ή θα εξάλειφε τις δεσμεύσεις της, τα μνημόνια ακυρώνονται.]
– Άρθρο 49 – Απάτη: Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.
[Σχόλιο: Αρκεί η ύπαρξη διαδοχικών μνημονίων, όπου κάθε καινούργιο μνημόνιο έρχεται ως απότοκο και συμπλήρωση του προηγούμενου με επαχθέστερους όρους, για να καταδείξει ότι η συνομολόγηση των προηγουμένων μνημονίων ήταν αποτέλεσμα δολιότητας εκ μέρους των δανειστών.]