Εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη σε συμβολικό επίπεδο η εκποίηση των κτιρίων στο Λόφο Καστέλι (εκεί όπου βρίσκεται και η κατάληψη Rosa Nera) σύμφωνα με την Οικολογική Πρωτοβουλία Χανίων. Με ένα σκληρό κείμενο επισημαίνει ότι αυτό που συμβολίζει η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι η απόσυρση της Πολιτείας από την καρδιά της Παλιάς Πόλης των Χανίων και η παράδοσή της στην τουριστική μονοκαλλιέργεια και ιδιωτική εκμετάλλευση.
Αναφέρουν χαρακτηριστικά:
Σημείο των καιρών, το δημόσιο αποσύρεται κι ο ιδιωτικός έλεγχος έρχεται. Χάνεται ακόμη κι η απλή πρόσβαση των απλών πολιτών κι επισκεπτών στο χώρο από τον οποίο κυβερνιόταν κάποτε η πόλη. Η πρόσβαση, εάν υλοποιηθούν τα σχέδια, θα είναι προνόμιο των εχόντων, μιας προνομιούχας ελίτ και μόνον, όσων θα έχουν να πληρώνουν τις αστρονομικές τιμές του πεντάστερου ξενοδοχείου. Ο συμβολισμός αυτής της εκχώρησης είναι σε πολλά επίπεδα: Αυτό που κάποτε ήταν ελεύθερο δικαίωμα όλων (η πρόσβαση στο συγκεκριμένο χώρο) γίνεται προνόμιο λίγων πλουσίων. Αυτό που κάποτε ήταν δημόσιο και κοινό γίνεται ιδιωτικό. Ο έλεγχος της πόλης, τέλος, περνάει στα χέρια πλούσιων ιδιωτών κι οι πολίτες χάνουν κάθε δικαίωμα ελέγχου της πόλης τους. Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα που στέλνει μια πιθανή εκχώρηση των ιστορικών αυτών κτηρίων. Η Ιστορία της πόλης παραδίδεται σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ολόκληρο το κείμενο της Οικολογικής Πρωτοβουλίας έχει ως εξής:
Ο δημόσιος χώρος, αυτός που ανήκει σε όλους μας και σε κανέναν ξεχωριστά, δέχεται ένα σημαντικό πλήγμα με τη σχεδιαζόμενη εκχώρηση για λειτουργία ξενοδοχείου για 25 χρόνια των ιστορικών κτηρίων του πρώην Διοικητηρίου (Μεραρχίας) και της παλιάς Πρυτανείας του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού, η Πολιτεία (η διοίκηση του Πολυτεχνείου) αποσύρεται από την καρδιά της Παλιάς Πόλης των Χανίων, από το πιο ζωντανό κομμάτι των Χανίων, παραδίδοντάς το στην τουριστική μονοκαλλιέργεια και την ιδιωτική εκμετάλλευση. Ο Δήμος, το σύνολο των πολιτών με την αρχαία έννοια, αποσύρεται από την κορυφή της πόλης του, από ένα σημείο που δεσπόζει επιβλητικά και ατενίζει το Λιμάνι, το Ακρωτήρι, τα Θοδωρού, τη Σπάθα και το Κρητικό πέλαγος. Από αυτό το σημείο επί χιλιετηρίδες, οι εκάστοτε κυβερνήτες της πόλης διατηρούσαν ουσιαστικά και συμβολικά τον έλεγχο της πόλης.
