Μπορεί η ανεργία στην Κρήτη να είναι χαμηλά σε σχέση με άλλες περιοχές της Ελλάδας, όμως οι ιστορίες που φτάνουν στην εφημερίδα μας για τις συνθήκες που επικρατούν σε εργασιακούς χώρους στον ιδιωτικό τομέα αποτυπώνουν μια πολύ άσχημη πραγματικότητα και στα Χανιά. Το κακό είναι ότι αυτές δεν περιορίζονται σε εταιρείες που έχουν μικρά ή μεγάλα οικονομικά προβλήματα (που είναι πάρα πολλές) αλλά ακόμη και σε εύρωστες εταιρείες.
Χαρακτηριστική είναι και η ιστορία που μάθαμε για μεγάλη εταιρεία της Κρήτης.
Όπως ενημερωθήκαμε ο ιδιοκτήτης εταιρείας με εκατοντάδες εργαζόμενους αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κυλικείο στον εργασιακό χώρο. Ουδέν μεμπτό εδώ. Όμως πήγε ένα βήμα παραπέρα. Απαγόρευσε από τους εργαζόμενους να φέρνουν φαγητό από το σπίτι τους ή από καταστήματα έξω από την επιχείρηση και τους αναγκάζει, εφόσον θέλουν να φάνε ή να πιούνε κάτι, να αγοράζουν μόνο από το κυλικείο ιδιοκτησίας του. Έτσι, κατ’ ένα τρόπο οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να επιστρέφουν τμήμα του μισθού τους πίσω στον εργοδότη αφού το κέρδος από τις αγορές που κάνουν πηγαίνει πίσω στο πορτοφόλι του.
Πάνω από 100 χρόνια πριν ήταν διαδεδομένη πρακτική να δημιουργούνται πόλεις για ανθρακωρύχους. Εκεί, οι εργαζόμενοι, ουσιαστικά επέστρεφαν όλο το μισθό τους πίσω στους εργοδότες τους αφού τα έξοδα για την ενοικίαση σπιτιού, καθώς και για την καθημερινή διατροφή και για όλες τις ανάγκες τους πήγαιναν πίσω στον εργοδότη αφού η πόλη ήταν ιδιοκτησία του. Ουσιαστικά, ήταν σκλάβοι.
Μπορεί ο επιχειρηματίας του τόπου μας να μην έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο (και ελπίζουμε να μην του δώσαμε… ιδέες), όμως σίγουρα η λογική με την οποία κινείται δε διαφέρει από αυτή που είχαν οι ιδιοκτήτες ανθρακωρυχείων του προηγούμενου αιώνα.
Και εις ανώτερα λοιπόν.
