Έχει γίνει συνήθεια. Όποιος ασκεί κριτική, εφόσον τα επιχειρήματα που προβάλλει δε μπορούν να απαντηθούν τότε πρέπει ο χαρακτήρας του να φθαρεί τόσο πολύ ώστε ο λόγος του να χάσει την ουσία του.
Έτσι γίνεται από χθες και με τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Νίκο Σακελλαρίδη που παραιτήθηκε.
Και αυτή τη φορά την επίθεση εξαπολύουν όχι μόνοι οι “αριστεροί” της κυβέρνησης αλλά και “φιλελεύθεροι” δημοσιογράφοι που βρίσκονται κοντά στη Νέα Δημοκρατία.
Τι τους ενόχλησε; Μα ο λόγος του περί μνημονίου και λιτότητας.
Είπε ο κ. Σακελλαρίου:
“Ήδη, από την εποχή του πρώτου μνημονίου, ορισμένοι συνάδελφοί μου μεταξύ των οποίων και εγώ, είχαμε, με τις μειοψηφίες μας επισημάνει, τη μή συμβατότητα των ρυθμίσεων του μνημονίου με το Σύνταγμα και είχαμε, εγκαίρως, προειδοποιήσει, χωρίς δυστυχώς να εισακουστούμε, για την επερχόμενη πλήρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού, που επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρατικής δράσεως και σηματοδότησε την συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους.”
Για να καταλήξει:
“Αναμφιβόλως, ευρισκόμεθα προ μιας πολύ δυσχερούς καταστάσεως, η οποία, όμως, ευελπιστούμε ότι θα αντιμετωπισθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για μία ακόμη φορά, από την ανεξάρτητο ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία μετακυλίεται, παγίως, από την εκάστοτε πολιτική εξουσία, η επίλυσις των πιο σημαντικών προβλημάτων της Χώρας.
Εκφράζουμε, τέλος, τη βεβαιότητα ότι « έχουν γνώσιν οι φύλακες» και ότι οι δικαστικοί λειτουργοί του Συμβουλίου της Επικρατείας θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ανταποκρινόμενοι στην ιστορική παράδοση του Σώματος.
Επομένως, πρέπει όλοι να εξακολουθήσουμε να εμπιστευόμεθα την Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, τελούντες πάντοτε εν πλήρη επιγνώσει του γεγονότος, ότι «Υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας».”
Είπαν αριστεροί και δεξιοί, όλοι, ότι ο κ. Σακελλαρίου δεν παραιτήθηκε τόσο καιρό παρά τώρα, ενάμιση μήνα πριν βγει στη Σύνταξη και υπενθύμισαν ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε Συνταγματικό το μνημόνιο το 2012 και αναρωτήθηκαν γιατί ο κ. Σακελλαρίου δεν αντέδρασε τότε.
Όμως ο κ. Σακελλαρίου είχε αντιδράσει. Ο κ. Σακελλαρίου, ως Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας μαζί με τον Αντιπρόεδρο Σ. Ρίζο και τους Συμβούλους Συμβούλου Ευδ. Γαλανού, Γ. Παπαμεντζελοπούλου, Γ. Παπαγεωργίου, Γ. Ποταμιά και Β. Καλαντζή και Μ. Καραμανώφ και Ι. Γράβαρη μειοψήφισαν στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας προβάλλοντας κατά τον γνωστό Συνταγματολόγο Γιώργο Κασσιμάτη:
“γνώμες ορθές, εμπεριστατωμένες και άριστα διατυπωμένες, που δείχνουν την εδραιωμένη γνώση και του διεθνούς δικαίου και του αντικειμένου της απόφασης, για γνώμες που ανταποκρίνονται πλήρως στο κύρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου”.
Σύμφωνα με τον Συνταγματολόγο, βασικές θέσεις της μειοψηφίας που προκύπτουν σαφώς από το συνδυασμό των εν λόγω γνωμών είναι: (α) ότι η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» και το «Μνημόνιο Συνεννόησης» με τα προσαρτημένα σ’ αυτό τρία επιμέρους «Μνημόνια» αποτελούν διεθνείς συμβάσεις κατά το διεθνές δίκαιο και κατά το Σύνταγμα (άρθρα 36 § 2 και 28 § 2), (β) ότι οι εν λόγω διεθνείς συμβάσεις λόγω του ότι δεν εκυρώθησαν από τη Βουλή, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 Σ (θα πρόσθετα: και βάσει του διεθνούς δικαίου), δεν ισχύουν, ούτε οι προβλεπόμενες σ’ αυτά δεσμεύσεις δεσμεύουν την Ελληνική Δημοκρατία και (γ) ότι οι εν λόγω συμβάσεις, αναγνωρίζοντας συνταγματικές αρμοδιότητας σε όργανα διεθνών οργανισμών, θα έπρεπε να κυρωθούν με την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών και, ως εκ τούτου, είναι ανυπόστατες.
Για να καταλήξει ότι στην στάση της μειοψηφίας στην οποία άνηκε ο κ. Σακελλαρίου:
“με ορθή και εμπεριστατωμένη θεμελίωση, κρίνεται ανίσχυρη η διεθνής σύμβαση «Μνημόνιο Συνεννόησης» ως μη κυρωθείσα σύμφωνα με τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 Σ, καθώς και ο ν. 3845/2010 ως εκτελεστικός της εν λόγω σύμβασης νόμος. Κατά την πρόσθετη δε αιτιολογία του Συμβούλου Ι. Ζόμπολα, ο εν λόγω νόμος είναι ανίσχυρος και λόγω παράβασης του άρθρου 28 § 3 Σ.
…Η υψηλή στάθμη των θέσεων της αποκλίνουσας Μειοψηφίας παρέχει, ευτυχώς, ισχυρή προστασία στο κύρος του Δικαστηρίου και της Δικαιοσύνης, δείχνοντας το δρόμο σύντομης αναθεώρησης των εσφαλμένων θέσεων της Πλειοψηφίας.”
Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν η στάση του κ. Σακελλαρίου η οποία ήταν ηθική και σύμφωνη με το νόμο και το Σύνταγμα της χώρας.
Αυτό που ενόχλησε τους πρώην αντιμνημονιακούς αγωνιστές και τους νεοφιλελεύθερους επίδοξους συνεχιστές του έργου τους είναι ο φλογερός αντιμνημονιακός λόγος, ο λόγος του κ. Σακελλαρίου υπέρ των δικαιωμάτων των πολιτών και υπέρ της υπεράσπισης του Συντάγματος το οποίο οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών το έχουν μετατρέψει σε κουρελόπανο.
Αλλά για αυτό, ούτε ίχνος αυτοκριτικής.
Σκέφθηκαν: “Καλύτερα, ας δολοφονήσουμε ένα δικαστή που παραιτήθηκε. Γιατί εμείς, ποτέ δεν πρόκειται να παραιτηθούμε”.
