Η «συνέντευξη» του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, στην εκπομπή «Δεύτερη Ματιά» της ΕΡΤ, ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Όσοι αηδίασαν με εκείνο το διάγγελμα Σαμαρά μπροστά σε δύο δημοσιογράφους της ΝΕΡΙΤ το 2014, θα πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστούν σοβαρά και τώρα.
Εκεί λοιπόν που λέγαμε ότι η «Πολακιάδα» δεν μπορούσε να γίνει χειρότερη, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας εμφανίστηκε στην εκπομπή της Κατερίνας Ακριβοπούλου στην ΕΡΤ με σκοπό να κάνει ατέλειωτο μονόλογο. Οι δημοσιογράφοι του πάνελ τον άφησαν, με «κορυφαία» στιγμή όταν ο Κώστας Παπαχλιμίντζος προσπάθησε να ρωτήσει κάτι τον καλεσμένο του για όσα είπε στον Γιάννη Στουρνάρα και η Κατερίνα Ακριβοπούλου δεν τον άφησε, λέγοντας αυστηρά «σε παρακαλώ» και «όσο θέλει θα μιλάει».
Στο διάγγελμα του, ο Πολάκης είπε σοβαρές αλήθειες (τα σκάνδαλα των προηγούμενων στην Υγεία) έκανε τρίπλες, (απέφυγε να απαντήσει στο γιατί τα «διπλάσια και τριπλάσια χρήματα» που έπαιρνε ως γιατρός δεν φαίνονται σε πόθεν έσχες) και έδωσε απαντήσεις αμφιλεγόμενες (διέρρευσε με τόση λεπτομέρεια τον διάλογο με τον Στουρνάρα γιατί «έχει πολύ καλή μνήμη»), ή και προκλητικές για την κοινωνία («πήρα το καταναλωτικό δάνειο γιατί είχα ανάγκη»).
Ανεξάρτητα με το πόση βαρύτητα δίνει κανείς στην υπόθεση Πολάκη και πριν ξεκινήσουν τα επιχειρήματα σχειτκά με το τι έκαναν οι προηγούμενοι, ή τι κάνει ο ΣΚΑΙ, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτή η εικόνα θυμίζε πολύ την αξέχαστη δήθεν συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στη ΝΕΡΙΤ το 2014, που στην πραγματικότητα ήταν διάγγελμα μπροστα σε δημοσιογράφους και είχε κατακριθεί μέχρι και από την ΕΣΗΕΑ.
Θα πει κάποιος/α εδώ: «Ναι, αυτά τα λένε από χθες και οι Δεξιοί». Ακριβώς αυτό είναι ένα από τα προβλήματα, το πώς δηλαδή με τέτοιες εικόνες η Δημόσια τηλεόραση δίνει λαβή για επιθέσεις από τους εχθρούς της. Ο ελάχιστος στόχος όσον αφορά την ΕΡΤ είναι να μην μοιάζει στα ιδιωτικά κανάλια και να μην δίνει δικαιώματα για συγκρίσεις με τον κάθε ΣΚΑΙ. Χθες το απόγευμα, η βιτρίνα της (που δεν αντικατοπτρίζει το σύνολο αλλά παραμένει η βιτρίνα) απέτυχε παταγωδώς.
Ένα άλλο πρόβλημα, που προέκυψε με την «υπόθεση Πολάκη» και αφορά πολίτες αλλά και ΜΜΕ, είναι να μπορούμε να κρατάμε την ίδια στάση σε όλα.Χωρίς ίσες αποστάσεις, χωρίς συμψηφισμούς, απλά την ίδια στάση. Να μπορούμε να αλλάζουμε τα ονόματα και τα κομματικά χρώματα στο πρόσωπο που βρίσκεται στο επίκεντρο και να λέμε ότι «ναι, και τότε τα ίδια θα λεγα/έγραφα». Μοιάζει περίεργο ή απίστευτο, αλλά μπορείς να κάνεις κριτική στον Πολάκη χωρίς να λησμονείς τα σκάνδαλα των προηγούμενων. Μπορείς να μην στέκεσαι μόνο στο δάνειο του Πολάκη ή το δάνειο της Σπυράκη και να πεις ότι τα δάνεια πολιτικών προσώπων είναι συστημικό πρόβλημα και περιλαμβάνει πολιτικούς από διάφορα κόμματα (όχι όλους). Μπορείς να πεις ότι είναι σκάνδαλο να έχουμε κεντρικό τραπεζίτη τον Στουρνάρα, που εννοείται ότι μεροληπτεί και ασκεί πολιτική, αλλά παράλληλα ότι πέρα από τις μαγκιές, η κυβέρνηση τον έχει αποδχθεί, αποδεχόμενη τον «μονόδρομο» και τον έλεγχο της ΤτΕ μόνο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μπορείς να πεις ότι η δημοσιογραφική μεροληψία υπέρ της ΝΔ δεν πρέπει να ισοφαρίζεται από μεροληψία της ΕΡΤ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι κακό, ούτε δύσκολο. Χρειάζεται ελευθερία γνώμης, σκέψης και τα κομματικά γυαλιά στα σκουπίδια. Όσο πλησιάζουν όμως οι εκλογές και ο πολιτικός οπαδισμός εντείνεται, τόσο η πρόκληση μεγαλώνει.
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία.
Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.
