Εγινε και η Συμφωνία των Πρεσπών. Έγινε και το Δημοψήφισμα. Συμμετοχή περίπου 35%. Αντίθετα, υπέρ της Συμφωνίας, και της ένταξης στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ: Περίπου 90%. Τελειώσαμε; Αλλά με 35% συμμετοχή, το δημοψήφισμα είναι έγκυρο; Ή θα επαναληφθεί;
Μεταξύ άλλων, τρία βασικά ζητήματα: Όνομα, γλώσσα, ιθαγένεια. Πού βρισκόμαστε τώρα; Μέχρι σήμερα, 140 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια, ως Μακεδονία, ως προς τη γλώσσα: Η ΠΓΔΜ έχει γλώσσα. Κατά τον Ευάγγελο Αβέρωφ π.χ.: «Στα Σκόπια ομιλείται η Μακεδονική γλώσσα, η οποία έχει γραμματική και συντακτικό.» Σωστό. Αλλά μακεδονική γλώσσα είναι η αρχαία ελληνική, όπως εξελίχθηκε διά μέσου των αιώνων. Η δήθεν «μακεδονική» γλώσσα είναι «κλάδος» της μεγάλης οικογένειας των σλαβικών γλωσσών.
Όνομα: μόνο στα επίσημα έγγραφα θα λέγεται Βόρεια Μακεδονία. Στις διπλωματικές επαφές και στον τύπο θα λέγεται σκέτη Μακεδονία. Ο κ. Ζάεφ στην ομιλία τους στις Πρέσπες αναφέρθηκε ως Μακεδονία: «Είμαι Μακεδόνας και η γλώσσα μου είναι τα Μακεδονικά». Αλλά: οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ (ή της Βόρειας Μακεδονίας) είναι Σλαβομακεδόνες. Εποίκησαν το βόρειο τμήμα της Μακεδονίας χίλια χρόνια περίπου μετά τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Οι Σλαβομακεδόνες δεν είχαν φυλετική σχέση με τους Μακεδόνες, ούτε σχέση με τα επιτεύγματα του πολιτισμού τους.
Ερώτημα: παρά τις διαφορές, τις ανιστόρητες απόψεις, τους εκατέρωθεν φανατισμούς, λύθηκε μήπως το πρόβλημα; Ποια είναι η γνώμη του προέδρου Ιβάνοφ: «Η εντολή που έλαβα από τους πολίτες της χώρας και μάλιστα δύο φορές είναι να μην επιτρέψω την αλλαγή του Συντάγματος με σκοπό την αλλαγή του συνταγματικού ονόματος και να μην αποδεχτώ ιδέες και προτάσεις που θα απειλήσουν τη μακεδονική εθνική ταυτότητα, την ιδιαιτερότητα του μακεδονικού έθνους, τη μακεδονική γλώσσα και το μακεδονικό μοντέλο συμβίωσης. Θα τηρήσω στο ακέραιο τις υποσχέσεις μου, και για τον λόγο αυτό δεν θα προσέλθω να ψηφίσω.»
Αυτά ο πρόεδρος! Αλλά η «Μακεδονία» (δηλαδή η Σλαβομακεδονία) έχει «φίλους». Υπουργοί, διπλωμάτες, πρόεδροι, έσπευσαν να υπερασπιστούν την απειλούμενη (;) «Μακεδονία». Θα αναφέρουμε μόνο την περίπτωση του Αμερικανού προέδρου και «φιλέλληνα» Μπους: «Στη σύνοδο κορυφής το 2008 στο Βουκουρέστι, είπα στους συναδέλφους μου ηγέτες του ΝΑΤΟ, πως η Μακεδονία (η υπογράμμιση δική μου) είναι έτοιμη και αξίζει να συμμετέχει το ΝΑΤΟ. Παρόλο που απογοητεύτηκα από το γεγονός ότι η Μακεδονία δεν εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ στη διάρκεια της προεδρίας μου, είχα ανέκαθεν την πεποίθηση ότι αυτή η μέρα θα έρθει». Και η «μέρα» έρχεται μαζί με τους ανθρωπιστικούς πυραύλους του ΝΑΤΟ.
Ο οπαδός της ειρήνης πρόεδρος Μπους, απέτυχε, αλλά ελπίζει. Έχει εξάλλου συμμάχους, ξένους και «Μακεδόνες». Ο Ζάεφ π.χ. επιχειρεί να αντικρούσει τον πρόεδρο Ιβάνοφ, επικαλούμενος, και αυτός, ξένους προστάτες. «Και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Πενς και ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν, μας διαβεβαίωσαν πως έχουμε κράτος, μακεδονικό έθνος, μακεδονική γλώσσα αναγνωρισμένη απ’ όλον τον κόσμο» (Εφ. Συν. 24/09/2018).
Τους διαβεβαίωσαν; Αυτοί δεν ξέρουν τι έχουν και τι δεν έχουν; Δουλοπρέπεια; Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί (Αρχαίοι Έλληνες και Πέρσες, Εμφύλιος, Άγγλοι και Αμερικανοί, καθεστώς υποτέλειας κ.λπ.).
