Του Βασιλείου Θεοτοκάτου, Επιτίμου Δικηγόρου – Προέδρου της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος
Η λέξη παραίτηση είναι άγνωστη στούς κατέχοντες ανώτατα αξιώματα στην πατρίδα μας. Εξαίρεση αποτελεί ο άφοβος Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Είναι αυτός, που όταν εξορμούσε και πρίν δώσει το σήμα «αρχίσατε πύρ», από το θρυλικό πολεμικό «ΑΒΕΡΩΦ», είπε στον διευθυντή του πυροβολικού της ναυαρχίδας Εμμ. Δραγάτση: πρόσεξε καλά..γιατί θα πλησιάσω πολύ..Έχω σκοπό να ξαναφέρω το εικοσιένα και ακολούθως έστειλε το ιστορικό σήμα: «Με την δύναμιν του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου,πλέω μεθ΄ ορμής ακαθέκτου, με την πεποίθησιν της νίκης, εναντίον του εχθρού του γένους. Κουντουριώτης» και ξανάφερε το Εικοσιένα στην ναυμαχία της Ελλης!!
Ουδέποτε επιδίωξε τα αξιώματα. Την 3η Ιουνίου 1929 σε κοινή συνεδρίαση η Γερουσία και η Βουλή τον εξέλεξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού χρειάσθηκε ν΄ ασκήσει την επιρροή του ο Ελ. Βενιζέλος για να δεχθεί ο Ναύαρχος. Όταν, όμως, αντελήφθη τα πρώτα συμπτώματα προσβολής του από την ασθένεια του Πάρκινσον υπέβαλε αρχές Δεκεμβρίου 1929 ο Ναύαρχος την παραίτηση του, παρά την επιμονή του Ελ. Βενιζέλου να παραμείνει!! Δεν εδέχθη να παραμείνει γιατί δεν ήθελε, όταν ξένοι ηγέτες τον επεσκέπτοντο να βλέπουν ότι τα χέρια του \ Ελληνος Προέδρου της Δημοκρατίας έτρεμαν.Το θεωρούσε προσβολή της πατρίδος. Τέτοια ήταν η ευαισθησία του και η αγάπη του για την πατρίδα.
Αυτός ήταν ο άφοβος ναύαρχος. Αναγράφει ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης στην ιστορία του(τόμος 4ος σελ. 322) τα ακόλουθα χαρακτηριστικά για τον Ναύαρχο: «\ Οταν την επομένην των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου (σημ. 1920) ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αποκαρδιωμένος και εις άκρον εκνευρισμένος, ήθελε να παραδώσει όπως-όπως την αρχή και διεμήνυσε εις τον Αντιβασιλέα διά του Ιωάννου Κουντουριώτη, ότι θα έπρεπε να ορκίση, εν ανάγκη, τον στρατηγόν Οθωναίον ως προσωρινόν πρωθυπουργόν-εφ΄ όσον παρετείνοντο αι συζητήσεις των 15 αρχηγών της νικηφόρου Αντιπολιτεύσεως διά την από μέρους των υπόδειξιν του Δημητρίου Ράλλη – ο ναύαρχος Κουντουριώτης διετήρει ατάραχος την ψυχραιμίαν του.
Να πάς να του πής, πώς δεν μπορεί να φύγη, αν δεν ορκίσωμε πρώτα τον Ράλλην, είπε εις τον αδελφόν του. Έχει γούστο να μας πουν κιόλας πώς φοβόμαστε!..
Και όταν την επομένην, μη ανευρισκομένου του Δημητρίου Ράλλη, ο Βενιζέλος διεμήνυσε, διά τρίτην φοράν, ότι πρέπει να ορκισθή ο οιοδήποτε άλλος, ο ναύαρχος επήρε το καπέλλο του και επήγεν ο ίδιος εις τον Βενιζέλον:
– Αυτά δεν γίνονται, Πρόεδρε! Εγώ άλλον δεν ορκίζω!.. Αφού επήραν αυτοί τας εκλογάς, ας κοπιάσουν! Εγώ εδώ θα μείνω!..
Και πράγματι έμεινε.Και όχι μόνον ώρκισε τον Δημ. Ράλλην (ο οποίος τον ενηγκαλίσθη μετά δακρύων), αλλά την επομένην, ενώ εμαίνοντο εις τους δρόμους των Αθηνών τα πλήθη των νικητών, επέβη εν στολή του αυτοκινήτου του και επήγε να ορκίση τους υπουργούς της νέας κυβερνήσεως. Ο κόσμος, που κατέκλυζε την Λεωφόρον Κηφισιάς, εορτάζων ακόμη τα επινίκια με ιαχάς και πυροβολισμούς, ανεγνώρισε τον Αντιβασιλέα των ηττημένων και περιεκύκλωσεν απειλητικώς το αυτοκίνητον. Μία γυναίκα έξαλλος επήδησεν εις το ανάβαθρον του αυτοκινήτου, απειλούσα τον ναύαρχον και υβρίζουσα, μπαστούνια υψούντο, περίστροφα εκραδαίνοντο. Αλλ’ ο Κουντουριώτης ελάχιστα συνεκεινείτο:
– Βρέ άειντε από δω!..είπεν απλώς, εκτείνων το χέρι του και απωθών την γυναίκα.
-Μεθ΄ ο, επισκοπών ατάραχος το πλήθος, διέταξεν υψιφώνως τον σωφέρ:
– Τράβα εμπρός!..
Και το μαινόμενον πλήθος παραμέρισε πρό του νικητού της Έλλης..
Η ίδια περίπου σκηνή επανελήφθη και εις την αίθουσαν των Ανακτόρων, όπου ανέμενον οι νέοι υπουργοί. Εθεωρούσαν όλοι τότε τον Κουντουριώτη ως θανάσιμον εχθρόν τους και οι κυριώτεροι, διά να τον ταπεινώσουν, είχαν αποφασίσει να μείνουν καθισμένοι, την ώρα που θα εισήρχετο. Αλλά ήτο τόση η ακτινοβολία της προσωπικότητος του, ώστε ασυναισθήτως εσιώπησαν όλοι, την στιγμήν που έφθασεν εις το κατώφλι της αιθούσης. Και, όταν ο Κουντουριώτης, διαισθανθείς την προσχεδιασμένην προσβολήν, εστάθη αποτόμως και έρριψε γύρω του ένα «βλέμμα- τελεσιγράφου», ηγέρθησαν όλοι, χωρίς να το θέλουν και υπεκλίθησαν τυπικώς».
Το παραπάνω κείμενον εδημοσιεύθη εις την εφημερίδα « Εστία». την 30ην Αυγούστου 1935, ως νεκρολογία διά τον Ναύαρχον (σημ.: είχε αποβιώσει στις 22 Αυγούστου 1935) και δι΄ αυτό εις την κατακλείδα του δημοσεύματος του ο Κ. Κύρου εσημείωνεν: «Ημπορεί οι Φιλελεύθεροι ομόφρονες του να είχον νικηθή. Αλλ’ ο Ναύαρχος έμενε πάντα νικητής. Και Κουντουριώτης!.. ». Αναζητείται Κουντουριώτης!!
