Ήρεμα ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης
ήρεμα ήρεμα είμαι το θύμα μιας αγάπης
Ήρεμα ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης
ήρεμα ήρεμα είμαι το θύμα μιας αγάπης
( Δεν είμαι τρομοκράτης Ζικ-Ζακ,
στίχοι και μουσική: Δημήτρης Παρασκευόπουλος)
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Μια κρίσιμη χρονιά για το μέλλον της Ευρώπης και του εργατικού κινήματος ξεκίνησε και με την Ελλάδα να έχει αναλάβει την προεδρία της ΕΕ σε μια προσπάθεια να βγει η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες στις αγορές και βέβαια να ενισχύσει την θέση της Ευρώπης μέσα στη διεθνή σκακιέρα όπου κάτω από τον φόβο μια νές οικονομικής κατάρρευσης έχουν οξυνθεί οι ιμπεριαλιστικοί και καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί. Αλλά για ποιά έξοδο στις αγορές μπορεί να μιλήσει κανείς; Η έξοδος στις αγορές που έχουν κάνει σημαία τους οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αποδεικνύεται μια φούσκα. Όσο κι αν επιμένουν οι Σαμαράς-Βενιζέλος τους επόμενους 6 μήνες για μια τέτοια λύση ας έχουμε ξεκάθαρο ότι στην πραγματικότητα όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το τέλος της κρίσης, αλλά με τους τεράστιους μηχανισμούς χρήματος που έχουν επιστρατεύσει οι διάφορες κεντρικές τράπεζες. Οι επενδυτές δεν ελπίζουν στην ανάκαμψη των χτυπημένων οικονομιών. Αντίθετα τζογάρουν, ίσως να είναι κι οι χειρότεροι παικτές πόκερ στον κόσμο, σε μια σειρά άλλα προϊόντα, ελπίζοντας ότι θα βγουν κερδισμένοι. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη, όπως θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Σπύρος Καλογήρου, λεφτά που παραμένουν αραγμένα στα θησαυροφυλάκια τραπεζών, χωρίς ελπίδα ή μάλλον χωρίς θέληση ορισμένων για επένδυση στην πραγματική οικονομία που θα φέρει κέρδη.
Στο μεταξύ φουσκώνουν τα χρηματιστήρια και καινούργιες φούσκες. Πως τολμάνε κάποιοι λοιπόν, να μιλάνε για τέλος της Ευρώπης των χρεών, της γραφειοκρατείας, της αποπαραγωγικοποίησης και της φιέστας όταν οδηγούμαστε στο γιγάντωμα της; Για το δεύτερο εξάμηνο του 2013 υπήρχαν εκτιμήσεις ανάκαμψης όμως φτάσαμε στο 2014 και οι προβλέψεις περιορίζονται σε εκτιμήσεις ότι ο ρυθμός της ύφεσης θα μειωθεί. Άρα μιλάμε για σταθεροποίηση της ύφεσης. Αυτά για την Ελλάδα. Αλλά και διεθνώς η εικόνα δεν διαφέρει. Μπορεί οι ρυθμοί αύξησης του ΑΕΠ να μην είναι αρνητικοί, όπως στην χώρα μας, αλλά δεν προχωράνε και σε θετικά πρόσημα. Όλες οι προσδοκίες ανάκαμψης έχουν διαψευστεί παντού. Στις ΗΠΑ, η Κεντρική Τράπεζα αναζητεί του ρυθμούς με τους οποίους θα περιορίσει την παροχή φθηνού χρήματος προς τις τράπεζες ενώ ο μέσος όρος του ρυθμού ανάπτυξης τα τελευταία πέντε χρόνια έχει μειωθεί. Βρίσκεται στο 0,9% , όταν την προηγούμενη δεκαετία ήταν στο 3,9%! Στην Κίνα η “λαϊκή” Κεντρική Τράπεζα ανοιγοκλείνει την παροχή χρήματος προσπαθώντας να περιορίσει τα προβλήματα υπερχρέωσης ολόκληρων τομέων χωρίς να προκαλέσει πιστωτική κρίση ενώ στην πολύπαθη Ιαπωνία, που βρίσκεται