“Η Κρήτη είναι ένας τόπος οικουμενικός – ανέκαθεν ήταν έτσι”, επισήμανε ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος, στη συνέντευξη που έδωσε από τη γενέτειρά του, το Ηράκλειο και την Πατριαρχική Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης, όπου διδάσκει από το 2003, στη μεγαλύτερη ελληνική καθημερινή εφημερίδα της Αυστραλίας «The Greek Herald» – «Ο Ελληνικός Κήρυκας» και τη δημοσιογράφο Δέσποινα Παπαγεωργίου.
Μίλησε για την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, για το πώς προσεγγίζει τα νέα του υψηλά καθήκοντα στην Αυστραλία, αλλά και για πολλά ακόμα θέματα.
Συνεχίζοντας την αναφορά του στη Μεγαλόνησο, ο Αρχιεπίσκοπος είπε:
«Έχει μια ιδιαίτερη ταυτότητα, και αυτό που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι ότι ο Κρητικός γεννιέται κι αναθρέφεται με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: το να μπορεί να χωρέσει τον οποιονδήποτε στη ζωή του, στην ύπαρξή του, στην καρδιά του. Και τον ξένο και τον εχθρό και τον φίλο. Γι’ αυτό οι Κρήτες είναι πολύ ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Αυτό δίδει στον Κρητικό και μια άλλη δυνατότητα: να μπορεί να επιβιώνει και να προσαρμόζεται σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν πάει. Γι’ αυτό –το ξέρετε- οι Κρήτες, όπου και αν είναι, έχουν μεγάλες επιτυχίες και μεγαλουργούν και προοδεύουν πάρα πολύ και κάνουν το νησί μας υπερήφανο. Τα παιδιά της Κρήτης παντού έχουν πρόοδο και ευημερία».
Για το μοναστήρι του, τον Άγιο Γεώργιο Επανωσήφη, είπε ότι τον έχει αγγίξει και τον έχει επηρεάσει πάρα πολύ:
«Είναι πραγματικά ένα σπουδαίο και σημαντικό εμπειρικό Πανεπιστήμιο (…) [Μας] δίδαξε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, μάς έμαθε τι σημαίνει εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος, πέρα από επίπλαστες και ευσεβιστικές τάσεις. Μας έμαθε πώς να έχουμε σωστή εκκλησιολογική κρίση».
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μίλησε ακόμα για το πώς αποφάσισε να γίνει μοναχός στα 19 του χρόνια:
«Αν προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε με την ανθρώπινη λογική, θα δυσκολευτούμε. Είναι κάποια πράγματα τα οποία δεν ερμηνεύονται. Δεν ξέρω κι εγώ πώς έγινε. Νομίζω ότι για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει μια συγκεκριμένη κλήση από τον Θεό», είπε. Δηλώνει απόλυτα χαρούμενος με αυτή την επιλογή του, ίσως μόνο θα μπορούσε το έχει κάνει ακόμα νωρίτερα «για να έδινα έτσι ό,τι καλύτερο μπορούσα από τη ζωή μου και από τη νεότητά μου στον μοναχισμό».
Με θερμότατα λόγια μίλησε για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο:
«Ο Πατριάρχης είναι ένα πρόσωπο, το οποίο με έχει αγγίξει, με έχει επηρεάσει, τον έχω πρότυπο, είναι ο γέροντάς μου, είναι ο άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύομαι, μου έχει δείξει απόλυτη αγάπη, στοργή και εμπιστοσύνη ̶ και αυτά δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Από τη στιγμή που γνωριστήκαμε (…) δεν υπάρχει κάποια πτυχή στη ζωή μου, την οποία να μην έχει επηρεάσει ο Πατριάρχης – ο οποίος είναι ένας μεγάλος ηγέτης, δεν είναι τυχαία προσωπικότητα».
Σχετικά με τον σύγχρονο άνθρωπο, ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε πως το πρόβλημα δεν είναι ότι μπορεί να έχει ευημερία ή χρήματα, που δεν είναι καθόλου κακό, αλλά «ότι μένει μόνο σε αυτά και ξεχνάει τον Θεό, που δίδει νόημα σε όλα αυτά και χαρά».
Για το τι θα ήθελε να κάνει από την πρώτη στιγμή στην Αυστραλία:
«Να γνωρίσω όλους τους ανθρώπους, να με γνωρίσουν κι αυτοί και να τους πω ότι τους αγαπώ πολύ και ότι πρέπει να συμπορευτούμε».
Για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός σήμερα στην Αυστραλία, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι πρέπει απαραιτήτως να στηριχτεί η ελληνική γλώσσα, αλλά ότι ταυτόχρονα «δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την αγγλική γλώσσα», γιατί έτσι θα τεθεί ένα μεγάλο μέρος του εκεί ποιμνίου και των Αυστραλών πολιτών εκτός Εκκλησίας. «Αυτό δεν θα το επιτρέψω», τόνισε. «Θέλω να κάνω ένα άνοιγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον αυστραλιανό κόσμο. Πιστεύω ότι τώρα είναι ώριμα τα πράγματα για να γίνει και να επιφέρει καρπούς»
Ερωτώμενος πώς σκοπεύει να προσεγγίσει τη νεολαία εκεί, είπε:
«Νομίζω ότι αυτό το οποίο θέλουν οι νέοι μας σήμερα είναι να δουν λίγη αγάπη από την Εκκλησία». Σκοπός του, να καταλάβουν οι νέοι «πόσο σημαντικό είναι να βάλουμε στη ζωή μας τον Χριστό. Και μετά, θα τους αφήσω να πορευτούν». «Δεν είμαι υπέρ των απαγορεύσεων και δεν είμαι, σαφώς, υπέρ μιας ηθικής που παρουσιάζει το Ευαγγέλιο σαν ένα δικαστικό κείμενο», συμπλήρωσε.
Τόνισε πως, ακόμα και αν κάποια στιγμή οι νέοι αποφασίσουν να αποστασιοποιηθούν από την Εκκλησία:
«Εγώ θα τους περιμένω με ανοιχτή την αγκαλιά μου όταν αποφασίσουν να γυρίσουν για να τους πω ότι είμαι εδώ γι’ αυτούς. Και όταν επιστρέψουν, δεν θα τους ελέγξω για το παρελθόν τους ούτε θα τους καταδικάσω για τα ενδεχόμενα λάθη τους».