Τα τελευταία χρόνια η δημαγωγία συνυπάρχει με τρία εξαιρετικά επικίνδυνα χαρακτηριστικά: το πρώτο είναι η δημαγωγία της εκτροπής, το δεύτερο είναι η δημαγωγία της επιβολής, και το τρίτο είναι η δημαγωγία του φασισμού.
Η δημαγωγία της εκτροπής
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τα τελευταία 4 χρόνια το κοινοβούλιο δεν λειτουργεί. Έχει μετατραπεί σε ένα σώμα που απλώς επικυρώνει τις εντολές της Τρόικα και των ευρωπαϊκών πολιτικών διευθυντηρίων. Γνωρίζετε ότι ακόμη και ο πιο αμεσοδημοκρατικός θεσμός στην πατρίδα μας, αυτός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπόκειται πλέον στον απόλυτο έλεγχο των συντακτών των μνημονίων. Θυμάστε πολύ καλά ότι στην πατρίδα μας υπήρξε πρωθυπουργός, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ εκλεγμένος, αλλά διορισμένος από το λόμπι των εγχώριων και ξένων χρηματοπιστωτών. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι το Σύνταγμά μας και η εσωτερική μας νομοθεσία έχουν γίνει κουρελόχαρτα σχεδόν ασήμαντης αξίας από τους πιστωτές, δηλαδή τις ξένες τράπεζες ή τη Γερμανία. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι στα κρίσιμα υπουργεία υπάρχουν επόπτες –μια προηγούμενη εποχή τους ονόμαζαν γκαουλάιτερ– οι οποίοι κόβουν και ράβουν προϋπολογισμούς και πολιτικές στα μέτρα τους. Όλη αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή στηρίχτηκε και στηρίζεται στη δημαγωγία άλλοτε ότι πρέπει να βιαστούμε, άλλοτε ότι δεν μας δίνουν τις δόσεις του δανείου, άλλοτε ότι είμαστε διεφθαρμένοι, άλλοτε ότι θα μας πετάξουν εκτός ευρώ, άλλοτε ότι δεν θα έχουμε τρόφιμα και φάρμακα. […]
Η δημαγωγία της επιβολής
Ο λαός μας θεώρησε και θεωρεί τα κατεστημένα κόμματα όχι σαν εκπροσώπους δικούς του, που θα ικανοποιήσουν δηλαδή τις κοινωνικές του ανάγκες, αλλά σαν υπηρέτες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα ικανοποιήσουν δηλαδή τις ανάγκες των χρηματοπιστωτών. Αυτή η θεώρηση από την πλευρά του λαού μας στις τελευταίες εκλογές είχε έναν τεράστιο κίνδυνο για το σύστημα: τον κίνδυνο της ανατροπής του ίδιου του συστήματος. Υπάρχει όμως μια ελίτ, εντός κι εκτός της Ελλάδας που επιχείρησε –και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε– μέσω της δημαγωγίας της επιβολής, να απειλήσει το λαό μας ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα τον τιμωρούσε. Θυμάστε πολύ καλά συντεταγμένο το σύστημα, κι εννοώ ντόπιο πολιτικό κατεστημένο, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και βέβαια ευρωπαϊκά διευθυντήρια, χωρίς καμία αναστολή να δηλώνουν πανέτοιμα να τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό στην περίπτωση που με την ψήφο του αποφάσιζε κάτι διαφορετικό από αυτό που οι ίδιοι ήθελαν να επιβάλλουν. […]
Η τρίτη και πιο αιμοσταγής δημαγωγία: αυτή του φασισμού
Επί ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση Σαμαρά επιδόθηκε σε ένα ανιστόρητο και επικίνδυνο δόγμα, το οποίο απέκτησε τον οικείο πλέον σε όλους τίτλο «η θεωρία των δύο άκρων», προκειμένου να αντιμετωπίσει την αριστερά και, το χειρότερο, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον ελληνικό λαό. Τι έκανε ο κ. Σαμαράς; Εξίσωσε την εγκληματική και ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και τις πρακτικές της, με την αριστερά και τις δράσεις της. Εξίσωσε τους αιμοσταγείς δολοφόνους των ταγμάτων εφόδου, με τον Μανώλη Γλέζο. Εξίσωσε τη ριπή, με το ακορντεόν. Εξίσωσε το μαζικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του, με τα πογκρόμ των ναζιστών. Εξίσωσε τον τρομοκράτη, με τον αντιστεκόμενο αγωνιστή. Εξίσωσε την αντιανθρώπινη και αντικοινωνική ναζιστική θεωρία, με την πανανθρώπινη και διεθνιστική αριστερή θεώρηση. […] Αυτή η δράκα που μας κυβερνά, προκειμένου ο πολίτης να μην αποκτήσει ποτέ την πρωτοκαθεδρία, παίζει εγκληματικά παιχνίδια με το φίδι, που πότε το χαϊδεύει και πότε το χτυπά, αλλά πάντως ποτέ δεν αναιρεί και δεν καταργεί τις αιτίες που το εξέθρεψαν. […]
Ώρα να μιλήσουμε για μια άλλη δημοκρατία
[…] Μιλώ καταρχήν για μια μεταβατική κυβέρνηση που, για να εμπεδώσει στην κοινωνία το αίσθημα της ασφάλειας και της προστασίας, θα πρέπει να στηριχθεί ενεργά και με όρους κινήματος από την ίδια την κοινωνία. Μιλώ για μια μεταβατική κυβέρνηση που, για να επανεδραιώσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία, θα πρέπει να στηριχθεί με όρους 3ης Σεπτέμβρη του 1843. Μιλώ για μια μεταβατική κυβέρνηση που, για να καταφέρει να ξεριζώσει το ναζισμό, ο οποίος είναι μια κατάσταση μαζικής αντιδραστικής κινητοποίησης, θα πρέπει να έχει πλάι της μια άλλη μαζική κινητοποίηση, αλλά με πρόσημο αντιφασιστικό και ανθρώπινο. Μιλώ για μια μεταβατική κυβέρνηση που, για να επιχειρήσει ένα άλλο βιώσιμο μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης, θέτει σαν αναγκαίους όρους τη συμμετοχή, την πάλη, την παρέμβαση και τον έλεγχο των εργαζομένων και των επιστημόνων. Μιλώ για μια μεταβατική κυβέρνηση που θα υπερασπίζεται ένα Σύνταγμα αμεσοδημοκρατικό, το οποίο θα προέλθει μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. […] Ας μη χάσουμε την ευκαιρία να γίνουμε εκείνα τα πολιτικά υποκείμενα που θα γκρεμίσουμε και θα κτίσουμε!
(Το παραπάνω άρθρο περιλαμβάνει αποσπάσματα από ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στις 2 Οκτωβρίου 2013 στο Περιστέρι. Για το πλήρες κείμενο, ανατρέξτε στην ιστοσελίδα www.sakorafa.gr)
