Ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων και οι συνέπειες της στην κοινωνία

Με  πράξη νομοθετικού περιεχομένου της Βουλής της 11^ης   Σεπτεμβρίου 2012 ,αργά τη νύχτα, αφού προηγουμένως είχε εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο, ή Κυβέρνηση Συνεργασίας (ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ )κατήργησε  την ελάχιστη  Δημόσια Συμμετοχή σε επιχειρήσεις Κοινής  Ωφελείας προκειμένου να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση τους .Αυτό γίνεται παρά την Συνταγματική Επιταγή  ότι το Δημόσιο πρέπει να έχει λόγο  στην Ενέργεια  στην Ύδρευση  και στις Υποδομές , για λόγους  Εθνικής  Ασφαλείας  . Έπεται ή κατάργηση της υποχρεωτικής Συμμετοχής  των Εργαζόμενων  στη Διοίκηση Κατόπιν απαιτήσεως  της Τρόικας  ( Επίκαιρα 13-9-2012 ) .

Στις  16-6-2011 δημοσιεύθηκε  (ΦΕΚ 1500559 , 2011) με απόφαση συναρμοδίων Υπουργών  ότι  οι  Αγρότες είναι υποχρεωμένοι να δηλώσουν τους υδάτινους πόρους που χρησιμοποιούν  και να εκδώσουν  άδειες (δικαιώματα  ) χρήσης νερού ως τις 17-12-12 .  Ως «δικαιώματα  χρήσης  νερού » νοούνται όλες οι χρήσεις  από επιφανειακά ποτάμια, λίμνες, μεταβατικά ,παράκτια , ή  υπόγεια ύδατα .

Βέβαια όλα αυτά περιβάλλονται με το πρόσχημα  της προστασίας  και ορθολογικής διαχείρισης  των ΄Υδάτων. Απορίας άξιο είναι γιατί γίνεται τη  συγκεκριμένη στιγμή πού όλα ξεπουλιούνται στη χώρα μας .

Εδώ επισημαίνεται  τι συνέβη σε άλλες χώρες που ήδη εφαρμόσθηκε το μέτρο και πώς εξετράπει από τον αρχικό του στόχο, της ορθής διαχείρισης, στη μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα  και αντικείμενο κερδοσκοπίας από την Αγορά.

Σύμφωνα με τον Σέργιο Μπιτάρ, Υπουργό για τους Υδάτινους Πόρους στη Χιλή, το Νερό είναι Ζωή  και πρέπει να υπερασπίζεται από το Κράτος .

Στη Χιλή το νερό έγινε εμπορεύσιμο  αγαθό από τον δικτάτορα Πινοσέτ ,όπότε τα νερά της Χιλής  έχουν διαιρεθεί σε ισόβιους τίτλους  ιδιοκτησίας εμπορεύσιμους και διαχειρήσιμους  κατά το δοκούν από τους  «ιδιοκτήτες» .

Το ίδιο έγινε και στη Βολιβία και με κυβέρνηση δικτατορική (H .Banzer ). Μετά την έλευση του ΔΝΤ το όποίο απαίτησε από την υπερχρεωμένη  Βολιβία  την ιδιωτικοποίηση    όλων των επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας μεταξύ αυτών και του Νερού, το όποίο ύστερα από πλειοδοτικό διαγωνισμό δόθηκε στη πολυεθνική Bechel, με αποτέλεσμα ή αύξηση της τιμής  του νερού να φτάσει στα 200% και 300% και να απαγορεύεται ακόμη και ή συλλογή του βρόχινου νερού. Οι  πολίτες πλήρωναν για το νερό το 1\4  του εισοδήματος τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να πληρώσουν το λογαριασμό  και ή εταιρία να βγάζει τα σπίτια τους στον πλειστηριασμό. Το 1999 και ενώ οι Βολιβιανοί  είχαν αποδεχτεί όλες τις καταστροφικές συνέπειες στη ζωή τους από την επέλαση του ΔΝΤ, στην περίπτωση του νερού ξεσηκώθηκαν. Δημιουργήθηκε ένα μέτωπο εργαζομένων, εργατών, ελεύθερων επαγγελματιών, συνελεύσεων στις γειτονιές και τοπικών αυτοδιοικήσεων όπου επακολούθησαν λυσσαλέες  αντιπαραθέσεις μεταξύ διαδηλωτών και κυβέρνησης, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό εκατοντάδων νέων και την δολοφονία ενός νεαρού . Ύστερα από αυτές τις αναταραχές και την λαϊκή αντίδραση ή Bechel  ακύρωσε το Συμβόλαιο και αποσύρθηκε …….

Σε άλλες χώρες μετά την ιδιωτικοποίηση των νερών όπως πχ στη Βουλγαρία  6000 άνθρωποι έχασαν τις κατοικίες τους , λόγω αδυναμίας πληρωμής του νερού .Σημειώνεται ότι ό Διευθύνων Σύμβουλος  αμείβεται με 400.000 ευρώ  ετησίως .

Στην Πορτογαλία που έγινε ιδιωτικοποίηση σε 24 Δήμους  και δόθηκαν τα δικαιώματα σε ιδιώτες  να ελέγχουν κοίτες ποταμών υδραυλικές εγκαταστάσεις και να συλλέγουν, φόρους  οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές αυτές εταιρίες δούλευαν υπό τριτοκοσμικές συνθήκες. Σήμερα υπό την πίεση του ΔΝΤ  και της Τρόικα έχει συμπεριληφθεί η  πώληση της Aguas dePortugal group ( Δημόσιας  Επιχείρησης ) ολοκληρωτικά σε ιδιώτες     ..