σε κρίση εδώ και 10+ χρόνια με μηδενικό ΑΕΠ, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κι αυτό γιατί το φθηνό χρήμα μεταφράστηκε σε φούσκες που κινδυνεύουν να σκάσουν και να προκαλέσουν νέα επιδείνωση της κρίσης. Πως θα καταφέρουν οι κεντρικοί τραπεζίτες να περιορίσουν το φθηνό χρήμα χωρίς να οδηγηθούν και να οδηγήσουν σε κατάρρευση, να ποιό είναι το μεγάλο ερώτημα. Αν συνυπολογίσουμε τώρα 1) τις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις (Ινδία, Αργεντινή, Τουρκία) που διανύουν περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης 2) τις πιο σταθερές κυβερνήσεις πχ Ερντογάν που μοιάζουν ετοιμόρροπες μεταξύ άλλων αιτιών και κάτω από την εξέγερση των λαών τους 3) τον κίνδυνο αύξησης των επιτοκίων και του πληθωρισμού 4) τα δάνεια των κυβερνήσεων που πρέπει να πληρωθούν ή 5) τον κίνδυνο μιας νέας μαύρης τρύπας αλά Λήμαν Μπράδερς που θα ρουφήξει τα πάντα στο πέρασμα της, τότε η συνέχεια αποδεικνύεται δυσοίωνη. Τότε είναι πιθανό, έχει ξανασυμβεί ή μάλλον ήδη συμβαίνει, να αυξηθεί κι άλλο το ποσοστό εκμετάλλευσης των εργατών για να ανατάξει τις κερδοφορίες, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη και οδηγώντας σε τέτοιο σημείο ώστε η παραγωγή να μην μπορεί να απορροφηθεί. Τότε, εάν θεωρηθούν ως λύσεις, για άλλη μια φορά οι φούσκες, τότε θα μας χτυπήσουν ακόμα πιο δυνατά το καμπανάκι το κραχ και οι υφέσεις…
Πιστεύει, κανείς ότι η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα μείνουν εκτός του προβλήματος επειδή τώρα βγήκαν στις αγορές; Και τελευταίο αλλά σημαντικό: μέσα σε όλα θα γιγαντωθεί η Ευρώπη της λιτότητας, του ρατσισμού, του πολέμου και του ναζισμού ως εργαλείων καταστολής των αντιστάσεων: Ο πόλεμος για να καταστραφεί το (βιομηχανικό και τραπεζικό) κεφάλαιο,όπως έγινε με τον Β’ Π.Π. που οδήγησε σε απελευθέρωση από τα δεσμά του Κραχ το 1929 για να φτάσει στις χρυσές δεκαετίες του ’50 και του ’60 με τον υπερκαταναλωτισμό, την Coca-Cola κι όλα τα θαυμαστά επιτεύγματα του (αμερικάνικου) καπιταλισμού, μόνο και μόνο για να μπει το σύστημα σε περίοδο ύφεσης από τη δεκαετία του ’70. Και ο ναζισμός για να εμποδίσει την ανάπτυξη αντιστάσεων από την πλευρά των εργαζομένων, ικανών για να βάλουν ένα τέλος στην ελληνική Προεδρία των απολύσεων, της καταστολής και της λιτότητας αλλά και στο σύνολο της ΕΕ, για να στρατιωτικοποιήση, στην έσχατη περίπτωση, την εργασία και να βοηθήσει με την σειρά του στην παλινόρθωση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού. Από αυτή την άποψη η παρουσία της Λεπέν ή άλλων ακροδεξιών στο ευρωκ(υ)νοβούλιο δεν είναι απλό θέμα αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη και τα μεσοστρώματα. Κι ας μην πούμε για το Άουσβιτς ή το Ολοκαύτωμα. Η ανάπτυξη της Ακροδεξιάς, με μπούσουλα την πορεία της Χρυσής Αυγής, θα φέρει δεινά σε όλους μας γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα μας σε όλη την Ευρώπη δυνατά, ενωτικά, αντικαπιταλιστικά κι αντιφασιστικά. Αυτός είναι κι ο λόγος που χαρακτήρισε ως (παρα)τρομοκρατική οργάνωση -τι λέξη!