Γι’ αυτό το λόγο είναι εξόχως συμβολική η απόσυρση του δημόσιου ελέγχου από αυτό ακριβώς το σημείο. Σημείο των καιρών, το δημόσιο αποσύρεται κι ο ιδιωτικός έλεγχος έρχεται. Χάνεται ακόμη κι η απλή πρόσβαση των απλών πολιτών κι επισκεπτών στο χώρο από τον οποίο κυβερνιόταν κάποτε η πόλη. Η πρόσβαση, εάν υλοποιηθούν τα σχέδια, θα είναι προνόμιο των εχόντων, μιας προνομιούχας ελίτ και μόνον, όσων θα έχουν να πληρώνουν τις αστρονομικές τιμές του πεντάστερου ξενοδοχείου. Ο συμβολισμός αυτής της εκχώρησης είναι σε πολλά επίπεδα: Αυτό που κάποτε ήταν ελεύθερο δικαίωμα όλων (η πρόσβαση στο συγκεκριμένο χώρο) γίνεται προνόμιο λίγων πλουσίων. Αυτό που κάποτε ήταν δημόσιο και κοινό γίνεται ιδιωτικό. Ο έλεγχος της πόλης, τέλος, περνάει στα χέρια πλούσιων ιδιωτών κι οι πολίτες χάνουν κάθε δικαίωμα ελέγχου της πόλης τους. Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα που στέλνει μια πιθανή εκχώρηση των ιστορικών αυτών κτηρίων. Η Ιστορία της πόλης παραδίδεται σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η Παλιά Πρυτανεία και το Διοικητήριο (στο οποίο βρίσκεται σήμερα η κατάληψη Rosa Nera) πρέπει να παραμείνουν χώροι ελεύθεροι κι ανοιχτοί στους πολίτες. Είχαμε προτείνει εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον, όταν η Πρυτανική αρχή εγκατέλειψε το κτήριο της Παλιάς Πρυτανείας, να μην αφεθεί να ρημάξει και να δοθεί άμεσα για στέγαση φοιτητών, ή, έστω για κάποια δημόσια χρήση. Η πρότασή μας αγνοήθηκε, η Πρυτανεία ανακοίνωσε πρόγραμμα ανέγερσης εστιών για τους φοιτητές, οι οποίες θα λειτουργήσουν το 2020! Και μέχρι τότε, όποιοι αντέξουν οικονομικά, άντεξαν. Έτσι γίνεται, όταν οι διοικούντες χάνουν και την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές τους.
Εμείς, από την πλευρά μας, υπενθυμίζουμε τη σοβαρή ευθύνη που έχουν οι εκάστοτε διοικήσεις του Πολυτεχνείου για την εγκατάλειψη σημαντικών κτηρίων – μνημείων των Χανίων όπως:
- Το Διοικητήριο των Χανίων.
- Η Παλιά Πρυτανεία.
- Το μέγαρο Παπαδόπετρου, από το οποίο εκδιώχθηκαν με τα ΜΑΤ οι φοιτητές, για να παραμείνει στη συνέχεια επί χρόνια άδειο και κλειστό στο κέντρο της πόλης
- Το κτήριο της παλιάς Γαλλικής σχολής στη Χαλέπα.
- Το σπίτι της Ελένης Φραντζεσκάκη στην Παλιά Πόλη των Χανίων.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα δημόσια κτήρια ιδιοκτησίας του Πολυτεχνείου, τα οποία εγκατέλειψαν, ορισμένα επί δεκαετίες, οι διοικήσεις του. Και προτιμούν να κρατούν κάποια από αυτά κλειστά ή να σχεδιάζουν την παράδοσή τους σε ιδιώτες, αντί να στεγάσουν φοιτητές του ιδρύματος που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα, κι αντί να στεγάζουν σε αυτούς τους χώρους δημόσιες (δηλαδή για όλους κι όχι μόνο για όσους έχουν χρήματα) λειτουργίες.
Το ερώτημα είναι: Θα επιτρέψει ο Δήμος, δηλαδή οι πολίτες, τη συνέχιση της εκχώρησης του δημόσιου πλούτου στα ιδιωτικά συμφέροντα, από τα κτήρια και τα μνημεία μας, μέχρι τις παραλίες, τα δάση και το νερό που περιλαμβάνονται στα σχέδια των πλούσιων κερδοσκόπων;