Του Παύλου Πολυχρονάκη
Δεν ντρέπομαι να το πω, ότι είμαι ακόμα ερωτευμένος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, με κάποιες όμορφες αξίες του παλιού καιρού, όπως ήταν η ανθρωπιά, η τιμή, ο έρωτας, η μνηστεία, η απλότητα και πολλές άλλες που εκφυλιστήκανε από την τροπή των πραγμάτων, στο όνομα της εξέλιξης.
Και για να μην μακρηγορώ θα αναφερθώ σε ένα μόνο θέμα το οποίο, ενώ καίει τουλάχιστον τους οχτώ στους δέκα Έλληνες, δεν άκουσα ακόμα ούτε έναν πολίτη ή πολιτικό να το θίξει δημόσια.
Πρόκειται για την κατάργηση της μπλε ποδιάς με τον λευκό γιακά που φορούσαν οι μαθήτριες του Γυμνασίου από την απελευθέρωση της Ελλάδας και καταργήθηκε με Νόμο το 1982.
Τους λόγους για τους οποίους θεωρώ μείζον θέμα την κατάργηση της ποδιάς και τολμώ να πω ότι εκφράζω την άποψη του συνόλου σχεδόν του Ελληνικού λαού, τους εκθέτω παρακάτω.
Πρώτον: Γιατί όλοι όσοι ζήσαμε την μπλε ποδιά είμαστε ακόμα δεμένοι! με αυτήν…
Δεύτερον: Γιατί ήτανε πολύ ωραία και δεν μπορώ να φανταστώ πιο όμορφη στολή.
Τρίτον: Γιατί το μπλε και το άσπρο της ποδιάς είναι τα χρώματα της σημαίας μας και της Ελλάδας μας.
Τέταρτον: Γιατί την έχομε συνδέσει με την τιμή και την αξιοπρέπεια των μαθητριών.
Πέμπτον: Γιατί προσέδιδε χάρη στις μαθήτριες.
Έκτον: Γιατί η ποδιά, λέγανε ότι ήταν «των κοριτσιών η ευωδιά!».
Έβδομον: Γιατί για πολλές μαθήτριες ήταν η προίκα τους…
Όγδοον: Γιατί ήτανε σύμβολο της σεμνότητας.
Ένατον: Γιατί μαθήτρια χωρίς ποδιά είναι σαν τον στρατιώτη δίχως στολή…
Δέκατον: Γιατί όταν έβλεπες ένα πλήθος από μαθήτριες ντυμένες με την μπλε ποδιά, νόμιζες ότι έβλεπες ένα λιβάδι με όμορφα ζωντανά λουλούδια!
Ενδέκατον: Γιατί ήτανε αποτρεπτική παρασπονδιών από αυτές που τη φορούσανε…
Δωδέκατον: Γιατί δεν χώριζε της μαθήτριες σε πλούσιες και φτωχές.
Δέκατο τρίτον: Γιατί ήτανε το σύμβολο της μαθήτριας, της νιότης, της διαδοχής της ζωής και της ελπίδας. Και
Δέκατο τέταρτον: Γιατί ήτανε απλή, σεμνή και κυρίως προσιτή στους φτωχούς γονείς.
Σε αυτό το τελευταίο θα σταθώ και θα αναφέρω μερικά μόνο από τα αμέτρητα κακά τα οποία έφερε ή μπορεί να φέρει η κατάργηση της ποδιάς:
Με μια φτηνή ποδιά που την έπλενε κάθε δεκαπέντε μέρες, η μαθήτρια του παλιού καιρού μπορούσε να περάσει τα τέσσερα πρώτα Γυμνασιακά της χρόνια.
Με μια δεύτερη, μεγαλύτερου μεγέθους ποδιά, λόγω αναπτύξεως του σώματός της, μπορούσε να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια και να τελειώσει το Γυμνάσιο με δύο μόνο φορέματα…
Και τα έξι ή επτά Γυμνασιακά χρόνια της μαθήτριας, η μπλε ποδιά χρειαζότανε σαν συμπλήρωμα ενδυμασίας, δύο ζευγάρια φτηνά πάνινα παπούτσια και μερικά ζευγάρια άσπρα σοσόνια.
