Του Μ. Καπετανάκη *
Τι αηδιαστικά και βαθειά αντιδραστικά δεν ακούσαμε ξανά τις <<άγιες>> ετούτες μέρες;
Τον αυστηρό τιμωρό και δήθεν θεάνθρωπο να υπόκειται για 1986 χρόνια τα πάνδεινα για την σωτηρία της φανταστικής άυλης υπόστασης της ανθρωπότητας . Αν και εκείνη δεν του το είχε ζητήσει ποτέ πρωτύτερα. Την αποκορύφωση του μηδενιστικού ιδεαλισμού μέσα σε ένα δελεαστικό πράγματι φολκλορικό πανηγύρι. Τα συντεταγμένα από άμβωνα κηρύγματα σκοταδισμού, όπου για απειροστή φορά και ειδικά μετά τη μνημονιακή λαίλαπα τα ξεστομιζόμενα στη διαπασών, περί περιφρόνησης του κυνηγητού των φθαρτών αγαθών και χρειαζούμενων για τη στοιχειώδη πια επιβίωση των κοινών θνητών.
Και ώ τι ειρωνεία και εμπαιγμός, τα μονοσήμαντα απευθυνόμενα στον άνεργο φουκαρά και στον μισθωτό σκλάβο της μιας χούφτας ευρώ, μιας και τώρα τελευταία τους έχει βλέπεις κυριέψει μία μέχρι υστερίας ακατανόητη πλεονεξία. Λησμονώντας ασυγχώρητα την αιώνια κατάκτηση της ουράνιας βασιλείας. Αλλά ποτέ αποδέκτες αυτών των παραινέσεων του ιερατείου για εγκράτεια δεν υπήρξαν οι συνδαιτυμόνες των αλαβάστρινων σαλονιών της αριστοκρατίας. Παρά το ότι φερειπείν 26 από δαύτους συγκεντρώνουν τον πλούτο του μισού πληθυσμού ολάκερου του πλανήτη! Τόση είναι η επί γης ισότητα και συναδέλφωση που επαγγέλλονται οι χρυσοποίκιλτοι ταγοί της μονάχα μετά θάνατον δικαίωσης των πεινασμένων σύμφωνα και με την κατά το ανιστόρητο ευαγγέλιο μακαριότητα των φτωχών.
Το σκηνικό των <<χαρμόσυνων>> ημερών συμπληρώνεται από τα γλοιώδη ευχολόγια των απ` άκρη σε άκρη πολιτικάντηδων και λιβανιστών του πέρα για πέρα σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης. Ειρήνη και ευδοκία λοιπόν. Κοινωνική γαλήνη οραματίζεται αυτός ο εσμός, δηλαδή υποταγή όσων υφίστανται την άγρια καταλήστευση του μόχθου τους και τον βούρδουλα των κρατούντων. Ειρήνη επίσης υπόσχονται (και με τη συνδρομή φυσικά της θείας χάριτος) όσα ασπόνδυλα πολιτικά μαλάκια υπηρετούν με πρωτοφανή ζήλο τους αμερικανοευρωπαίους αιμοδιψείς ιμπεριαλιστές (και πάντοτε υπό την εκκλησιαστική ευλόγηση) και δοκιμασμένους αρχάγγελους της αδιάκοπης αλληλουχίας πολέμων και καταστροφής.
Προκοπή τάζουν συνάμα οι ίδιοι φαρισαίοι, αν και στρατεύουν τη τελευταία ικμάδα τους στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου των αφεντικών τους για την έσχατη φτωχοποίηση των εργαζόμενων. Ζητώντας μάλιστα την εκ νέου εκλογική αδειοδότηση τους, ώστε με πιο ανανεωμένη ορμή να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, δηλαδή την ανασκολόπιση του λαού.
Σαν παραταύτα παρασύρει ο άνεμος της σκληρής καθημερινότητας τη γιορτινή ραστώνη και τα κούφια ταξίματα των υποψήφιων της κοινοβουλευτικής και αυτοδιοικητικής απατεωνιάς, ένα άλλο σούβλισμα και φαγοπότι τρικούβερτο θα συνεχίζεται ακάθεκτο. Εκείνο το γνώριμο των δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Που δεν λέει επουδενί να χορτάσει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αν και σχεδόν μόνο τα κόκκαλα έχουν απομείνει πλέον.
Γιατί τις επόμενες μέρες το εξαθλιωμένο μηνιάτικο του βιοπαλαιστή πριν καν δοθεί, θα έχει εξαερωθεί στο πανάκριβο νοίκι, στους εξοντωτικούς λογαριασμούς, στην πληρωμή των αβάσταχτων εξόδων του παιδιού του, το οποίο με ταξική αναίδεια πασχίζει σε πείσμα των κρατικών αναχωμάτων για μόρφωση. Ωστόσο ακολουθούν και άλλες απείθαρχες βιολογικές υποχρεώσεις. Ενώ η <<αμαρτωλή φθαρτή>> σάρκα επιμένει να ταϊστεί, το πουγκί στέρεψε. Στρέφει απελπισμένος τη θωριά του στο εικονοστάσι της κάμαρας. Προσεύχεται, εκλιπαρεί, αλλά μάταια. Καμία άνωθεν βοήθεια. Άντε το πολύ σαν ζητιάνος να συρθεί στα <<φιλανθρωπικά>> συσσίτια της δίπλα ενορίας. Μόνο ακούει ψιθυριστές συμβουλές για εγκαρτέρηση της ανταμοιβής του στη δευτέρα παρουσία. Όπου σαν τους μωαμεθανούς και με κάποιες διαφορές στην εκδοχή του αναχρονιστικού παραμυθιού, τότε λέει θα γεύεται βουνά από ρύζια και ποταμούς μελιού μαζί με ένα λόχο αφοσιωμένων παρθένων. Το μυαλό θολωμένο σαστίζει, σκοντάφτει. Αλλά το αδειανό στομάχι ασυμβίβαστα διαμαρτύρεται και μαστιγώνει τη σκέψη.
