Του Μηνά Κωνσταντίνου
Εάν κάποιος έπρεπε να συμπυκνώσει το μήνυμα που κόμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ιστορική ομιλία που παρέθεσε στην κοινή συνεδρίαση των δυο σωμάτων του αμερικανικού Κογκρέσου εύλογα θα επέλεγε το «Ιδού η χώρα σας», αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός επιδόθηκε σε μία επίθεση φιλίας, υποτέλειας, υποταγής και απόλυτης ταύτισης των ελληνικών με τα αμερικανικά συμφέροντα, εκπλήσσοντας ακόμα και τους αμερικανούς γερουσιαστές που βρίσκονταν στο ακροατήριο. Μετά από σειρά εμφανίσεων, από το βήμα του Κογκρέσου αναφέρθηκε επιτέλους στην τουρκική προκλητικότητα και τις υπερπτήσεις, καθώς και στην ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού.
Ως ξαναγράψιμο της «κοινής ιστορίας» Ελλάδας και ΗΠΑ εννοούσε τελικά το πρωθυπουργικό επιτελείο την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη «ως εκπρόσωπος του ελληνισμού συνολικά» που προανήγγειλαν τις προηγούμενες ημέρες. Με μία ομιλία που κράτησε σχεδόν 45 λεπτά, ο πρωθυπουργός φρόντισε να αναπαράξει κάθε πιθανό «κλισέ» που αφορά τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, να δηλώσει την απόλυτη ταύτιση και πίστη στα αμερικανικά συμφέροντα, και φυσικά, να ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους το «προβλέψιμο» και το «δεδομένο» της στάσης της χώρας μας έναντι των ΗΠΑ.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης προσπάθησε επίμονα να παραλληλίσει τόσο την αμερικανική ιστορία, όσο και το πρόσφατο ουκρανικό δράμα της ρωσικής εισβολής με την ελληνική επανάσταση του 1821, ενώ σε αρκετά σημεία της ομιλίας του ήταν διακριτή μία «κρίση μεγαλείου» κατά την οποία ακουγόταν να μιλάει περισσότερο σαν να εκπροσωπεί την αμερικανική δημοκρατία, παρά την ελληνική. Έκανε λόγο για μάχη κατά του αυταρχισμού, κατά της τρομοκρατίας και της αναρχίας, ενώ στο τέλος της ομιλίας του δεν παρέλειψε ακόμα μία σκαιά αναφορά στην αντιπολίτευση της χώρας, επαναλαμβάνοντας και πάλι φληναφήματα κατά του λαϊκισμού.
«Αν αντικαταστήσουμε την Ελλάδα με την Ουκρανία θα δούμε τρομακτικές ομοιότητες» υποστήριξε μετά από σειρά αναφορών στην ελληνική επανάσταση, φτάνοντας στο σημείο να ταυτίσει την έξοδο του Μεσολογγίου με τη Μαριούπολη. Στη συνέχεια εξαπέλυσε επίθεση κατά της Ρωσίας, με τη σημείωση πως «δεν έχουμε τίποτα εναντίον του ρωσικού λαού», υποστηρίζοντας πως «δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα προς έναν αγώνα που θυμίζει το δικό μας τόσο έντονα». Τόνισε δε την ανθρωπιστική και στρατιωτική βοήθεια που έχει προσφέρει η χώρα μας στην Ουκρανία, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο αποστολής επιπλέον βοήθεια, κατά το αμερικανικό δοκούν.
Στο σημείο αυτό, ο Έλληνας πρωθυπουργός προχώρησε τελικά σε αναφορές στο Κυπριακό και στην τουρκική προκλητικότητα, καθώς στις συναντήσεις με τον Τζο Μπάιντεν και τις λοιπές εμφανίσεις της προηγούμενης ημέρας το είχε αποφύγει. Συγκεκριμένα, για την Τουρκία ανέφερε πως «δεν θα ανεχθούμε παραβιάσεις της κυριαρχίας μας και τις υπερπτήσεις πάνω από τα κατοικημένα νησιά, οι οποίες πρέπει να πάψουν άμεσα. Σας ζητώ να λάβετε υπόψη σας τον κίνδυνο αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ όταν λαμβάνετε αποφάσεις για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην περιοχή». Για το δε Κυπριακό, ο Κυρ. Μητσοτάκης επανέλαβε πως «κανείς ποτέ δεν θα αποδεχθεί τη λύση δύο κρατών στην Κύπρο», τονίζοντας πως πρόκειται για «μία ανοιχτή πληγή που προκαλεί πόνο, την εισβολή και διχοτόμηση της Κύπρου», και ζητώντας να επιλυθεί στη βάση του διεθνούς δικαίου.