Σήμερα μόνο τα καλτσόν και τα πανάκριβα παπούτσια της, κοστίζουνε μια μικρή περιουσία. ύστερα είναι και το άλλο. Όταν στην ίδια αίθουσα, τάξη, Γυμνάσιο κ.λ.π τα μισά κορίτσια φορούνε πανάκριβα μοντελάκια, καλτσόν και παπούτσια και τα μισά των μισών όχι πανάκριβα αλλά ακριβά, τότε πως πρέπει να νιώθει το υπόλοιπο ένα τέταρτο των κοριτσιών που δεν μπορούνε να παρακολουθήσουνε τις πρώτες γιατί οι γονείς τους δεν έχουνε ούτε σπίτι ούτε δουλειά; Δεν θα πρέπει να τις βλέπουνε και με κόμπλεξ και με ζήλεια;
Και αφού είναι από το Θεό και από τη φύση της γυναίκας να της αρέσουνε τα όμορφα και ακριβά ρούχα και παπούτσια, οι φτωχούλες που δεν μπορούνε να τους τα προσφέρουνε οι γονείς τους, δεν θα προσπαθήσουνε να τα αποκτήσουνε με άλλο τρόπο;…
Και ο άλλος τρόπος δεν είναι ο έμπορος ναρκωτικών που καραδοκεί να την κάνει «βαποράκι» και ο σωματέμπορος που πάντα επιλέγει την αδυναμία; Και όταν καταφύγουνε σε αυτή τη λύση, μία ή δύο ή τρεις μαθήτριες σε μια τάξη, δεν θα τις ακολουθήσουνε και άλλες φτωχές: Και όταν οι φτωχές υπερκεράσουνε τις πλούσιες στο στολισμό, οι πλούσιες δεν θα αντεπιτεθούν με τον ίδιο τρόπο;
Και πάμε παρακάτω: Σήμερα που οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε ξεπεινάσει, τα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, έχουνε τραφεί σωστά και έχουνε αναπτυχθεί όμορφα και γρήγορα και γι’ αυτό το λόγο οι περισσότερες κοπελιές δεν θυμίζουνε καθόλου μαθήτριες∙ και επειδή δεν θυμίζουν μαθήτριες και δεν ξεχωρίζουνε από την μπλε ποδιά που δεν φορούνε… θα μπούνε μετά το σκόλασμα στο μπαρ όπου θα καταναλώσουνε σκληρά ποτά και θα πάνε και στην κακόφημη καφετέρια ή στη «σειρήνα…» μαστροπό η οποία θα πληρώσει το… κορμί τους με λίγο χαρτζιλίκι που θα το χρησιμοποιήσουνε για να πάρουνε τσιγάρα…
Αργότερα όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού… στο Αστυνομικό Τμήμα, όλα τα βάρη θα τα χρεώσουμε στο δύστυχο γονιό που του ξέφυγε η εποπτεία… του ανηλίκου. Μα που μπορούσε να ξέρει ο ταλαίπωρος τί κάνει το κορίτσι του στην κάθε καταβόθρα πόλη… τη στιγμή που ο ίδιος έτρεχε για το μεροκάματο στην άλλη άκρη της πόλης, μπορεί και στα καράβια… μπορεί και στο εξωτερικό;
Αν η κάθε μαθήτρια έφευγε από το σπίτι της φορώντας την μπλε ποδιά θα τολμούσε ο περιπτεράς να της πουλήσει τσιγάρα; Θα τολμούσε ο μπάρμαν να της δώσει ουίσκι; Θα τολμούσε το πρεζόνι να την πλησιάσει; Θα τολμούσε ο μαστροπός να την ψαρέψει; και θα τολμούσε ο κάθε αγαπητικός να την αποπλανήσει; Σίγουρα όχι.
Και πάμε στο τελευταίο. Αν ο κάθε φτωχός γονιός δεν είχε τη δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση για το ντύσιμο της μαθήτριας κόρης του με τον σημερινό τρόπο και συναγωνισμό, αλλά μόνο το κόστος της μπλε ποδιάς, η διαφορά των χρημάτων δεν θα ανακούφιζε τον οικογενειακό του προϋπολογισμό;
Προς τι λοιπόν η κατάργηση της μπλε ποδιάς τη στιγμή που όλα τα συμπεράσματα λένε ότι όλες οι συνέπειες είναι αρνητικές από όλες τις απόψεις, ακόμα και από ηθικής φύσεως;…
Και αφού η κατάργηση προκαλεί τόσα δεινά γιατί δεν γίνεται μια προσπάθεια επαναφοράς της; Μήπως; για να μην ζημιώσουμε την «καταναλωτική κοινωνία;» ή γιατί ντρεπόμαστε να αναγνωρίσωμε το λάθος μας;
Όλα τα παραπάνω τα έθεσα, όχι προς γνώση πάντων υμών γιατί όλοι τα γνωρίζετε αλλά προς υπόμνηση…
Θέτω ακόμα υπ’ όψη όσων δεν το γνωρίζουν, ότι στην Ιαπωνία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα και σε πολλά άλλα κράτη, οι μαθητές των Γυμνασίων – Λυκείων φορούν στολή και καπέλο, ενώ σε κάποια άλλα όπως στην Αγγλία, ΗΠΑ και αλλού, κάθε σχολείο έχει τη δική του στολή.
Ύστερα από όλα τα παραπάνω, κλείνω το κείμενό μου με την ελπίδα πως μπορεί κάποτε να υπάρξει ένας Τυρταίος… που θα ευαισθητοποιήσει τους κυβερνώντες πάνω στο θέμα της μπλε ποδιάς, και αυτοί θα την επαναφέρουνε για το καλό όλων των Ελλήνων, ακόμα και των πλουσίων…
