Του Δημήτρη Πατέλη *
Θλίβομαι και ντρέπομαι για την εικόνα του ΔΗΜΟΣΙΟΥ Ιδρύματός μας απέναντι στην κοινωνία ΚΑΙ μετά τα τελευταία γεγονότα επιβολής επιχειρηματικών/επενδυτικών σχεδίων με εισβολή δυνάμεων καταστολής σε πανεπιστημιακό χώρο…
Θλίβομαι και ντρέπομαι για την χρόνια εκκένωση-φθορά-καταστροφή και εγκατάλλειψη ακινήτων του Ιδρύματος (τ. πρυτανείας, Γαλλικής, Παπαδόπετρου κ.ά), που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την εκπαιδευτική, ερευνητική και πολιτισμική δραστηριότητα της κοινότητας του και για την οργανική προσφορά/διασύνδεση του Πολυτεχνείου μας με την κοινωνία των Χανίων, αλλά αντιμετωπίζονται με αγοραίους όρους «φιλέτων» και ανταγωνιστικών ιδιοτελών συμφερόντων…
Θλίβομαι και ντρέπομαι διότι διαφαίνεται εδώ και η εμμονή στις επιχειρηματικές επιλογές του πρωτοστατήσαντος στο διαβόητο «επενδυτικό σχέδιο» τ. πρύτανη και νυν Υφυπουργού κ. Β. Διγαλάκη, που χρησιμοποίησε τη θητεία του για την πολιτική-κυβερνητική του ανέλιξη και τώρα επιβάλλει αυτές τις επιλογές με άγρια καταστολή…
Θλίβομαι και ντρέπομαι διότι ενώ τα θέματα αυτά έχουν εκθέσει το Ίδρυμα συνολικά στην ελληνική κοινωνία, δεν υπάρχει η παραμικρή δημόσια τοποθέτηση της διοίκησης του Ιδρύματος και των λοιπών φορέων του, εκτός του φοιτητικού συλλόγου.
Χαίρομαι ειλικρινά και είμαι υπερήφανος ως παιδαγωγός και πανεπιστημιακός λειτουργός, διότι το πιο ζωτικό και σημαντικό μέρος αυτής της κοινότητας –η φοιτητιώσα νεολαία μας– δείχνει ευαισθησία και υγιή υπευθυνότητα πολίτη για όλα αυτά, ενώ η διοίκηση (και τα σιωπηρά μέλη του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού;) υιοθετούν πόζα αφ’ υψηλού διδαχής και εκ καθέδρας υψωμένου δακτύλου…
Το πρόβλημα δεν είναι διαδικαστικό (διά ζώσης συνάντηση ή διαδικτυακή). Είναι ουσιαστικό και υπαρξιακής σημασίας.
Συνδέεται με το εάν και κατά πόσο ανταποκρινόμαστε ως μέλη ΔΕΠ στον όρκο και το ρόλο του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ και όχι του πλασιέ ή/και υποτακτικού επιχειρηματικών συμφερόντων του κεφαλαίου και του πολιτικού/κυβερνητικού προσωπικού του.
* αν. καθηγήτης φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης
