Και με «μετεγγραφές» στελεχών στα ψηφοδέλτια το ΚΚΕ επιχειρεί να «πιστοποιήσει» την πολιτική των ανοιγμάτων που ακολουθεί διακηρυγμένα τα τελευταία χρόνια, μέσα από το γνωστό «Κάλεσμα συμπόρευσης» που έχει απευθύνει η Κ.Ε. του κόμματος.
Μάλιστα, οι μετεγγραφές αυτές έχουν προκαλέσει αίσθηση καθώς οι πιο ηχηρές προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ριζοσπαστικό είτε το ανανεωτικό ρεύμα. Το κριτήριο που φαίνεται να κυριαρχεί στην επιλογή των προσώπων είναι ότι προσέρχονται – με βάση και τις όποιες δημόσιες δηλώσεις ή τη στάση τους τα τελευταία χρόνια – αναγνωρίζοντας και συμπλέοντας με την πολιτική του ΚΚΕ, δηλαδή δεν αξιώνουν μετακίνησή του από τις θέσεις του.
Τη Δευτέρα ανακοινώθηκε η συμμετοχή της Ασημίνας Ξηροτύρη – Αικατερινάρη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, ενώ προ μηνός περίπου (3.3.2023) είχε κάνει γνωστή τη συμπόρευσή της με το κόμμα με πολιτική της δήλωση.
Η Ξηροτύρη, πολιτικός μηχανικός, έχει ξεκινήσει την πολιτική της διαδρομή από το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ, συνέχισε στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ (των οποίων υπήρξε βουλευτής) και αποχώρησε το 2010 με την ανανεωτική πτέρυγα που συγκρότησε τη Δημοκρατική Αριστερά υπό τον Φώτη Κουβέλη.
Στη δήλωση συμπόρευσης μιλά για μια «συνειδητή απόφαση», υπό τη συνειδητοποίηση του ότι το ΚΚΕ είναι το πιο ικανό για τη δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς, την επανάκτηση του ηθικού της πλεονεκτήματος και για «να εμπνεύσει τον λαό να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων στην ανατροπή των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος».
Παράλληλα ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για το ότι η πενταετής διακυβέρνησή του «άλλαξε πολύ λιγότερα από τις προσδοκίες του λαού στο παλιό σύστημα του δικομματισμού Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ», για τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛΛ και τον Πάνο Καμμένο, μιλώντας για συνεργασίες «με πρόσωπα αμφιλεγόμενης κουλτούρας και κόμματα αντίθετης ιδεολογίας» και για «την απώλεια του κινηματικού και ριζοσπαστικού» του χαρακτήρα, όπως και για την απομάκρυνση και απογοήτευση ενός πολύ αξιόλογου πολιτικού δυναμικού.
Νωρίτερα ο Περισσός είχε ανακοινώσει την ένταξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στο ψηφοδέλτιο της Α΄ Αθήνας. Η πρώην ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (2015 – 2019), συνδικαλίστρια στον χώρο των καθαριστριών, είχε αρχίσει τα τελευταία χρόνια να δραστηριοποιείται κοντά στο ΚΚΕ, ενώ δημόσια είχε καταγραφεί η στάση της αυτή με τη συμμετοχή της τον Νοέμβριο του 2021 στην παρουσίαση του «Καλέσματος συμπόρευσης» της Κ.Ε. στον Περισσό.
«Μετεγγραφή» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η παρουσία του Σπύρου Τζόκα στο ψηφοδέλτιο του Νότιου Τομέα της Αθήνας. Ο πρώην δήμαρχος Καισαριανής ήταν μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ έως το καλοκαίρι του 2015, οπότε αποχώρησε, παραμένοντας ωστόσο αντιπεριφερειάρχης Δυτικού Τομέα Αθήνας, θέση στην οποία είχε εκλεγεί με τον συνδυασμό Δούρου.
Τον περασμένο Νοέμβριο έδωσε το «παρών» ως ομιλητής στο πάνελ εκδήλωσης του ΚΚΕ στη Ν. Φιλαδέλφεια για τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας στον αγωνιστή της ΕΑΜικής αντίστασης και ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Σπύρο Κοντούλη.
Υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας θα είναι και ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής, ο οποίος κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (2015 – 2017) είχε αναλάβει πρόεδρος της ΕΡΤ, θέση από την οποία παραιτήθηκε. Παλαιότερα, το 2010, του είχε προταθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ η υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, την οποία είχε απορρίψει στηρίζοντας την υποψηφιότητα του ΚΚΕ, τον Νίκο Σοφιανό. Τα παραπάνω δείχνουν ότι ο Τσακνής κινούνταν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται εγγύτερα στο ΚΚΕ.
Ομοίως κινείται ήδη από τις εκλογές του 2019 με δήλωση στήριξης στις εκλογές και ο Γιάννης Μηλιός, που πάντως μέχρι στιγμής ούτε έχει ανακοινωθεί ούτε έχει ακουστεί πως θα είναι υποψήφιος. Είναι ένα ακόμη στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (αποχώρησε το 2015) που προσεγγίζει το ΚΚΕ ενώ προέρχεται από το ΚΚΕ εσωτ. (ήταν μέλος του «Ρήγα Φεραίου»).
Άλλη μία ηχηρή μετεγγραφή, αυτή τη φορά από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ήταν αυτή του πανεπιστημιακού Γιώργου Ρούση, ο οποίος επί πολλά χρόνια δραστηριοποιούνταν κοντά στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (το 2012 ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας). Η πολιτική του διαδρομή πάντως ξεκίνησε από το ΚΚΕ, από το οποίο αποχώρησε το 1989, ενώ γενικά η σχέση με το ΚΚΕ όλες αυτές τις δεκαετίες χαρακτηρίζεται από διακυμάνσεις που κινούνται μεταξύ σύμπλευσης και οξείας κριτικής.