- την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο πολύς Μπάμπης Παπαδημητρίου ενώ σχετικά πρόσφατα προσκαλούσε σε συγκυβέρνηση με μια “σοβαρή” Χρυσή Αυγή… Δεν θέλουν τις αντιστάσεις, φοβούνται την μαζική αντίδραση του κόσμου και τι αποτελέσματα μπορεί να έχει και γι’ αυτό στοχοποιούν την Αριστερά και τον κόσμο της δουλειάς, απαγορεύοντας παράλληλα διαδηλώσεις και πορείες. Η αστυνομία στην ανακοίνωσή της το γράφει καθαρά ότι ο κίνδυνος από την πορεία που είχε καλέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μεγάλος “λόγω της εκτιμωμένης συμμετοχής μεγάλου αριθμού πολιτών και της αναμενομένης έντασης των συναθροίσεων”. Η ίδια πολιτική και για τους ίδιους λόγους ακολουθείται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον τρόπο που αντιμετωπίζει η γερμανική κυβέρνηση την εξέγερση στο Αμβούργο, όπου κι εκεί ο αέρας της ελευθερίας φυσάει κόντρα στο ψεύτικο κλίμα ευημερίας του γερμανικού καπιταλισμού δείχνοντας μας πως η μάχη για την υπεράσπιση της κατάληψης Ρότε Φλόρα και η ελληνικής έμπνευσης εκδίωξη των ΣΔύριων πολιτικών προσφύγων και μεταναστών, γίνεται μια μάχη για τα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, μια μάχη αντιρατσιστική και αντιφασιστική. Και ποιά είναι η αντίδραση του γερμανικο΄πυ κρατιδίου στο Αμβούργο; Να κηρύξει ένα είδος στρατιωτικού νόμου και να χωρίσει την πόλη σε επικίνδυνες ζώνες ελπίζοντας έτσι πως θα καταστείλει το εξεγερσιακό πνεύμα των κατοίκων της πόλης. Άρα ποιός είπε ότι όλα πάνε καλά στη Γερμανία; Ποιός είπε ότι η Μέρκελ έχει τον απόλυτο έλεγχο όταν οι εξεγέρσεις γίνονται καθημερινότητα και στην καρδιά της Ευρώπης; Το 2014 φαίνεται πως θα είναι χρονιά εξεγέρσεων και… είμαστε ακόμα στην αρχή…
Αυτός ο φόβος τους βέβαια πρέπει να φτάσει σ’ ένα ορατό αποτέλεσμα και νομίζω πως θα το καταφέρουμε και μέσω τον Ευρωεκλογών όπου με εύγλωττο τρόπο θα δείξουν την κατάρρευση της ΕΕ και, κυρίως, μέσα από την ενίσχυση των εργατικών κι αντιφασιστικών αγώνων μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παντού, διαγράφοντας το χρέος και επιβάλλοντας τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή. Για μια Ευρώπη, ένα κόσμο των εργατών κι όχι των κεφαλαιοκρατών. Συγκεκριμένα, μια από αυτές τις μάχες είναι και τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια που θα πραγματοποιηθούν σε μια σειρά από πόλεις σε όλο τον κόσμο (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Λονδίνο, Κάρντιφ, Γλασκώβη κ.α.) στις 22 Μάρτη, ημέρα παγκόσμιας δράσης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Μια πρωτοβουλία που προέρχεται από την πετυχημένη διεθνή αντιφασιστική συνάντηση στις 5-6 Οκτώβρη και ήδη έχει αρχίσει να απλώνεται διεθνώς. Για να τσακίσουμε τη Χρυσή Αυγή και εκλογικά, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη και για να μπουν μια και καλή και οι ναζί και οι καπιταλιστές και οι θεωρητικοί της (παρα)τρομοκρατίας στο λαγούμι τους. Αλλά θα επανέλθουμε.