Στην Ισπανία  το 50% των υπηρεσιών ύδρευσης  ανήκει  σε ιδιώτες και ελέγχεται  από την Agbar  ,θυγατρική της Γαλλικής Suez  και της Agualia  της πολυεθνικής   Yeolia .

Τα υπάρχοντα χρέη  δεν τα εξοφλεί  ο ιδιώτης επενδυτής  ούτε κράτος άλλα μετακυλίονται  από την Κυβέρνηση στους  πολίτες  .

Στην Ιταλία  ή ιδιωτικοποίηση  ξεκίνησε  το 1990. Τό 1997 -2006  τα τιμολόγια του νερού  αυξήθηκαν κατά 61,4% ,ενώ το ίδιο διάστημα  ό πληθωρισμός αυξήθηκε  25%.

Το ίδιο συνέβη  στο Μαρόκο  με  τις Γαλλικές  Suez  και Yeolia  να συμπρωταγωνιστούν με αποτέλεσμα  να τριπλασιαστεί ή τιμή του νερού ……

Στην Αργεντινή  ή ιδιωτικοποίηση ξεκίνησε το 1999 με πρωταγωνίστρια πάλι  την Γαλλική Suez, ή όποία  αθέτησε τις συμφωνημένες  υποχρεώσεις της, δεν ανταποκρινόταν στις νέες συνδέσεις ενώ γινόταν επεξεργασία του 12% των λυμάτων  και το υπόλοιπο διοχετευόταν στον ποταμό Ριο ντε λα Πλάτα. Το δίκτυο επανακρατικοποιήθηκε  το 2006  , μετά από έντονες πιέσεις των Πολιτών  .

Στο Παρίσι την διαχείριση από το 1985 είχε  ή Suez. Το 2008 ό Δήμαρχος του Παρισιού Μ.Ντελανσέ δημιούργησε τη Δημοτική Επιχείρηση  Eau deParis με αποτέλεσμα τα τιμολόγια να μειωθούν κατά 8% ενώ πραγματοποιήθηκαν κέρδη 35έκ ευρώ σε ένα χρόνο. Αυτά έγιναν χωρίς κοινωνική πίεση άλλά, ύστερα από μελέτες  κρίθηκε πλέον συμφέρουσα  ή επανακρατικοποίηση  των υδάτων, ενώ ο συγκεκριμένος Δήμαρχος είναι Κυβερνήτης και όχι μιζαδόρος   ……

Στην Αυστραλία  η ιδιωτικοποίηση  του νερού άρχισε  την δεκαετία του 1990 πάλι με την Γαλλική Suez  με αποτέλεσμα το νερό να βρεθεί μολυσμένο  Στον Καναδά  7 άνθρωποι πέθαναν από το βακτήριο E coli  μετά την ιδιωτικοποίηση  του έλέγχου του νερού. Τα αποτελέσματα των έλέγχων χαρακτηρίσθηκαν «απόρρητη  πνευματική ιδιοκτησία» και  δεν γνωστοποιήθηκαν ποτέ  .

Και η Ελλάδα τι;

Το 2011 ή Ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε  να ξεπουλήσει τα νερά της Χώρας εντάσσοντας ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ « στο Ταμείο  Αξιοποίησης   Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου  Α.Ε. « με την διευκρίνιση στην παράγραφο  2 του ίδιου άρθρου ότι το «προϊόν αξιοποίησης θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του χρέους» της χώρας. Σημειώνεται  ότι ή ΕΥΑΘ παρουσίασε αύξηση καθαρών κερδών 12 εκατομμύρια  ευρώ, 92,6% σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό  διάστημα  ……..

Απέναντι στα προαναφερθέντα αδιάσειστα στοιχεία ο Υπουργός Ανάπτυξης κ.Χατζηδάκης, απαντώντας σε ερωτήσεις τηλεθεατών, μέσω του Ν .Χατζηνικολάου στο REAL FM, είπε ότι ή αποκρατικοποίηση των υδάτινων πόρων  είναι  «καλό πράγμα» και ότι «ή εμπειρία και ή αίσθηση του» είναι ότι όπου εφαρμόσθηκε επιτεύχθηκε βελτίωση των υποδομών, χωρίς αύξηση των τιμών  Όπως αποδείχθηκε όμως παραπάνω  οι συνέπειες ήταν από αρνητικές ως καταστροφικές  και ότι παρά τον ισχυρισμό του Υπουργού «Ανάπτυξης»  ή τάση σήμερα είναι ακριβώς αντίθετη παγκοσμίως και όπου ιδιωτικοποιήθηκαν τα νερά υπάρχει τάση επανακρατικοποίησης. Ο όποιος κύριος Χατζηδάκης  και ή Κυβέρνηση του, δεν δικαιούται  βάσει της «αίσθησης» και της «εμπειρίας» του κ. Υπουργού  να ξεπουλήσει τους Υδάτινους πόρους της Χώρας, προς χάριν των δανειστών, στερώντας από τον Ελληνικό Λαό  το βασικό μέσο επιβίωσής του.

Ας επικαλεσθεί σοβαρότερα επιχειρήματα  και στοιχεία ανάλογα με αυτά πού προαναφέρθηκαν και όχι την  «αίσθηση»  και την «εμπειρία» του.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους  …..

Τα παραπάνω στοιχεία για τι συμβαίνει παγκοσμίως σχετικά με την ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων, είναι δανεισμένα  από την έρευνα της εφημερίδας  «το ΧΩΝΙ» όπου παρατίθεται ο παρακάτω πίνακας.

Κυριακή Θεοδωράκη