Η Βόρεια Μακεδονία τι χάνει; Τροποποίηση του Συντάγματός της για απαλλαγή από τα στοιχεία αλυτρωτισμού. Και τι κερδίζει; Όνομα, γλώσσα, κρατική υπόσταση και καθεστώς έθνους. «Υποχρεώνεται» να συμφωνήσει με την Ελλάδα όχι μόνο για το όνομά της, αλλά και τη γλώσσα της, την ιθαγένεια και το Σύνταγμα. «Υποχρεώνεται»; Αλλά από την Συμφωνία των Πρεσπών η μόνη κερδισμένη είναι η «Βόρεια Μακεδονία»
Γιατί όμως εμφανίστηκαν τόσοι ισχυροί φίλοι της Μακεδονίας; Δεν χρειάζεται να το μαντέψουμε: Αμερικανοί και Ευρωπαίοι υποστηρίζουν την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Η ένταξη και αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ θα ολοκλήρωνε την αμερικανική κυρίως επικυριαρχία σε ολόκληρη την βαλκανική χερσόνησο, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν προπαντός για τη χώρα μας με τα ιδιαίτερα γεωπολιτικά προβλήματα και συμφέροντα: Κυπριακό, υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, αγωγός φυσικού αερίου από τη Ρωσία κ.λπ. Με την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε., ενισχύεται αυτή η «φωλιά εχιδνών», αλλά διευκολύνεται και η διείσδυση (ήδη σημαντική) των ελληνικών επιχειρήσεων στον «αδύνατο κρίκο» της Ε.Ε.
Και η ελληνική διπλωματία; «Εγκλωβισμένη στη στείρα εθνικιστική θέση: ούτε Μακεδονία, ούτε σύνθετο όνομα», η ελληνική διπλωματία έδωσε στην ΠΓΔΜ τον αναγκαίο χρόνο για να ενισχύει τη θέση της. Με δεκαπέντε χρόνια άρνησης, μποϊκοταζικές διαδηλώσεις «αγανακτισμένων», με εθνικιστικά προτάγματα ιερωμένων, με αλλεπάλληλες συσκέψεις και διαβουλεύσεις φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο (βλ. άρθρο μου, Ουτοπία τ. 78, 2008).
Αδιέξοδο; Ολοκλήρωση της πολιτικής στρατιωτικής και οικονομικής ηγεμονίας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στη Βαλκανική. Αναβάθμιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή κ.λπ. Αδιέξοδο ή ήττα της ελληνικής διπλωματίας;
Η Βόρεια Μακεδονία τι χάνει; Τροποποίηση του Συντάγματός της για απαλλαγή από τα στοιχεία αλυτρωτισμού. Και τι κερδίζει; Όνομα, γλώσσα, κρατική υπόσταση και καθεστώς έθνους. «Υποχρεώνεται» να συμφωνήσει με την Ελλάδα όχι μόνο για το όνομά της, αλλά και τη γλώσσα της, την ιθαγένεια και το Σύνταγμα. «Υποχρεώνεται»; Αλλά από την Συμφωνία των Πρεσπών η μόνη κερδισμένη είναι η «Βόρεια Μακεδονία».
Οι Σλάβοι εποίκησαν αυτήν την περιοχή περίπου χίλια χρόνια μετά τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Τους Μακεδόνες, οι νότιοι Έλληνες τους θεωρούσαν βάρβαρους. Αλλά οι νέοι κάτοικοι της μετέπειτα ΠΓΔΜ, δεν είχαν καμία σχέση με τον αρχικό ελληνικό πολιτισμό. Γλώσσα, ονόματα δρόμων και πλατειών, αεροδρομίων, αγάλματα κ.λπ. ήταν προίκα του σλαβομακεδονικού εθνικισμού. Και η ελληνική διπλωματία δεν πέτυχε ούτε τον σωστό ορισμό της γλώσσας: Σλαβομακεδονική.
Και τώρα τι; Οι Σλάβοι που εποίκησαν τη Βόρεια Μακεδονία, έχουν τη γλώσσα τους (Σλαβομακεδονική), την ταυτότητά τους ως Σλαβομακεδόνες και την εθνική τους ταυτότητα, δηλαδή την ύπαρξή τους ως έθνος (μικρό, 2 εκατομμύρια με ισχυρή μειονότητα Αλβανών). Ας αγωνιστούμε για μια αναγνώριση και αποδοχή της πραγματικότητας ως έχει, και όχι όπως καταγράφεται από τους εκατέρωθεν εθνικισμούς. Στη Βόρεια Μακεδονία, εκτός από το αριστερό κόμμα Λέβιτσα, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις με τις οποίες πρέπει να συνομιλήσουμε. Πρώτον: Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Δεύτερο, κοινοί αγώνες για απαλλαγή από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Τρίτο, μια χερσόνησο ανεξάρτητων, ελεύθερων και ισότιμων συνεργαζόμενων εθνών. Συνομιλητές υπάρχουν και σήμερα στη ΠΓΔΜ. Κατά την καθηγήτρια Κολοζόβα π.χ.: «Οι λαοί των Βαλκανίων είναι κάθε άλλο παρά αφελείς. Το τραύμα, η μετάβαση, η φτώχεια και η μακρόχρονη εμπειρία στην αίθουσα αναμονής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας έχουν διδάξει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί όσον αφορά τις προοπτικές ένταξης στην Ένωση στο άμεσο μέλλον, και όχι υπερβολικά ενθουσιώδεις για το ΝΑΤΟ.»
Σημείωση: Για την πατροπαράδοτη αντίφαση εθνικισμού και ενδοτισμού της ελληνικής κυβέρνηση, βλ. άρθρο μου, «Ουτοπία» τ. 78, 2008.