Όταν τα παιδιά σε ένα σχολείο έρχονται χαρούμενα, εγώ ως δασκάλα ψηλώνω από περηφάνια.
Όταν οι μαθητές/τριες μου γυρίζουν σπίτι τους και μπορούν να είναι πάλι μόνο παιδιά, εγώ ως δασκάλα νιώθω ότι έκανα καλάτη δουλειά μου.
Όταν οι μαθητές/τριες μου μαθαίνουν παίζοντας και όχι εκτελώντας εντολές, εγώ ως δασκάλα νιώθω ότι πέτυχα τον υψηλότερο στόχο μου.
Γιατί ως δασκάλα ξέρω ότι μόνο όταν ο άνθρωπος είναι χαρούμενος μπορεί να μάθει και να σκεφτεί. Αλλιώς, απλά εφαρμόζει . Αυτό μου έμαθαν στο πανεπιστήμιο. Αυτό με συμβουλεύουν στις επιμορφώσεις. Να προάγω την κριτική σκέψη και τη βιωματική μάθηση.
Κι αυτό είναι, που προσπάθησαν να κάνουν οι συναδέλφισσές μου στο Βατόλακκο. Να μπορούν οι μαθητές/τριες τους να «έχουν λόγο» για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, αποφασίζοντας από κοινού με τις δασκάλες τους στο σχολικό συμβούλιο. Να μπορούν να χαίρονται ένα μάθημα διαμορφωμένο με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες τους, σύμφωνα με τις αρχές της εξατομικευμένης παιδαγωγικής παρέμβασης. Αυτά έκαναν, επιλέγοντας να στελεχώσουν ένα ολιγοθέσιο σχολείο της υπαίθρου και αξιοποιώντας προς όφελος των παιδιών τον μικρό αριθμό μαθητών/τριών. Κι όταν μαθαίνω ότι αυτό το σχολείο κινδυνεύει να κλείσει, εγώ ως δασκάλα, θυμώνω.
Αυτό το σχολείο που «άνοιξε τις πόρτες του» στην τοπική κοινωνία για να φτιαχτεί ο σχολικός κήπος σε συνεργασία με τους γονείς ή για να γίνουν κινηματογραφικές προβολές στη πλατεία του χωριού. Αυτό το σχολείο που στα πλαίσια του προγράμματος της φιλαναγνωσίας, έδωσε τη δυνατότητα στους μαθητές και τις μαθήτριες να γράψουν τα δικά τους βιβλία με σκοπό να κατακτήσουν τη δεξιότητα της παραγωγής λόγου μέσα από το παιχνίδι. Και τόσα πολλά άλλα…
Πολλά άλλα που εγώ δεν τα ξέρω από φήμες αλλά από το blog του σχολείου, στο οποίο πολλές φορές εγώ όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, στραφήκαμε για να εμπλουτίσουμε τη διδασκαλία μας με νέες ιδέες και υλικό.
Και όταν μαθαίνω ότι οι διοικητικά ανώτεροί μου,όχι μόνο δεν τις στήριξαν, ως όφειλαν, αλλά αντίθετα εκμεταλλεύτηκαν το κλίμα δυσαρέσκειας, για να συνεχίσουν την τακτική της υποβάθμισης των ολιγοθέσιων σχολείων, εγώ θυμώνω. Θυμώνω ως εκπαιδευτικός και ως πολίτης .
Ως εκπαιδευτικός που επιδιώκω να ενημερώνομαι για τα σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα της διδακτικής και που απαιτώ την στήριξη των διοικητικά ανώτερών μου στην προσπάθειά μου να τα υλοποιήσω. Ως πολίτης που πιστεύει σε ένα σχολείο επιστημονικά ενημερωμένο, δημοκρατικό και ανοικτό στην τοπική κοινωνία.
Είναι καθήκον μας να διαμορφώνουμε σχολικές συνθήκες που θα επιτρέπουν στους μαθητές/τριες να αναπτύσσουν κίνητρα μάθησης και αυτενέργειας .
Είναι καθήκον μας να μην αναπαράγουμε φήμες και συκοφαντίες εναντίον συναδέλφων αλλά σκεπτόμενοι κριτικά και αναστοχαστικά να συνεργαστούμε όλοι και όλες για να γίνει πραγματικότητα το όραμα για ένα σχολείο της γνώσης, της χαράς και της αλληλεγγύης.
Ξεφεύγοντας από τη λασπολογία για το σχολείο του Βατoλάκκου, θα πρέπει να ξαναθέσουμε το ερώτημα: Τι σχολεία θέλουμε.