Οι παραπάνω ήταν και οι μόνες αναφορές που ξεχώρισαν από μία ομιλία διαποτισμένη με δηλώσεις ταύτισης και απόλυτης σύμπλευσης με τις ΗΠΑ, τόσο σε επίπεδο επιχειρήσεων, αμερικανικών επενδύσεων και business, στα ενεργειακά και στη στρατιωτική συνεργασία. Στα ενεργειακά οι αναφορές του ξεσήκωσαν τα πλήθη του Κογκρέσου, καθώς είναι γνωστό πως τα κέρδη των Αμερικανών από την ελληνική και ευρωπαϊκή στροφή προς το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο είναι τεράστια. Για τα δε στρατιωτικά, ειδική μνεία έκανε στη Σούδα και στην Αλεξανδρούπολη, όπου και επί ημερών του η αμερικανική παρουσία συνεχίζει να γιγαντώνεται, ενώ τόνισε και πάλι πως βρισκόμαστε «μόλις 500 μίλια από την Ουκρανία».
Πάντως, η ομιλία του περιείχε και αναφορές στο εσωτερικό της χώρας μας και μάλιστα προκλητικότατες. Από τη μία, έκανε λόγο για «εσωτερικούς δαίμονες» με τους οποίους έχουν παλέψει οι δημοκρατίες μας κατά το παρελθόν, ταυτίζοντας και πάλι ελληνικό και αμερικανικό εμφύλιο σπαραγμό. Από την άλλη, επανέλαβε τετριμένες του αναφορές περί λαϊκισμού, με το βλέμμα στην αντιπολίτευση. Δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής πως έκανε και ειδική αναφορά στην ανάγκη ελέγχου των κοινωνικών δικτύων «για την προστασία της δημοκρατίας», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας παρεμβάσεις στη «ρύθμιση» των κοινωνικών δικτύων.
«Υπάρχουν τρεις κύριες δυνάμεις που συλλογικά ενώνουν τις πετυχημένες δημοκρατίες. Το κοινωνικό κεφάλαιο, οι ισχυροί θεσμοί και οι κοινές ιστορίες. Και τα τρία απειλούνται σήμερα. Τα απολυταρχικά καθεστώτα αμφισβητούν την ικανότητα να προσφέρουμε ευημερία σε όλους. Πολλοί δυστυχώς προτίθενται να το αποδεχθούν. Πρέπει οι δημοκρατίες μας να είναι πιο ανθεκτικές. Πρέπει να ενδυναμώσουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Να αντιμετωπίσουμε τις εισοδηματικές ανισότητες χωρίς να χάσουμε το δυναμισμό των ανοικτών οικονομιών. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους νέους να αδράξουν τις ευκαιρίες της δημοκρατικής ιδιότητας του πολίτη» ανέφερε μεταξύ άλλων ψευδεπίγραφα, παρουσιάζοντας μία πλαστή εικόνα της διακυβέρνησής του στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός και να εντυπωσιάσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχρισε τους Αμερικανούς και το αμερικανικό κράτος ως συνεχιστές της Αρχαίας Αθήνας και του δημοκρατικού ιδεώδους, εξασφαλίζοντας φυσικά το έντονο χειροκρότημα του κοινού, μεταξύ των οποίων βέβαια ήταν και πλήθος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, που ως γνωστόν «έτρεξε» όλη την ελληνική αποστολή καθορίζοντας το πρόγραμμα του Κυρ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Μάλιστα, στο τέλος της ομιλίας του επεφύλαξε ύμνους για τους «χορηγούς» της επίσκεψης, αλλά και του ίδιου του Τζο Μπάιντεν όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος την προηγούμενη ημέρα.
«Στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν με χειροκροτούν τόσο» δήλωσε μάλιστα και ο ίδιος σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, και συνοψίζοντας τα κύρια σημεία της ομιλίας του στην ταύτιση της χώρας με τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε στρατιωτικό, ενεργειακό, επιχειρηματικό, αλλά ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς για ποιον λόγο εισέπραξε τόσο έντονα χειροκροτήματα.