Και ξάφνου πάνω στη σύγχυση έρχεται μια επιφοίτηση αλλιώτικη από αυτή των ιερών γραφών. Σύντομα σιμώνει η πρωτομαγιά. Η κόκκινη. Όχι γιατί βάφτηκε με το χρώμα των λουλουδιών, μα γιατί ποτίστηκε με των αίμα των εξεγερμένων του Σικάγου και των καπνεργατών του `36 στη Θεσσαλονίκη. Η εργατική και όχι μια χριστιανική και συστημική εθιμοτυπία. Αφού τότε η εργατιά ξύπνησε από τον λήθαργο της στυγερής ταξικής υποδούλωσης και πάλεψε να χειραφετηθεί από τον ζυγό της καπιταλιστικής απομύζησης των κόπων της αξιώνοντας έναν κόσμο δίκαιο και ανθρωπινό. Όχι στο αδιόρατο υπερπέραν, το χαμένο στην άβυσσο του μεταφυσικού. Μα εκεί, στο έδαφος που πατά, στην αποκλειστική διάσταση που αντιλαμβάνεται και μεσουρανεί κιόλας η αδικία της ολιγαρχίας σε βάρος των μαζών.
Έτσι ρίχτηκε σύσσωμη στη ασυμφιλίωτη αντιπαράθεση και μάχη , αντί να δουλεύει απολαμβάνοντας ψίχουλα, στερήσεις και οδύνες από τα πολεμικά σφαγεία που αποφασίζουν οι εχθροί της, να βελτιώσει άμεσα τη μοίρα της. Ανοίγοντας επίσης μέσα στην άραχλη ροή της ιστορίας χαραμάδες προοπτικής για μια κοινωνία λυτρωμένη και χαρισάμενη.
Τότε ο βιοπαλαιστής μπολιασμένος με τις ελπιδοφόρες ιδέες αρχίζει να αναθαρρεύει. Θυμάται, εμπνέεται πως ότι του αφαιρούν τώρα, ήταν προϊόν κατάκτησης αγώνων συλλογικών και επίμονων από εργαζόμενους, που εμπιστεύτηκαν την ατσαλένια δύναμη της γροθιάς τους.
Οργίζεται ακόμη, γιατί συνειδητοποιεί ότι καταλυτικό ρόλο στην παράλυση του εργατικού κινήματος και ευνοϊκού πεδίου της αποθράσυνσης των εργοδοτών διαδραμάτισαν ρεφορμιστικές δυνάμεις συνδιαλλαγής και υπονόμευσης της αναγκαίας πορείας του για αντίσταση και διεκδίκηση. Ακριβώς αυτοί οι υπεύθυνοι για τον ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό του αφοπλισμό συνδικαλιστικοί και κομματικοί φορείς, οι οποίοι λεονταρίζοντας εξαπολύουν άσφαιρα πασχαλινά πυροτεχνήματα κρότου και λάμψης κατά των αστών και των μεθοδεύσεων τους. Καλώντας τον με θράσος να ενταχθεί πάλι στις αδιέξοδες και καταδικαστέες γραμμές των εικονικών κινητοποιήσεων, των κοινοβουλευτικών αυταπατών, της αδρανοποίησης, της ευθυγράμμισης με την αστική νομιμότητα, της διασπαστικής-απομονωτικής λογικής απέναντι σε αυθεντικές απόψεις, που με ειλικρίνεια αμφισβητούν τις κυρίαρχες επιλογές και νοιάζονται για την με σεβασμό στη διαφορετικότητα κοινοδρασιακή συμπόρευση.
Δεν προσδοκούμε την ανάσταση των νεκρών. Αυτοί άλλωστε πέθαναν. Και όσοι τη διαλαλούν, αψηφούν εσκεμμένα (απεναντίας το υπηρετούν) το μαρτυρικό ανηφόρισμα του ζώντος λαού στον κεφαλαιοκρατικό Γολγοθά. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητη ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης για την απόκρουση της σε βάρος του κλιμακούμενης επίθεσης.
Μονάχα η μαζικότερη συμμετοχή στον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς με αντισυνδιαχειριστικό και αγωνιστικό πρόσημο και κόντρα στα εκλογικά παραισθησιογόνα που εξαπολύει το σύστημα και αναμασούν ορεξάτα τα εργατοπατερίστικα και ρεφορμιστικά δεκανίκια του, ρίχνουν αναστάσιμο φως στην ανάσχεση της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επίπεδου του λαού και στην αποτροπή εθνικιστικών και πολεμικών κινδύνων που περιτριγυρίζουν τη χώρα μας.
Συγκέντρωση 1η Μάη στο Δημαρχείο Χανίων και στις 10,30 πμ
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων